Macro

Όσο για τον ρόλο του στο σκάνδαλο Ιράν - Κόντρα Γκέιτ, ο Έλιοτ Άμπραμς ήταν ένας από τους λίγους αξιωματούχους που κρίθηκε ένοχος (μαζί με τον διαβόητο Όλιβερ Νορθ) για την απόκρυψη στοιχείων από το Κογκρέσο. Έπεσε βέβαια στα μαλακά: πρόστιμο 50 (πενήντα) δολαρίων και κοινωφελής εργασία 100 (εκατό) ωρών. Αυτή την ποινή δεν την ξέχασε ο κύριος Έλιοτ, που χαρακτήρισε «βρωμομπάσταρδους» τους κατηγόρους του στο βιβλίο που έγραψε, περιγράφοντας παράλληλα τα «υπέροχα επιτεύγματα» της κυβέρνησης Ρίγκαν στην κεντρική Αμερική, παρότι δεν υιοθετήθηκε η εισήγησή του για εισβολή στη Νικαράγουα. Ο κύριος Έλιοτ, γνωστός φίλος του Ισραήλ, επέστρεψε στον Λευκό Οίκο με τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο το 2001. Δεν του άρεσε καθόλου η νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές εκλογές του 2006, παρηγορήθηκε όμως με τον διχασμό των Παλαιστινίων, στον οποίο λέγεται ότι επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο. Μετά τη νίκη Ομπάμα, ασχολήθηκε με ακαδημαϊκά καθήκοντα και παρέμεινε ένας αξιοσέβαστος βετεράνος του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, ένα από τα γεράκια των νεοσυντηρητικών. Όλα αυτά μέχρι την προπερασμένη Παρασκευή, που ο 71χρονος Άμπραμς ορίστηκε από τον ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο ως ειδικός απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης για τη Βενεζουέλα. Για το καλό της δημοκρατίας φυσικά... Και όποιος θυμάται θυμάται.

600.000 Ρομά εκτελέστηκαν στους θαλάμους αερίων στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όμως ο Django, αφού προσπάθησε να αποδράσει με αποτυχία από την κατεχόμενη Γαλλία, έπαιζε ακόμα σε πολυπληθείς συναυλίες με -ανάμεσα στο κοινό- λίγους Γερμανούς αξιωματικούς που τον εκτιμούσαν. Κάποιοι από τους κατακτητές του Παρισιού έκαναν τα στραβά μάτια μπροστά στην μπάντα-φαινόμενο που ξεσήκωνε τα πεινασμένα πλήθη δίνοντας "άρτο και θεάματα" σε ένα νικημένο και ταλαιπωρημένο λαό. Δεν συμπάθησε ποτέ τους κατακτητές κι ένα από τα τραγούδια του, το "Nuages", έγινε ο παριζιάνικος ύμνος της ελπίδας για την ελευθερία. Οι συνθέσεις του γίνονταν ανάρπαστες κι ας ήταν ανάμεσα στα "απαγορευμένα" της γερμανικής Κατοχής. Εξάλλου, από το 1933, η τζαζ ήταν απαγορευμένη στη Γερμανία και οι φίλοι της υπό διωγμόν, καθώς ο Χίτλερ θεωρούσε ότι ήταν μέρος μιας "διεθνούς συνωμοσίας με στόχο να υπονομεύσει το μεγαλείο της Γερμανίας"!

