Σήμερα μόνο η ΝΔ μπορεί να τρίβει τα χέρια της που η ηγεσία τού ΚΙΝΑΛ μέσα στην αμηχανία της αρπάζεται από την «ευκαιρία» τής υπεράσπισης του κ. Σημίτη. Γιατί μπορεί να καταλάβει, σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ότι, πίσω από τις κραυγές περί σκανδαλολογίας και σκανδαλοθηρίας, αυτό που εξελίσσεται είναι η ακόμα μεγαλύτερη προσέγγιση του ΚΙΝΑΛ σε μια πολιτική προοπτική σύμπλευσης με τη δεξιά.
Μ΄ αυτό τον τρόπο, δηλαδή, αντί να εξασφαλίζεται μια ενισχυμένη αυτοδύναμη παρουσία του ΚΙΝΑΛ, η ηγεσία του το εκθέτει στον εμφανή κίνδυνο (μόνο εκείνη δεν τον βλέπει…) να υποστεί τις συνέπειες που συνήθως συνοδεύουν μια τέτοια τακτική: είτε να παρασυρθούν (προεκλογικά) οι δυνάμει ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ από το ισχυρότερο μαγνητικό πεδίο της ΝΔ, είτε (μετεκλογικά) το ίδιο το κόμμα, αποδυναμωμένο πια, να οδηγηθεί σε μια εκ νέου συνεργασία με τη ΝΔ, που πιθανότατα θα παίξει το ρόλο τής χαριστικής βολής. Αυτός ο κίνδυνος ενισχύεται σοβαρά με την υπόδειξη του κ. Σημίτη ως «εμβληματικού» ηγέτη του ΚΙΝΑΛ, γιατί διαμορφώνει το κατάλληλο πολιτικό έδαφος για την ευδοκίμηση μιας τέτοιας εξέλιξης.
