Έχουν γραφτεί πολλά τις τελευταίες μέρες για τις υποθέσεις κακοποίησης που αποκαλύπτονται στον καλλιτεχνικό χώρο. Συνήθως επικεντρώνονται στην έμφυλη βία, μια σημαντική διάσταση, που όμως δεν είναι η μόνη.
Ακόμα κι αν μία γυναίκα (ή ένας άντρας) δεν ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές στον ιδιωτικό της/του βίο, το εργασιακό περιβάλλον είναι πολύ διαφορετικό. Αυτό που συνδέει όλα τα θύματα είναι η λαχτάρα τους να βρεθούν στη σκηνή. Αυτή τους κάνει να ανέχονται ανεπίτρεπτες συμπεριφορές, να πηγαίνουν σε οντισιόν ή να συνεργάζονται με ανθρώπους για τους οποίους έχουν ακούσει πολλά.
Όσοι εκμεταλλεύονται αυτή τη λαχτάρα ανατρέχουν σε ιστορίες που αγγίζουν τον μύθο για το πώς τα ιερά τέρατα εκμηδένιζαν την προσωπικότητα μαθητών και συνεργατών για να εκμαιεύσουν μια μεγάλη ερμηνεία ή για ατελείωτες ώρες προβών στρατιωτικής πειθαρχίας. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όποιος ζητούσε ωράριο προβών ή άλλα εργασιακά δικαιώματα να αντιμετωπίζεται περίπου σαν τεμπέλης με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.
Αν συνυπολογίσουμε την εργασιακή επισφάλεια, την τεράστια ανεργία, την εποχικότητα του επαγγέλματος, τη δύναμη που έχουν κάποιες παρέες στον χώρο να καταστρέφουν καριέρες με ένα τηλεφώνημα, δεν πρέπει να απορεί κανείς γιατί δεν υπήρχαν καταγγελίες για όσα γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες, διότι κανένας δεν μιλούσε, ενώ όλοι ξέραμε.
Η αντιδεοντολογική συμπεριφορά, ακόμα κι αν δεν είναι ποινικά κολάσιμη, είναι πάντα ηθικά απαράδεκτη. Όμως, όσο σημαντικό κι αν είναι να μιλάνε τα θύματα, δεν μπορούμε να τα στέλνουμε μόνα τους στον λάκκο με τις ύαινες. Γιατί μπορεί να γράφουμε στα social “είμαστε όλ@ μαζί”, αλλά ο καθένας είναι μόνος του όταν πλέον δεν χτυπάει το τηλέφωνο για δουλειά.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα θεσμικό πλαίσιο που θα ορίσει ο ίδιος ο χώρος και ισχυρά σωματεία που θα μπορούν να δέχονται καταγγελίες, να τις ερευνούν και να δρουν απομονώνοντας όσους έχουν κακοποιητική και αντισυναδελφική συμπεριφορά. Δεν μας χρειάζεται ούτε ανθρωποφαγία ούτε κλειδαρότρυπα. Μας χρειάζεται κάθαρση.
Η Μαργαρίτα Συγγενιώτου είναι μουσικός
Πηγή: Η Αυγή
