Χωρίς κατηγορία

Το ζήτημα με την υπέροχη είναι πως μάχεται ατομικά. Συνδέεται ατομικά με άλλα άτομα, αλλά δεν γίνεται ένα μαζί τους. Στα Θεοφάνια οι δικοί μας εξεγερμένοι όρμηξαν στις εκκλησίες, ήταν η δική τους αντίδραση απέναντι στην καραντίνα. Εδώ βρίσκεται το αίσθημα της υπεροχής: Μας απαγορεύουν τα πάντα, αλλά όχι την ταυτότητά μας. Και εδώ, στην φαιδρά πορτοκαλέα, η ορθοδοξία παραμένει ταυτοτικό στοιχείο του λαού. Ακριβώς σε αυτό το σημείο εντοπίζεται η υπεροχή, σε κάθε μία από τις περιπτώσεις. Είναι το σημείο στο οποίο δεν εντοπίζεται η αλληλεγγύη: Οι λευκοί Αμερικάνοι, οι ορθόδοξοι Έλληνες και οι νεαροί Βέλγοι θεωρούν ότι το δικό τους δικαίωμα στην επιθυμία είναι δυνατότερο από τον κίνδυνο του συνόλου. Για την ακρίβεια, το σύνολο δεν τους αφορά. Εξάλλου, τα τελευταία χρόνια και στις δύο ηπείρους, ο "εχθρός" είναι ορατός και σκουρόχρωμος. Είναι εύκολη η οδός της υπεροχής. Απλοϊκή, όπως όλες οι αδικίες του κόσμου.

Η έξαρση στη Δυτική Αττική σχετίζεται άμεσα με το γεγονός ότι εκεί λειτουργεί η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας την οποία η κυβέρνηση από επιλογή άφησε πλήρως ανεξέλεγκτη και χωρίς κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζόμενους. Στη βιομηχανική ζώνη της Δυτικής Αττικής τελέστηκε ένα έγκλημα κατά της εργατικής τάξης. Επομένως σαφώς η κατάσταση εκεί αλλά και η διαχείριση της έχει ταξικό και αντεργατικό πρόσημο όπως εξάλλου και το σύνολο της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική δύναμη που και θέλει και μπορεί να εκφράσει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες και να αποτελέσει το αντίβαρο απέναντι σε μια κυβέρνηση η οποία απέτυχε στρατηγικά. Διότι η καταστροφή των κλάδων αυτών δεν είναι αποτέλεσμα κακής εκτίμησης από τη μεριά του κου Μητσοτάκη και των Υπουργών του. Είναι αποτέλεσμα μιας σταθμισμένης επιλογής μη στήριξης κατά τη διάρκεια του λοκντάουν με απώτερο στόχο μια συνολική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας υπέρ των μεγάλων και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Και τούτο αποτυπώνεται με σαφήνεια και στην έκθεση Πισσαρίδη. Επομένως η κυβέρνηση αξιοποιεί την κρίση ως ευκαιρία για να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε το ΔΝΤ την περίοδο 2010-2014. Χρειάζεται επομένως επειγόντως μια μεγάλη στροφή στην οικονομική πολιτική με τη στήριξη εργαζομένων και μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με μια σειρά μέτρων ενίσχυσης. Μετατροπή της επιστρεπτέας σε μη επιστρεπτέα ενίσχυση, κάλυψη των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών, καταβολή του δώρου Χριστουγέννων από το κράτος, έκτακτο κοινωνικό εισόδημα για να καλυφθούν όλες οι κοινωνικές ομάδες και να αποφύγουμε μια νέα ανθρωπιστική κρίση που είναι προ των πυλών αν δεν είναι ήδη εδώ.

