Macro

Σε ατομικό επίπεδο, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ο δεξιός πολιτικός σπάνια θα πει ότι είναι δεξιός -θα πει φιλελεύθερος, παλιότερα θα έλεγε εθνικόφρονας, συχνά θα πει «κεντροδεξιός»· η προσθήκη του πρώτου συνθετικού κεντρο-, τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά λειτουργεί όπως το γάλα στον καφέ ή τα παγάκια στο ουίσκι: σπάει την αψάδα, διευκολύνει την κατάποση. Μόνο ακραίοι, όπως ο Άδωνης, επαίρονται ότι είναι δεξιοί. Για να το πω αλλιώς, αν κάποιος πολιτικός πει ότι είναι δεξιός, είναι ακροδεξιός· ο δεξιός λέει πως είναι κεντροδεξιός. Στην Ελλάδα η Ακροδεξιά για πολύ καιρό στεγαζόταν στα υπόγεια της “δεξιάς πολυκατοικίας” για να θυμηθούμε τον όρο του Γ. Καρατζαφέρη που είχε θελήσει να δοθεί κι ένα υφυπουργείο (ένα δυαράκι, σαν να λέμε) στη Χρυσή Αυγή. Τουλάχιστον σήμερα η φασιστική απόφυση της άκρας Δεξιάς, η Χρυσή Αυγή, αντιμετωπίζεται όπως της αξίζει -σαν παρίας, σαν εγκληματική οργάνωση. Αλλά πρέπει να τα πούμε όλα: αν πανευρωπαϊκά αναμένεται επέλαση της Ακροδεξιάς, αιτία δεν είναι μόνο οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές. Είναι και ότι η Αριστερά δεν έχει δείξει μια πειστική εναλλακτική στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που ακολουθεί η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα...

Tο ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, εμπλουτισμένο με το βαθιά συντηρητικό «τάξις και ασφάλεια», που συναγελάζεται την ακροδεξιά και εναντιώνεται στη διαφορετικότητα του ξένου και του παρία, καθώς και οι γεμάτοι αυταρέσκεια για τη μακροημέρευσή τους εκπρόσωποί του, φέρουν εντός τους τον σπόρο του καταποντισμού τους: γεννούν, με την πολιτική τους στάση, το όραμα μιας Ανοιχτής Πόλης, η οποία πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους και τους στοιχειώνει.

Πολιτικές για την ισότητα. Αυτό πρέπει να κάνει το κράτος για το μπούλινγκ. Όχι για την ομοιότητα, για την ισότητα. Όταν αρχίσεις και βάζεις τις προδιαθέσεις ώστε να διαμορφώνονται ισότιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τότε χτυπάς την αίσθηση της εξουσίας που μπορεί να έχουν κάποιοι από κάποιους ρόλους, και τότε μπορείς να αρχίσεις να στοχεύεις αυτό το φαινόμενο.

Ήδη διαμορφώνονται οι συμμαχίες που εδράζονται σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιλήψεις για πολλά ζητήματα (δικαιώματα, εθνικά θέματα, δημοκρατία, εργασία κ.λπ.). Η μια συμμαχία είναι η ευρεία δημοκρατική - προοδευτική που αρχίζει να συγκεντρώνει ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικές, ίσως, ιδεολογικές αφετηρίες -με διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο και διαφορετικό ενδεχομένως όραμα για την κοινωνία-, αλλά έχει συνδετικό κρίκο την αντίδραση στον ολοκληρωτισμό, την εθνοκαπηλία και τις διακρίσεις και την ανάγκη υπεράσπισης των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Η άλλη συμμαχία, η εργοδοτική και συντηρητική, συσπειρώνει το κομμάτι εκείνων που θέλουν την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού προσωπικού και επιχειρεί να επαναφέρει όλες τις σχέσεις διαπλοκής υιοθετώντας τις νεοφιλελεύθερες συνταγές για την οικονομία και τη διάλυση της εργασίας σε συνδυασμό με την ακροδεξιά, ξενοφοβική ατζέντα. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία τα συνδικάτα είναι απολύτως απαραίτητα να ξαναπαίξουν τον ρόλο τους και να συσπειρώσουν τους εργαζομένους με κατεύθυνση ένα προοδευτικό - αγωνιστικό μέτωπο στην εργασία που θα απαντάει τόσο στο μηδενιστικό όσο και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Τα κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν θέλουν να έχουν επιτυχία στον αγώνα τους μακροπρόθεσμα, πρέπει να υιοθετήσουν οργανωτικές καινοτομίες ανάλογες με την απεύθυνση που θέλουν να έχουν. Οι ευρείς και πορώδης ομόκεντροι κύκλοι μελών, υποστηρικτών και κριτικών ψηφοφόρων αναζωογονούν τη συμμετοχικότητα και τη δημοκρατία, και αυτό μπορεί να συμβεί με τη δημιουργία ψηφιακών δικτύων και ηλεκτρονικών πλατφορμών με διαβουλευτική ή/και αποφασιστική σημασία. Κι από την άλλη μεριά, η ίδια αυτή κίνηση δεν χρειάζεται να οδηγήσει στη ρευστοποίηση των ενδιάμεσων οργάνων που είναι ταυτόχρονα εντολείς και εντολοδέκτες, από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω.

Αυτό που αναδύεται από τα υψηλά δώματα του «Πύργου των Καταιγίδων» επί της οδού Πειραιώς δεν είναι ούτε οσμή σκανδάλου, ούτε οσμή σκευωριών, ούτε οσμή πολιτικών διώξεων. Είναι η αποφορά της σήψης.

Την ίδια στιγμή η Φώφη Γεννηματά εκτίναξε το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης επιστρατεύοντας ό,τι πρόχειρο λογοπαίγνιο βρήκε με γέφυρα. Αυτή η γέφυρα δεν είναι για τα δόντια σας, κύριε Τσίπρα, είπε μιλώντας σε πολυπληθές ακροατήριο στη Θεσσαλονίκη. Καμία γυναίκα κεντροαριστερού πρωτομάστορα δεν θα δεχτεί να χτιστεί στα σαθρά της θεμέλια. Τα διόδια της γέφυρας ΣΥΡΙΖΑ - ΑντιΣΥΡΙΖΑ είναι πανάκριβα για τα τίμια Ι.Χ. της μεγάλης σοσιαλιστικής παράταξης, προσέθεσε καταχειροκροτούμενη. Σταματήστε, επιτέλους, κύριε Τσίπρα να το παίζετε Χαρίλαος Τρικούπης. Είναι η γέφυρα των στεναγμών της πολιτικής σας χρεοκοπίας, κατέληξε, πριν την κατεβάσουν με τρόπο από το βήμα. Παραλλήλως ο Λοβέρδος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε με σφαίρες. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παρομοίως. Ελπίζουμε.

Διαμορφώνεται ένα πλαίσιο καυτών κοινωνικών και πολιτικών αναγκών και αιτημάτων, το οποίο -οι όποιες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ- θα πρέπει να συνομολογήσουν, ώστε η νέα αυτή πολιτική και κοινωνική συμμαχία να έχει στέρεες βάσεις και να αποτελέσει ένα σχέδιο μακράς πνοής.