O ΣΥΡΙΖΑ παραμένει όχι μόνο η μόνη βιώσιμη επιλογή για την εξασφάλιση ακόμη και των ελάχιστων κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και για να σταματήσει η άνοδος του νεοφασισμού σε μια ακόμη ευρωπαϊκή χώρα. Ενώ η εκλογή της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν μεγάλο πλήγμα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, υπάρχει ακόμη ένας μεγαλύτερος κίνδυνος: η μετατόπιση της κλίμακας του «αποδεκτού» δημοσίου λόγου ακόμη πιο δεξιά, με την αναπόφευκτη υποχώρηση σε μια ακόμα πιο ισχυρή και νομιμοποιημένη παρουσία της Χρυσής Αυγής και άλλων ανοιχτά φασιστικών πολιτικών παραγόντων, και την παράλληλη αναπαραγωγή της φασιστικής πρακτικής σε κοινωνικό επίπεδο. Βεβαίως, για να είναι κάτι περισσότερο από μια προσωρινή αμυντική νίκη ενάντια στις δυνάμεις της αντίδρασης που αναδύονται πλέον σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ακόμα να γίνει το κόμμα που πολλοί από τους ακτιβιστές και υποστηρικτές του κάποτε είχαν την ελπίδα ότι θα είναι, ενώ ποτέ δεν ήταν αρκετά, ακόμη και στα καλύτερά του. Πράγματι, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, η δημοκρατία και η εξωκοινοβουλευτική ζωή του κόμματος μειώθηκαν, ενώ οι προηγούμενες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση οργανικών σχέσεων μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης άρχισαν να απονεκρώνονται. Πρέπει να επανεφεύρει την ικανότητά του, ως κόμμα, να σκέφτεται, να εκπαιδεύει, να κινητοποιεί και να ενεργεί ως μια ριζοσπαστική προοδευτική δύναμη στην κοινωνία, καθώς και ως ενεργός παράγοντας που ενεργεί για να εξασφαλίσει και να υποστηρίξει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω απ’ όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξανασυνδέσει και να επενδύσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων, με τρόπους που δεν συνέβησαν όταν πήρε για πρώτη φορά την εξουσία το 2015. Τα ίδια τα κινήματα πρέπει επίσης να διαδραματίσουν έναν αποφασιστικό μετασχηματιστικό ρόλο τόσο των δικών τους δυνατοτήτων και στόχων, καθώς και της σχέσης τους με την πολιτική και την κυβέρνηση. Αυτό είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της κοινωνικής πίεσης και διαμαρτυρίας, ενώ παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους για προοδευτική νομοθεσία και μεταρρυθμίσεις.

Κατά τη διάρκεια της καταστροφικής εξαετίας 2008-2014 η μισή μεσαία τάξη του 2008 απώλεσε πλήρως το προ κρίσης εισόδημα και καταναλωτικό της επίπεδο λόγω ανεργίας, κλεισίματος επιχειρήσεων, μείωσης αποδοχών, ενώ η άλλη μισή, αφού εξάντλησε τις οικογενειακές αποταμιεύσεις, σχεδόν το διατήρησε με μικρότερες απώλειες, σε αντίθεση με την κατώτερη τάξη του 2008 που οδηγήθηκε σχεδόν στο σύνολό της στη φτωχοποίηση και ένα μέρος της στην ακραία φτώχεια. Το σύνολο πάντως της μεσαίας τάξης βίωσε και βιώνει ανασφάλεια ως προς τις κοινωνικές και οικονομικές προοπτικές των παιδιών της που τα είδε να μεταναστεύουν ή να αναγκάζονται να δουλεύουν για χαρτζιλίκι. Οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποίησαν αρχικά την κατάσταση της μεσαίας τάξης, που εμφανίζει από το 2017, και κυρίως το 2018, σημάδια ανάκαμψης. Κατά την μεταμνημονιακή περίοδο η κυβέρνηση δίνει προτεραιότητα στην απομείωση και στη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων, που επηρεάζουν τόσο την κατώτερη όσο τη μεσαία τάξη. Η ουσιαστική όμως ανάκαμψη της τελευταίας θα προέλθει από την αναζωογόνηση της μικροεπιχειρηματικότητας - που έχει ήδη ξεκινήσει - και από την ανάκτηση της ικανότητας του ιδιωτικού τομέα να δημιουργεί θέσεις ειδικευμένης εργασίας σε μεγάλη κλίμακα, του δημοσίου τομέα να προσλαμβάνει επιστημονικό δυναμικό, και των μισθωτών να διαπραγματεύονται καλύτερες αμοιβές και όρους εργασίας. Εξαρτάται, δηλαδή, από την επούλωση των πληγών της κρίσης και την εδραίωση ενός μοντέλου δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης.

