Συνεντεύξεις

«Ο τρόπος με τον οποίο ασκούνται σήμερα οι κυρίαρχες πολιτικές στον δυτικό κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη, δυστυχώς τροφοδοτεί τα ρεύματα εθνικιστικής, ακροδεξιάς κλπ. αναδίπλωσης. Συνηθίζω να αποκαλώ «μέτρια» την Ευρώπη διότι έχει υπάρξει χειρότερη (π.χ. στις δεκαετίες ‘30 και ‘40), έχει υπάρξει και καλύτερη (π.χ. ‘70 και ’80). Είναι μέτρια, δεν εμπνέει κανέναν, έχει τους γραφειοκράτες της που βαριόμαστε όταν τους ακούμε κλπ. Αυτή η πλαδαρότητα στον λόγο αφήνει αδιάφορο το κοινό των ευρωπαϊκών λαών. Αν η Ευρώπη δεν κοιταχτεί λίγο αυτοκριτικά απέναντι στις πολιτικές που ασκήθηκαν μέχρι σήμερα, τότε το κακό παραμονεύει, διότι το κακό, σε αντίθεση με την μετριότητα και τον χυλό-αντίλογό της, μπορεί να εμπνεύσει και να αποτελέσει θρυαλλίδα ακόμα μεγαλύτερων κακών».

Δεν νομίζω ότι οι Γερμανοί θα δεχθούν να συμμετάσχει το ΔΝΤ και να προβαίνει σε δηλώσεις που είναι στον αντίποδα των δικών τους εκθέσεων. Αυτό, εξάλλου, δεν θα είναι καλό για τις αγορές, στις οποίες θα μπει η ελληνική οικονομία. Δεν μπορεί η Γερμανία να λέει ότι το χρέος είναι βιώσιμο και το ΔΝΤ ότι δεν είναι. Θα υπάρξει, λοιπόν, ένας συμβιβασμός. Ως το 2030 το ΔΝΤ, εκτιμώ, δεν θα έχει πρόβλημα να πει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο.

Δεν είμαι Ελληνας πολίτης, αλλά, αν ψήφιζα, θα ψήφιζα και πάλι ΣΥΡΙΖΑ. Οχι γιατί πιστεύω (όπως πίστευα) πως μπορεί να κάνει όσα θα ήθελα, αλλά γιατί είναι πολύ καλύτερος από κάθε τι άλλο σήμερα στη χώρα σας. (...) Αυτό που θα ήθελα από το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι να ανοιχτεί περισσότερο στην κοινωνία και να της προσδώσει τη δυναμική που πραγματικά έχει: δηλαδή τον τρόπο να μετασχηματίσει η ίδια τον εαυτό της. Και όχι να προσπαθεί πρώτα να σώσει την οικονομία και μετά να στραφεί στην κοινωνία. Ισως δεν τον αφήσουν ποτέ να σώσει την ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό (και το λέω και στους ίδιους) ο κύριος στόχος είναι να βρει ικανούς ανθρώπους, ώστε να οργανώσουν την κοινωνία από τα κάτω -και όχι το αντίστροφο. Φυσικά και δεν είναι εύκολα τα πράγματα, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Αμερική. (...) Να τους εμφυσήσει τη σιγουριά πως μπορεί ο ίδιος ν’ αλλάξει την καθημερινότητά του με τις ίδιες του τις δυνάμεις. Αυτό βέβαια έχει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οπότε είναι δύσκολο να φέρει ψήφους βραχυπρόθεσμα, ωστόσο κατ’ εμέ είναι η μόνη διέξοδος: οι κοινωνικές αλλαγές θα γίνουν από το ίδιο το κοινωνικό σώμα και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει ικανούς ανθρώπους να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Το “Μακεδονικό” μπορεί να το εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά με τα δυο συλλαλητήρια ώστε να εκδηλωθεί κάπως το εθνικιστικό αντικυβερνητικό συναίσθημα, όμως στην πραγματικότητα αυτό δύσκολα μπορεί να επηρεάσει τους ψηφοφόρους. Οι πολίτες στις εκλογές δεν επιλέγουν με έναν μόνο κριτήριο -και είναι πολύ λογικό. Η Ν.Δ. θα ήθελε πάρα πολύ, με την ακροδεξιά στάση που επιδεικνύει μέχρι στιγμής, να συνεχίσει στον επικίνδυνο δρόμο τον οποίο έχει ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο “Μακεδονικό”. Στην πραγματικότητα, όμως, αν υπάρξει συμφωνία με τις προϋποθέσεις που είπαμε, θα δυσκολευτεί πολύ να στηρίξει βάσιμα μια απόρριψη της προτεινόμενης λύσης.

Δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να μας πείσουν «να γίνουμε αυτό που κάνουμε» ως κυβέρνηση στη σημερινή δύσκολη περίοδο και να μετατραπούμε σε ένα «κανονικό» συστημικό αρχηγοκεντρικό κόμμα, εγκαταλείποντας τα «βαρίδια» των ιδεολογικών και κοινωνικών αναφορών μας. Δεν θα τους γίνει το χατίρι. Η Αριστερά δεν ήταν και δεν θα γίνει φτερό στον άνεμο μιας ιστορικής περίστασης, ούτε ευέλικτη μορφή πολιτικής απασχόλησης. Αλλωστε, οι πρόσφατες εξελίξεις που κλυδωνίζουν την Ιταλία με τον καταποντισμό της Κεντροαριστεράς και την υποχώρηση παντού στην Ευρώπη της αιχμαλωτισμένης στα δίχτυα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης σοσιαλδημοκρατίας δείχνουν ότι από τις ανερμάτιστες μεταλλάξεις επωφελούνται τελικά οι δυνάμεις της Ακροδεξιάς και του αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού.