Micro

«Δεν υπάρχουν πια αφεντικά» δηλώνει ένας Ιταλός πιτσιρικάς στοχεύοντας το όπλο του προς τον τσιφλικά. Αυτή την σκηνή την είδα όταν ήμουν κι εγώ σε μια παρόμοια ηλικία. Εκείνο το βλέμμα, εκείνη η φωνή, εκείνη η στάση του σώματος όπου το όπλο, αν και ψηλότερο σε μπόι από αυτόν, το κρατούσε με τέτοια σιγουριά σημάδευε ταυτόχρονα με το αφεντικό και την ζωή μου. Σημάδευε γιατί ο Μπερτολούτσι ήταν πραγματικά καλός στο σημάδι.

Κάποιοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες επειδή ανέβηκαν οι παλμοί τους μην αφήνοντας τον Μανιό να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο και κάποιοι άλλοι ένιωσαν το δίκιο τους να ξεχειλίζει ρίχνοντας στην άσφαλτο μια συνομήλικη του Μανιού πρώην Λαμπρακησα έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Αυτό δεν είναι και σπουδαία είδηση, δεδομένου ότι πρόκειται για 20χρόνους που δεν ξέρουν τη διαδρομή ούτε του Μανιού, ούτε της Λαμπράκησας, ούτε των συζύγων τους, ούτε των φίλων και συνοδοιπόρων τους για δεκαετίες..., με λίγα λόγια δεν ξέρουν την ιστορία κάποιων μιας άλλης γενιάς. Σε τελική ανάλυση, δεν φταίνε αυτοί, αλλά όσοι τους έχουν κάνει να πιστέψουν ότι το χωρίς όριο αντισυριζαικό μένος είναι επαναστατική πράξη, που μπορεί να εξισορροπήσει τη σχεδόν πλήρη κινηματική και πολιτική τους απραξία (ορισμένων, όχι όλων).

Βλέπουμε από χθες το βράδυ τα «ρεπορτάζ» για την «επίθεση κουκουλοφόρων» σε αστυνομικούς μπροστά στο Ειρηνοδικείο και αναρωτιόμαστε πόσες ανακρίβειες και ανενδοίαστα ψεύδη μπορούν να χωρέσουν σε λίγα λεπτά. Φυσικά, κανένας από τους συναδέλφους που τα μετέδωσαν δεν ήταν εκεί. Οι μόνοι δύο δημοσιογράφοι παρόντες στο περιστατικό ήμασταν η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου κι εγώ. Ας δούμε λοιπόν τι (δεν) συνέβη...

Αντιτίθεμαι σε μια κοινωνική τάξη πραγμάτων όπου είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο που δεν κάνει απολύτως τίποτα χρήσιμο να συσσωρεύει περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολλαρίων, ενώ εκατομμύρια άντρες και γυναίκες που δουλεύουν κάθε μέρα της ζωής τους μαζεύουν ίσα-ίσα όσα φτάνουν για να φυτοζωούν. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Έχω δηλώσει τη διαμαρτυρία μου εναντίον της. Αναγνωρίζω την ανεπάρκεια της προσπάθειάς μου, αλλά, ευτυχώς, δεν είμαι μόνος. Υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων άλλοι που, σαν κι εμένα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι πριν απολαύσουμε πραγματικά τα αγαθά της πολιτισμένης ζωής, πρέπει να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία πάνω σε μια κοινή και συνεταιριστική βάση.

Με τη συνεχιζόμενη εισβολή στην Υεμένη και την αδιάκοπη υποστήριξη τζιχαντιστών, από το Αφγανιστάν και τη Συρία ώς τα Βαλκάνια και τους... Δίδυμους Πύργους, η σκοταδιστική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας είναι άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνη για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αθώων. Ομως το στάτους της ως της μεγαλύτερης πετρελαιοπαραγωγού χώρας του κόσμου, και τα αμέτρητα δισεκατομμύρια πετροδολάρια που αφειδώς μοιράζει εδώ και δεκαετίες πάνω και κάτω από το τραπέζι στις δυτικές πολιτικές ελίτ, της επέτρεπαν ώς σήμερα να «καθαρίζει» ακόμη και για τα πιο σκοτεινά πεπραγμένα της. Οχι πια! Τις τελευταίες μέρες, με τις αποκαλύψεις για την άγρια δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στο σαουδαραβικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης, αποδεικνύεται το παλιό ρητό με τη στάμνα και τη βρύση.