Macro

Πίσω από τη στόχευση των αυστηρότερων ελέγχων στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα και στο εσωτερικό της χώρας κρύβονται επικίνδυνες πρακτικές, των οποίων μάρτυρες έχουμε υπάρξει και στο πρόσφατο παρελθόν. Επαναπροωθήσεις, ναυάγια τύπου Φαρμακονησίου, επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας τύπου «Ξένιου Δία» και επιστροφή του ασύλου στην Αστυνομία, που καταστρατηγούν στοιχειώδη δικαιώματα στην πράξη. Θα περίμενε κανείς από ανθρώπους που, κατά τα άλλα,δηλώνουν γνώστες της ευρωπαικούκαι διεθνούς πλαισίου, να σέβονται έστω τις βασικές αρχές από τις οποίες διέπεται. Τέλος, η ΝΔ, δια του κ. Κουμουτσάκου, αθώωσε και επίσημα την πολιτική των χωρών του Βίζεγκραντ στο προσφυγικό και το κλείσιμο των συνόρων τους το 2016, θεωρώντας την, μάλιστα, αναγκαίο επακόλουθο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας έτσι μια εντελώς ανιστόρητη αλλά και εξαιρετικά άδικη προσέγγιση για την υπερπροσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής κοινωνίας να αντιμετωπίσουν με νομιμότητα και ανθρωπιά το ζήτημα που, μάλιστα, έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης. Απέδειξε, έτσι για ακόμη μια φορά,ότι οι πραγματικοί σύμμαχοι της ΝΔ στην Ευρώπη είναι ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι και ο Κούρτς.

Εμείς είχαμε ξεκινήσει φοροελαφρύνσεις και μέτρα στήριξης των αδυνάμων. Έχει η χώρα μας την πολυτέλεια να εγκαταλείπει τα διαπραγματευτικά της όπλα πριν καν τα χρησιμοποιήσει; Προφανώς η απάντηση της ΝΔ είναι καταφατική. Και ο λόγος είναι απλός: η λιτότητα είναι εγγενής στην ιδεολογία σας.

Το φαινόμενο ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος με την εκλογική απήχηση που σταθερά απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 είναι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η αριθμητική δυσαναλογία μεταξύ μελών και ψηφοφόρων δεν οφείλεται ούτε σε κάποιον εγγενή και αναπόδραστο αρχηγισμό ούτε σε κάποια τεμπελιά, νωθρότητα, ανικανότητα ή υπερβολική «εσωστρέφεια» του εν λόγω κόμματος. Αλλά στο ότι δεν υπάρχουν οι ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που θα επιτρέψουν σε ένα μη αστικό και κατά συνέπεια μη πελατειακό ελληνικό κόμμα εύκολα να αποκτήσει αληθινά μαζικές οργανωτικές δομές.

Η υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως δήλωσε ότι στόχος του υπουργείου είναι να γίνουν τα θρησκευτικά πιο ελκυστικά για τους μαθητές. Και έχει απόλυτο δίκιο. Τι θέλουμε τις θετικές επιστήμες και τα μαθήματα γλώσσας; Η μόνη ελπίδα της κοινωνίας πλέον και δη της νέας γενιάς είναι η προσευχή και η πίστη στα θεία. Τι άλλο απέμεινε; Ο φτωχός πρέπει να δοξάζει τον Θεό που μένει ζωντανός κι έχει ένα πλούσιο αφεντικό να του δίνει ένα κομμάτι ψωμί που κανείς δεν ενδιαφέρεται να το... ζυγίσει. Οι έλεγχοι και τα εργασιακά δικαιώματα επαφίενται πλέον στη θρησκευτική συνείδηση του εργοδότη που είθε ο Θεός να τον κάνει φιλεύσπλαχνο.

Θρησκεία – οικογένεια: οι σημερινές/οι των ανωτέρων τάξεων αναπαράγουν ευλαβικά τα στερεότυπα, αναπαράγοντας ταυτόχρονα την ισχύ τους. Η μεν Κεραμέως, της Παιδείας, τάζει σχολεία μεντρεσέδες, ακροφιλελεύθερα ιεροσπουδαστήρια, ανοιχτά, ταυτοχρόνως, στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», αθύρματα μάλλον της αγοράς. Η δε Μιχαηλίδου τάζει επιδόματα στις γυναίκες που γεννούν, όχι στην ηλικία που οι ίδιες επιθυμούν αλλά σ’ αυτήν που η βιοπολιτική ορίζει ως «καταλληλότερη». Και στις δυο περιπτώσεις, η γυναίκα γίνεται σύμβολο συντήρησης: μέσα από την αναπαραγωγή της τοτεμικής, άμωμης, ασεξουαλικής Παναγιάς, εικόνα που το μάθημα των Θρησκευτικών, όπως το οραματίζεται η Κεραμέως, πριμοδοτεί και υπερπροβάλλει. Μέσα, επίσης, από την αναπαραγωγή, που επιβραβεύεται χρήμασι, ως αυτοσκοπός της γυναίκας, γεγονός που καθιστά τη μητρότητα πρωταρχικό αίτιο της γυναικείας ανελευθερίας. Οι πρακτικές του καπιταλισμού μπορεί να μην επέτρεπαν πάντα την ανάπτυξη κινημάτων για τα ατομικά δικαιώματα –φεμινισμός, ΛΟΑΤΚΙ κ.ο.κ.-, άφηναν όμως, συχνά πυκνά, παραθυράκια για διεκδικήσεις, που αφορούν την προσωπική αυτοπραγμάτωση. Ο σημερινός ακροφιλελευθερισμός τα κλειδαμπαρώνει, θεωρώντας τα επικίνδυνα: η μοντερνικότητα ανοίγει πολυποίκιλες ορέξεις, το ένα δικαίωμα φέρνει τ’ άλλο και τα δυο, ίσως, εν τέλει, την επανάσταση σε κάποια της μορφή. Μακριά, πολύ μακριά από το ελευθεριακό πνεύμα της Σαπφώς –κι όχι Σαπφούς, γενική των αρίστων γλωσσαμυντόρων- οι κυρίες της δεξιάς επέφεραν μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση στη δημόσια σφαίρα. Μαζί με κάθε άλλη γυναίκα, και οι ομοϊδεάτισσες κυρίες της τάξης τους οφείλουν να αντιδράσουν. Ίσως περισσότερο αυτές, για την ολωσδιόλου ντροπιαστική εκπροσώπησή τους.

Για τις συντάξεις δεν είπε κουβέντα ο κύριος Πρωθυπουργός. Θα έχουμε οικονομίες από αυτό ή θα μειώσουμε και τις κοινωνικές εισφορές -άρα άλλη δαπάνη- και θα δούμε πού θα πάει αυτό; Επιπλέον, για τις συντάξεις, έχετε καταλάβει ότι αυτό που έχετε εξαγγείλει -που δεν το ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός- έχει μεγάλη συνέπειες όχι μόνο για τους συνταξιούχους, αλλά και τους νέους εργαζόμενους; Έχει συνέπειες για τους εργαζόμενους γιατί μία μερίδα πληθυσμού πρέπει να πληρώσει εισφορές και για τους νυν συνταξιούχους και για τις δικές τους συντάξεις. Όταν τα έλεγα αυτά στα κανάλια με τον κ. Βορίδη και τον κ. Χατζηδάκη μου λέγανε ότι αυτά είναι μεταβατικά προβλήματα. Μόνο που είναι μεταβατικά προβλήματα για τα οποία είτε πρέπει να βρείτε χρήματα είτε θα τα πληρώσουν οι νέοι εργαζόμενοι. Μόνο μεταβατικά δεν είναι. Και δεν θέλω να σας αδικήσω, γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.

