Macro

Οταν ο Ολυμπιακός επέστρεψε από τη Βαρκελώνη με ένα σκορ 3-1 στις αποσκευές του, που δεν το λες και καλό, το βασικό στοιχείο που διέκρινε τις εκτιμήσεις όλων των αθλητικογράφων, ήταν ότι έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Θα ήταν μάλλον ένδειξη αθεράπευτης αφέλειας, αν περίμενε κάποιος ότι θα είχε ανάλογη αντιμετώπιση και η ελληνική αντιπροσωπία με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, γυρνώντας από την επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Η συνήθεια που έχουν οι αθλητικογράφοι όταν μια ελληνική ομάδα αντιμετωπίζει μια καταφανώς ισχυρότερη της αλλοδαπής, δεν βρίσκει μιμητές στο χώρο των πολιτικών αναλυτών και σχολιαστών. Ίσως γιατί σε μια πολιτική συνάντηση διακυβεύονται πολύ σοβαρότερα πράγματα απ’ ό,τι σε μια αθλητική —κι αυτή μάλλον είναι η πιο καλοπροαίρετη ερμηνεία του φαινομένου.

Εί­ναι φα­νε­ρό ό­τι οι δι­κα­στές ε­πι­λέ­γουν να εκ­πλή­ξουν, ξα­νά, δυ­σά­ρε­στα ό­χι μό­νο την κυ­βέρ­νη­ση, αλ­λά συ­νο­λι­κά την κοι­νω­νία, κα­θώς με την α­πό­φα­σή τους ε­πι­διώ­κουν δια­κρι­τή, σε ό­φε­λός τους, με­τα­χεί­ρι­ση, διά­κρι­ση που ε­γεί­ρει πολ­λά ε­ρω­τη­μα­τι­κά. Πώς ε­πι­λέ­γε­ται να ε­λέγ­χο­νται οι δι­κα­στές α­πό σώ­μα που κα­τά πλειο­ψη­φία θα α­παρ­τί­ζε­ται α­πό τους ί­διους; Δεν υ­πάρ­χει στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή σύ­γκρου­ση συμ­φε­ρό­ντω­ν;