Macro

Το γεγονός ότι ακροδεξιές, αντιδημοκρατικές, ρατσιστικές, μισαλλόδοξες, σεξιστικές φωνές έχουν φουντώσει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι άσχετο με τις πολιτικές οικονομικής λιτότητας που επέβαλλαν, και την περιφρόνηση προς τη δημοκρατία που επέδειξαν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, όλη την προηγούμενη περίοδο. Απέναντι σε αυτήν την άνοδο των φασιστικών φαινομένων, μια οικονομική πολιτική υπέρ των πολιτών και όχι υπέρ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, δεν αποτελεί μόνο ένα δίκαιο πρόταγμα αλλά είναι και η μόνη αποτελεσματική υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο λαός πρέπει να νιώθει ότι η κυβέρνηση που ψηφίζει λειτουργεί υπέρ του, υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, έχει σχέδιο κοινωνικής ανασυγκρότησης η οποία θα αποφέρει κέρδη που θα μοιραστούν σε όλους.

Σε συσπείρωση γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη κάλεσε η “Ελεύθερη Ώρα”. Διευρύνεται το μέτωπο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Πρέπει να πήραν σχετική προφητεία από τον γέροντα Παΐσιο. Ή να άλλαξε το φάρμακο με το οποίο μας ψεκάζουν. Εντάξει, είναι εβραίος ο Μητσοτάκης, αλλά μπροστά στην ανάγκη να ηττηθεί ο αντίχριστος Τζόρτζ Σόρος και να πάρει ο Πούτιν την Κωνσταντινούπολη, επιτρέπεται ένας τακτικός ελιγμός. Κρίμα που έχει πεθάνει και ο Παττακός και δεν μπορεί να ρίξει το πολιτικό του βάρος για την ενότητα της παράταξης. Έχουν πεθάνει και ο Λαδάς με τον Ντερτιλή, τι να κάνει ένας Βορίδης μόνος του. Προτάσεις στη Ν.Δ. για συνεργασία κατέθεσε και ο φύρερ μιλώντας σε διαδικτυακό κανάλι της κάτω Νυρεμβέργης. Αλλά ζητάει να του δώσουνε την Τσεχοσλοβακία. Τις προτάσεις μελετά ο Θεοδωρικάκος με τον Τσάμπερλεϊν, τον Νταλαντιέ και τον Φον Πάπεν. Από την πλευρά του, το “Μακελειό” έχει αναλάβει το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο καλώντας σε συσπείρωση υπό τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Το μόνο που ενδιαφέρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η νομή της εξουσίας, ώστε να αποκατασταθεί η «φυσική» τάξη των πραγμάτων, η «φυσική» κατάσταση ενός κόσμου των «επάνω», ενός κόσμου πάσης φύσεως «εργοδοτών» σε οικονομικό, πολιτικό και αισθητικό επίπεδο.

Γιατί, για παράδειγμα, είχε τόση σημασία το εάν ο βάρβαρα και ξεδιάντροπα δολοφονημένος άνθρωπος, ο Ζακ, έκανε χρήση ναρκωτικών; Γιατί; Αλλάζει κάτι στο πώς βλέπουμε τις κλοτσιές των δύο ανδρών ιδιοκτητών; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Ποιο στοιχείο ακριβώς; Αλλάζει κάτι στο πώς ερμηνεύουμε τις κλοτσιές και την καθήλωση στην οποία τον υποβάλλουν οι αστυνομικοί λίγα λεπτά αργότερα; Εάν ναι, εάν θα τα βλέπαμε αλλιώς, τι δηλώνει μια τέτοια διαφορά; Ή, αφήνοντας στην άκρη τα ναρκωτικά, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι εάν ο Ζακ μπήκε πράγματι στο μαγαζί για να κλέψει, τα γεγονότα που ακολούθησαν με κάποιον τρόπο γίνονται κατανοητά, έως και “σωστά”;

Η αυτοβιογραφία του Cuarón αποτελεί μια σύγχρονη πολιτική τοποθέτηση. Τοποθέτηση σπάνια. Αργόσυρτη και συστηματική. Δίχως σαφείς αντιθέσεις και απλοποιήσεις. Μια τοποθέτηση που συνοψίζεται στην αφίσα της ταινίας και σε μια από τις πιο υπέροχες σκηνές της: Χέρια που αγκαλιάζουν την Κλεό στην παραλία που ενώ πάλι έκανε το καθήκον της –να διαφυλάξει τα παιδιά- σπαράζει από πόνο και ενοχή που δεν δικαιούται στο σύστημα αυτό να έχει μήτε μια στιγμή ευτυχίας. Η προστασία των παιδιών προς την Κλεό είναι μια αναγνώριση του ρόλου της, μια στιγμή ανταπόδοσης και μια απόδοση ευθύνης προς το κοινό: να αναγνωρίζουμε τι είναι αυτό που πραγματικά στηρίζει την ζωή. Η αγκαλιά των παιδιών στην Κλεό είναι μια πράξη ενάντια στην ηθική, σωματική και ιδεολογική κακοποίηση της γυναίκας.