Δεν μπορώ να μην λυπηθώ για την απώλεια της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου κλάδου Υπήρχε ωστόσο παλιότερα μια αιδώς σε ό,τι αφορά τους λειτουργούς της ενημέρωσης. Αυτός που ήταν «άνθρωπος της κυβέρνησης» ή «σκύλος» του ενός ή του άλλου πολιτικού είχε την απαξίωση του συναφιού του και συνήθως μετά από λίγο έπαυε να είναι δημοσιογράφος νιώθοντας πιο άνετα να μεταπηδήσει σε πιο κομματικά πόστα. Είναι αποκαρδιωτικό για τα ενημερωτικά μέσα να απαξιώνεται συλλήβδην ο λόγος ενός δημοσιογράφου που εργάζεται σε αυτά, μια που στις περισσότερες των περιπτώσεων, συνολικά το Μέσον θα είναι στρατευμένο σε μια κομματική γραμμή που θα κοιτάζει προς την εξουσία.

«Αυτό που πραγματικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαμε 32.000 μέλη μας στις απεργιακές φρουρές έξω από κάθε σχολείο, μαζί με 15.000 γονείς και μέλη της κοινότητας. Και είχαμε 50.000 μέλη και υποστηρικτές μας στις συγκεντρώσεις μας σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά μας, θα συνεχίζαμε την απεργία –κι αυτό δεν το ήθελαν. Είχαμε τεράστιο πλεονέκτημα και γι’ αυτό καταφέραμε να πάρουμε όλα όσα θεωρούσαμε κρίσιμα –αλλά και πολλά άλλα. Νομίζω ότι οι γονείς είδαν ότι αγωνιζόμαστε για τους μαθητές. Το μηνύμά μας ήταν σαφές: αυτή η απεργία δεν αφορούσε μόνο τους μισθούς μας. Αναλάβαμε δράση επειδή μας ενδιαφέρουν οι μαθητές μας και επειδή οι συνθήκες των σχολείων μας πρέπει να αλλάξουν. Τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Είμαι τόσο υπερήφανη που συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα για την δημόσια εκπαίδευση, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, για φυλετική δικαιοσύνη, για όλους τους εργαζόμενους. Και τα συνδικάτα μας είναι το μέρος όπου έχουμε πραγματικά την δύναμη να τα ενώσουμε όλα αυτά μαζί. Πιστεύω ότι η εμπειρία που μόλις ζήσαμε εμείς θα αλλάξει την εικόνα όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πολιτείες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξωτερικό. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο αλλά και πανεθνικό αγώνα για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης απέναντι στη προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της. Οι εργαζόμενοι στο Λος Άντζελες καταλαβαίνουν πλέον ότι έχουμε δισεκατομμυριούχους να ελέγχουν το σχολικό μας Συμβούλιο και ότι έχουμε έναν Διευθυντή που είναι τραπεζίτης της Wall Street. Οι γονείς των μαθητών μας γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του δασκάλου των παιδιών τους και των χρηματικών συμφερόντων που ελέγχουν επί του παρόντος τη σχολική Περιφέρεια μας. Μέσα από αυτό το κίνημα και αυτήν την απεργία έχουμε δείξει τη δύναμη και την ομορφιά της δημόσιας εκπαίδευσης -και γιατί πρέπει να τη διατηρήσουμε. Καταφέραμε να είναι αυτή πλέον η νέα κυρίαρχη αφήγηση». - Arlene Inouye (UTLA)

