Macro

η κυπριακή κυβέρνηση, σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν στο νησί, εισπράττει μηνύματα απαξίας και κούρασης της διεθνούς κοινότητας σχετικά με το Κυπριακό. Το κλίμα έχει αλλάξει, καθώς το ναυάγιο του Κραν Μοντανά, πριν τρία χρόνια, έγινε με ευθύνη του κύπριου προέδρου, ο οποίος -σε αντίθεση με τον τ/κ ηγέτη- κωλυσιεργεί διαρκώς. Δυστυχώς, η ατολμία και η αδιέξοδη στρατηγική προσκόλλησης στο Ισραήλ, το οποίο, να σημειωθεί, αναζητά διέξοδο βελτίωσης της σχέσης του με την Τουρκία, έχει φέρει την Κύπρο σε δυσχερή κατάσταση. Η Τουρκία δρα ανεξέλεγκτα εντός της κυπριακής ΑΟΖ, ενώ αποδεικνύεται ότι τα κοιτάσματα εντός της κυπριακής ΑΟΖ είναι μικρότερα από το προβλεπόμενο και τα σχέδια για τον EAST MED προσκρούουν στις οικονομικές και τεχνικές δυσκολίες του έργου, κυρίως όμως στη στροφή της Ευρώπης στην εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, εκκινώντας από τη λογική και το πνεύμα της συμφωνίας των Πρεσπών, οφείλει να σταθεί ενάντια στις ανεύθυνες φωνές, να υπερασπισθεί την ανάγκη διπλωματικής λύσης στη βάση του διεθνούς δικαίου, με ρητή αναφορά στη Χάγη. Να απομακρυνθεί από τη λανθασμένη θέση της «μιας και μοναδικής διαφοράς» με την Τουρκία, να προτάξει την ανάγκη της επωφελούς λύσης για τις δύο χώρες, αλλά και την επίλυση του κυπριακού (είναι το κλειδί των εξελίξεων), στη βάση των προσεγγίσεων που είχαν πετύχει οι δυο κοινότητες. Καθώς η ΝΔ, όντως, δεν έχει στρατηγική, το κενό έχει και ευκαιρία και καθήκον να το καλύψει η Αριστερά, απομακρυνόμενη πλήρως από τα επικίνδυνα αναβλητικά και λανθασμένα δόγματα εξωτερικής πολιτικής του παρελθόντος.

Αν το αίτημα των βουλευτών ΝΔ και ΚΙΝΑΛ γινόταν δεκτό, στο μέλλον κανείς μάρτυς δεν θα βρισκόταν να καταθέτει με κρυμμένα χαρακτηριστικά. Ποιος δεν θα φοβόταν για την ασφάλειά του, με την απειλούμενη αποκάλυψη και την πιθανότατη εκδίκηση των εντός ή εκτός εισαγωγικών μαφιόζων; Πώς θα μπορούσε έτσι να καταπολεμηθεί το σοβαρό έγκλημα; (...) Ούτε η ελευθερία, λοιπόν, ούτε η ασφάλεια ενδιαφέρουν πραγματικά τη σημερινή κυβέρνηση. Κατ’ ακολουθία ούτε η δικαιοσύνη που τις υπηρετεί ως αξίες. Τότε όμως τί; Και γιατί; Αντικειμενικά στόχος της παραπάνω πολιτικής μπορεί να είναι μόνο η εμπέδωση και διαιώνιση μιας ολιγαρχίας χωρίς δικαιικά όρια. Αυτό επιβεβαιώνουν οι προσπάθειες χειραγώγησης (δίωξης, εκφοβισμού ή αντίστροφα προαγωγής) δικαστών και ιδίως εισαγγελέων, καθώς και οι διαρκείς υπενθυμίσεις της κυβερνητικής βούλησης ως προς την έκβαση επίδικων υποθέσεων. Εκτός όμως από το γενικό στόχο, διάφανοι πολιτικά είναι και οι ειδικότεροι. Η εκδικητικότητα όσων πολιτικών λαχτάρησαν με το σκάνδαλο Novartis έχει σ’ αυτό το σημείο δευτερεύουσα θέση. Το κύριο είναι ο παραδειγματισμός και ο εκφοβισμός του μέσου εισαγγελέα και του δικαστή ενώπιον μελλοντικών δικαστικών κρίσεων. Φθάνουμε έτσι στην τηλεγραφική απάντηση του παραπάνω ερωτήματος (γιατί;): ● Οι πολίτες, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, την ανεργία και το νέο δανεισμό της χώρας, θα πιεστούν σκληρά. Οι διαδηλώσεις και οι λαϊκές συγκεντρώσεις θα έχουν συχνότητα και ένταση. Πολλές υποθέσεις θα φθάσουν στη δικαιοσύνη, κι αλίμονο αν ακολουθήσουν καταδίκες αστυνομικών για καταχρηστική καταστολή ή αθωώσεις διαδηλωτών! Οι δικαστές πρέπει να πάρουν το μήνυμα να είναι στοργικοί με το τον αυταρχισμό και βαρήκοοι με τις συνταγματικές επιταγές. ● Επίκεινται πλέον οι πρόσθετες οικονομικές εισροές από την Ευρώπη. Ο λαός θα πληρώσει με λιτότητα το νέο μεγάλο χρέος, αλλά εν τω μεταξύ η κυβέρνηση θα έχει το όφελος της διαχείρισης. Οι ευκαιρίες της θα είναι πλουσιοπάροχες: οι απευθείας αναθέσεις σε αρεστούς, οι λίστες προνομιούχων «δικαιούχων», τα μυστικά κονδύλια που εξαπλώνονται, θα αποτελέσουν εργαλεία ή στην καλύτερη περίπτωση συνθήκες διαφθοράς. Αλίμονο (και πάλι) αν η ανεξάρτητη δικαιοσύνη θα σπεύδει διαρκώς να ελέγχει, προκαλώντας φθορά στην κυβέρνηση και στα συμφέροντα που θα την στηρίζουν. Κυρίως γι’ αυτό σπεύδουν σήμερα και (προ)δικάζουν υπουργοί.

Η ποιότητα στην Υγεία είναι μια πολιτική και όχι τεχνοκρατική υπόθεση και απαιτεί σαφείς στρατηγικές προτεραιότητες υπέρ της καθολικής και ισότιμης κάλυψης των αναγκών υγείας των πολιτών από ένα ενδυναμωμένο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Χρειάζεται μια «τομή»  Αξιοκρατίας , Δημοκρατίας και Ποιότητας  στο ΕΣΥ, πρέπει  να ενισχυθεί η οικονομική βιωσιμότητα και η «χρηματοδοτική δικαιοσύνη» στο σύστημα, με τελικό στόχο την εξάλειψη των ανισοτήτων στην Υγεία , τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας στη φροντίδα υγείας , τη δραστική μείωση του κόστους σε χρόνο και χρήμα για τον πολίτη.

Μιλάμε σήμερα για την 46η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Αλήθεια για ποια επέτειο μιλάμε; Για ποια αποκατάσταση; Η Νέα Δημοκρατία, με την ανάμειξη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και την επαναφορά της μετεμφυλιοπολεμικής ακροδεξιάς πολιτικής στο προσκήνιο, δημιουργεί συνθήκες προσομοίωσης Επταετίας. Σκηνές χούντας για να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νέοι και να αντιστέκονται όλοι Η αυταρχική και αντιδραστική διακυβέρνηση ξεδιπλώνεται από την πρώτη μέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πάτησε το πόδι του στο Μαξίμου (που μύριζε τσιγαρίλα) για να οικοδομήσει το επιτελικό κράτος. Δεν μας έλεγε τουλάχιστον ότι θα το οικοδομήσει με γύψο να καταλάβουμε. Μας το φύλαξε για έκπληξη… Η νέα κανονικότητα είναι τόσο αντιδραστική που δεν ξέρει από πού να ξεκινήσεις για να την περιγράψεις. Η αντιμεταναστευτική πολιτική, οι εξώσεις προσφύγων, οι επαναπροωθήσεις που πραγματοποιούνται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, η έξαρση της αστυνομική βίας, τα απίθανα περιστατικά αυθαιρεσίας σε βάρος πολιτών, η αδιαφανής και ανεξήγητη κατανομή 20 εκατομμυρίων ευρώ στα μέσα ενημέρωσης, ο αντιδημοκρατικός, αντισυνταγματικός νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που έρχεται να προλάβει το τεταμένο κοινωνικοοικονομικό κλίμα συνθέτουν μια ζοφερή για τη δημοκρατία εικόνα, που κάνει τον Όρμπαν να φαίνεται… γατάκι μπροστά στον Μητσοτάκη. Ποια επέτειος, λοιπόν; Αγώνας για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας είναι…

Όποιος αρνείται να κολυμπήσει στα δύσοσμα νερά μια φτιαχτής επικαιρότητας καταγγέλλεται ως επιδέξιος ουδέτερος. Όσοι δηλαδή επιλέγουν ως πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή τη νέα φτώχεια, την ανεργία, την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, την προστασία της εργασίας απέναντι στις ευελιξίες και τους περιπλανώμενους εργαζόμενους. Όσοι πιστεύουν ότι ο κόσμος της εργασίας, η νέα κοινωνική διαστρωμάτωση, είναι σήμερα πολυεθνική, νεανική και εν πολλοίς θηλυκή. Όσοι μεριμνούν και συμπάσχουν για τους ανθρώπους του πολιτισμού, την καλλιτεχνική δημιουργία, που υπερασπίζονται το περιβάλλον και τη βιώσιμη πόλη για όλους, όχι μόνο για τους επισκέπτες και τη βιομηχανία της διασκέδασης. Όσοι κινητοποιούνται απέναντι στο κράτος της εξαίρεσης, απέναντι στο δόγμα του Νόμου και της Τάξης, στο κράτος της μεγάλης και μικρής διαφθοράς, στις συμπαγείς επετηρίδες της δημόσιας διοίκησης, του στρατού, της Δικαιοσύνης, των σωμάτων ασφαλείας, της πυροσβεστικής. Επετηρίδες φτιαγμένες πολλά χρόνια πριν, επετηρίδες συντηρητικές, μερικές φορές αντιδραστικές, και, κάποιες, διαπλεκόμενες. Επετηρίδες που δεν θα μπορούσες να αντικαταστήσεις χωρίς η αντιΣΥΡΙΖΑ συμμαχία να σε κατηγορήσει ως υπονομευτή των θεσμών και οι δανειστές ότι «πολιτικοποιείς» το κράτος. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για όσους πιστεύουν ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί είναι εργαλεία που τα χρησιμοποιείς κατά το δοκούν. Όσοι με λίγα λόγια  προτάσσουν την πολιτική ατζέντα και όχι τη σκανδαλολογία στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ κατηγορούνται ως φυγόμαχοι φραξιονιστές. Ο κόσμος ανάποδα.

Η υπόθεση Novartis αποτελεί μια κλασική υπόθεση αντιστροφής της πραγματικότητας εκ μέρους της κυβέρνησης. Οι δικαστές που ανέλαβαν τη διαλεύκανση της υπόθεσης και την αναζήτησή της αλήθειας διώκονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έστειλε την υπόθεση στη δικαιοσύνη καταγγέλλεται για σκευωρία. Έτσι οι πολίτες δεν θα μάθουν ποτέ ποιοι ευθύνονται για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Ποιες συνέργειες αναπτύχθηκαν, πολιτικές και άλλες, ώστε να υπάρξουν συνολικά αποτελέσματα υπέρ της εταιρείας, η οποία παραδέχθηκε την ενοχή της και θα καταβάλλει σημαντικές αποζημιώσεις. Είναι σαφές ότι με αφορμή αυτή την υπόθεση θέλουν να ξαναγράψουν την πρόσφατη ιστορία των σκανδάλων του παλιού δικομματισμού και να δημιουργήσουν εκ νέου τους όρους μια νέας διαπλοκής. Ενδεικτικά παραδείγματα αυτού του σκηνικού είδαμε πολλά τελευταία και έχουμε ακόμη να μάθουμε πολλά: · Με τη «λίστα Πέτσα» δόθηκαν 20 εκατ. ευρώ σε γνωστά και άγνωστα ΜΜΕ, με αδιευκρίνιστα κριτήρια αλλά ξεκάθαρες πολιτικές σκοπιμότητες, με στήριξη πολιτικών φίλων της ΝΔ, με τεράστιες ανισότητες στην κατανομή, με αποκλεισμούς. Όλα αυτά για να στηριχθούν όσοι «λιβανίζουν» την κυβέρνηση. · Τα voucher «σκοιλ ελικικου» με τη «σφραγίδα» Βούρτση, που υποτίθεται ότι θα στήριζαν μέσα στην πανδημία το επιστημονικό δυναμικό, πρόσβαλαν τη νοημοσύνη εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και των ίδιων των επιστημόνων. Και ακυρώθηκαν ακριβώς επειδή ο κόσμος αντέδρασε μαζικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. · Οι απευθείας αναθέσεις εν μέσω πανδημίας και με την επίκλησή της, οδήγησε σε φαινόμενα ανάθεσης έργων σε εταιρείες λίγων ημερών ζωής ή με εντελώς διαφορετικά πεδία ενασχόλησης, μέχρι λίγο πριν την ανάληψη του έργου. · Ο «μεγάλος περίπατος» της Αθήνας εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο περίγελο για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης, με απευθείας παραγγελίες εξαιρετικά ακριβού εξοπλισμού, όπως ζαρντινιέρες, παγκάκια και άλλα αντικείμενα αδιευκρίνιστης ταυτότητας.

Όλη η νομοθετική σας προσπάθεια, επικεντρώνεται στην προσπάθεια να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο το καθεστώς των σχολείων πολλαπλών ταχυτήτων στην Ελλάδα. Τα πολλά σχολεία τ' αφήνετε να βουλιάζουν. Και την ίδια στιγμή φτιάχνετε σχολεία mall, σχολεία all-inclusive, φροντιστήρια και κέντρα ξένων σπουδών μαζί, με αποτέλεσμα να προκαλείτε αντιδράσεις σε όλο το χώρο της εκπαίδευσης. Κι ας πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει απλώς αντιπολίτευση… Η ΔΑΚΕ ιδιωτικών εκπαιδευτικών που έβγαλε ανακοίνωση με τίτλο «νόμος πονηρός ανομίαν παρεισφέρει», κάνει κι αυτή τυφλή αντιπολίτευση; Μόνοι είστε σε αυτό το νομοσχέδιο! Ούτε οι γονείς είναι μαζί σας! Μόνο οι σχολάρχες… Υπάρχει συνταγματικό κεκτημένο για την εκπαίδευση στη χώρα μας και μάλιστα οι προσπάθειες των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ομότροπες», προς την ίδια κατεύθυνση κινούμενες: την αναγνώριση ότι οι εκπαιδευτικοί στα ιδιωτικά σχολεία δεν είναι -φυσικά- απλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι αλλά λειτουργοί. Δεν πρόκειται απλώς για μια φράση «τιμητικής αναγνώρισης»... Αντιθέτως, το γεγονός ότι κρατική εποπτεία υπάρχει και στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική εκπαίδευση, αποτελεί το στοιχείο εκείνο που κατοχυρώνει την ισοτιμία των τίτλων σπουδών ιδιωτικών και δημόσιων εκπαιδευτηρίων. Αυτό ακριβώς κλονίζεται με τη νομοθέτηση Κεραμέως. Δεν φτάσαμε όμως ως εδώ τυχαία. Ο πρώτος που αμφισβήτησε αυτή την αρχή και ονόμασε «πελάτες» τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων, ήταν ο κ. Μητσοτάκης, όταν το έθεσε έτσι ακριβώς, με έμφαση μάλιστα, στο πρώτο συνέδριο της ΝΔ μετά την εκλογή του…

Προωθούν την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών λιμανιών σε μία συγκυρία που χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη παγκόσμια ύφεση λόγω της πανδημίας που έχει τις επιπτώσεις της στο παγκόσμιο εμπόριο και στον τουρισμό (πτώση της διακίνησης προϊόντων, μηδενισμός της κρουαζιέρας), άρα και στα έσοδα των λιμανιών. Ενώ για την αντιμετώπιση της ύφεσης προκρίνονται, ακόμη και από θεσμούς-στυλοβάτες του νεοφιλελευθερισμού αλλά και από την Επιτροπή Πισσαρίδη, οι δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη των υποδομών, η ελληνική κυβέρνηση «επενδύει» στην ιδιωτικοποίησή τους. Αντί να προχωρήσει στην αναβάθμιση των περιφερειακών λιμανιών στη βάση των επενδυτικών σχεδίων, που τα περισσότερα από αυτά κατάρτισαν την περίοδο 2015–2019 για τη μετατροπή τους σε «έξυπνα» και «πράσινα» λιμάνια, επιλέγει την ιδιωτικοποίηση που σημαίνει ότι προκρίνει το συμφέρον των ιδιωτών σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. (...) Τα περιφερειακά λιμάνια μπορούν να αποτελέσουν μηχανές ανάπτυξης για τις τοπικές και περιφερειακές οικονομίες, με αιχμές την αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ηλιακή, αιολική, κυματική), την ανάπτυξη καινοτομιών, αξιοποιώντας τη γειτνίασή τους με τα δημόσια ΑΕΙ αλλά με την προϋπόθεση ότι οι Οργανισμοί Λιμένων θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Ενα από τα σημεία της συμφωνίας για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, που δεν έτυχε της προσοχής που του αρμόζει, έχει να κάνει με το κριτήριο του κράτους δικαίου, σύμφωνα με το οποίο η εκταμίευση κονδυλίων θα εξαρτάται, μεταξύ άλλων, και από την τήρηση ορισμένων προϋποθέσεων ορθής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας του Τύπου και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Η αναφορά σε αυτό το κριτήριο συνδέεται, περίπου αυτόματα, με ορισμένες χώρες-συνήθεις υπόπτους που παρουσιάζουν σε ανησυχητικό βαθμό ορισμένα χαρακτηριστικά της λεγόμενης ανελεύθερης δημοκρατίας: μιας πολιτειακής κατάστασης, όπου χωρίς να έχουν καταλυθεί οι δημοκρατικοί θεσμοί ή να έχει επιβληθεί δικτατορία, μια (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση επιβάλλει τέτοιους περιορισμούς και ασκεί τέτοιον έλεγχο, ώστε στην ουσία να μην μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπως τουλάχιστον εννοείται ο όρος στη μεταπολεμική Ευρώπη. (...) Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Είναι αυτή η εικόνα ευρωπαϊκού κράτους δικαίου; Και είναι τόσο χαμένοι οι κυβερνώντες στον υπέροχο κόσμο της εικονικής τους πραγματικότητας, ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν πως η κατάσταση αυτή είναι θέμα χρόνου να διεθνοποιηθεί; Πιστεύουν ότι θεσμοί που έχουν ως εξειδικευμένη αποστολή την προστασία του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, υπάρχουν μόνο ως καλές ευκαιρίες για οικογενειακές φωτογραφίες και δημόσιες σχέσεις; Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να επικαλεστούν τη θεωρία της «εθνικής φανέλας» στο εξωτερικό. Σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο η κυβέρνηση της Ν.Δ. πορεύεται εντελώς μόνη.