Macro

06
09

Ο Σαλβίνι και ο Ορμπάν δίνουν τον τόνο στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά

Ενωμένοι από το ίδιο ξενοφοβικό μένος και την ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, με την ίδια ακροδεξιά ρητορική, αποφάσισαν να έχουν κοινή δράση για να επιβάλλουν κλειστά σύνορα και να χρησιμοποιήσουν το φόβο που εξαπλώνεται ραγδαία στις ευρωπαϊκές χώρες για να αποκτήσουν μεγαλύτερη πολιτική εξουσία. Ο Ορμπάν, ο άνθρωπος που χτίζει τείχη στα σύνορά του, που ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και αφήνει να πεθάνουν από την πείνα οι πρόσφυγες που το αίτημα ασύλου τους έχει απορριφθεί, αποκαλεί τον Σαλβίνι «ήρωά» του. Ο Σαλβίνι πάλι είναι ενθουσιασμένος στη σκέψη μιας κοινής πορείας με τον ούγγρο πρωθυπουργό. Είναι στ’ αλήθεια περίεργη αυτή η συμμαχία. Ο Ορμπάν είναι αντίθετος στο να δεχτεί έστω και ένα πρόσφυγα στη χώρα του, ενώ ο Σαλβίνι θέλει το διαμοιρασμό των προσφύγων σε όλη την ΕΕ.
06
09

ΤΟΥΡΚΙΑ: Πολιτική επικράτηση με κόστος

Η ευφορία για την Τουρκία και τις άλλες αναπτυσσόμενες αγορές, τέλειωσε όταν η FED αποφάσισε να ακολουθήσει την πολιτική αύξησης των αμερικανικών επιτοκίων και να ισχυροποιήσει το δολάριο. Οι επενδυτές άρχισαν να φεύγουν από τις αναπτυσσόμενες αγορές, διότι δεν ήταν πλέον ελκυστικές για αυτούς. Η φυγή των επενδυτών μείωσε ραγδαία τα συναλλαγματικά αποθέματα στην Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας, αλλά μεγάλη ευθύνη έχει και η ίδια η τράπεζα ως προς τη διαχείριση του δανεισμού σε ιδιώτες και την απουσία ελέγχων στις συναλλαγματικές ροές. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι ο δείκτης δανειακής μόχλευσης (δανείων προς καταθέσεις), του τραπεζικού κλάδου της Τουρκίας, εκτιμάται ότι υπερβαίνει το 130% (από 116% το τέλος 2017). Αυτό το ποσοστό μόχλευσης είναι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στις αναδυόμενες αγορές σύμφωνα με έγκυρες πηγές.
05
09

ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Ο ύστερος καπιταλισμός επέβαλε, και διαρκώς επιβάλλει, την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της παιδείας στο σύνολό της. Από την ώρα που ο κοινωνικός χαρακτήρας του κράτους καταρρέει, άρα η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων παραδίδεται στη χείρα της αγοράς, ό,τι δεν φέρνει χρήμα, κόβεται. Οι πολυεθνικές εταιρείες, που, βάσει νεοφιλελεύθερων προταγμάτων, εισχωρούν στα πανεπιστήμια –συνδιοικώντας ενίοτε- λειτουργούν, εννοείται, στη λογική του κέρδους. Μας χρειάζονται οι μαθηματικοί, οι επαΐοντες των υπολογιστών, οι διάφοροι του μάρκετινγκ κ.ο.κ. αλλά, στους μικρόψυχους καιρούς μας, ποιος νοιάζεται για τους θεολόγους; Τους φιλολόγους, τους φιλόσοφους, τους κοινωνικούς επιστήμονες; Ποιος ενδιαφέρεται να ερευνήσει τη θρησκευτικότητα και την εκμετάλλευσή της, όταν μπορεί να παίζει στα ζάρια τις τύχες των λαών με τις πολεμικές βιομηχανίες; Και, φυσικά, γιατί οι από πάνω να επενδύσουν στους κλασικούς αμφισβητίες, που τους χαλάνε τη δουλειά, όταν υπάρχουν υπερπρόθυμοι στις τάξεις των τεχνοκρατών, απολιτίκ αρίστων; Η δε έννοια «τεχνοκράτης» εμφανίζεται ως μόνη ορθολογική, με την αντιδραστικότητα να υποκρύπτεται: γνωρίζει κανείς άραγε «τεχνοκράτες», και πόσους, που να γνωμοδότησαν υπέρ των από κάτω;
05
09

