Macro

Ο Κυρ. Μητσοτάκης είπε στην Athens Voice πως όταν περιοδεύει έχει πάντα μαζί του τα αμύγδαλά του. «Εάν πεινάσω... τρώω πάντα εφτά» δήλωσε. Οι συνεργάτες του, μάλιστα, συμπλήρωσαν πως όταν ζήτησε άλλα τρία, σχολίασαν: «Το έριξε έξω»... Σε σχόλιο της «Αυγής» διαβάζουμε ότι όλως τυχαίως, το 2016 οι «New Υοrk Times» έγραψαν ότι ο... Ομπάμα έτρωγε εφτά αμύγδαλα! Τις επόμενες μέρες ο Αμερικανός πρόεδρος διευκρίνισε ότι αυτό ξεκίνησε ως αστείο όταν η Μισέλ και ο μάγειράς του ανέφεραν στους «NYT» πόσο πειθαρχημένος είναι: δεν έχει πατατάκια ή κεκάκια, αλλά... εφτά αμύγδαλα. Γελώντας, ο Ομπάμα εξήγησε πως δεν τα μετράει, απλώς «τα συστήνει». Η ιδέα φαίνεται ότι άρεσε στους επικοινωνιολόγους του Μητσοτάκη. Εφτά αμύγδαλα! Ουάου! Κάτι σαν τα εφτά θαύματα! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν αρκεί μια επικοινωνιακή ιδέα να είναι έξυπνη. Πρέπει να ταιριάζει και με το προς διαφήμιση προϊόν... συγγνώμη αρχηγό.

Εξαιρετική η ιδέα της Ν.Δ. να δώσει το μαξιλάρι των 37 δισ. στις τράπεζες. Πώς δεν το είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα; Βέβαια, μετά θα χρειαστεί να μπούμε σε πιστοληπτική γραμμή. Αλλά, αν πρόκειται για το καλό των τραπεζών, αξίζει τον κόπο. Να επαναφέρουμε και τον υποκατώτατο αν χρειαστεί. Μην είμαστε τσιφούτηδες τώρα για 37 δισ. Τα εξήγησε πολύ καλά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Που είχε προβλέψει και πόσο μπροστά θα πάει ο τόπος με το πρώτο Μνημόνιο. Μετά δαγκωθήκανε κάπως, γιατί αυτό δεν ήταν να ειπωθεί τώρα. Είναι στο πακέτο που μας φυλάνε για έκπληξη. Αλλά πώς να συγκρατήσει τη χαρά του ο Μπάμπης όταν 37 δισ. δημόσιο χρήμα θα το βάλουν στο χέρι οι τράπεζες. Άνθρωπος είναι κι αυτός.

Αφήστε την αγορά να διαχειριστεί τις δημόσιες επιχειρήσεις! Από τη δεκαετία του 1980 το τροπάριο αυτό κατευθύνει τις ασκούμενες πολιτικές ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Η εκμετάλλευση κάθε είδους επιχείρησης κοινής ωφέλειας πέρασε στον ιδιωτικό τομέα επιτρέποντας τη συσσώρευση μεγάλων κερδών, βασισμένων στη σίγουρη απόδοση, στερώντας ταυτόχρονα πολύτιμους πόρους από καθετί συλλογικό. Οι αυτοκινητόδρομοι αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό, αλλά και διδακτικό παράδειγμα. Όσο κι αν έχουν απομείνει στην ιδιοκτησία του κράτους μερικά χιλιόμετρα ασφάλτου, τα πλέον κερδοφόρα τμήματά τους έχουν παραχωρηθεί σε αχόρταγους ιδιώτες. Αυτή η κυρίαρχη θέση κατακρίνεται από τους οικονομολόγους -και ιδίως από τους πιο ένθερμους οπαδούς του φιλελευθερισμού(!): όταν ένα ιδιωτικό μονοπώλιο εκμεταλλεύεται μια «δέσμια ζήτηση», απέχουμε πολύ από τη «βέλτιστη κατάσταση». Κάτι τέτοιο δημιουργεί μια κατάσταση ανάλογη με ένα μπακάλικο εγκατεστημένο σε ένα νησί ξεκομμένο εντελώς από τον υπόλοιπο κόσμο, που πουλάει τρόφιμα σε εξοργιστικά υψηλές τιμές.

Το κράτος πρόνοιας συμβάλλει στην ανάπτυξη. Με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μπήκαν σε μαγαζιά για ψώνια. Αυτό αυξάνει τον τζίρο, τονώνει την παραγωγή, δημιουργεί θέσεις εργασίας. Τα σχολικά γεύματα, 200.000 φέτος, 600.000 του χρόνου, έφεραν επενδύσεις στην εστίαση, προσλήψεις μισθωτών, αύξησαν τη ζήτηση για αγροτικά προϊόντα αλλά και τη σχολική επίδοση των μαθητών. Με το επίδομα στέγης και το επίδομα παιδιού νέοι άνθρωποι μπορούν ευκολότερα να φτιάξουν οικογένεια, να αναζητήσουν δουλειά, να δημιουργήσουν. Η μείωση του αριθμού των φτωχών από 700.000 το 2015 σε 470.000 σήμερα αυξάνει τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό και την παραγωγή πλούτου. Η ιδέα ότι πρώτα πρέπει να έρθει η μεγάλη ανάπτυξη κι έπειτα το κράτος πρόνοιας δεν είναι μόνο κοινωνικά ανάλγητη, είναι και οικονομικά ανόητη.

Την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά εξακολουθεί να κατέχει η Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια, στην αξιοποίηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων (EFSI). Με βάση τα τελευταία στοιχεία που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ιούνιος 2019), η συνολική χρηματοδότηση που έχει λάβει η χώρα μας ανέρχεται σε 2,7 δισ. ευρώ, που αναμένεται να οδηγήσουν, με την κατάλληλη μόχλευση, σε επενδύσεις ύψους 11,5 δισ. ευρώ. Η μετάβαση σε ένα νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα απαιτεί στρατηγικό σχεδιασμό, ριζικό μετασχηματισμό του κράτους, ποσοτικούς στόχους, μηχανισμούς ελέγχου και την μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των χρηματοδοτικών πόρων. Η εκπόνηση της Ολιστικής αναπτυξιακής στρατηγικής από την ελληνική κυβέρνηση, με 100 περίπου μεταρρυθμίσεις και 40 ποσοτικούς στόχους και δείκτες ελέγχου, σε αντιστοιχία με τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ, αποτελεί τον κατάλληλο οδικό χάρτη για μια βιώσιμη και συμπεριληπτική ανάπτυξη.

Με εφόδιο την αξιοπιστία, νομοθετήσαμε εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων μόνιμα θετικά μέτρα για το 2019 υλοποιώντας μια σοβαρή μακροοικονομική πολιτική. Το κόστος δανεισμού της χώρας, που το παραλάβαμε σε απαγορευτικά επίπεδα άνω του 10%, έχει μειωθεί σε ιστορικά χαμηλά, με το 10ετές να βρίσκεται στο 2,049%. Τα τελευταία 4 χρόνια το υπουργείο Οικονομικών βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο των εξελίξεων. Τόσο εγώ όσο και η ομάδα του υπουργείου συνολικά βρεθήκαμε σε κρίσιμες διαπραγματεύσεις, κληθήκαμε να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις, δώσαμε μάχες που πολλές φορές έδειχναν χαμένες πριν καν ξεκινήσουν. Ομως η ομάδα αυτή κατάφερε πολλά και σημαντικά. Γιατί στη διαπραγμάτευση δεν άφησε ούτε λέξη να πέσει κάτω. Γιατί είχε και την τεχνική επάρκεια αλλά και το πολιτικό κριτήριο. Αλλά κυρίως γιατί δούλεψε με σχέδιο, σαφή ιεράρχηση και ξεκάθαρη στοχοθεσία.

Ο κύπριος πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης είχε αποστείλει στις 14 Ιούνη επιστολή στο Γ. Γ του ΟΗΕ, στην οποία αφενός ζητούσε τη συμπαράσταση απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα, αφετέρου έκφραζε την ετοιμότητά του για επανέναρξη της διαδικασίας των συνομιλιών. Είτε με συνάντηση με τον τ/κ ηγέτη, είτε με την μορφή μιας νέας πενταμερούς συνάντησης υπό τη αιγίδα του Γενικού Γραμματέα. Στην πρώτη ανάγνωση η εξίσωση μοιάζει σύνθετη και αντιφατική, όμως επί της ουσίας δεν είναι παρά ένας «γόρδιος δεσμός», που δεν θα λυθεί με την διαμεσολάβηση του σπαθιού του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά με την επανέναρξη των συνομιλιών ανάμεσα στις δύο κοινότητες και τις εγγυήτριες δυνάμεις, υπό την υψηλή εποπτεία του Ο. Η. Ε. Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται η αποδοχή του πλαισίου των 6 σημείων που έχει καταθέσει ο Γενικός Γραμματέας και στα οποία έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε προηγούμενα σημειώματα. Σημεία που σε μεγάλο βαθμό βασίζονται στις συγκλίσεις του αείμνηστου προέδρου σ. Χριστόφια που χάσαμε πρόσφατα με τον τ/κ ηγέτη Ταλάτ. Αρκεί η υπέρβαση των εθνικιστικών αγκυλώσεων και η επίλυση του κυπριακού στο πλαίσιο μίας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπου τα οφέλη από τους υδρογονάθρακες θα διαχειρίζεται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προς όφελος όλων των κατοίκων του νησιού. Σε αυτήν τη κατεύθυνση θα συνεχίζουν να πιέζουν οι αριστερές και διεθνιστικές δυνάμεις στην ε/κ και τ/κ κοινότητα. Ο συμβολισμός της εκλογής του τ/κ ευρωβουλευτή Κ. Νιαζί από την λίστα του ΑΚΕΛ, στις πρόσφατες ευρωπαικές εκλογές είναι ενδεικτικός των προθέσεων και των δυνατοτήτων για την οριστική επανένωση του νησιού.

Στη μικρή ιστορία της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έχει πιθανώς κανείς αρκερά θολά -ολιγωρίες, σφάλματα, παραλήψεις κ.ο.κ.- να προσάψει. Αλλά μια γρήγορη ματιά στις προγραμματικές διακηρύξεις της Ν.Δ., ενός κόμματος που κινείται κατά πολύ δεξιότερα του λεγόμενου “κοινωνικού καπιταλισμού”, δείχνει το δρόμο. Αν το δίλημμα της δεκαετίας του ‘80 απαντήθηκε από τον ελληνικό λαό, καταδικάζοντας τη μεταχουντική δεξιά, σήμερα, σε μια Ευρώπη σκοτεινότερη, η καταδίκη της κυρίαρχης δεξιάς ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής είναι επιτακτικότερη. Η εμπέδωση της ταξικής μεροληψίας, όπως καταγράφηκε μέσω των προνοιακών πολιτικών, η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα των θεμελιωδών Υγεία – Παιδεία, των προσλήψεων (1 προς 1) καθώς και οι αλλαγές των μνημονιακών νόμων στα εργασιακά, είναι υπόθεση της επόμενης τετραετίας. Το ρήγμα στο σύστημα που επεδίωξε, και εν πολλοίς πέτυχε, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, απειλείται από τις πολιτικές μπετόν του Κ. Μητσοτάκη: το θατσερικό μοντέλο που, ευτυχώς ανεπιτυχώς, σε μιαν άλλη ευνοϊκότερη για τις λαϊκές μάζες συγκυρία, προσπάθησε να εφαρμόσει ο πατέρας του, επιστρέφει. Η δεξιά, έχοντας μάλιστα σύμμαχο, πανευρωπαϊκά και παρά τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, μια μόνο κατ’ όνομα σοσιαλδημοκρατία, μοιάζει κυρίαρχη. Είναι υπόθεση του κυρίαρχου λαού να παραμείνει το ελληνικό παράδειγμα εξαίρεση.