Macro

Τι είχες Γιάννη, τι είχες πάντα... Κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή στη χώρα μας και τον μικρόκοσμό μας.... Κάπως έτσι και τα... ανοιχτά παράθυρα λέμε τώρα) συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους να δίνουν οδηγίες στον ΣΥΡΙΖΑ, να αφαιρούν και να προσθέτουν ονόματα. να δίνουν δαχτυλίδια υπουργοποίησης, να ξηλώνουν στελέχη με το έτσι θέλω και να φτιάχουν τη σύνθεση της νέας Πολιτικής Γραμματείας. Να στέλνουν μηνύματα, κάθε λίγο και λιγάκι, στον Αλέξη Τσίπρα και να τον εγκαλούν λέγοντάς του πως θα έχει την ευθύνη της ήττας αν δεν διώξει το μισό, τουλάχιστον, κόμμα για να μπουν οι "άφθαρτοι" και "σοβαροί" του πολιτικού συστήματος. Και αν το πρώτο διάστημα η εμμονή τους ήταν ο Βούτσης, ο Φίλης και φυσικά ο γνωστός και μόνιμος στόχος Σκουρλέτης, ο κατάλογος των ανεπιθύμητων έχει διευρυνθεί. Να ξεκουμπιστούν οι προηγούμενοι, αλλά και οι Παππάς, Πολάκης Δούρου και αίσχος, που στην εκδήλωση για τον Γιάννη Μπανιά ήταν εκεί η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης, φυσικά και ο ομιλητής Νίκος Βούτσης και όχι ο Δημήτρης Τσοβόλας!!!! Από που και ως που; Τι δουλειά είχε ο Βούτσης με τον Μπανιά; Τι σχέση είχε η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης με τον αγαπημένο μας σύντροφο; Έπρεπε να πουν στον Γιάννη ότι τώρα έχουμε διεύρυνση. Εσύ δεν το ξέρεις Γιάννη Μπανιά, αλλά τώρα εμείς θα κάτσουμε στη γωνία για την ανανέωση. Το λόγο έχει ο ανανεωμένος Τσοβόλας και ο ανανεωμένος Χριστοδουλίδης και ο ανανεωμένος Πανούσης βρε αδελφέ.... Το αλλάζουμε το κόμμα διαρκώς και αλύπητα. Αυτό επιθυμεί το σύστημα, αυτό θέλουν ορισμένοι, αυτό επιθυμεί και επιδιώκει ο μέγας δημοσιογράφος του ανοιχτού παράθυρου. Μπορεί η όλη ιστορία να έχει το σχετικό της καλαμπούρι, ωστόσο έχει και τη σοβαρή της πλευρά. Οι εμμονές των διαφόρων, που θέλουν να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας ούτε τυχαία είναι ούτε χωρίς πολιτικό δόλο. Το κόμμα μας δεν πρέπει να θυμίζει τίποτα από το παρελθόν του, δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστισμό μιας ολόκληρης και μακράς περιόδου. Και κυρίως, η ανανέωση, που δήθεν θέλουν είναι η θλιβερή επιστροφή 20 και 30 χρόνια πίσω. Στα... ωραία χρόνια! Ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Ας τους χαλάσουμε τα σχέδια.

Η ουσία είναι πως, μαγικώ τω τρόπω, η τάξις απεκαταστάθη. Τόσο σύντομα, που τρίβεις τα μάτια σου. Όχι πως έφυγαν οι πρεζέμποροι, ετούτοι όμως δεν θεωρήθηκαν ποτέ από το σύστημα ως το μεγάλο πρόβλημα. Οι “γνωστοί άγνωστοι”, όμως, έγιναν καπνός. Και η τηλοψία έπαψε να μεταδίδει τον καιόμενο κάδο. Και τα χημικά εξαντλήθηκαν. Και μένει να εκκρεμεί το ερώτημα πώς τα κατάφερε η δεξιά. Και πού, ακριβώς, κάτω από ποια σκέπη, διαμένουν τώρα οι νεαροί ταραξίες. Τώρα, λοιπόν, που ένα βίντεο, με μαινόμενο άνδρα των ΜΑΤ να σπάει, παντελώς αναίτια, βιτρίνα καταστήματος στα Εξάρχεια, τα άνωθεν ερωτήματα γίνονται, ξανά, επίκαιρα. Όπως επίσης και ο ρόλος των μηχανισμών καταστολής, με τις ρίζες στα πιο βαθιά σκοτάδια του αυταρχισμού, που έρχονται, ή δεν έρχονται, στην επιφάνεια αναλόγως των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Και στους οποίους μηχανισμούς οι κυβερνήσεις δεν έχουν πάντα πρόσβαση, όταν μάλιστα η ιδεολογική διαφορά είναι τέτοια που δεν το επιτρέπει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αξίζει τον κόπο να δει κανείς/μια έναν επονομαζόμενο μπάχαλο να σπάει βιτρίνα και ευθύς αμέσως τον άνδρα των ΜΑΤ να πράττει το ίδιο. Βρείτε, εάν υπάρχουν, τις διαφορές. Ιδού μια ωραία και ενδιαφέρουσα σπαζοκεφαλιά.   

«Το Μάρτη του 1944 η Ειδική επέδραμε στο ξενοδοχείο όπου έμενα με την οικογένειά μου. Η ομάδα Παρθενίου αποτελούμενη από 120 - 150 άνδρες εγκαταστάθηκε στο β’ πάτωμα και η ομάδα Παναγιωτοπούλουπου είχε δύναμη 100 ανδρών στο πρώτο. Μια μέρα ανέβηκα για κάποια δουλειά στο δεύτερο πάτωμα και είδα σ' ένα δωμάτιο δυο γυμνούς νέους εντελώς παραμορφωμένους. Στο αποχωρητήριο αντίκρισα τρία πτώματα γυμνά. Είδα τραυματίες να τους μεταφέρουν οι χωροφύλακες αναίσθητους από το ξύλο. Βλέπαμε να σέρνουν συνεχώς κρατουμένους. Ακούγαμε τις σπαρακτικές κραυγές τους την ώρα των βασανιστηρίων. Είδαμε πατέρες και μανάδες να φωνάζουν απ' έξω: «Αφήστε μας να μιλήσουμε για τελευταία φορά τα παιδιά μας».

Είναι η κατάσταση εκείνη που ο μισθός είναι 650 ευρώ, το νοίκι για 50 τετραγωνικά στο κέντρο 450 ευρώ, το 12ωρο πληρώνεται με ρεπό στην καλύτερη, τα ΜΜΜ είναι ασφυκτικά γεμάτα εν μέσω πανδημίας, τα νοσοκομεία δεν έχουν μόνιμο προσωπικό, οι μαθητές ανά τμήμα αυξάνονται, τα πανεπιστήμια αδειάζουν για να γεμίσουν τα κολέγια και και η κυβέρνηση πουλάει νόμο και τάξη καλύπτοντας δολοφονίες άοπλων για να συνομιλήσει με τα πιο ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων της. Δυστοπία είναι οι ξεδιάντροπες παρεμβάσεις υπουργών στην… ανεξάρτητη δικαιοσύνη υπέρ δολοφόνων, δυστοπια είναι οι θάνατοι μαρτύρων σε υποθέσεις ναρκωτικών, δυστοπια είναι το μιντιακό κατεστημένο που δεν μιλάει για όλα αυτά. Δυστοπια είναι τα εργατικά ατυχήματα για τα κέρδη, δυστοπια είναι η μείωση των δαπανών για υγεία και παιδεία και η αύξηση των εξοπλιστικών, δυστοπια είναι ότι προσλαμβάνονται αστυνομικοί αντί γιατρών και δασκάλων. Δυστοπια είναι ένας πλανήτης που φλέγεται γιατί κάποιοι θελανε υπερκέρδη. Δυστοπια είναι οι πλούσιοι να κάνουν διακοπές στο διάστημα και φτωχοί να πεθαίνουν ως ντελιβεραδες στη Καλλιθέα. Δυστοπια είναι να σε έχουν πείσει ότι αυτό το πράγμα είναι ο μόνος δυνατός κόσμος.

Σκέφτομαι, μέρα που 'ναι, ότι πέρα από την εντελώς αναγκαία κριτική στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τους «πατριωταράδες», αξίζει να αναδείξουμε και ένα θετικό περιεχόμενο του πατριωτισμού. Που δεν ανάγεται στη φυλή, δεν συνδέεται με το φόβο και το μίσος για τον εχθρό, αλλά με την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, τη φροντίδα για τον λαό. Αντλώντας από τις λαμπρές παραδόσεις του δημοκρατικού και λαϊκού κινήματος (όπως ο πάνδημος ξεσηκωμός στις 28.10.1940 και η εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), μπορούμε, έτσι, να μιλήσουμε για έναν πατριωτισμό που ενώνει, στον αντίποδα της εθνικοφροσύνης. Κάποιος που ασπάζεται μια τέτοια έννοια του πατριωτισμού δεν τρέχει στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ούτε ομνύει στις στρατιωτικές δαπάνες και τον φράχτη του Έβρου. Αντίθετα, μπορεί να θεωρεί τη Συμφωνία των Πρεσπών σωτήρια (για την ειρήνη, για την περιοχή, για τις σχέσεις των δύο λαών, άρα και για τον ελληνικό), να αγωνίζεται για να δοθούν χρήματα και εξοπλισμός στα σχολεία και τα νοσοκομεία, όχι για φρεγάτες. Είναι απολύτως πατριωτικό αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά, ο πατριωτισμός υπήρξε έννοια εξαιρετικά διφορούμενη, καθώς έχει συνδεθεί με τις μεγαλύτερες καταστροφές αλλά και εξάρσεις της νεοελληνικής ιστορίας. Και έχει διαγράψει την πορεία ενός εκκρεμούς, καλύπτοντας όλο το φάσμα από την ακραία εθνικοφροσύνη μέχρι τον δημοκρατικό ξεσηκωμό. Ας μιλήσουμε., λοιπόν για τη δεύτερη, τη φωτεινή όψη, χωρίς να ξεχνάμε ασφαλώς την πρώτη, τη σκοτεινή, η οποία άλλωστε και κυριάρχησε.

Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειονότητα των φαντάρων, των εφέδρων αλλά και πάρα πολλοί αξιωματικοί που πολέμησαν το 1940-41 κατά των ιταλικών δυνάμεων, λίγο μετά θα αρχίσουν να πολεμούν ξανά μέσα από τις γραμμές των εθνικο-απελευθερωτικών οργανώσεων κατά των κατοχικών δυνάμεων. Το 1940-41 παρά το γεγονός ότι η επίθεση γίνεται από μια ισχυρότερη χώρα και σε μια στιγμή που η ισχύς των δυνάμεων του Άξονα φαντάζει ανίκητη, οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί, και μαζί τους η ελληνική κοινωνία, αντιστέκονται σθεναρά στην ιταλική εισβολή και μετά προελαύνουν. Στα 1941-44 παρά την υπεροπλία και την συντριπτική αριθμητική υπεροχή των κατοχικών δυνάμεων, παρά τα αντίποινα και την τρομοκρατία, παρά τις στερήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, μέσα κυρίως από το ΕΑΜ, αντιστέκονται και πολεμούν. Τι είναι αυτό που τροφοδοτεί τη βούληση για αντίσταση; Η πίστη στην ανάγκη υπεράσπισης του συλλογικού, δηλαδή της πατρίδας και της ελευθερίας.

Ο τσιγγάνος καπετάνιος του ΕΛΑΣ Βασίλης Μήτρου ('Καπετάν-Γύφτος') από την Κύμη Εύβοιας, ήταν ηγετική μορφή στον ΕΛΑΣ της Εύβοιας, και μάλιστα ανατίναξε ένα γερμανικό αντιτορπιλικό πριν σκοτωθεί στη μάχη της Λαμπούσας. Η οικογένεια Βρυσάκη από τη Λειβαδιά, με την υπόνοια της κατασκοπίας στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στον ΕΔΕΣ αναφέρονται Ρομά οπλίτες. Οπως και, προηγουμένως, στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, στην Αλβανία, μαρτυρούνται πολλές περιπτώσεις τσιγγάνων στρατιωτών. Κατά την υποχώρηση των στρατευμάτων, μετά την κατάρρευση του μετώπου, τον Απρίλη του 1941, οι εξαθλιωμένοι στρατιώτες που προσπαθούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους, συχνά με τα πόδια, περιθάλπτονταν από τσιγγάνους σκηνίτες, που τους παρείχαν τροφή και κατάλυμα, και έβραζαν τα ρούχα τους για να φύγουν οι ψείρες, σύμφωνα με τον Αυγουστίνο Καντιώτη, τότε αρχιμανδρίτη και αργότερα Μητροπολίτη Φλώρινας. Στη Σίνδο το 1943-1944 υπήρχε στρατόπεδο συγκέντρωσης με μετακινούμενες οικογένειες τσιγγάνων. Τσιγγάνοι υπήρχαν άνάμεσα και στους άμαχους, θύματα αντιποίνων στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων, στη Βοιωτία, στη Σκύδρα Πέλλας, στα χωριά της Θεσσαλονίκης.

Οι εφτά αστυνομικοί κυκλοφορούν ελεύθεροι με... δόξα και τιμή. Με ιαχές από φασίστες, ασφαλώς, έξω από το δικαστήριο "είστε ήρωες". Με τον υπουργό της καταστολής και του αυταρχισμού να τους επισκέπτεται για να τους συμπαρασταθεί και με διθυραμβικές δηλώσεις από τον ίδιο αμέσως μετά της απελευθέρωσή τους. Με κόσμο να λέει "καλά του έκαναν του γύφτου" και να μας κουνούν το δάχτυλο γιατί πήγαμε στο τέλος του πουθενά και επισκεφθήκαμε την οικογένεια του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη. Με την αμηχανία ακόμα και από έναν κόσμο του κινήματος, που δεν δείχνει τα αντανακλαστικά, που αρμόζουν στην περίπτωση. Λοιπόν, όταν κάποιοι μιλούν για παραβατικότητα των ρομά, καλά θα κάνουν να ρίξουν μια ματιά στην άγρια παραβατικότητα του κράτους, αυτήν ακριβώς, που οδηγεί στην ακραία φτώχεια, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό, φυσικά στο ρατσισμό. Όσες και όσοι -μιλάω για καλοπροαίρετους ανθρώπους και όχι για τον εσμό του φασισμού- δεν έχουν πειστεί ή έχουν κάποιες αμφιβολίες, καλά θα κάνουν να επισκεφθούν (αν τα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι εκεί) το συνοικισμό Σοφός του Ασπροπύργου και να δουν τα μάτια των μικρών παιδιών, να γευτούν την αγκαλιά τους, τα βλέμματα, τις φωνές και την απελπισία. Εμείς, όσες και όσοι εμείς, θα συνεχίσουμε στο δρόμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Και θα ανηφορίζουμε στο πουθενά, στις ζώνες του κοινωνικού αποκλεισμού και θα συναντάμε τους "αόρατους ανθρώπους" και τις καθημερινές επείγουσες ανάγκες τους. Ναι, είμαι ένας γύφτος. Ναι είμαστε γύφτοι....

O Μαρδοχαίος Φριζής, Ευβοιώτης και Εβραίος, ήταν Συνταγματάρχης Πεζικού, από τους πρώτους ανώτερους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού που έπεσε επί του πεδίου της μάχης κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Η πολιτεία δεν τον έχει τιμήσει ακόμα επίσημα για τον προφανή λόγο. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ως διοικητής αποσπάσματος της VIII Μεραρχίας συνέβαλε καθοριστικά στην άμυνα της Ηπείρου απέναντι στην επίθεση της Μεραρχίας «Τζούλια», ιδιαίτερα μετά την υποχώρηση του αποσπάσματος του Κωνσταντίνου Δαβάκη. Τα επιτεύγματα του Φριζή τα πρώτα κρίσιμα εικοσιτετράωρα της ελληνοϊταλικής σύρραξης έθεσαν τα θεμέλια του μετέπειτα θριάμβου των ελληνικών όπλων. «Αν η Ελλάς χάρισε την πρώτη νίκη στους συμμάχους, ο Φριζής χάρισε την πρώτη νίκη στα ελληνικά όπλα» έγραψε αργότερα ένας από τους επιτελείς της VIII Μεραρχίας. Είναι αυτός που συνέλαβε τους πρώτους Ιταλούς αιχμαλώτους (15 αξιωματικούς, 700 οπλίτες). Επικεφαλής του αποσπάσματος Αώου, ανέκοψε την προέλαση των Ιταλών επιτυγχάνοντας την αναστοφή του μετώπου, απελευθέρωσε την Κόνιτσα και προχώρησε στο Αλβανικό έδαφος. Ως διοικητής ανεξάρτητης μεραρχίας ανέτρεψε τα τμήματα της ιταλικής μεραρχίας «Μόντενα» και άνοιξε τον δρόμο για την κατάληψη της Πρεμετής στις 4 Δεκεμβρίου 1940. Την επόμενη ημέρα διατάχθηκε να καταλάβει τον λόφο 1220 στα βορειοανατολικά της Πρεμετής. Στις 5 Δεκέμβρη ο Φριζής και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από ιταλικά αεροπλάνα. Ο Φριζής έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να πέσουν στα χαρακώματα, παρ' όλα αυτά, για να μην υπάρξει πανικός στους στρατιώτες, ο ίδιος παρέμεινε καβάλα στο άλογό του και έγινε εύκολος στόχος για τα εχθρικά αεροπλάνα. Στην αρχή δέχτηκε βολές από το αεροπορικό πολυβόλο και έπειτα μία βόμβα τον αποτελείωσε.

Με πρωτοβουλία του Τομέα Δικαιωμάτων επισκεψη αντιπροσωπειας του ΣΥΡΙΖΑ στον Ασπρόπυργο στην οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη για να εκφράσουμε την συμπαράσταση μας αυτές τις δύσκολες στιγμες. Παρων ο γραμματέας του κόμματος Δ. Τζανακοπουλος μαζί με βουλευτες και μέλη της Κ.Ε. Στο πλάι της οικογένειας για την απόδοση δικαιοσύνης.