Επισημάνσεις
Περικοπές στις συντάξεις ζητάει ξανά ο ΣΕΒ για να μην επιβαρύνει ο προϋπολογισμός τους επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν. Έχει μια λογική.
Τουλάχιστον ξέρουμε τι θα γίνει έτσι και το φέρει η ώρα και μας κυβερνήσει ο Κυριάκος.
ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Οι νέες εξελίξεις έχουν ανάγκη ενός νέου στρατηγικού σχεδιασμού, μίας ιδέας «ομπρέλας», που θα ορίσει την ταυτότητα, τις πολεοδομικές και αρχιτεκτονικές ποιότητες του ιστορικού κέντρου ως πυρήνα μέσα στο ευρύτερο μητροπολιτικό κέντρο. Που θα δώσει τη δυνατότητα αναδιαμόρφωσής του με ορίζοντα εικοσιπενταετίας, όπως συμβαίνει διεθνώς και όπως έγινε και με τις προηγούμενες μεγάλες αναπλάσεις. Πρόκειται για ένα σχεδιασμό ο οποίος θα επιχειρήσει να συνδυάσει, λαμβάνοντας υπόψη και όχι παρακάμπτοντας ή υποκαθιστώντας, τους παράλληλους σημαντικούς θεσμικά και ουσιαστικά σχεδιασμούς (ΣΟΑΠ, ΟΧΕ, Μετρό, επιμέρους αναπλάσεις, προγράμματα ακινήτων) και θα είναι απολύτως συμβατός με τις γενικές κατευθύνσεις του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου και του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής. Ο δημόσιος χώρος της μεταμνημονιακής Αθήνας δεν χρειάζεται απλώς ανάπλαση, χρειάζεται κυριολεκτικά ανοικοδόμηση: οι κατεστραμμένοι πεζόδρομοι και τα πεζοδρόμια, τα πάρκα, οι λόφοι, οι μικρές πλατείες, η άσφαλτος και οι διαβάσεις, τα παρτέρια και το παρόδιο πράσινο, ο φωτισμός, οι σημάνσεις, το αστικό τοπίο ολόκληρο.
Ο αληθινός Παύλος Μελάς
«Δυστυχώς από το πρόγραμμά μου το εκατοστόν μόνον έκαμα», ομολογεί έτσι ο Μελάς στο ίδιο γράμμα του. «Ερχονται και μου προτείνουν μ’ ενθουσιασμόν πλήθος ωραίων και μεγάλων σχεδίων. Εγώ ο δυστυχής κάμνω το σχέδιόν μου, ξεκινώ με βροχήν, με κρύο, με πείναν και, όταν έλθη η στιγμή της εκτελέσεώς του, ή δεν έρχονται ή με γελούν παντοιοτρόπως ή και ειδοποιούν τους Βουλγάρους να κρυφθούν»
Το (διεστραμμένο) μυαλό του ρατσιστή
Ο ρατσισμός είναι μια βολική δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης εκείνου που είναι διαφορετικός στην εθνική ταυτότητα, στο χρώμα του δέρματος, στο φύλο ή στο θρήσκευμα. Ο ρατσισμός είναι μια βολική δικαιολογία γι’ αυτόν που θέλει να πλουτίσει, να γίνει κοινωνικά ανώτερος, όχι μόνο ανήθικα αλλά και παράνομα. Ο ρατσισμός είναι τελικά μια πρωτόγονη ταξική ιδεολογία του μικρομεσαίου, όταν έχει απέναντί του διαφορετικούς να εκμεταλλευτεί ή όταν λείπουν τους κατασκευάζει, που την αντιστρέφει όταν κοιτάει προς τα "πάνω".
Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ένα μήνα σπεκουλάρετε για τις τράπεζες, πρέπει να ντρέπεστε (βίντεο)
Αυτή είναι η παράταξη της Δεξιάς. Δεν σας νοιάζει τίποτα. Μόνο να φύγει ο Τσίπρας (...) φύγατε από τον παλαιοκομματισμό και το πελατειακό σύστημα και πήγατε στον ακραίο δεξιό λαϊκισμό χωρίς να περάσετε από το ενδιάμεσο στάδιο του σοβαρού συντηρητικού κόμματος.
Καπιταλιστικός ρεαλισμός: το τέλος μιας ιστορίας χωρίς τέλος
Το 2009, ο Βρετανός θεωρητικός Μαξ Φίσερ δημοσιεύει το σημαντικότερο ίσως βιβλίο του με τον τίτλο «Καπιταλιστικός ρεαλισμός: Υπάρχει άραγε εναλλακτική;». Η έννοια του καπιταλιστικού ρεαλισμού συνιστά κατά τον Φίσερ το ιδεολογικό αλλά και το πολιτισμικό πλαίσιο εντός του οποίου ο όψιμος καπιταλισμός αρθρώνεται ως η μοναδική ρεαλιστική κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Η θεωρητική προσέγγιση του Φίσερ παραπέμπει στην περίοδο που ακολούθησε την πτώση των κομουνιστικών καθεστώτων το 1989, αυτήν την οποία σε ένα άλλο διάσημο (ή ίσως διαβόητο) κείμενό του ο Φράνσις Φουκουγιάμα αποκαλούσε «το τέλος της ιστορίας».
«Πώς ο Eρντογάν θέλει να κερδίσει τα Βαλκάνια αλλά αποτυγχάνει»
Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν είχε δηλώσει το 2013 ότι «Η Τουρκία είναι Κόσοβο και το Κόσοβο είναι Τουρκία». Ο Eρντογάν αρέσκεται σε αυτού του είδους της δηλώσεις, όπως: «Πρέπει να είμαστε εκεί που κάποτε ήταν οι πρόγονοι μας». Σε ομιλία του το 2012 για το μέλλον της εξωτερικής πολιτικής του, είχε αναφέρει ότι «μας κινητοποιεί το πνεύμα της ίδρυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας». Το ίδιο σκέφτεται και σήμερα, επισημαίνει η εφημερίδα, διότι θεωρεί εαυτόν ιδρυτή μιας αυτοκρατορίας.
Σε ποιον ανήκει το Κίνημα των Πέντε Αστέρων;
Ανήκει σε ένα άτομο και δεν είναι ο Μπέπε Γκρίλο ούτε ο Λουίτζι Ντι Μάιο. Η έρευνα της κεντροδεξιάς εφημερίδας Il Foglio ανέδειξε ότι ο Ντάβιντε Καζαλέτζιο μετατράπηκε στον ιδιοκτήτη του μεγαλύτερου ιταλικού κόμματος.
Οι γυναίκες μαθαίνουν ακόμα να είναι αντικείμενα
Σήμερα, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι οι γυναίκες κατέχουν κεντρική θέση στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, αλλά και στη διαφήμιση, τις περισσότερες φορές αποκτούν υπόσταση μέσω του ανδρικού βλέμματος. Το ανδρικό βλέμμα συνήθως νοείται ως το βλέμμα της κάμερας, το βλέμμα του άνδρα πρωταγωνιστή/ των ανδρικών χαρακτήρων, το βλέμμα του κοινού. Οι γυναίκες εξακολουθούν να προβάλλονται ως ο «αντικειμενοποιημένος Άλλος» και να υπάρχουν κυρίως ως «βλεπόμενο αντικείμενο». Πολλές αναλύσεις τηλεοπτικών και κινηματογραφικών προϊόντων επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Η προβολή των γυναικών ως δρώντα υποκείμενα είναι εξαιρετικά περιορισμένη… συνήθως αυτές εκκενώνονται από κάθε νόημα πέραν αυτού που τους αποδίδουν οι ανδρικές φαντασιώσεις.
Είναι καθήκον μας η αλληλεγγύη;
Στο πολύ ενδιαφέρον "H αλληλεγγύη ως θεμελιώδης αρχή δικαίου" ο Στέργιος Μήτας επεξεργάζεται με πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο το ακόλουθο πρόβλημα: μπορεί η αρχή της αλληλεγγύης, εκτός από ηθικοπολιτική αρχή, με σαφές αξιακό περιεχόμενο, να αποτελέσει και αρχή του δικαίου, οπότε θα απορρέει από αυτήν και συναφές καθήκον συμμόρφωσης προς τις επιταγές της; Μπορεί δηλαδή η αλληλεγγύη να είναι δεσμευτική αρχή; Ο συγγραφέας αρχίζει την πραγμάτευση του ζητήματος ξεκινώντας από την παραδοχή ότι, από το εμβληματικό τρίπτυχο των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης «Ελευθερία-Ισότητα-Αλληλεγγύη», η τρίτη αρχή, η αλληλεγγύη, σαν να παράπεσε κάπως. Είναι η αρχή που, σε σχέση με τις άλλες δύο, υποτιμήθηκε. Η αλληλεγγύη, ως νεωτερική εξέλιξη της έννοιας της αδελφότητας (fraternitas), με διακριτή τη χριστιανική της προέλευση - άλλωστε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίχτηκε όχι μόνο στον ελληνορωμαϊκό, ως προ τη φιλοσοφία, την τραγωδία, αλλά και τον δικαιικό πολιτισμό, αντίστοιχα, για την Ελλάδα και τη Ρώμη, αλλά και τον χριστιανικό πολιτισμό - εξελίχτηκε, στον νεωτερικό πολιτικό στοχασμό, στην αρχή την οποία διατράνωσε η Γαλλική Επανάσταση.