Α­κυ­βέρ­νη­το κόμ­μα, α­πο­λί­τι­κη κυ­βέρ­νη­ση

Αν με ρω­τού­σαν να προ­τεί­νω τρία μέ­τρα α­ντι­με­τώ­πι­σης των προ­βλη­μά­των του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία, θα έ­λε­γα: πρώ­τον, να συ­νε­δριά­ζει συ­χνά η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή. Δεύ­τε­ρον, να συ­νε­δριά­ζει τα­κτι­κά η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή. Και τρί­τον, να συ­νε­δριά­ζει με η­με­ρή­σια διά­τα­ξη και προ­ε­τοι­μα­σμέ­νες ει­ση­γή­σεις η Κε­ντρι­κή Ε­πι­τρο­πή.
04
09

Από την κορυφή ως τα νύχια

Αυτή την ώρα που όλοι σχεδόν θα μιλούν —και δικαίως— για τον ανασχηματισμό, όσοι γνωρίζουν τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν να εστιάσουν την προσοχή τους σε ό,τι συνέβη μια μέρα πριν, στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής: στη συμβολική κίνηση της εκλογής στη θέση του γραμματέα της ενός κυβερνητικού στελέχους πρώτης γραμμής, του Πάνου Σκουρλέτη. Φαίνεται ότι σηματοδοτεί τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για μια αντίστροφη κίνηση, από την ενίσχυση της κυβέρνησης με στελέχη του κόμματος, που ήταν περισσότερο και από αναγκαία την πρώτη περίοδο, στην ενίσχυση του κόμματος. Γιατί χωρίς ικανό κόμμα ουδέν δύναται γενέσθαι των δεόντων.
04
09

Μιχάλης Σπουρδαλάκης: Άλλο η κυβέρνηση κι άλλο το κόμμα;

Η λογική της αλλαγής του γ.γ. της Κ.Ε. ρητά, όπως φάνηκε και στην ομιλία του προέδρου και πρωθυπουργού, επιχειρεί, κατά τη γνώμη μου, την αποκατάσταση της σχέσης κόμματος – κυβέρνησης. Αποκατάσταση που θα περιορίζει τις «μεταδημοκρατικές» πρακτικές που μετατρέπουν την πολιτική σε κυβερνητισμό και κρατικοποιούν τα πολιτικά κόμματα. Πρόκειται για μείζον δημοκρατικό ζητούμενο, την κύρια ευθύνη του οποίου φέρει και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν λάβει κανείς υπόψη του τη ρητορική και την πρακτική του συνόλου της αντιπολίτευσης (εντός και εκτός Βουλής). Ομως η επιτυχία του εγχειρήματος, παρά τη βούληση της ηγεσίας και των μελών του κόμματος, δεν είναι αυτονόητη. Και τούτο γιατί ο «πήχης που είναι ψηλά» δεν περιορίζει το εγχείρημα στην εκλογική αποτελεσματικότητα της κομματικής μηχανής, αφού κύρια επιδίωξη αποτελεί η έμπρακτη υπονόμευση των δομών αναπαραγωγής της χρόνιας κρίσης εκπροσώπησης. Κάτι που αδιαμφισβήτητα αποτελεί και το «γενετικό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ.
04
09

Νίκος Παρασκευόπουλος: Θέμα της Δικαιοσύνης ο έλεγχος εφαρμογής του νόμου

Οι συζητήσεις και οι επιθέσεις στον «Νόμο Παρασκευόπουλου», έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Μάλλον, δεν έχουμε άλλο ανάλογο παράδειγμα πολεμοχαρούς εκστρατείας παραπληροφόρησης στην μεταπολιτευτική περίοδο. Η εμπάθεια μάλιστα οδηγεί ορισμένους να αποκαλούν «Νόμο Παρασκευόπουλου» ό,τι είναι φιλελεύθερο, δικαιοκρατικό και εγγυητικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα! Έτσι όμως αυτό που βάλλεται είναι ο πολιτισμός του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας. Αν οι λασπολόγοι είχαν την στοιχειώδη παιδεία, θα θυμόντουσαν ότι η ιδρυτική πράξη της δημοκρατίας συνδέεται με την εγκατάλειψη της εκδικητικής τιμωρίας και ανταπόδοσης. Αλλά ποιος από αυτούς έχει διαβάσει την Ορέστεια;
02
09

