Macro

Είναι ηλίου φαεινότερο πως η συνάντηση του Κυρ. Μητσοτάκη με τον καβαλάρη στο Δαμάσι δεν ήταν καθόλου απρόσμενη. Αυτό που ίσως είναι κάπως λιγότερο προφανές είναι πως ο Κυρ. Μητσοτάκης αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως εμπορικό προϊόν. Και η ιδιαιτερότητα στη δική του περίπτωση έχει να κάνει με το ότι, επειδή είναι πολιτικό πρόσωπο, είναι υποχρεωμένος να πρωταγωνιστεί στις καμπάνιες που προωθούν το brand, κάτι που δεν συμβαίνει στον χώρο της μόδας, καθώς τα προϊόντα φοριούνται από μοντέλα, όχι από τους ιδιοκτήτες των εταιρειών. Η περίπτωση Μητσοτάκη, όμως, υπάγεται στο πολιτικό μάρκετινγκ. Ο καθοδηγητής -ο αντίστοιχος coach του GNTM- δεν είναι άλλος από τον Αμερικάνο Σταν Γκρίνμπεργκ. Στο πλαίσιο αυτό, ο Μητσοτάκης, υπό τις οδηγίες του, θα κληθεί να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά ακόμα concepts, επιχειρώντας, εντέλει, να μετατρέψει την πολιτική σκηνή σε τηλεοπτικό show. Το concept “Ένα πρωινό στον Θεσσαλικό κάμπο” δεν είναι άλλωστε το πρώτο που είδαμε. Στο πλαίσιο του πολιτικού θεάματος, ο Μητσοτάκης προβαίνει τακτικά σε παρόμοιες κινήσεις, επιστρατεύοντας συχνά ακόμα και την οικογένεια του. Από τις ευχές στα παιδιά του μέσω των social media και την προβολή της σχέσης του γιου του με τη φημισμένη τενίστρια, την οποία το ίδιο το Μαξίμου φρόντισε να διαρρεύσει πριν λίγους μήνες, μέχρι τις βόλτες στις παραλίες και τις επισκέψεις σε αθλητικά events, ο Μητσοτάκης μοιάζει με πρωταγωνιστή αμερικάνικης σαπουνόπερας. Στο πλαίσιο αυτό, το σενάριο προβλέπει ότι οι θεατές-υπήκοοι θα χειροκροτούν εκστασιασμένοι τον πρωθυπουργό-τηλεοπτικό αστέρα που τους κάνει τη χάρη και τους κυβερνά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιτυχία της μετατροπής της πολιτικής σκηνής σε πασαρέλα του GNTM δεν εξαρτάται μόνο από τον ίδιο.

Το πρωί της Κυριακής 19 του μήνα, και ενόσω οι μπουλντόζες άνοιγαν λάκκους για τους ομαδικούς τάφους, ο Ζενέ καταφέρνει μαζί με τη Λαϊλά και δύο Αμερικανούς φωτογράφους να μπει στη Σατίλα παριστάνοντας τον δημοσιογράφο, εκμεταλλευόμενος «ένα διάστημα αστάθειας ανάμεσα στις 10 και στις 10.15’». Περιπλανήθηκε μόνος, επί τέσσερις ώρες, κάτω από έναν καυτό ήλιο, στις στενές «σαν χαραμάδες» διόδους, αποπροσανατολισμένος μέσα στα αιματοκυλισμένα στενοσόκακα και επιδιδόμενος σε μακάβριο κουτσό: «δρασκέλισα τα κουφάρια σαν να πηδούσα βάραθρα». «Το πρόσωπό της ήταν μαύρο και πρησμένο, στραμμένο στον ουρανό, το στόμα της ανοιχτό, κατάμαυρο από τη μύγα, με δόντια που μου φάνηκαν κάτασπρα, πρόσωπο που, χωρίς την παραμικρή σύσπαση, έμοιαζε να μορφάζει ή να χαμογελάει ή να βγάζει κάποιο σιωπηλό και μακρόσυρτο ουρλιαχτό. (…) Τα δάχτυλα των δύο χεριών ήταν ανοιχτά βεντάλια και τα δέκα δάχτυλα ήταν κομμένα σαν από κλαδευτήρι. (…) Τα ακροδάχτυλα, η τελευταία φάλαγγα, μαζί με τα νύχια, ήταν πεσμένα μέσα στη σκόνη». Αυτά είδε ο Ζαν Ζενέ. Κατέγραψε τη βαρβαρότητα, την απόλυτη ωμότητα αυτής της άγριας εμπειρίας στο «Τέσσερις ώρες στη Σατίλα».* Ένα κείμενο «ξερό», «κλινικό». Ένα κείμενο που δεν είναι δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Ούτε μία συναισθητικά φορτισμένη μαρτυρία. Ούτε λογοτεχνία. Ένα κείμενο «με την ακρίβεια και τη δριμύτητα ενός κατηγορητηρίου». Ένα κείμενο όπου οι νεκροί Παλαιστίνιου είναι σαν την πρώτη ύλη ενός γλύπτη, ο οποίος μαθαίνει την τέχνη του πάνω στο τραπέζι του χειρουργού-ανατόμου. Το σώμα είναι νεκρό, ακίνητο, παγωμένο, λιωμένο, παραμορφωμένο, ακρωτηριασμένο και η αποφορά των πτωμάτων «δεν έβγαινε από κάποιο σπίτι ούτε από κάποιο φριχτά βασανισμένο κορμί: έμοιαζε να βγαίνει από το δικό μου το κορμί, από όλο μου το είναι» γράφει για αυτή τη βαρβαρική γιορτή στην οποία «διέκρινα μόνο το μίσος και τη χαρά των φονιάδων».