O πρωθυπουργός είπε στην τηλεδιάσκεψη με τους πρυτάνεις ότι "ο φασισμός μπορεί να αλλάζει χρώματα αλλά έχει πάντα την ίδια ουσία." Ωστόσο, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ και ο πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας την πιο κρίσιμη ώρα της νεότερης Ιστορίσς δεν αποδέχτηκαν την άποψη ότι οι φασισμοί ήταν πολλοί. Παρ' όλο που ήταν και παρέμειναν θανάσιμοι εχθροί της ΕΣΣΔ και του κομμουνισμού εν γένει, Ρούζβελτ και Τσώρτσιλ συμμάχησαν με τον Στάλιν, κρίνοντας ότι ο φασισμός ήταν ένας και συνιστούσε την πιο μεγάλη απειλή για τους ίδιους και την ανθρωπότητα, όπως την αντιλαμβάνονταν Γιατί ήταν ο φασισμός που απειλούσε να "βυθίσει την ανθρωπότητα σε έναν νέο Μεσαίωνα, πιο μοχθηρό και ίσως πιο παρατεταμένο, από τα φώτα μιας διεστραμμένης επιστήμης", όπως είχε πει Τσώρτσιλ. Και οι δύο ηγέτες παρέμειναν αντικομμουνιστές, αλλά θεώρησαν τον Χίτλερ το απόλυτο κακό, πέραν πάσης συγκρίσεως. Η αποκάλυψη του Άουσβιτς και του Ολοκαυτωματος τους δικαίωσε. Το Άουσβιτς και τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτά τα εργοστάσια θανάτου, υπήρξαν και παραμένουν οι τόποι του απόλυτου Κακού. Βαρβαρότητες έχουν γίνει άπειρες στην Ιστορία. Μονο όμως ο ναζισμός χρησιμοποίησε την τεχνολογική πρόοδο για να ακυρώσει τον ίδιο τον πυρήνα της αξίας της ανθρώπινης ζωής, κατά τρόπο ηθελημένο και λεπτομερειακά σχεδιασμένο. Τώρα ο Μητσοτάκης υπό το βάρος της αποτυχίας του στη διαχείριση της πανδημίας, επιχειρεί να επαναφέρει τη θεωρία των δύο άκρων, η οποία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου χάρισε ζωτικό χώρο στους ναζί και στην Ελλάδα των προηγούμενων ετών ενίσχυσε την ασυλία της Χρυσής Αυγής από τον κρατικό μηχανισμό. Με το να μιλάει κανεις για δύο φασισμούς, το μόνο που κάνει, είναι να σχετικοποιεί το Άουσβιτς, παρέχοντας πολιτική νομιμοποίηση στον ένα και μοναδικό φασισμό.

Στην αρχή σκεφτόμουν ότι πρέπει απλώς να βγάλω το σκασμό και να ακούσω τους μαύρους γι' αυτό το ζήτημα Αλλά γιατί να το κάνω αυτό; Δεν είναι δικό τους πρόβλημα. Δικό μου είναι. Οι άνθρωποι με άλλο χρώμα επιδερμίδας πετιούνται έξω από το Σύστημα. Το Σύστημα των λευκών. Σαν ένας χαλασμένος αγωγός που πλημμυρίζει το διαμέρισμα των ανθρώπων που ζουν στον από κάτω όροφο. Αυτό το αποτυχημένο σύστημα διαλύει τη ζωή τους, αλλά δεν είναι δική τους ευθύνη να το φτιάξουν. Δεν μπορούν - κανένας δεν θα τους αφήσει να ανέβουν στον αποπάνω όροφο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα των λευκών. Κι αν οι λευκοί δεν το φτιάξουν, θα χρειαστεί να ανέβει πάνω κάποιος και να μπει κλωτσώντας την πόρτα.

Επί χρόνια παλεύουμε για ένα μάθημα που θα χωράει όλους τους μαθητές. Ένα μάθημα ευρύχωρο και υποχρεωτικό για να μην υπάρχει λόγος απαλλαγής. Ε, λοιπόν, η πλειοψηφία του ΣτΕ προτιμά ένα μάθημα δογματικό και προαιρετικό, κι ας μείνουν στην αίθουσα τρεις κι ο Αμβρόσιος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε κάτω από τραγικά πιεστικές συνθήκες. Θα μπορούσε όμως να έχει σε κάθε τομέα μια έμπρακτη λογική από τα κάτω προς τα πάνω. Πολλοί υπουργοί αποφάσιζαν ερήμην του κόμματος, των κινημάτων, των συλλογικοτήτων. Μπορεί να ήταν μια εντιμότερη, καλύτερη, αμεσότερη διοίκηση, αλλά θύμιζε το παρελθόν. Εκφραζόταν συχνά από ένα οικονομίστικο λόγο, που περιόριζε τις απαραίτητες για την αριστερά ιδεολογικές αιχμές. Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κρατική διαχείριση με μια αφελή αντίληψη για το τι είναι το κράτος και κρατική εξουσία. Το να το επισημάνεις σήμερα λάθη, παραλήψεις και καθυστερήσεις, όπως έκανε ο Τσίπρας στη ΔΕΘ, χρειάζεται αλλά δεν αρκεί. Ο εντοπισμός των λαθών και των παραλείψεων πρέπει να φτάσει στις αιτίες τους. Θα πρέπει η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ –και εννοώ στο σύνολό της- να δει κατάματα και με ψυχραιμία τα λάθη που έγιναν. Γιατί δεν κατάφερε να προβάλει τα εξαιρετικά δικά του «κατορθώματα»; Τι εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να επιμορφώσει τα μέλη του και την κοινωνία; Γιατί ακολούθησε την πεπατημένη και μπερδεύει την πολιτική αντιπαράθεση με την επικοινωνιακή «κόντρα»; Γιατί επεδίωξε να παρέμβει στο επικοινωνιακό πεδίο με παραδοσιακούς και απαξιωμένους τρόπους και δεν ενδυνάμωσε τον δικό του λόγο στο επικοινωνιακό παιχνίδι; Γιατί δεν έφτιαξε μια ΕΡΤ αξιοποιώντας το κεκτημένο της αυτοδιαχείρισης το πεντάμηνο του «μαύρου»; κά Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να μετασχηματίσει τη διαιρετική τομή της συγκυρίας, το μνημόνιο-αντιμνημόνιο και να αντιπαλέψει τον συνεχώς ανανεούμενο νεοφιλελευθερισμό μετατρέποντας τον αγώνα αυτόν σε εναλλακτικό αντικαπιταλιστικό θετικό κίνημα. Την ίδια στιγμή άφησε το κόμμα στο περιθώριο – ως ένα βαθμό κατανοητό αφού μεγάλο τμήμα στελεχιακού δυναμικού μπήκε στο κράτος – με αποτέλεσμα τη συγκέντρωση της εξουσίας σε πολύ μικρό αριθμό στελεχών της κομματικής και κυβερνητικής ιεραρχίας χωρίς τακτική λογοδοσία. Το ίδιο το κόμμα φάνηκε να μην διαθέτει ικανά αντισώματα και «μολύνθηκε» από την εκλογική του επιτυχία. Παρουσίασε σοβαρά φαινόμενα κοινοβουλευτικοποίησης, τα οποία αλλοίωσαν τον κινηματικό του χαρακτήρα, κάτι που συνέβαλε αποφασιστικά και σε φαινόμενα κρατικοποίησής του. Λειτουργικές δυσλειτουργίες παρουσιάστηκαν και εσωκομματικά για παράδειγμα πόσο λειτουργικό είναι η Κεντρική Επιτροπή να συνεδριάζει μονίμως μαζί με την κοινοβουλευτική ομάδα, οι συνεδριάσεις της να είναι μονίμως ανοικτές σε μέλη και μη μέλη, ενώ ο διαθέσιμος χρόνος παρεμβάσεων να είναι περιορισμένος,. κόκ.

Η ανάκτηση της ηγεμονίας δεν μπορεί να γίνει μ΄ έναν πόλεμο φθοράς της κυβέρνησης , αλλά με την επεξεργασία, πρόταση και κινηματική υποστήριξη ενός ρεαλιστικού και ριζοσπαστικού ταυτόχρονα σχεδίου οικολογικής αναδιάρθρωσης και ανασυγκρότησης της παραγωγής. Το οποίο, για να είναι πειστικό και ελκυστικό για την πλειονότητα της κοινωνίας, χρειάζεται να περιέχει ικανά στοιχεία αυτοκριτικής, η οποία, όμως, θα μεταφράζεται σ΄ ένα σχέδιο οικονομικό-κοινωνικό ρητά ενταγμένο σε μια ανατρεπτική και σωτήρια, όσο και ρεαλιστική, προοπτική εναρμόνισης των όρων αναπαραγωγής του σύγχρονου ανθρώπου με τους όρους αναπαραγωγής του φυσικού περιβάλλοντος. Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, ρίχνονται στο τραπέζι νέα ονόματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, μετριέται με το υποδεκάμετρο η διεύρυνσή του, υπολογίζονται τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του e-κόμματος, ανακύπτουν ζητήματα χάσματος γενεών, κόμματα ονομάζονται συμμαχίες, γιατί είναι πιο εύκολο αυτό από το στοχασμό μιας πολιτικής συμμαχιών, έρχεται και επανέρχεται από προεδρικότερους του προέδρου το ζήτημα της εκλογής του από τη βάση… Καλά είναι όλα αυτά για να γεμίζουν τις σελίδες τους οι εφημερίδες και τις ώρες τους τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αλλού κρίνονται τα κρίσιμα.