Τον Μάιο, ο νυν Πρωθυπουργός μας, σε συνέντευξή του σε ξένο κανάλι, κάνει μια δήλωση, απάντηση σε ερώτηση της δημοσιογράφου, σχετικά με τον μικρό αριθμό γυναικών στη νέα κυβέρνηση. Η απάντηση του κ. Πρωθυπουργού κάνει τη δημοσιογράφο να αναφωνήσει «Είστε σοβαρός;». Λίγο πριν, ο κ. Πρωθυπουργός είχε εξηγήσει τον μικρό αριθμό γυναικών στο αρτισύσαστο κυβερνητικό σχήμα, λέγοντας ότι «οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική». Πιθανόν να μην ενδιαφέρονται για την πολιτική, επειδή είναι αλλού. Αλλά πού; Σε προηγούμενη δήλωσή του, σε τηλεοπτική εκπομπή, ο κ. Πρωθυπουργός είχε πει «έχω πλήρη αίσθηση ότι οι βασικές δουλειές του σπιτιού γίνονται από τη νοικοκυρά». Ξανά η ίδια φράση: «στην κουζίνα..!», άρα όχι στη δημόσια σφαίρα, όχι στην πολιτική. Τόσο κοντά στην εορτασθείσα επέτειο της Επανάστασης που μας γέννησε. Γιατί μπορεί όλοι μας, ως άνθρωποι, να γεννηθήκαμε σε διαφορετικές χρονολογίες, αλλά ως πολίτες είμαστε όλοι και όλες συνομήλικοι. Ως πολίτες γεννηθήκαμε όλοι το 1789. Είχαμε δηλαδή πολιτικά γενέθλια στις 14 Ιουλίου, όλοι και όλες. Όλοι;

Τις προηγούμενες μέρες, κύματα οργής ξέσπασαν εναντίον της κυβερνητικής απόφασης να αξιοποιηθούν σε κυβερνητικές θέσεις ο πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. Κ. Τσουβάλας και ο πρώην βουλευτής του Ποταμιού Γ. Μαυρωτάς. Η οργή αυτή προέρχεται από τον κόσμο που μαζικά συμμετείχε στις καμπάνιες μίσους της Ν.Δ. για το Μάτι και το μακεδονικό. Είναι απολύτως σαφές ότι ο Κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του πληρώνουν σήμερα την πολιτική υποκρισία, το χάιδεμα της Ακροδεξιάς, την ασύστολη καπηλεία, υλικά με τα οποία προσπάθησαν να συγκροτήσουν ένα σκληρό μέτωπο κατά της προηγούμενης κυβέρνησης. Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα ότι οι δύο αυτές πρωτοφανείς εκστρατείες μίσους δεν είχαν κανένα άλλο κίνητρο, παρά μόνο την ανάγκη της Ν.Δ. να υπονομεύσει την κυβέρνηση δηλητηριάζοντας όσο γίνεται περισσότερο το πολιτικό κλίμα. Ο ασυγκράτητος οχετός πολιτικού μίσους που ξεχύθηκε και στις δύο περιπτώσεις, πήγαζε από καθαρή υποκρισία και τυχοδιωκτισμό, ανακατεμένο με τεράστιες ποσότητες εμπάθειας και ρεβανσισμού. Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης διαπιστώνει ότι σήμερα τον εξυπηρετεί ένα σαφώς πιο ήρεμο πολιτικό κλίμα, έχει τουλάχιστον μια στοιχειώδη υποχρέωση: να ζητήσει μια μεγάλη συγγνώμη γι’ αυτό το αδιανόητο ρεσιτάλ πολιτικής αθλιότητας.

Είναι θεμιτό να αναρωτιόμαστε σε κρίσιμες καμπές τι κόμμα χρειάζεται. Εκείνο που μπορεί να θεωρηθεί αδιανόητο, είναι να το κάνουμε χωρίς να αναρωτηθούμε ποια πολιτική λειτουργία οφείλει να επιτελεί ένα κόμμα της αριστεράς στις σημερινές συνθήκες επικράτησης μιας δεξιάς με ρεβανσιστικές διαθέσεις.