μακεδονικό

Θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε, να εκφωνούμε πύρινους λόγους για τη Μακεδονία, να είμαστε περήφανοι για την αδιάλλακτη στάση μας, απορώντας γιατί όλος ο υπόλοιπος πλανήτης δεν μας καταλαβαίνει, πεπεισμένοι πως δεν αρμενίζουμε στραβά, αλλά ότι ο γιαλός είναι στραβός, μιμούμενοι το τεράστιο αλλά κουτό πουλί, που κρύβει το κεφάλι του στην άμμο, νομίζοντας πως έτσι αποφεύγει τον κίνδυνο, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα»; Ειλικρινά, είναι αυτή μια εξέλιξη, που θα την ήθελαν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι αγνοί πατριώτες που πήραν μέρος στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία;

H ιστορική συμφωνία των Πρεσπών της 17ης Ιουνίου 2018 κλείνει μια μεγάλη εκκρεμότητα 25 και πλέον χρόνων στην περιοχή μας. Είναι μια έντιμη συμφωνία που εξασφαλίζει το μέλλον των λαών των δύο χωρών, αλλά και της βαλκανικής γειτονιάς μας με ειρήνη, αλληλεγγύη και συνανάπτυξη. Η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, «Βόρεια Μακεδονία», έναντι όλων και με συνταγματική αναθεώρηση καλύπτει πλήρως τις πάγιες ελληνικές θέσεις και μάλιστα τις διασφαλίζει ακόμη περισσότερο, ενώ αποδεικνύει, έμπρακτα, τη βούληση της γειτονικής χώρας για ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών. Διαλύεται η «γκρίζα ζώνη» που δημιουργούσε η μακροχρόνια εκκρεμότητα ενός «πρώην κράτους» και προσδιορίζονται με σαφήνεια και με διεθνή σφραγίδα τα όρια —πολιτικά, ιστορικά, πολιτισμικά— ανάμεσα στην ελληνική Μακεδονία και την «Βόρεια Μακεδονία». Είναι ο μοναδικός τρόπος διαγραφής δια παντός των αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια. Γίνεται σεβαστή η αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό της γειτονικής χώρας. Η επιβεβαίωση στη συμφωνία της γλώσσας (όπως επί πάρα πολλές δεκαετίες έχει αναγνωρισθεί και από τη χώρα μας) και της ιθαγένειας της γειτονικής χώρας αποδεικνύει έμπρακτα τη βούληση της Ελλάδας για την οικοδόμηση ενός σταθερού μέλλοντος φιλίας και ειρήνης με τη «Βόρεια Μακεδονία». Η Ελλάδα, μια δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα σέβεται τις αποφάσεις και τις θεμελιώδεις αρχές του ΟΗΕ.

Πολλοί, κυρίως απόγονοι των «Αιγαιατών» φυγάδων, έχουν φοβίες - ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε έναν γιγαντιαίο ελεγκτή, όπως στην Οργουελιανή δυστοπία, που θα τους «κατασκόπευε» και στη γειτονική χώρα, μήπως και στην ιδιωτική τους ζωή χρησιμοποιούν το όνομα «Μακεδονία» χωρίς το «συμπλήρωμα».