Η σωρευτική εμφάνισή τους [των προβλημάτων της κυβέρνησης] και η οξύτητα με την οποία εκδηλώνονται, καθιστούν μη πειστική την περιπτωσιολογική ερμηνεία τους και διευκολύνουν τη σύνδεσή τους με μία γενεσιουργό αιτία. Δεν είναι σύμπτωση το γεγονός ότι συναντάμε την ίδια κεντρική ιδέα στις ανεπαρκείς κυβερνητικές απαντήσεις που παίρνουμε σε τόσα διαφορετικά ερωτήματα. Το γεγονός αυτό διευκολύνει τη διατύπωση του αιτήματος μιας γενικευμένης αλλαγής και την αποδοχή του από ευρύτερα – και αμφιταλαντευόμενα - στρώματα. Στην πραγματικότητα την καθιστά αναγκαία. Χωρίς αυτή δεν είναι νοητή και δεν γίνεται κατανοητή η ανάγκη αντικατάστασης της δεξιάς κυβέρνησης από μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά. Η αναζήτηση μιας βελτιωτικής λύσης ή μιας μέσης οδού θα έμοιαζε έτσι προτιμότερη. Και σ’ αυτή την προοπτική οι πιθανότητες επικράτησης όσων εκπροσωπούν στην κοινωνία και την πολιτική τη δύναμη της αδράνειας είναι πολύ μεγαλύτερες. Πολλά, όλο και περισσότερα σημάδια κάνουν τον κόσμο να σκεφτεί ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός, αλλά η στρατηγική κατεύθυνση της κυβέρνησης. Δεν θα βρεθεί, ίσως, ευνοϊκότερη συγκυρία για την αντιπολίτευση, και ειδικότερα την αξιωματική, ώστε να συνοψίσει σε ένα σύνθημα αλλαγής κατεύθυνσης αυτή την αίσθηση του κόσμου. Και να την επιβεβαιώσει με ένα πρόγραμμα αντάξιο ενός τέτοιου στόχου.

Το ζήτημα των σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας είναι (...) το "ερώτημα του αιώνα”, όπως το προσδιόρισε ο ίδιος ο ηγέτης του Πεκίνου, Σι Τζιν Πινγκ στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε την Παρασκευή με τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Σημειώνεται, ότι η επαφή αυτή (η δεύτερη μόλις, μετά την αντίστοιχη του περασμένου Φεβρουαρίου) πραγματοποιήθηκε με αμερικανική πρωτοβουλία, όπως και όσες προηγήθηκαν σε κατώτερο επίπεδο το προηγούμενο διάστημα, υπήρξε δε περισσότερο παραγωγική, καθώς οι χαμηλότερου βαθμού Κινέζοι αξιωματούχοι εμφανίζονταν περισσότερο επιθετικοί για επικοινωνιακούς λόγους. Αντίθετα, ο Σι δεν δίστασε να προχωρήσει σε μία στρατηγική συζήτηση εφ' όλης της ύλης. Προτού, όμως, συμπληρωθεί εβδομάδα, η συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που ανακοίνωσαν χθες βράδυ οι ηγέτες των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Αυστραλίας, με εμφανή, αν και μη κατονομαζόμενη, αντικινεζική στόχευση, τροφοδοτεί νέες εντάσεις. Ήδη η πρεσβεία της Κίνας στη Ουάσιγκτον σχολίασε ότι οι τρεις χώρες "δεν πρέπει να οικοδομούν μπλοκ αποκλεισμού που στοχεύουν ή βλάπτουν τα συμφέροντα τρίτων. Συγκεκριμένα, πρέπει να αποτινάξουν την ψυχροπολεμική τους νοοτροπία και την ιδεολογική τους προκατάληψη”. Η καρδιά της τριμερούς συμφωνίας έγκειται στην ενίσχυση της συνεργασίας ασφαλείας στους τομείς του κυβερνοχώρου και της τεχνητής νοημοσύνης, καθώς και τη διευκόλυνση της Αυστραλίας να αποκτήσει πυρηνοκίνητα υποβρύχια, εγκαταλείποντας τις σχετικές διαπραγματεύσεις της με τη Γαλλία. Προφανώς οι χθεσινοβραδινές ανακοινώσεις έρχονται να καλύψουν άμεσες πολιτικές ανάγκες του Τζο Μπάιντεν (στο φόντο της πτώσης της δημοτικότητάς του μετά την άτακτη αποχώρηση από το Αφγανιστάν και τις καταστροφές του τυφώνα Ίντα), αλλά και τα στρατηγικά ερωτήματα της Βρετανίας, που αναζητά ισχυρότερο διεθνή ρόλο μετά το Brexit, και της Αυστραλίας η οποία αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερο τον Ασιάτη κύριο εμπορικό της εταίρο ως απειλή. Σε κάθε περίπτωση, η μετατόπιση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ στην περιοχή του Ειρηνικού, επί των ημερών των τριών τελευταίων προέδρων, είναι δεδομένη.

Τα ψηφιακά δικαιώματα, το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δεδομένων και των προϊόντων που προκύπτουν από την επεξεργασία τους, το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και την οργάνωση των εργαζομένων συγκροτούν σήμερα μία νέα πολιτική ατζέντα που αναζητά τόσο πολιτικό φορέα εκπροσώπησης όσο και διοικητικό επίπεδο διαπραγμάτευσης. Αναμφίβολα πρόκειται για μία διαδικασία αντιφατική και δύσκολη, ωστόσο η συζήτηση έχει ξεκινήσει, έστω και με τρόπο άτακτο και χαοτικό. Η σαφής και τεκμηριωμένη τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων συνιστά προϋπόθεση προκειμένου η σχετική συζήτηση να οδηγήσει σε ρυθμιστικά αποτελέσματα. Ο έλεγχος του καπιταλισμού της παρακολούθησης είναι ένα πολιτικό πρόταγμα. Ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος, καθώς και οι νομοθέτες και διαμορφωτές πολιτικών θα χρειαστεί να προασπίσουν νέες μορφές συλλογικής δράσης, κατά τον ίδιο τρόπο που σχεδόν έναν αιώνα πριν η νομική προστασία του δικαιώματος στην οργάνωση, την απεργία και τη συλλογική διαπραγμάτευση δημιούργησε κοινό μέτωπο με τους εργαζόμενους στην προσπάθεια περιορισμού της εξουσίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Είναι απαραίτητη η δημιουργία νέων συμμαχιών με πολίτες και κινήματα που παλεύουν για τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης εξουσίας των big tech και με εργαζομένους που ζητούν δίκαιους μισθούς και εργασιακή αξιοπρέπεια. Η διαπραγμάτευση είναι εφικτή, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Έως τώρα οι συζητήσεις επικεντρώνονταν στη σκανδαλώδη φοροαποφυγή των τεχνολογικών κολοσσών και την παραβίαση της νομοθεσίας περί πνευματικών δικαιωμάτων. Αν αφήσουμε το ισχύον οικονομικό μοντέλο να αναπτυχθεί χωρίς ρύθμιση, είναι θέμα χρόνου οι νέες ανισότητες που συνεπάγεται να καταστήσουν την ιδιωτικότητα αγαθό πολυτελείας αποκλειστικά για όσους έχουν τα χρήματα να το αποκτήσουν.

Δεν αποτελεί καμία έκπληξη η ολοένα αυξανόμενη πλειοψηφία των πολιτών (56%) που θεωρεί ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση. Η οριζόντια απογοήτευση του κόσμου (66%) από το κυβερνητικό έργο είναι το τίμημα της αλαζονείας και του αυταρχισμού της προηγούμενης περιόδου που πληρώνει η κυβέρνηση αναδρομικά. Συνολικά, φαίνεται ότι η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς την κυβέρνηση εμφανίζει πλέον ρωγμές σε όλα τα επίπεδα, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση να έρχεται σε ρήξη με τα μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια και κυρίως με τη δική της λαϊκή βάση. Η περίοδος που κυριαρχούσε μια επιφανειακή πολιτική ακινησία λόγω των λοκντάουν και της πανδημίας φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος. Τώρα έρχονται στο προσκήνιο όλες αυτές οι σημαντικές κοινωνικές ζυμώσεις που ελάμβαναν χώρα όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι πολίτες πλέον εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους απέναντι στην κυβερνητική πολιτική πιο έντονα και με άμεσο τρόπο.

Οι τρεις υποστηρίζουν ότι κατά λάθος τούς θεωρήσαμε αντισημίτες. Πού ήταν οι τρεις όταν ο αρχηγός τους Καρατζαφέρης έλεγε «ο Εβραίος μυρίζει αίμα»; Μήπως αντέδρασαν όταν τον άκουγαν να λέει: «Ελάτε εδώ, κύριε πρεσβευτά, να μιλήσουμε για το Ολοκαύτωμα, να μιλήσουμε για τους μύθους του Άουσβιτς και του Νταχάου και να μιλήσουμε για τους φούρνους αυτούς, να μιλήσουμε για τους θαλάμους αερίων, να δούμε, λοιπόν, αν οι θάλαμοι αερίων ήταν μονωμένοι για να κρατούν τα αέρια μέσα ή ήταν απλώς ένα τούβλο»; Ας μη σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για light αντισημιτισμό των τριών, για τίποτα πολιτικώς μη ορθά αστειάκια ή χαζές προκαταλήψεις. Αποτελούν όψεις του ωμού ελληνικού αντισημιτισμού που ξεκινάει από τον Μεσοπόλεμο, περνάει από τον εμπρησμό στον συνοικισμό Κάμπελ της Θεσσαλονίκης και τις αποβάθρες του τρένου όπου φορτώθηκε η εβραϊκή κοινότητα και φτάνει στην ευθεία άρνηση του Ολοκαυτώματος, τις βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων. Δεν είναι μεμονωμένες αστοχίες. Ο κ. Βορίδης φωτογραφιζόταν με ναζιστικά σύμβολα, ο κ. Γεωργιάδης δημοσίως τραγουδούσε το ναζιστικό «Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη», ο κ. Πλεύρης μιλούσε για καθαρότητα του αίματος. Σήμερα ζητάνε συγγνώμη. Είναι καλό που εμβληματικοί ρατσιστές και αντισημίτες αποκαλούν το Ολοκαύτωμα «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που εκτέλεσαν οι ναζί, εξοντώνοντας με βιομηχανικό τρόπο 6.000.000 Εβραίους, μεταξύ των οποίων και 65.000 Εβραίους συμπολίτες μας». Είναι καλό που γονατίζουν μπροστά στα κρεματόρια. Αλλά έχουμε γνώση: δεν αποκηρύσσουν το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο αντισημιτισμός που αποκηρύσσουν. Πετάνε το αχρείαστο έρμα που εμποδίζει την ανέλιξή τους, κρατάνε το σκάφος. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες. Σε άλλη χώρα ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται διαρκώς επειδή ψώνισε τρεις αντισημίτες υπουργούς. Τώρα όμως ανέμελος, σαν τον λαθροκυνηγό που τον τσάκωσαν με το ελάφι στον ώμο, έκπληκτος τάχα, τινάζει το πέτο και λέει «πω πω, τρεις αντισημίτες στην κυβέρνησή μου!». Φανταστείτε να μη δήλωνε και φιλελεύθερος! Η ευθύνη όλη δική του, φέρει στο πέτο τρεις κατάμαυρους λεκέδες. Οι τρεις είναι το Βίσενγκραντ μέσα στην κυβέρνηση.

Επιβάλλεται η υιοθέτηση μιας νέας υγειονομικής στρατηγικής απέναντι στην πανδημία, που πέραν του εμβολιαστικού εγχειρήματος οφείλει να ενσωματώνει: ● Επαρκή επιδημιολογική επιτήρηση, με εκτεταμένο testing και έγκαιρη ανίχνευση των κρουσμάτων ● Οργανωμένη προνοσοκομειακή διαχείριση των κρουσμάτων και κατ’ οίκον φροντίδα, με εμπλοκή της ΠΦΥ, των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων ● Γενναία ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας σε όλα τα επίπεδα για την αποτελεσματική θεραπευτική φροντίδα των ασθενών και ιδιαίτερα του long covid syndrome. ● Στοχευμένη και τεκμηριωμένη ενημέρωση των πολιτών από τους επαγγελματίες υγείας και τα επιστημονικά τους όργανα. Πλήρης αξιοποίηση της αγωγής υγείας στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και κοινωνικής συναναστροφής. Οσο περισσότεροι έρθουν σε επαφή με την έγκυρη επιστημονική πληροφορία, τόσο αποδοτικότερα θα αντιμετωπιστούν η αμφιβολία, η ανασφάλεια και η άρνηση. ● Επιδίωξη μιας άλλης πολιτικής σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με απελευθέρωση του καθεστώτος πατέντας σε εμβόλια, φάρμακα, διαγνωστικά τεστ που έχουν σχέση με την Cοvid-19, αποσκοπώντας στην ισότιμη και έγκαιρη πρόσβαση του παγκόσμιου πληθυσμού σε όλα τα αποτελεσματικά μέσα αναχαίτισης της πανδημίας.

Οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες έχουν κατά νου πιθανότατα τη θεωρία του λαϊκισμού, σύμφωνα με την οποία η έννοια του λαού κατασκευάζεται μέσω μιας αλυσίδας ισοδυναμίας διαφορετικών δρώντων και μιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ όλων αυτών και των ελίτ. Η επιτυχία της λαϊκιστικής στρατηγικής έγκειται στην ικανότητά της αφενός να αποδυναμώσει τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των διαφόρων κομματιών του λαού, αφετέρου να δημιουργεί ή ενισχύει τη διαχωριστική γραμμή τους με τις ελίτ. Ο Μίκης κατανόησε πλέρια ότι η μουσική μπορούσε να παίξει αυτό ακριβώς το ρόλο. Και σε κάθε περίπτωση τον έπαιξε, καθώς η εξωλεκτική γλώσσα της μουσικής αδρανοποίησε τις διαφωνίες μεταξύ των «φυλών» της δημοκρατικής παράταξης και η ποίηση των τραγουδιών του λειτούργησε ως χωνευτήρι των διαφορετικών οπτικών και απόψεων. Έκτοτε, η συγκρότηση του λαού ως μετωνυμία της δημοκρατικής παράταξης έφερε και τη σφραγίδα του Μίκη, η μουσική του οποίου αποτέλεσε τρόπο επικοινωνίας και σημάδι αναγνώρισης μεταξύ όλων των δημοκρατών. (...) Κανείς δεν περιμένει φυσικά να περιοριστεί ο μουσικός πλουραλισμός ή να συναντηθούν τα μουσικά γούστα μιας όλο και πιο κατακερματισμένης κοινωνίας. Εκείνο που είναι εφικτό και επείγον, όμως, είναι να βρει η διάχυτη αντίθεση στην προϊούσα παρακμή της κοινωνίας μας τη συναισθηματική της έκφραση, ώστε αυτή να μετατραπεί σε ένα κοινό όνειρο. Όταν τα λόγια είναι φτώχια, η μουσική είναι πλούτος. Και το λιγότερο που έχει να κάνει η καθ’ ημάς Αριστερά είναι να κατανοήσει ότι η χρονίζουσα κοινωνική αγωνία αποζητά μια λύτρωση και όχι μια ταυτοτική επιβεβαίωση. Δηλαδή, σε μουσικό επίπεδο, εκείνο που υπηρέτησε η Carmina Burana πριν 40 χρόνια δεν μπορεί να το υπηρετήσει τώρα το Bella Ciao. Η απεύθυνση στο λαό χρειάζεται άλλη μουσική στρατηγική (έστω επένδυση).

Είναι ένα δάσος που όσοι και όσες ξέρουμε την περιοχή έχουμε μνήμες και μια ολόκληρη γενιά παιδιών αποκτάει μνήμες σήμερα. Το δάσος αυτό κάποιοι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι είναι δικό τους, επικαλούμενοι έγγραφα και τίτλους που όμως εγώ καταλαβαίνω ότι δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ. (...) "Ως βουλευτής, αλλά και ως Ηπειρώτης, ένιωσα όχι μόνο την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ρωτήσω τους αρμόδιους υπουργούς, στους οποίους έχει περιέλθει η αναφορά των πολιτών, αν έχουν προβεί σε αξιολόγηση του περιεχομένου και των στοιχείων που επικαλούνται οι κάτοικοι του Δήμου Πάργας στην αίτησή τους και ποιες ενέργειες έχουν κάνει. Να τους ρωτήσω αν σκοπεύουν -όπως έχουν υποχρέωση- να διασφαλίσουν με κάθε νόμιμο τρόπο τα συμφέροντα του Ελληνικού Δημοσίου αναφορικά με την ιδιοκτησία του επί του δημοσίου δάσους της Βαλανιδορράχης. Ελπίζω να πάρουμε σύντομα απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα."