Μακεδονία

Εχει πάντως τεράστιο ενδιαφέρον για την ιστορική μας αυτογνωσία, αν την αντέχουμε, το πώς έγινε ελληνική η ελλαδική Μακεδονία: με πολέμους, ανταλλαγές πληθυσμών, ρητές ή άρρητες απαγορεύσεις όσον αφορά τη χρήση άλλων γλωσσών, πέρα από την ελληνική, απαγόρευση ακόμα και μουσικών οργάνων, λ.χ. της γκάιντας. Γιατί; Μα επειδή, σύμφωνα με την εθνικώς ορθή αδαημοσύνη και μικρότητα, η γκάιντα υποδήλωνε ανθελληνισμό και φιλοβουλγαρισμό. Γι’ αυτό και την τσάκιζαν οι χωροφύλακες, εισβάλλοντας σε σπίτια «υπόπτων για εθνική μειοδοσία» ή διαλύοντας πανηγύρια. Πράγμα που μάλλον δεν το θυμάται, ή δεν το αξιολογεί σαν σοβαρό, ο Μίκης Θεοδωράκης, παρότι άνθρωπος της μουσικής, εκτός από πατέρας της εσβεσμένης «Σπίθας».

Δυστυχώς το συλλαλητήριο θα έχει πολύ κόσμο. Θα επιβεβαιώσει ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών μας δεν έχει καμία διάθεση να “μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές”, ότι αυτή η χώρα, αυτό το πολιτικό σύστημα και αυτός ο λαός δεν είναι ακόμα σε θέση να λύσει κανένα “εθνικό θέμα”. Ότι επιλέγουμε να ζούμε με μύθους, καταναλώνοντας βολικά εθνικά παραμύθια. Ή, όπως θα έλεγε κι ο Μίκης, πενήντα χρόνια πριν, “ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου, μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια”

Ακόμα και αν οι πατριδοκάπηλοι προσπαθούν να διεγείρουν τα εξαρτημένα αντανακλαστικά μερίδας του ελληνικού λαού, ώστε να χτίσουν πολιτικές καριέρες ή να φθείρουν την κυβέρνηση, θεωρώ πως αυτή η τελευταία πρέπει να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και να αναλογιστεί το πολιτικό όφελος. Τι μπορεί όμως να αντισταθμίσει την εξαλλοσύνη που επιδεικνύουν οι πατριδοκάπηλοι; Και τι μπορεί να καθησυχάσει τους ανθρώπους που αγνοούν την πραγματική ιστορία ή νιώθουν ήδη πληγωμένοι από την κρίση και πιάνονται από τα «εθνικά δίκαια» ή ανησυχούν για τη θέση της χώρας μας που θεωρούν ότι συνεχώς υπονομεύεται στην παγκοσμιοποιημένη σκηνή;

Η επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος, που καθυστερεί αδικαιολόγητα εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες μεταξύ των δύο χωρών, περνά αφ' ενός από την άρση του θεσμικού αλυτρωτισμού της γειτονικής χώρας, αφ' ετέρου από την κατανόηση από την πλευρά του δικού μας πολιτικού κόσμου πως η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις είναι καλύτερη συνθήκη από τη σημερινή.

Πνευστιών έτρεξε, άρον άρον μόλις είδε το πληθυσμιακό μέγεθος της πολιτικά, μορφωτικά, ηθικά και αισθητικά πρωτόγονης «ευαισθησίας». Μια «ευαισθησία» ωστόσο αρκετά δυνατή, που καλά θα κάνουμε να την ακούσουμε όλοι. Γιατί δείχνει ότι η οπισθοδρόμηση και ο πρωτογονισμός έχουν ισχυρά ερείσματα στην ελληνική κοινωνία...

Επιταχύνονται οι εξελίξεις σχετικά με το μακεδονικό ζήτημα. Η συνάντηση Αλ. Τσίπρα – Ζ. Ζάεφ στο Νταβός, που οδήγησε σε ένα πρώτο, αλλά ουσιαστικό βήμα στη διαδρομή για την εξομάλυνση των σχέσεων των δυο γειτονικών χωρών, διαμορφώνει άλλο κλίμα στις συζητήσεις και στο εσωτερικό. Το κλίμα αυτό, θετικότερο σαφώς, υποχρεώνει τα κόμματα να μειώσουν τους τακτικισμούς τους και να συζητήσουν επί της ουσίας.

Απομένει στους πολίτες και τις πολίτισσες, που επηρεασμένοι/ες από αταβιστικούς φόβους για την δήθεν απειλούμενη ακεραιότητα της πατρίδας παραβρέθηκαν στο συλλαλητήριο, να συνειδητοποιήσουν ότι χρησιμοποιήθηκαν στην προεκλογική φιέστα κάποιων που φρόντισαν να καμουφλάρουν τους πραγματικούς σκοπούς τους, ώστε να μην ξαναπέσουν σε παρόμοια παγίδα. Όσο για το αν υπάρχει πραγματική απειλή, αρκεί να λάβει κανείς υπόψη, πέρα από την προσθήκη στο άρθρο 3 του Συντάγματος της γείτονος2 όπου αναφέρεται ότι η χώρα «δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οποιουδήποτε γειτονικού κράτους», την κατάσταση των υποτυπωδών ένοπλων δυνάμεών της.

Οι Ελληνες «Μακεδονολόγοι» νέας κοπής, ακολουθώντας τρόπους παρόμοιους με εκείνους των Σλαβομακεδόνων συναδέλφων τους, σύντομα βρέθηκαν να οδηγούνται σε ολισθηρούς δρόμους, φτάνοντας ακόμη και να διαστρεβλώνουν τα ιστορικά δεδομένα, στην προσπάθειά τους να αναδιαμορφώσουν την ιστορία της Μακεδονίας προκειμένου να την προσαρμόσουν στις πολιτικές ανάγκες. Προσπαθώντας να εδραιώσουν την τοποθέτηση ότι χώρες που βγαίνουν έξω από τα όρια της ελληνικής Μακεδονίας δεν έχουν καμία ιστορική δικαιολογία για την ιδιοποίηση του ονόματος «Μακεδονία» ή των παραγώγων του, αποκρύπτουν το γεγονός ότι στη σύγχρονη εποχή και σίγουρα από την εμφάνιση του Μακεδονικού Ζητήματος στον δέκατο ένατο αιώνα ήταν αποδεκτό, ακόμη και από τους Ελληνες ιστορικούς και πολιτικούς, ότι η Μακεδονία, ως γεωγραφική περιοχή του οθωμανικού κράτους, περιλάμβανε κατά προσέγγιση τα εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, της ΠΓΔΜ και της περιφέρειας Πιρίν της Βουλγαρίας. Οπως ένα ξηρό δάσος τον Αύγουστο, η λογική του επιχειρήματος της «μίας και μοναδικής Μακεδονίας» έβαλε πυρκαγιά στη φαντασία του παραπληροφορημένου ελληνικού λαού στην Ελλάδα και τη Διασπορά.