Η συμφωνία που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ έχει στόχο να κλείσει μια μακρά περίοδο εντάσεων και συγκρούσεων, που τροφοδοτήθηκε από την μισαλλοδοξία και τους εκατέρωθεν εθνικισμούς, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο για την ειρήνη, τη φιλία και την συνεργασία στα πολύπαθα Βαλκάνια. Σε αυτή τη συγκυρία η μόνη επιλογή που έχουν οι εργαζόμενοι/ες είναι ο δρόμος της αλληλεγγύης, της ειρήνης και της συνεργασίας και δεν πρέπει να αφεθεί χώρος στην εθνικιστική ακροδεξιά και τους νεοναζί να δηλητηριάσουν την Ελληνική κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία στα θέματα αυτά. Αντίθετα πρέπει να αγωνιστούμε για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία των λαών και να ανοίξουμε διαύλους επικοινωνίας με τους εργαζόμενους/ες της γειτονικής χώρας Τίποτα δεν έχουν να χωρίσουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ. Πολλά είναι τα κοινά προβλήματα, για τα οποία ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε. Οι επιλογές της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού μας οδήγησαν σε διαμάχες για το όνομα, την εθνικότητα, ενώ είναι βέβαιο ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα όταν αναφερόμαστε στα προβλήματα και τους αγώνες των εργαζομένων. Η ειρηνική συνύπαρξη δίνει τη δυνατότητα για κοινούς αγώνες απέναντι στα κοινά προβλήματα: την λιτότητα, την φτώχεια, την ανεργία και κοινές διεκδικήσεις για εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι προκλήσεις για τον κόσμο της εργασίας είναι πολύ μεγάλες για να αφήνουμε να μας τυφλώνει ο φόβος για την υποτιθέμενη απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας. Η διατήρηση μιας άγονης διαμάχης δεν θα έφερνε πίσω τους χιλιάδες νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, δεν θα έδινε δουλειά στους χιλιάδες ανέργους. Όταν η ειρήνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των Λαών στεριώσει, τότε οι εργαζόμενοι θα ατενίζουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον. Μπορούμε να επικεντρωθούμε με όλες μας τις δυνάμεις και να αναπτύξουμε τους αγώνες με καλύτερους όρους και σε συνεργασία με τα εργατικά κινήματα των Βαλκανικών χωρών, στη μάχη ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Μπορεί να μην είναι πολύ δημοφιλείς στις μέρες μας οι αξίες της ειρήνης, του αντιεθνικισμού και της συμφιλίωσης, αλλά ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ η αναβάπτιση στο γλυκό νερό της Μεγάλης Πρέσπας λειτουργεί ως επιβεβαίωση των αριστερών του προταγμάτων, αλλά και πολιτικής ενηλικίωσης. Παρά το γεγονός ότι σε τοπικό επίπεδο, με αφορμή τη συμφωνία, αναπαράγονται αντιθέσεις στελεχών με ποικίλες πολιτικές καταγωγές, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να εμφανιστεί ως ο μόνος σταθερός υποστηρικτής της «εθνικής γραμμής» του 2008, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν άγεται και φέρεται από τις μικροκομματικές σκοπιμότητες της στιγμής. Από αυτή την πλευρά είναι πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να προχωρά σε μια αυτόνομη δική του πολιτική στρατηγική, την οποία έχει λεπτομερώς εξαγγείλει. Αυτός είναι και ο λόγος που οι επικριτές της κυβέρνησης επιχειρούν να εμφανίσουν τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ ως προϊόν εκβιασμού σκοτεινών ξένων κέντρων.

Ποτέ, λοιπόν, δεν θα υπάρξει «σωστή» απάντηση για το αν η γλώσσα των γειτόνων μας είναι γλώσσα ή διάλεκτος (της βουλγαρικής ή της σερβικής). Σίγουρα έχει ομοιότητες με αυτές, όπως έχουν μεταξύ τους και οι γλώσσες που προαναφέραμε, και πολλές ακόμη γλώσσες στον κόσμο. Είναι, όμως, εδώ και πολλά χρόνια ευρέως αποδεκτή από τη διεθνή γλωσσολογική κοινότητα ως γλώσσα, οπότε είναι μάλλον αδύνατο, αλλά και αστείο να τη βαφτίσουμε ξαφνικά «διάλεκτο» (ή «ιδίωμα»).

Η επιλογή «καταψηφίζω τη συμφωνία γιατί δεν θέλω την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ» είναι προβληματική ως θέση αρχής γιατί κλείνει τα μάτια στο ζήτημα των εθνικισμών. Το να ηττηθούν οι εθνικισμοί και στις δυο μεριές, μόνο κέρδος μπορεί να είναι για τους δυο λαούς και για τους συσχετισμούς δύναμης στις δύο χώρες.