Αυτό σημειώνει, μεταξύ άλλων η καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ Ιφιγένεια Καμτσίδου μιλώντας στον ρ/σ Στο Κόκκινο Θεσσαλονίκης και την εκπομπή «Ορθά-Κοφτά» σχολιάζοντας τα μέτρα που έχουν επιβληθεί για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού και τις επιπτώσεις τους στα δικαιώματα των πολιτών.Συνεχίζει λέγοντας: «ότι τα μέτρα είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση του προβλήματος δεν αμφισβητείται, αμφισβητείται ο τρόπος με τον οποίο ελήφθησαν και τα πλήγματα που επέρχονται στη λειτουργία της δημοκρατίας μας και την απόλαυση των δικαιωμάτων».
«Έχουμε τον πιο δραστικό περιορισμό που θα μπορούσε να εισαχθεί στο σύστημα προστασίας των δικαιωμάτων, περιορίζεται η ίδια η φυσική μας ελευθερία και αυτό γίνεται με απουσία του κοινοβουλίου, με πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας που ανέλεγκτη λαμβάνει μέτρα που δε θεωρεί υποχρέωσή της να τα δικαιολογήσει με κάποια δημοκρατική διαδικασία».
«Η κατάσταση στην οποία έχουμε βρθεί μπορεί είτε να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε μέσα από το σοκ τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση εδώ και δεκαετίας (π.χ. στο δημόσιο σύστημα Υγείας) και ότι πρέπει να στηρίξουμε το κοινωνικό κράτος και το ίδιο το εργατικό δίκαιο, είτε με αφορμή την κατάσταση αυτή θα υπάρξουν άτσαλες αλλαγές σε ό,τι αφορά την εργασία και θα εισαχθούν με έναν άτακτο τρόπο νέες μορφές εργασίας».
Η κ. Καμτσίδου τόνισε ακόμη πως η τηλεεργασία που προτείνεται από τους ακραία νεοφιλελεύθερους ως μια μορφή απελεύθερωσης του εργαζόμενου συνιστά το ακριβώς αντίθετο. «Είσαι συνέχεια διαθέσιμος στον εργοδότη, δεν έχεις ωράριο αλλά επί 24 ώρες πρέπει να παρέχεις την εργασία σου και άρα δε μπορείς να διαχειριστείς τον χρόνο σου. Δεν έχεις τις προβλεπόμενες ημέρες ανάπαυσης για τις οποίες ακόμη και το ΣτΕ έχει πει πόσο σημαντικές είναι για να ανακτήσεις την εργασιακή σου δύναμη και να αναπτύξεις την προσωπικότητά σου. Και σταδιακά δεν έχεις μισθό γιατί καθώς βγαίνεις έξω από το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη, αυτός έχει τη δυνατότητα να σε αντιμετωπίσει ως ελεύθερο επαγγελματία δηλαδή ως μπλοκάκι, είναι η διαδικασία που στην Ευρώπη αναφέρεται ως uberisation».
Εκτίμησε ακόμη πως τα μέτρα περιορισμού που έχουν επιβληθεί μπορεί να διαρκέσουν πολύ. Έφερε ως παράδειγμα μάλιστα τη Γαλλία, όπου με αφορμή το Μπατακλάν τα μέτρα έκτακτης ανάγκης και με την υποστήριξη του γαλλικού ΣτΕ διήρκησαν δύο χρόνια. Με πρωτοβουλία, ακόμη της κυβέρνησης Μακρόν το γαλλικό κοινοβούλιο ενέταξε στη νομοθεσία σειρά μέτρων που προβλεπόταν στον νόμο για την κατάσταση ανάγκης. «Πρέπει τώρα να την κάνουμε τη συζήτηση για το ποιες ανάγκες υπάρχουν και πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο κράτος να ασκεί βιοπολιτική χωρίς να παρακολουθούμε τον τρόπο που το κάνει» κατέληξε.
