Macro

Το κυβερνητικό καθεστώς συνυπογράφει τώρα το δικό του «Συμβόλαιο» με τα στυγνά μεταπρατικά- ολιγαρχικά συμφέροντα μέσα από το οποίο επιδιώκει να διαμορφώσει ένα σύστημα μετα-Δημοκρατίας που ακυρώνει στην πράξη τη λαϊκή βούληση και τη λαϊκή κυριαρχία. Ένα ολοκληρωτικού τύπου σύστημα όπου οι κοινωνικές τάξεις, οι κοινωνικές ομάδες και οι φορείς τους, τα εργασιακά και κοινωνικά Υποκείμενα διαλύονται σε απομονωμένα άτομα – ιδιώτες που βρίσκονται ανυπεράσπιστοι απέναντι σε ένα αυταρχικό-εξουσιαστικό καθεστώς. Όμως αυτό το αντιδραστικό – αυταρχικό κι σκληρά ταξικό «συμβόλαιο» προδιαγράφει ένα ζοφερό μέλλον για το μεγαλύτερο μέρος του λαού, αφού περιλαμβάνει το σύνολο των δημοκρατικών προοδευτικών και αριστερών πολιτών πέρα και πάνω από πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές προτιμήσεις. Η Ελλάδα, ο λαός της, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία δεν πρόκειται να επιτρέψουν να γυρίσει η χώρα πολλές δεκαετίες πίσω. Η ιστορία, οι αγώνες και οι κατακτήσεις ενός λαού ούτε διαγράφονται ούτε καταργούνται. Γι’ αυτό και το «μαύρο συμβόλαιο» που προωθεί το καθεστωτικό μέτωπο των οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων θα καταρρακωθεί, θα ακυρωθεί στην πράξη από τη συλλογική και ατομική αντίδραση και αντίσταση. Η Δημοκρατία η Ελευθερία, η Λαϊκή Κυριαρχία, η κοινωνική δικαιοσύνη, οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές αξίες, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός του κάθε πολίτη θα ακυρώσουν τα «μαύρα συμβόλαια» και θα στείλουν τους εμπνευστές τους εκεί που τους αξίζει.

Η αρχαιολόγος Δέσποινα Κουτσούμπα μέσα σε μια τραγική προοικονομία, είχε χαρακτηρίσει την κατασκευή του τσιμεντένιου διαδρόμου ως «πασαρέλα». Με το πρόσχημα της «διαφήμισης» των μνημείων δόθηκε το πράσινο φως από το ΚΑΣ, σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται ταυτόχρονα ως τραγωδία και ως φάρσα, στον οίκο Dior.Ένα πρόσχημα χυδαίο και ανυπόστατο, προσβλητικό για την ιστορική μνήμη των αρχαιολογικών μνημείων αλλά και για τους ίδιους του ευσυνείδητους πολίτες της χώρας. Κυρίως γιατί η ίδια η ιστορική μνήμη των συγκεκριμένων μνημείων έχει αλλοιωθεί και καταστραφεί τόσο ριζικά και βαθιά, έπειτα από τόσες αντεπιστημονικές παρεμβάσεις που επιμένουνεμμονικά σε μια φαντασιακή αποτύπωση του 5ου αιώνα, του αιώνα κατασκευής του Παρθενώνα. Με την αδειοδότηση του ΚΑΣ, ο 5ος αιώνας π.Χ συναντά αποκλειστικά την ελεύθερη αγορά, είτε αυτή μεταφράζεται σε πασαρέλες και φωτογραφίσεις μεγάλων οίκων μόδας, είτε σε κιτς εθνικιστικές εξάρσεις με παράφωνες ψευτό-σοπράνο, είτε σε διαφημίσεις κάθε είδους. Ο καθηγητής αρχαιολογίας Γιάννης Χαμηλάκης είχε τονίσει πριν λίγο καιρό σε άρθρο του στην εφημερίδα Αυγή: «Η Ακρόπολη λειτουργεί μετωνυμικά ή μάλλον συνεκδοχικά για όλο τον δημόσιο χώρο και εντέλει για την κοινωνία, όπως οι υπέρμαχοι αυτής της λογικής οραματίζονται: δίχως Ιστορία, δίχως «επιμειξίες», δίχως τα ίχνη των πολλών ανθρώπων και των πολλών πολιτισμών που πέρασαν από τον τόπο αυτό.»Έτσι, όλες οι εργασίες που λαμβάνουν χώρα στο μνημείο γίνονται με τη μορφή χορηγίας για την αναγκαία υστεροφημία, για την πολυπόθητη πλάκα που θα αναγράφει τα ονόματα των ευεργετών και των εκτελεστικών τους οργάνων. Για έναν πολυπόθητο ανταγωνιστικό τίτλο σε μια διεθνή κολεξιόν, την οποία θα παρακολουθήσουν όλοι οι γνωστοί κηφήνες της εγχώριας και διεθνούς showbiz, σε θέσεις VIP. Για μια ιστορική συνέχεια αποκλειστικά με βάση την ανάγνωση της προόδου όπως αυτή γίνεται αντιληπτή στην ελεύθερη αγορά, στουςμαρκετίστικους κύκλους και στις πολυεθνικές εταιρείες, όπου ο πολιτισμός είναι ένα προϊόν που πουλιέται, αγοράζεται και νοικιάζεται κατ’επίφαση.

