1) Η γεωστρατηγική πλευρά σχετίζεται με το σχέδιο της κυβέρνησης του Ισραήλ να απομονώσει την Τουρκία από τον ενεργειακό και γενικότερο σχεδιασμό στην Αν. Μεσόγειο. Το σχέδιο έχει υιοθετηθεί από τον πρόεδρο της Κύπρου και τον Κύπριο Υπουργό Εξωτερικών, αμφότεροι των οποίων έχουν ταχθεί κατά της ομοσπονδιακής λύσης στην Κύπρο. Η λύση του κυπριακού συνδέεται άμεσα με τα ενεργειακά και τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Ειδικότερα μία λύση του κυπριακού ανοίγει την προοπτική να περάσει ο αγωγός από την Τουρκία και από εκεί στην Ευρώπη και διαμορφώνει προοπτικές ειρήνης και σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στην Κύπρο οι δυνάμεις που είναι υπέρ της λύσης (και εντός της δεξιάς και ειδικά το ΑΚΕΛ) είναι κατά του αγωγού. Το τελευταίο διάστημα αποδείχτηκε ότι η πολιτική της παράκαμψης της Τουρκίας είναι απολύτως αναποτελεσματική, η τελευταία έκανε γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ και βέβαια τα διάφορα περί καθόδου του γαλλικού στόλου στην Κύπρο, όπου δραστηριοποιείται η γαλλική ΤΟΤΑL έμειναν φαντασιώσεις, συνολικά οι ευρωπαίοι έμειναν αδιάφοροι, οι κυρώσεις ήταν ανεπαίσθητες.
Αλλά και στο Ισραήλ όπου η πολιτική κατάσταση είναι ρευστή (η εξουσία του Νετανιάχου είναι ασταθής) υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που το ξανασκέφτονται. Φαντάζομαι ότι ειδικά μετα την δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου όλοι συνειδητοποιούν πόσο προβληματική είναι η συνεργασία με μια κυβέρνηση όπως του Ισραήλ που υποστηρίζει την ωμή βία και είναι παράγοντας αστάθειας στην περιοχή.
Στην Αθήνα φαίνεται ότι όλοι συνειδητοποιούν πόσο δύσκολο είναι να παρακάμψεις την Τουρκία, αλλά όσο κυριαρχεί το δόγμα του στάτους κβο κανένας δεν παίρνει την ευθύνη για τολμηρές και αποτελεσματικές κινήσεις στο διπλωματικό επίπεδο.
Νομίζω ότι όλοι συνειδητοποιούν πόσο σημαντικό είναι να μην εμπλακούμε σε μια νέα κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών.
2) Η περιβαλλοντική πλευρά είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Ο σχεδιασμός για την ολοκλήρωση του έργου είναι για το 2025, προβλέπεται και ένα δοκιμαστικό στάδιο, οπότε πάμε προς το 2030, όταν η Ευρώπη και σωστά βάσει σχεδιασμού θα εγκαταλείπει τα ορυκτά καύσιμα. Ειδικά η δκή μας αριστερά που θέλει να είναι πράσινη θα έπρεπε να ήταν ακόμα πιο τολμηρή και να υπερβαίνει το ευρωπαικό πλαίσιο, τοποθετώντας τα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής στο επίκεντρο και ως απόλυτη προτεραιότητα.
Οι πυρκαγιές στην Αυστραλία απλά υπενθυμίζουν τις προτεταιότητες για μια αυστηρή οικολογική πολιτική.
3) Από οικονομικής πλευράς, η μεταφορά μέσω του Εast Med κοστίζει 3,50 δολλάρια ανα ΜΜΒ , ενώ η μεταφορά μέσω Τουρκίας-Eλλάδας /Ηγουμενίτσας -Αδριατικής στην Ιταλία 0,97 δολλάρια . Η διαφορά είναι αξιοσημειώτη. Επιπλέον το κόστος κατασκευής είναι πολύ μεγάλο υπολογίζεται στα 5, 2 δις δολλάρια. Δύσκολα θα μπούν οι εταιρείες στον κόπο να το σκεφθούν.
4) Όσο αφορά την Ιταλία -που φαίνεται για όλους τους παραπάνω λόγους να το ξανασκέφτεται- χωρίς την Ιταλία, ο αγωγός δεν καταλήγει στην ευρωπαϊκή αγορά και το πρότζεκτ μένει μετέωρο.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι πιθανότατα θα μείνουμε στις υπογραφές και ότι η ελληνική πλευρά έχει τον χρόνο να επανατοποθετηθεί .
Μιχάλης Υδραίος
Από το λογαριασμό του στο Facebook