Επισημάνσεις

Έχει δίκιο η Ν.Δ. Δεν θα πέσει στο επίπεδο του διχαστικού λόγου της Αχτσιόγλου και να τοποθετηθεί για τις συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό. Θα επιμείνει στην αντιπαράθεση ουσίας, ανεβάζοντας στο Ίνσταγκραμ φωτογραφίες του Κυριάκου με γκλίτσες από τα Τζουμέρκα. Για μια Ελλάδα που δεν θα στενάζει κάτω από το βάρος των ασφαλιστικών ταμείων. Και στην οποία οι πλούσιοι θα αποτινάξουν από πάνω τους τη φορολογία και θα ζήσουν επιτέλους ελεύθεροι. Διότι το βασικό πρόβλημα για την ανάπτυξη της οικονομίας είναι ότι μας κοστίζουν πολύ οι φτωχοί. Ενώ θα μπορούσαν να στηριχτούν λίγο περισσότερο στις δυνάμεις τους, ώστε να μπορέσουν να βγάλουν κάτι παραπάνω οι πλούσιοι. Σε άλλα νέα, ο Μητσοτάκης δεσμεύτηκε να καταργήσει τον υποκατώτατο μισθό για τους νέους, που ήδη ανακοίνωσε ότι καταργείται η κυβέρνηση. Δεν διευκρίνισε αν προηγουμένως θα τον επαναφέρει ή θα τον ξανακαταργήσει δεύτερη φορά στο καπάκι. Άλλωστε αυτός τον επέβαλε και ξέρει από πού αποσυναρμολογείται. Η κυβέρνηση τον καταργεί για να κάνει λαϊκισμό.
02
09

Προγραμματικό Συνέδριο, επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην «αριστερή κανονικότητα»

Η πολιτική συμμαχιών είναι αναγκαία στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων και ενός ανανεωμένου πολιτικού σχεδίου, χωρίς να επιδιώκουμε εμείς να γίνουμε κάτι άλλο για να είμαστε αποδεκτοί από άλλες δυνάμεις. Τέτοια πειράματα, με την εξάλειψη της αριστερής ταυτότητας, τη μετατόπιση στο Κέντρο και την επικράτηση αρχηγοκεντρικών μοντέλων, όπου επιχειρήθηκαν στην Ευρώπη (π.χ. στην Ιταλία) είχαν κακό τέλος. Να αντισταθούμε, ταυτόχρονα, στην πίεση να οικειοποιηθεί ένα αριστερό κόμμα νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκβιαστικά μας επιβλήθηκαν και να αποφύγουμε, βεβαίως, τη μανιχαϊστική και σεχταριστική αντίληψη για την πολιτική «εμείς εναντίον όλων».
02
09

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις

Από παλαιότερα, επίσης, μας έρχεται μια προειδοποίηση για τις τρεις παγίδες από τις οποίες κινδυνεύει κάθε αριστερή συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας: την αλαζονεία, την άγνοια (της κρατικής δομής), τον εκμαυλισμό. Παγίδες που δεν γίνεται να αντιμετωπίσεις με κάποιες ντιρεκτίβες, αλλά χρειάζεσαι τα αντισώματα που σου παρέχει η κομματική δομή, στον βαθμό βέβαια που το κόμμα λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος και ταυτόχρονα έχει δομημένες σχέσεις με εκείνα τα κοινωνικά σώματα που θέλει να εκπροσωπήσει, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα. Οι παραπάνω προϋποθέσεις διαγράφουν τις τομές και τις υπερβάσεις που οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες, στα νέα καθήκοντα. Καθόλου εύκολη υπόθεση, αφού το κόμμα πρέπει να αντιμετωπίσει εγγενείς δυσκολίες όπως είναι η κρίση του κομματικού φαινομένου σε συνθήκες κινηματικής άπνοιας και υφεσιακού κύκλου των κοινωνικών αγώνων, γεγονός που έχει ξεκινήσει εδώ και έξι χρόνια και αφορά το σύνολο της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τα παραπάνω προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με την ανάθεση και την υποκατάσταση, παρά μόνο με την αδιάκοπη προσπάθεια για πολιτική συμμετοχή και δημοκρατία, ιδιαίτερα με άμεση δημοκρατία.