Mια μακροσκελής επιστολή στη μητέρα του, την οποία όμως αυτή δεν θα μπορέσει να διαβάσει ποτέ, αφού δεν ξέρει να διαβάζει. Η καταγωγή του Όσιαν Βουόνγκ είναι από το Βιετνάμ. Η γιαγιά του παντρεύτηκε έναν αμερικανό στρατιώτη την εποχή του πολέμου. Όταν ο Βουόνγκ ήταν δύο χρόνων (έχει γεννηθεί το 1988), η μητέρα του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει από το Βιετνάμ και, μετά από διάφορες περιπέτειες, έφτασε τελικά στις ΗΠΑ. Σ’ αυτό το (πρώτο του) μυθιστόρημα, το οποίο η κριτική έχει εγκωμιάσει πολλαπλώς, ο Βουόνγκ αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου, μιας οικογένειας, μιας χώρας, καθώς η ζωή τους συναντάει συνέχεια την πανταχού παρούσα βία, από τον τραμπούκο στο σχολείο που «ήταν μόλις εννιά χρονών, αλλά κατείχε ήδη τη διάλεκτο των προβληματικών αμερικάνων πατεράδων», μέχρι τα σημάδια στη μνήμη από τις ναπάλμ, τους στρατιώτες και τα ελικόπτερα. Όπου κι αν σταθεί ο αφηγητής νιώθει εκτός, στην ερημιά μιας πολλαπλής απόρριψης, ως μη λευκός, ως γκέι («είχα νομίσει ότι σεξ σήμαινε να ανοίγεις δρόμους προς νέα εδάφη, πως, εφόσον οι άλλοι δεν μας έβλεπαν, οι κανόνες τους δεν ίσχυαν. Έκανα όμως λάθος»), ως λιγομίλητος, ως διαφορετικός.

Το δάσος της Βαλανιδορράχης, στο νομό Πρέβεζας συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων, που βρίσκεται στην περιοχή του Φαναρίου, νυν Δήμος Πάργας, κατέχεται με δικαστικές αποφάσεις από ιδιώτες, που φέρεται να αγόρασαν οι πρόγονοί τους από Οθωμανούς το 1931. Στο εν λόγω δάσος υπάρχουν τέσσερις παραλίες (Αλωνάκι, Σκάλα, Αμόνι, Όρμος του Οδυσσέα), ενώ το Δημόσιο είναι συγκύριο κατά 20%. Το δάσος αποτελεί ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα, καθώς εκβάλλει ένας παραπόταμος του Αχέροντα, υδροβιότοπος, ενταγμένο στα natura 2000 και καταφύγιο άγριας ζωής. Πέραν του περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος το δάσος μαρτυρά την πολιτιστική κληρονομιά των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής αιώνες τώρα. Η επικείμενη ιδιωτικοποίησή του και εμπορευματοποίησή του, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία. Με κείμενό τους στον τοπικό τύπο 11 πρόεδροι, 3 Δημοτικοί Σύμβουλοι, συνολικά 430 δημότες, επιζητούν να διασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας του δάσους, η ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες χωρίς αντίτιμο, ως κοινωνικά αγαθά. Καθώς και η μη αλλοίωση της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Επιτροπή Αγώνα Φαναρίου, παρ’ όλους τους περιορισμούς - λόγω covid, έχει συγκεντρώσει επιπλέον πάνω από 1.000 ηλεκτρονικές υπογραφές ενάντια στο άρθρο 218, που επιτρέπει ήπιες δραστηριότητες εντός natura, γεγονός που ανησυχεί τους κατοίκους για τη μερική αποψίλωσή του. Η κίνηση αυτή των πολιτών ενόχλησε τη λεγόμενη διαχειριστική επιτροπή του ιδιωτικού δάσους Βαλανιδορράχης. Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της επιτροπή, σε δημοσίευμά του, απειλεί τους κατοίκους με μηνύσεις και αγωγές. Η αγωνία μιας ολόκληρης κοινωνίας εκλαμβάνεται ως «απειλή του ιδιοκτησιακού τους δικαιώματος» και εκτοξεύονται προσβολές απέναντι σε μία κατά βάση αγροκτηνοτροφική κοινωνία. Βέβαια, δεν έλειψαν και οι υπαινιγμοί ότι παρεμποδίζεται η δημιουργία θέσεων εργασίας που θα οδηγήσει πολλούς κατοίκους της περιοχής στη μετανάστευση. Πρόκειται φυσικά περί αστειότητας, καθώς το «σχέδιο των συνιδιοκτητών» προβλέπει μία επένδυση μόλις 140.000 ευρώ, η οποία προφανώς δεν επιλύει το μεταναστευτικό πρόβλημα της περιοχής. Παραγνωρίζουν ενσυνείδητα την οικονομική καταστροφή της τοπικής κοινωνίας, του χωριού, του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και της ελευθερίας των πολιτών.

Καθηγητές, εξοπλισμό, εργαστήρια και φοιτητικές εστίες κι όχι αστυφύλακες με... πανεπιστημιακό πτυχίο (!) έχουν ανάγκη τα Πανεπιστήμια που για έναν χρόνο τα έχει κλείσει η κυβέρνηση, αποτυγχάνοντας οικτρά να αντιμετωπίσει την πανδημία. Τα Πανεπιστήμια που "άνοιξαν" μόνο για τα ΜΑΤ, όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη. Για πόσο ακόμη θα τα κρατάει κλειστά η κυβέρνηση από επιλογή ή ανικανότητα; Για πόσο ακόμη νομίζει πως θα αποφεύγει την οργή των νέων για τους σχεδιασμούς της για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία; Για πόσο ακόμη καιρό θα κρύβεται ο κ. Μητσοτάκης και δεν θα προσέρχεται στη Βουλή να απαντήσει στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα για τη "σφαγή" των υποψηφίων- παιδιών της πανδημίας. Το μαχητικό κίνημα της νεολαίας και των φοιτητών, με τη συμπαράσταση πλήθους πανεπιστημιακών δασκάλων, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, αποτέλεσε σημείο καμπής στις πολιτικές εξελίξεις και έσπασε τον αυταρχισμό και το κυβερνητικό αήττητο. Δεν ήταν μια φωτοβολίδα της στιγμής, αλλά, μια διαρκής παρουσία υπεράσπισης της κοινωνίας, της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, όπως φάνηκε πρόσφατα στην επανακατάληψη του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ. Είναι ένα μήνυμα για όλη την κοινωνία. Προειδοποιούμε την κυβέρνηση να μη διανοηθεί να εγκαταστήσει στα Πανεπιστήμια, τον μισητό θεσμό της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Να μην πράξει κάτι που ούτε η χούντα δεν διανοήθηκε να το κάνει ανοιχτά. Αν, παρ` όλα αυτά τολμήσει να προκαλέσει ξανά τη νεολαία με τον αυταρχισμό, τη βία και την καταστολή, θα πάρει σκληρή απάντηση.

Τώρα, βεβαίως, επί τη Μητσοτάκεια βασιλεία, κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή του τσιμεντώματος. Ποια κραυγή του πνεύματος, ποιες αλυσίδες, ποιο πάθος άναρχο, ποια διάνοια; Και ποια αφύπνιση; Όλα τούτα είναι ψιλά γράμματα, για κείνους που εκλαμβάνουν τους λαϊκούς αγώνες ως “διχαστικό λαϊκισμό” και ονομάζουν τη λαϊκή βούληση για μια κυβέρνηση άλλη από τη δική τους “σκοτεινό διάλειμμα”. Πέραν του παρωχημένου της συμπλεγματικής αντίληψης “να (ξανα)γίνουμε γνωστοί στα ξένα κράτη”, ο αντιδραστικός χαρακτήρας να υποκύπτουμε στις μεταξωτές κορδέλες χάριν του τουρισμού, είναι επί της ουσίας παράδοση στον Μαμμωνά. Απευθείας ανάθεση στις ελίτ με τα φράγκα που ψωνίζουν Ντιόρ, στις ελίτ που μόνο τέτοια χωρούν στον αξιακό τους κώδικα, που μόνον έτσι κατανοούν τη χρησιμότητα των μνημείων και που μπερδεύουν την τέχνη με τα ματαιόδοξα κιτς “ιβέντ” πανάκριβων οίκων μόδας. Αν, όμως, η όντως τέχνη “δεν μπορεί να μην είναι επαναστατική, δηλαδή να μην τείνει σε μια πλήρη και ριζική ανασύνθεση της κοινωνίας”, απαραίτητη προϋπόθεση για να φιλοξενηθεί στην Ακρόπολη ο Ντιόρ θα έπρεπε να ήταν, δίχως αστεία, η πλήρης μετάλλαξή του. Να κοινωνικοποιηθεί, ίσως, και να κατασκευάζει ρουχισμό για πρόσφυγες – μετανάστες. Όλα τ’ άλλα, τα τάχα μου της αριστοκρατίας, είναι διανοητικός ξεπεσμός.

Καλά κάνει που διεκδίκησε και τελικά πέτυχε ο Φουρθιώτης να έχει ειδική διατροφή και συνδρομητική τηλεόραση. Δικαίωμά του είναι, του το επιτρέπει ο κανονισμός. Δίκιο έχει σε αυτό η Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής κ. Νικολάου. Καλή διαμονή στη φυλακή πρέπει να έχει και ο Λιγνάδης και ο κάθε ένας, η κάθε μια που επωμίζεται το φοβερό βάρος του εγκλεισμού. Ο Δημάκης γιατί έπρεπε να πιεστεί τόσο πολύ τότε, επειδή παρόλο που ήθελε να σπουδάσει, είχε διεκδικήσει και τα δικαιώματά του και συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω κόβιντ; Ο Κουφοντίνας γιατί έπρεπε να φτάσει παραλίγο στο θάνατο ενώ διεκδικούσε απλώς να γυρίσει στον Κορυδαλλό; Γιατί να μην του δίνονται άδειες από το 2019 ενώ ο νόμος του το επιτρέπει, ενώ έχει πάρει έξι άδειες από το 2015 έως το 2019; Ο Ρωμανός παλαιότερα γιατί έπρεπε να φτάσει στο παρά πέντε; Η Ηριάννα; Η κ. Νικολάου είναι φυσικά ό, τι όλοι και όλες καταλαβαίνουμε, παίζει το ρόλο της, κάνει και τις απευθείας αναθέσεις της. Χιλιάδες ανώνυμοι και ανώνυμες κρατούμενοι πάθανε κακό, διαπομπεύτηκαν, πέθαναν από άθλιες συνθήκες στις ελληνικές φυλακές. Κάνουμε πως δεν ξέρουμε, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε; Ο Πάνος Λάμπρου, ένας αδαμάντινος διεκδικητής των δικαιωμάτων των φυλακισμένων, συχνά περιγράφει τέτοια και πολλά άλλα στο βιβλίο του «Στη χώρα των κλουβιών». Φιλελευθερισμός δεν είναι τα δυο μέτρα και δυο σταθμά, οι δικοί σας και δικοί μας. Κράτος δικαίου δεν είναι ο σωφρονισμός να είναι δουλεία και κάτεργο για τους περισσότερους.

Πόσες μαρίνες χρειάζεται η Θεσσαλονίκη ως μητροπολιτική πόλη συνολικά; Πόσες έχει ανάγκη στην πραγματικότητα με βάσει το μέγεθος της, την γεωγραφία της και την οικονομία της; Το Κράτος τι ρόλο παίζει στο σχεδιασμό των παραπάνω προτάσεων, μπορεί να αναπτύξει μία μελέτη βιωσιμότητας, ένα master plan και να πει με βεβαιότητα ότι η Θεσσαλονίκη χρειάζεται τόσες μαρίνες σε αυτές τις περιοχές ή απλά παρακολουθεί τις πολιτικές δεσμεύσεις αμέτοχο; Οι τοπικές κοινωνίες έχουν άποψη για τις εν λόγο προτάσεις, έχουν ερωτηθεί αν θέλουν ή δεν θέλουν να πραγματοποιηθούν αυτά τα έργα; Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τις δυνάμεις, την θέληση ή την διαχειριστική ικανότητα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός μεγάλου έργου όπως η κατασκευή μίας μαρίνας;

Η συνδικαλιστική ελευθερία με τα συναφή με αυτή δικαιώματα αποτελούν τα αντίπαλα δικαιώματα στα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής των εργοδοτών. Με το άρθρο 17 του Συντάγματος του 1975, το οποίο συμπληρώνει το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου στην ΕΣΔΑ, τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιοκτησία δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Ο συνταγματικός νομοθέτης, για λόγους γενικού συμφέροντος, δημιούργησε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα ως εξισωτικά δικαιώματα, τα οποία στρέφονται κατά των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ιδιοκτησία του εργοδότη στα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να επιβληθούν μονομερώς όροι εργασίας από τους εργοδότες, γιατί οι όροι εργασίας των εργασιακών σχέσεων μπορούν να προσδιορίζονται μόνο με το συμφωνημένο γενικό συμφέρον, το οποίο πηγάζει από τις ρυθμίσεις συλλογκών συμβάσεων που δημιουργούνται μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εξάλλου οι προτεινόμενες από το νομοσχέδιο ρυθμίσεις με ατομικές συμβάσεις για την προστασία της εγασίας δεν υπαγορεύονται και από κανένα υπερνομοθετικό κείμενο της ΕΕ. Αντίθετα, το ενωσιακό δίκαιο προωθεί και προστατεύει στο άρθρο 28 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (ισόκυρος με τις συνθήκες) το δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων. Άρα η κυβέρνηση, στην περίπτωση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, εφαρμόζει μια δική της πολιτική, η οποία παραβιάζει κατάφορα το Σύνταγμα και δεν υπαγορεύεται από κανένα υπερνομοθετικό κείμενο. Όταν η τιμή, οι όροι και οι συνθήκες της παροχής της εργασίας προσδιορίζονται ετερόνομα από το κράτος ή από τον εργοδότη με «ατομικές συμβάσεις», τότε οι εργαζόμενοι παύουν να είναι ελεύθεροι και η εργασία δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά μετατρέπεται σε ένα απλό εμπόρευμα. Αυτή την άποψη υποκρύπτει η θεωρία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης της αγοράς, η οποία υιοθετείται και εφαρμόζεται στην πράξη από την ελληνική κυβερνητική πολιτική. Με τον τρόπο, όμως, αυτό καταργούνται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των εργαζομένων, τα οποία ορκίστηκαν να σέβονται αυτοί που αποτελούν τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Μήπως για την ανατροπή της κατάστασης αυτής πρέπει να επικαλεστούμε ξανά, όλοι μαζί οι πολίτες, το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματας για να μην επιτρέψουμε να ισχύσουν στην πράξη οι αντισυνταγματικές αυτές ρυθμίσεις;

Έρημος τόπος ήταν ο Πειραιάς στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν το 1833 ο Όθων αναζητούσε την πόλη που θα γινόταν η νέα πρωτεύουσα της χώρας. Η επιλογή της Αθήνας θα άλλαζε και το γειτονικό της λιμάνι, τον Πειραιά. Από εκεί πιάνει την αφήγησή του ο Νίκος Μπελαβίλας, για να γράψει την ιστορία της πόλης τους δύο τελευταίους αιώνες, σε ένα βιβλίο πολύ πλούσιο σε υλικό, το οποίο όμως διαβάζεται και πάρα πολύ ευχάριστα –ένα βιβλίο που σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται μόνο σε ειδικούς. Στις σελίδες του παρακολουθούμε πώς χτίζεται και οργανώνεται σιγά σιγά η νέα πόλη πάνω σε μια γη φορτωμένη με αρχαία ερείπια, καθώς δημιουργείται το «αττικό οικιστικό δίπολο» του Πειραιά και της Αθήνας. Ο πληθυσμός της πόλης το 1834 ήταν 150 κάτοικοι, ενώ το 1842 είχε φτάσει τους 2.611 κατοίκους και το 1850 τους 5.286...