Το πρόβλημα της Βενεζουέλας είναι ότι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που είχε το Ιράκ, η Λιβύη, η Βραζιλία του Λούλα και της Ρουσέφ ή που μπορεί να έχει αύριο το Μεξικό του ΑΜΛΟ: τεράστια ενεργειακά αποθέματα που οι κυβερνήσεις τους κρατούσαν μακριά από τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Κάποτε υπήρχαν οι «Επτά Αδελφές» και οι Ροκφέλερ. Σήμερα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μετά από διαδοχικές συγχωνεύσεις, έμειναν μόνο δύο, η ExxonMobil και η Chevron, με τα πρώην στελέχη τους να συνεχίζουν να γίνονται κορυφαίοι υπουργοί, όπως ο (κατά Τραμπ) «βλάκας και τεμπέλης» πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην πατέρας αφέντης της ExxonMobil Ρεξ Τίλερσον.

Γεννημένος στην Αλγερία σε μια φτωχή οικογένεια το 1913, ο Καμύ έχασε τον πατέρα του στη Μάχη του Μάρνη το 1916. Τον μεγάλωσε η μητέρα του, που δούλευε ως οικιακή βοηθός και ήταν αναλφάβητη. Κερδίζοντας μια υποτροφία, ο Καμύ ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος. Ως νέος, του άρεσε το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν και μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Από την εποχή που ήταν τερματοφύλακας, ο Αλμπέρ Καμύ είχε πάντα ομαδικό πνεύμα. Είχε μια γενναιόδωρη, αν όχι ευαίσθητη φύση και πάντα επεδίωκε την μέγιστη δυνατή ενότητα, αναζητώντας να αποφύγει ή να προσπεράσει την εχθρότητα. Πολλοί διανοούμενοι που έγραψαν για τον Καμύ απέκρυψαν την στήριξή του στον αναρχισμό. Ήταν πάντοτε εκεί στις πιο δύσκολες στιγμές να στηρίζει το αναρχικό κίνημα, ακόμη κι αν ένιωθε ότι δεν μπορούσε να δεσμεύσει τον εαυτό του στο κίνημα.

Κίνδυνο δεν αποτελεί μόνο η Ακροδεξιά, αλλά και η μετατόπιση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος προς της ευρωσκεπτικιστική, ξενοφοβική και εθνικιστική δεξιά με την εμφανώς λανθασμένη εκτίμηση ότι μια τέτοια μετατόπιση θα εκτοπίσει την Ακροδεξιά. Άρα οι επερχόμενες ευρωεκλογές είναι οι πιο κρίσιμες από όσες έχουν διεξαχθεί μέχρι στιγμής. Και δεν έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενες «χαλαρές» ψήφους. Γιατί σε αυτές τις ευρωεκλογές θα παιχτεί το μέλλον τις Ευρώπης και το αν θα πάρει τον κακό δρόμο του εθνικισμού και του ρατσισμού ή αν θα ακολουθήσει μία προοδευτική πορεία. Για να γίνει το δεύτερο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το όραμα της Θάτσερ. Η ίδια και οι ομοϊδεάτες της υποστήριξαν διεύρυνση και όχι εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να μην υπάρξει ποτέ η δυνατότητα θεμελίωσης κοινωνικών, πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και άρα θα μέναμε με μία τεράστια ανοιχτή αγορά χωρίς τη δυνατότητα της πολιτικής -συμπεριλαμβανομένων και των κοινωνικών κινημάτων- να την ελέγχει. Άρα η ευρωπαϊκή Αριστερά μαζί με Οικολόγους και το προοδευτικό κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να κινηθούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από το όραμα της σιδηράς κυρίας. Για αυτό μια κοκκινο - κοκκινο - πράσινη συμμαχία θα μπορούσε να συμφωνήσει σε μία προοδευτική ατζέντα 10-15 σημείων, όπου η Αριστερά θα υποστήριζε πιο εμφατικά 4-5 από αυτά, οι Οικολόγοι άλλα 4-5 και οι Σοσιαλδημοκράτες κάποια άλλα, ώστε όλα μαζί να συνιστούν μια συνολική ατζέντα δημοκρατικού μετασχηματισμού της Ευρώπης.