Συνεντεύξεις

«Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι στηρίζει τους εργοδότες που παραβιάζουν τους κανόνες, αυτούς που δεν τηρούν τα ωράρια εργασίας και είχαν απλήρωτες υπερωρίες, και έρχεται τώρα ουσιαστικά να νομιμοποιήσει τις απλήρωτες υπερωρίες», πρόσθεσε. Όσον αφορά τη σχέση της Ελλάδας με τα ευρωπαϊκά δεδομένα στο πεδίο της εργασίας, τόνισε ότι «είμαστε η μοναδική χώρα που έχει κατώτατο μισθό χαμηλότερο σε σχέση με αυτόν του 2010 –μάλλον γι’ αυτό συζητάμε συνέχεια για τις υπερωρίες». «Ο κατώτατος μισθός στη χώρα μας πρέπει να αυξηθεί και να διασφαλιστεί ένα σύστημα ισχυρών συλλογικών συμβάσεων εργασίας», διεμήνυσε ο Νάσος Ηλιόπουλος, εξηγώντας ότι «ο ευρωπαϊκός μέσος όρος κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές συμβάσεις είναι στο 60% ενώ στην Ελλάδα είναι στο 14,7% και η ΝΔ έρχεται σήμερα να γενικεύσει ακόμα περισσότερο τις ατομικές συμβάσεις». «Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη νομοθέτησε χθες οι υπερωρίες στη βιομηχανία να αυξηθούν από τις 96 στις 150 ώρες –και όλες οι μελέτες δείχνουν ότι τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα γίνονται στο τέλος της βάρδιας- είναι βέβαιο ότι βάζει την υπογραφή της στην υποβάθμιση της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων», επισήμανε ο εκπρόσωπος Τύπου. «Όλα αυτά, το νέο μοντέλο φτηνής εργασίας που φέρνει η ΝΔ με απλήρωτα 10ωρα και διαλυμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς, θα διώξουν ξανά τους νέους επιστήμονες από τη χώρα, γιατί κανένας δεν θα κάτσει να δουλέψει σε αυτές τις συνθήκες όταν μπορεί να βρει αξιοπρεπείς όρους εργασίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα», κατέληξε ο Νάσος Ηλιόπουλος.​

"Το νομοσχέδιο αυτό εισάγει τον νόμο της ζούγκλας, που είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου” υπογράμμισε η Θεανώ Φωτίου και πλήττει βάναυσα την οικογένεια που χρειάζεται στήριξη και όχι ρεπό. Το 85% των εργαζομένων στη χώρα αμείβεται με μιθούς έως 1000 ευρώ. Αν πληρώνονταν οι υπερωρίες θα κέρδιζε 180 ευρώ. Με Χατζηδάκη χάνει τα 180 ευρώ” Η κ. Φωτίου αναφέρθηκε αναλυτικά στη στήριξη των οικογενειών που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις αντίξοες συνθήκες του μνημονίου “Αυξήσαμε όλες τις δομές για το παιδί και ανεβάσαμε τα κονδύλια από 800 εκατομμύρια ευρώ στο 1 δις 400 ευρώ. Διπλασιάσαμε τα voucher για τους παιδικούς σταθμούς, δόσαμε πείδομα στέγης σε 600.000 νοικοκυριά και καθιερώσαμε τα σχολικά γεύματα που θα είχαν σήμερα καθιερωθεί για το 100% των σχολικών μονάδων αν είμασταν στην κυβέρνηση. 

Η πολιτική αυτή «θα δημιουργήσει τέρατα» λέει ο Πάνος Σκουρλέτης και σημειώνει πως στην ΝΔ «φυλάνε τα νώτα τους» μπρος στο κύμα γενικευμένων αντιδράσεων στο νομοσχέδιο, για αυτό και βάζουν τόσα εμπόδια στην συνδικαλιστική δράση. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μετέφερε την εικόνα που αποκόμισε επισκεπτόμενος εργαζομένους στην καθαριότητα σε πέντε δήμους. Όπως είπε χαρακτηριστικά «ο κόσμος το έχει συνειδητοποιήσει» για αυτό και αποτυπώνεσαι και στις δημοσκοπήσεις ένα 65% που εναντιώνεται σε αυτόν τον νόμο της κυβέρνησης. (...) Αναφερόμενος στην κριτική από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ ότι εφάρμοσε μνημόνιο ως κυβέρνηση, ο Πάνος Σκουρλέτης απαντά πως δεν πρέπει να ισοπεδώνονται όλα, φέρνοντας ως παράδειγμα την αύξηση του κατώτατου μισθού (στα 650 ευρώ) επί ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία οφείλονται τα 534 ευρώ της αναστολής εργασίας που δόθηκαν στους εργαζομένους εν μέσω πανδημίας.

Είναι προφανές ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί μία συνολική επίθεση στην κοινωνία. Δεν είναι απλώς μία επίθεση σε κάποια μερίδα εργαζομένων. Είναι μία συνολική επίθεση στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους νέους επιστήμονες, στους νέους που προσπαθούν να βρουν μία δουλειά, στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και στη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.   Αν κανείς παρατηρήσει μια προς μια τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα είναι όλες με τη γραφίδα του ΣΕΒ και εξυπηρετούν συγκεκριμένο αίτημα της επιχειρηματικής ελίτ. Είτε αυτά αφορούν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δηλαδή την καταστρατήγηση του ωραρίου, είτε αφορούν το έκτρωμα που συμβαίνει με τους εργαζόμενους της μερικής απασχόλησης οι οποίοι θα υποχρεούνται να δουλεύουν και σπαστό ωράριο και περισσότερες ώρες, διαλύοντας την οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου. Πλέον, με το νομοσχέδιο, το δικαίωμα στην απεργία δεν θα υπάρχει καθώς εξαρχής όλες θα είναι παράνομες, ενώ τεράστια ευθύνη θα υπάρχει της συνδικαλιστικής οργάνωσης για την εργασία των απεργοσπαστών.  Σε ότι αφορά τις απολύσεις, έχουμε σεισμικές ανατροπές οι οποίες δίνουν ένα γενικευμένο σήμα αποθράσυνσης των εργοδοτικών πρακτικών, αυθαιρεσιών και ασυδοσίας. Πλέον, με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, η ανομία γίνεται νόμος και δεν νομίζω ότι θα σταθεί ακόμα κι αν περάσει στο κοινοβούλιο. Δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ καιρό ένα πλαίσιο που νομιμοποιεί την ανομία. Ήδη οι εργαζόμενοι το έχουν  συνειδητοποιήσει. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες αντιδρούν και πολύ γρήγορα, στην πράξη, αυτό το νομοσχέδιο έχω την πεποίθηση ότι θα μείνει στην άκρη.

Δεν είναι δυνατόν αφού υπάρχει κρατική επιχορήγηση για τα κόμματα και για τα ιδρύματα, να σωρεύονται τέτοια χρέη, την ίδια ώρα που ξεκινά η εφαρμογή του πτωχευτικού για κάθε απλό δανειολήπτη που έχει περάσει τη διπλή κρίση.  Δεν είναι δυνατόν να δίνουν αυτό το παράδειγμα της διαχείρισης των οικονομικών τους μαζί με τον αυταρχικό και παραθεσμικό τρόπο ρύθμισής τους, παραπέμποντας το ζήτημα στο μέλλον. Είναι πρόκληση προς τη κοινωνία που υφίσταται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούν σε μια νέα φτωχοποίηση.

Η πανδημία επιτάχυνε θεαματικά και επικύρωσε την άρνηση του συλλογικού και τον ατομοκεντρισμό. Επικύρωσε την εξατομίκευση του νεοφιλελευθερισμού. Το άτομο πλέον δεν χειραγωγείται απλώς αλλά αυτοχειραγωγείται, πείθεται για την «ατομική του ευθύνη», πείθεται ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για τις πράξεις του. Σύμφωνα με αυτή τη λογική ο ατομοκεντρισμός διευκολύνει το άτομο, το οποίο πείθεται ψευδώς ότι μπορεί να διαχειρίζεται τον εαυτό του ελεύθερα. Αυτό είναι ανατροπή της πρόσληψης της ίδιας της ελευθερίας που πλέον δεν είναι ελευθερία στην ύπαρξη αλλά στην πράξη, το «είμαι ελεύθερος» είναι τώρα μεταβατικό, σημαίνει «είμαι ελεύθερος να κάνω κάτι». Πρόκειται για συμφεροκεντρική ιδέα περί ελευθερίας. Παράλληλα, από όλα αυτά αναδύεται και μια νέα πολιτική αυταρχικότητα: αν δεν φοράς μάσκα είσαι αποδιοπομπαίος. Στο συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, όμως, η μάσκα συμβάλλει αποφασιστικά στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της πρόσληψης του εαυτού. Δεν χρειάζεται να με βλέπουν, δεν χρειάζεται να τους βλέπω. Μπορεί να στηρίζεται σε κάτι συγκυριακά σωστό αλλά μακροπρόθεσμα δημιουργεί νέα μοντέλα συμπεριφοράς. Ως τώρα υπήρχαν κατά καιρούς αντιστάσεις και προσπάθειες της εξουσίας να καταστέλλουν αυτές τις αντιστάσεις. Από τη στιγμή όμως που το άτομο αυτοχειραγωγείται, οι αντιστάσεις αμβλύνονται. Ειρωνικά, το σύνθημα «τηρείτε τις αποστάσεις» δεν απέχει πολύ από το «μην εμπιστεύεστε παρά μόνο τον εαυτό σας». (...) Δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς πλήρους δημοκρατίας. Αυτό στο οποίο όλοι οι πολίτες μετέχουν ξέροντας τι θέλουν και τι ακριβώς κάνουν, δεν υπάρχει. Αυτό που αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα τη μείζονα θεσμική κατάκτηση της ανθρωπότητας –για την προάσπιση της οποίας είμαστε όλοι και όλες υπεύθυνοι, οι καθένας χωριστά και όλοι μαζί– έχει αρχίσει να υφίσταται μια σειρά από σημαντικές αλλοιώσεις. Βέβαια ιδεατή δημοκρατία δεν υπήρξε και ποτέ. Σήμερα όμως είμαστε σε άλλη εντελώς φάση: ό,τι αποφασιστεί είναι a priori χειραγωγημένο από μηχανισμούς που πλέον δεν είναι μόνο του κράτους, είναι και ιδιωτικοί. Λ.χ. από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που δεν είναι πλέον κρατικά αλλά ανήκουν στο μεγάλο κεφάλαιο, που δεν θέλει να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Όταν το Facebook μπορεί να αποφασίζει σε ποιον θα επιτρέπει ή δεν θα επιτρέπει τη διαδικτυακή επικοινωνία σημαίνει ότι υπάρχει έλεγχος σε ό,τι μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Και όταν διάφορα κέντρα εξουσίας έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τι θα ειπωθεί, τότε σταματάει η ελεύθερη γνώμη και η επικοινωνία, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία. Όπως και να το δεις, είναι το τέλος του Βολτέρου. Αυτό που διαφαίνεται είναι η αυστηρή χειραγώγηση της δημόσιας επικοινωνίας με ολοένα και μεγαλύτερη δυνατότητα παρακολούθησης όλων των ανθρώπων. Οι ιδιωτικές δυνάμεις μπορούν να μάθουν σε πέντε λεπτά, αν το θελήσουν, τι έφαγα το πρωί, αν είμαι αριστερός ή δεξιός, αν είμαι ομοφυλόφιλος ή οτιδήποτε άλλο. Αυτή είναι μια τεράστια δύναμη πειθούς, εκβίασης, καταστολής, είναι βία, καταστολή, χειραγώγηση, ανελευθεροποίηση. Και δεν έχουμε δει ακόμα τα όρια αυτού του πράγματος. Είναι ερώτημα λοιπόν αν σ’ αυτές τις συνθήκες εξακολουθεί να υπάρχει αυτό που ονομάζουμε δημοκρατία. Η δημοκρατία έτσι γίνεται μια θεατρική τελετουργία. Η δημοκρατική κανονικότητα είναι κατ’ εξοχήν μη κανονική.

Τι ήταν «ουσιαστικά» η «Κομμούνα», αν όχι μια «κυβέρνηση της εργατικής τάξης»; Ή, «τελικώς», η «πολιτική μορφή που ανακαλύφθηκε», μέσω της οποίας «μπορούσε να συντελεσθεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας»;

Η συζήτηση που θα εξελιχθεί μέσα στη Βουλή, θα δώσει ακόμα πιο πειστικά δημόσια τεκμήρια για το ότι πρόκειται για κορωνίδα των επιχειρούμενων αντιμεταρρυθμίσεων το συγκεκριμένο αντεργατικό νομοσχέδιο εν μέσω πανδημίας και αφού έχει προηγηθεί, προ της πανδημίας, σειρά αντεργατικών θεσμικών μέτρων που προοιωνίζονταν συρρίκνωση εγγυήσεων, δικαιωμάτων και εισοδημάτων για τους εργαζόμενους. Η συνειδητοποίηση των βαρύτατων συνεπειών για την εργασία μέσα στην κοινωνία και ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους ή αναζητούντες εργασία, έχει προϋπάρξει και τους προηγούμενους μήνες. Τώρα δε που θα θεσμοθετηθεί η πλήρης ασυδοσία της εργοδοσίας είναι εύλογο να υπάρξουν σοβαρές αντιστάσεις και κινητοποιήσεις ακόμα και αν επιτύχει η κυβέρνηση να περάσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο με μόνο σύμμαχο τον ΣΕΒ και σε πλήρη αντίθεση με τα σοβαρά μέτρα στήριξης της εργασίας που λαμβάνονται και θεσμοθετούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και πέραν του Ατλαντικού με το πολύ γενναίο, σε σχέση με την Ευρώπη, πρόγραμμα Μπάιντεν που προφανώς είναι σοβαρά επηρεασμένο από την αριστερή πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος. Ιστορικά ανήθικο είναι το βασικό επιχείρημα της δήθεν εξομοίωσης των δυνατοτήτων και της διαπραγματευτικής ικανότητας του απλού και κατά μόνας εργαζομένου με τον εκάστοτε εργοδότη. Προσκρούει ακόμα και σε βασικές αντιλήψεις κομματικών παραγόντων και στελεχών στη ΝΔ και βεβαίως στη πολύχρονη εμπειρία της πραγματικής οικονομίας και τη δραματική εμπειρία των πραγματικών όρων στην αγορά εργασίας. (...) Για να είναι ρεαλιστικό το σχέδιο που θα οδηγήσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα στην εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση για τη χώρα, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση το να αφουγκραζόμαστε και να επηρεάζουμε, να συμπράττουμε και να ενθαρρύνουμε τους κοινωνικούς αγώνες και την κοινωνική αντιπολίτευση απέναντι στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της νέας Δεξιάς στη χώρα μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. μπορεί να γίνει η ραχοκοκαλιά του κοινωνικοπολιτικού πλέον συνασπισμού δυνάμεων που θα εμπνεύσει μια νέα εμπιστοσύνη προς την Αριστερά και ιδιαίτερα προς το χώρο μας καθώς έχουμε ήδη κυβερνήσει 4,5 χρόνια. Κυοφορούμενη είναι, κατά τη γνώμη μου, η μετάβαση από τη συνειδητοποίηση της φθοράς της κυβέρνησης στη δυναμική ανασύνθεσης ενός τέτοιου μπλοκ με αναφορά κυρίως στο χώρο της νεολαίας και τους εργαζόμενους ώστε να ηττηθούν οι απόψεις της "μεταδημοκρατίας", της μη συμμετοχής στα κοινά και της εκλογικής αποστασιοποίησης και αποχής.

Είναι μεγάλη κουβέντα το τι σημαίνει τώρα το Κέντρο και το τι σήμαινε ιστορικά. Από το Μεσοπόλεμο έως τη δεκαετία του ’80, το Κέντρο, με μία έννοια ταυτόχρονα κοινωνική και πολιτική, ήταν η σοσιαλδημοκρατία. Εξέφραζε μια δύναμη συμβιβασμού μεταξύ του κυρίαρχου τμήματος της αστικής τάξης και των εργαζόμενων. Και η στρατηγική συμβιβασμού που εξέφραζε ήταν η έννοια του κοινωνικού κράτους. Προσπαθούσε να ενσωματώσει, κατά τρόπο ομαλό, τα κατώτερα και μεσαία στρώματα στο καπιταλιστικό σύστημα. Και από την άλλη, τα στρώματα αυτά διεκδικούσαν τα αιτήματά τους. Ήταν, λοιπόν, μια δύναμη ισορροπίας. Πιστεύω ότι πλέον ο όρος Κέντρο, πολιτικά και κοινωνικά, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Σήμερα χρησιμοποιείται με όρους ευκαιριακούς και ιδεολογικούς. Κέντρο σημαίνει να μην παρασυρόμαστε από τα άκρα. Πρόκειται για μια πολιτική ρητορική, που χρησιμοποιείται εκατέρωθεν. Είναι άλλο να μιλάς για τα μεσαία στρώματα ως ταξικές δυνάμεις  και άλλο να αναφέρεσαι σε κάτι αφαιρετικό που υποτίθεται ότι έχει και μια ιδεολογική διάσταση και να το ονομάζεις Κέντρο. Χρησιμοποιείται, θα έλεγα, ως ρητορικό σχήμα προσέλκυσης ψήφων.

Ο μόνος δρόμος για την αποκλιμάκωση της βίας στην περιοχή, είναι μόνο με τον τερματισμό της κατοχής που ξεκίνησε πριν από 54 χρόνια και να ενωθούν οι δυνάμεις ώστε να ανοίξει μια νέα πολιτική πορεία για τη σύγκληση διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης για τη Μέση Ανατολή, υπό την αιγίδα του Κουαρτέτου και οποιαδήποτε επιπλέον χώρα, όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαδικασία. Αυτή η ειρηνευτική διάσκεψη που ζητάμε εδώ και χρόνια αντικατοπτρίζει την πεποίθησή μας για την αναγκαιότητα μιας δίκαιης ειρήνης βάσει της λύσης των δύο κρατών, η οποία θα βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και στα Ψηφίσματα του ΟΗΕ, ώστε να επιτύχουμε την ανεξαρτησία του έθνους μας στο Παλαιστινιακό Κράτος μας στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ όπως και την επίλυση του ζητήματος των Παλαιστινίων προσφύγων που εκτοπίστηκαν βίαια από την πατρίδα μας όπως και η οικογένειά μου, κατά τη διάρκεια του εγκλήματος της καταστροφής (Νάκμπα), που συνέβη το 1948 από τις σιωνιστικές συμμορίες και την απελευθέρωση των 5.000 πολιτικών κρατούμενων στις ισραηλινές φυλακές, που θεωρούμε μαχητές της ελευθερίας. Τώρα, αυτό που χρειαζόμαστε για να περάσουμε σε αυτό το στάδιο, είναι ένας Ισραηλινός Εταίρος για την Ειρήνη, ο οποίος απουσιάζει από το κράτος του Ισραήλ από τον καιρό που «οι αποικιακοί έποικοι» δολοφόνησαν τον Πρωθυπουργό τους Ραμπίν μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο με τον Γιάσερ Αραφάτ. Οι πολιτικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών ισραηλινών κομμάτων συνοψίζονται τώρα στο ποιοι είναι περισσότερο ακροδεξιοί και ρατσιστές.