Συνεντεύξεις

Υπάρχει σταθεροποίηση, χωρίς αμφιβολία και αναγνωρίζεται απ’ όλες τις πλευρές. Υπάρχει και μικρή αύξηση οικονομικής δραστηριότητας. Βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι εάν θα μπορέσει αυτά τα θετικά βήματα να έχουν και μακροπρόθεσμη προοπτική.

Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, από την πρόκληση του ανταγωνισμού από τους παραγωγούς χαμηλού κόστους στην Άπω Ανατολή, από το χάος των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών, και από το πρόβλημα των προσφύγων. Το τελευταίο βέβαια είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, αλλά για πολλούς φαίνεται ότι όλα είναι μέρος του ίδιου πράγματος, και αναζητούν την ασφάλεια του έθνους. Για τους νεοφιλελεύθερους αυτό δημιουργεί ένα σημαντικό δίλημμα. Από την μία πλευρά, η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι θεμελιώδους σημασίας για το νεοφιλελεύθερο σχέδιο. Από την άλλη, ο νέος εθνικισμός κρατά τη δημοκρατία παγιδευμένη σε εθνικό επίπεδο αφήνοντας το παγκόσμιο επίπεδο πέρα από την εμβέλειά του, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι. Επίσης, αν οι άνθρωποι επικεντρώσουν το μίσος τους στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ο παγκόσμιος καπιταλισμός διαφεύγει από την πολιτική συζήτηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα πολλά από τα νέα ξενοφοβικά κινήματα έχουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, παρότι που φαίνεται να είναι επικριτικά για την παγκοσμιοποίηση. Αυτό ισχύει για τον Τραμπ, το Brexit, και πολλά από τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κινήματα.

Από την πλευρά του ΣΕΒ είχαμε μία τοποθέτηση ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει αύξηση μισθών ή αν γίνει να είναι της τάξης του 1%-2%. Από την άλλη, τους μικρομεσαίους εργοδότες που πολύ ορθά εντοπίζουν ότι η αύξηση των μισθών ιδίως σε μία οικονομία όπως η ελληνική, με μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις τονώνει την ζήτηση, την κατανάλωση, κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ανάπτυξη και της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας … με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα τελικά στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας … Βιώσαμε το αντίστροφο το 2012, όταν κόβεται ο μισθός απότομα, την αμέσως επόμενη χρονιά η ανεργία εκτινάσσεται στο 28% … τότε, η επίκληση ήταν ότι μειώνονται οι μισθοί για να συγκρατηθεί το εργατικό κόστος και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα … Οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο εργαζόμενοι δεν εργάζονται στους εξαγωγικούς κλάδους, αλλά σε μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις.

Αυτοί που έπαιξαν τα λεφτά τους στη μείωση των συντάξεων, τώρα παίζουν τα λεφτά τους στη μείωση του αφορολόγητου. Και τα δύο αυτά μέτρα, ψηφίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν το ΔΝΤ κόντρα τόσο με την ελληνική κυβέρνηση όσο και με την Ευρώπη, θεωρούσε πως οι στόχοι των πλεονασμάτων δεν θα πιαστούν. Το ότι έπεσε έξω σε αυτή τη πρόβλεψη δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία του Ταμείου, το οποίο διαχρονικά αποτύγχανε στις προβλέψεις του. Όπως δεν εφαρμόστηκε το μέτρο για την απομείωση της προσωπικής διαφοράς, έτσι δεν θα εφαρμοστεί και η μείωση του αφορολόγητου.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να φανεί στην ελληνική κοινωνία και στους ευρωπαϊκούς λαούς, τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (...) ότι υπάρχει και μία άλλη πολιτική που μπορεί να ακολουθηθεί για την Ευρώπη.

Στόχος είναι «βήμα-βήμα να κλείσουν οι πληγές της χρεοκοπίας, περί αυτού πρόκειται, δεν μιλάμε για μία περίοδο που η Ελλάδα “απογειώνεται” έχοντας ξεχάσει και υπερβεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Έχουμε μπροστά μας τα “κόκκινα δάνεια”, τις 120 δόσεις, την ανασυγκρότηση του μισθολογικού των εργαζόμενων (όχι μόνο για δικαιότερη αμοιβή, αλλά και νέους όρους στην παραγωγική διαδικασία και τα δημοσιονομικά του κράτους, καθώς η αύξηση του κατώτατου μισθού έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις)».

Mέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν χρειάστηκε απλά να οργανώσουμε καλύτερα και δικαιότερα την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική - πάντα μέσα σε στενά πλαίσια και εφαρμόζοντας ορισμένα μέτρα τα οποία δεν ήταν στη δική μας ατζέντα. Προσπαθήσαμε επίσης να ανορθώσουμε το ηθικό και τον αυτοσεβασμό του λαού - να νοιώσουν ξανά οι πολίτες ότι ζουν σε ένα κράτος που τους υπολογίζει. Με μέτρα κοινωνικής πολιτικής στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της προστασίας της εργασίας. Με την απόδοση νέων κοινωνικών δικαιωμάτων σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που το κράτος μέχρι τότε αγνοούσε. Με δημοκρατικές θεσμικές τομές σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση και η αυτοδιοίκηση. Και παράλληλα, εργαστήκαμε συστηματικά για να γίνει η χώρα μας σοβαρός παράγοντας και συνομιλητής διεθνώς, μέσα από μια πολυδιάστατη και εξωστρεφή εξωτερική πολιτική - χωρίς μονομερείς εξαρτήσεις και με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα.