Macro

Η διατλαντική σχέση βγαίνει ακόμη περισσότερο τραυματισμένη και ο ευρωαμερικανικός "μήνας του μέλιτος” που ξεκίνησε με την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν μοιάζει να αποτελεί (για λόγους που αφορούν όχι μόνο την πολιτική ασφαλείας αλλά και τον οικονομικό "λαϊκισμό” του Αμερικανού προέδρου) παρελθόν. Το φαινομενικώς παράδοξο αποτέλεσμα είναι έτσι ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου να "χτίζει” την αφγανική πολιτική του πάνω στο έδαφος των επιλογών του Ντόναλντ Τραμπ, αποκρούοντας ακόμη και τις εκκλήσεις των Ευρωπαίων συμμάχων για μετάθεση της ημερομηνίας αποχώρησης. Και το παράδοξο γίνεται ισχυρότερο αν αναλογισθεί κανείς ότι Γηραιά Ήπειρος, που επί τόσες δεκαετίες στηρίχθηκε στην αμερικανική αμυντική "ομπρέλα”, εμφανίζεται τώρα ως θιασώτης ενός πολεμικού "ακτιβισμού”, πάντα με την επίκληση των αξιών της ανοικτής κοινωνίας, τον οποίο αναρωτιέται κανείς πώς θα στηρίξει ερήμην των ΗΠΑ. Η νευρικότητα είναι κατεξοχήν ορατή στις άλλοτε αποικιακές αυτοκρατορίες, Βρετανία και Γαλλία, με τον Μπόρις Τζόνσον να διακηρύσσει ότι η χώρα του προσφέρεται να συνεχίσει τον αγώνα στο Αφγανιστάν και τον Εμανουέλ Μακρόν να επισκέπτεται τη Μοσούλη, διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή στη μάχη κατά του τζιχαντισμού. Όμως η "Αμερική που επέστρεψε" όπως διακήρυσσε ο Μπάιντεν, υπό τις ιαχές των Ευρωπαίων, όχι μόνο αναδιπλώθηκε στην Κεντρική Ασία, αλλά και έριξε τους τόνους της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, όπως έδειξε χαρακτηριστικά και η συμφιλίωση της Ουάσιγκτον με την προοπτική ολοκλήρωσης του αγωγού NordStream 2. Πρόκειται για ένα περιβάλλον το οποίο δημιουργεί πολύ περισσότερες πηγές αβεβαιότητας από ό,τι αφήνει να φανεί η αποκλειστική εστίαση στο προσφυγικό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε το μεγαλύτερο μέγεθος της ελληνικής μουσικής των μεταπολεμικών χρόνων: το εκτόπισμα της πληθωρικής δημόσιας προσωπικότητάς του, η βαρύνουσα επίδραση του πολύπλευρου πολιτικού και καλλιτεχνικού βίου και του πολυδιάστατου έργου του υπερισχύουν αυτών οιουδήποτε άλλου. Υπήρξε, επίσης, διεθνώς ο διασημότερος Ελληνας συνθέτης. Πώς αποτιμά κανείς ένα τέτοιο μέγεθος δίχως να προτρέχει, υφαρπάζοντας βίαια την πένα από το χέρι της Ιστορίας; Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος, ως δημόσιο πρόσωπο με ιδιαίτερη έγνοια για το αποτύπωμα που θα άφηνε, έχει σπεύσει κατά καιρούς να προκαταλάβει τους επιγενόμενους, καταστρώνοντας ιδιοχείρως «αυθεντικά» χρονικά της προσωπικής του πορείας και ιστοριογραφικές εγγραφές του προσωπικού του έργου; Σπάνια ευφυής και προικισμένος ως συνθέτης, ο μακρόβιος Θεοδωράκης έγραψε πάρα πολλή μουσική διαφόρων ειδών, σε διαφορετικές φάσεις του δημιουργικού βίου του. Καθοριστικές για το ύφος και το συνολικό στίγμα του έργου του στάθηκαν αφενός οι αρχικές μουσικές σπουδές του στην Ελλάδα των δεκαετιών 1940 και 1950 και, μετά το 1954, στο Παρίσι, και αφετέρου η ένταξή του στην Αριστερά ήδη από τα χρόνια της Κατοχής. Ολες οι συνθέσεις του, εκτός από τις πολύ πρώιμες νεανικές, ήσαν έντονα, συνειδητά και ευανάγνωστα συνδεδεμένες με το ιδεολογικό πλαίσιο της πολιτικής του ένταξης. Επίσης, δημιουργήθηκαν και παρουσιάστηκαν σε εποχές φορτισμένες και περιπετειώδεις, συνήθως σε άρρηκτη σχέση προς πολιτικές ιδέες, ιστορικά γεγονότα ή συγκεκριμένους ανθρώπους. Καθ’ όσον η στρατευμένη τέχνη δύσκολα αποσπάται δίχως απώλειες από το πλαίσιο που τη νοηματοδοτεί, είναι δύσκολο, αν όχι άσκοπο, να επιχειρήσει κανείς να αποτιμήσει τις μουσικές του Θεοδωράκη εν κενώ. Επιπλέον, σε κείμενά του των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών με έντονα πολιτική διάσταση, εξειδικεύοντας στη μουσική, ο ίδιος αναπτύσσει εκτεταμένα και απερίφραστα θερμή επιχειρηματολογία σχετικά με το ποια οφείλει και μπορεί να είναι μια θετική σχέση της τέχνης με τις «μάζες». Τέλος, δύσκολα διαχωρίζει κανείς τον συνθέτη της «κλασικής» μουσικής από τον τραγουδοποιό.

Στην Ικαρία έζησα πυκνά, βαριά και δυνατά χρόνια που χαράχτηκαν στην ψυχή μου. Το πιο βαρύ και αβάσταχτο φυσικά ήταν ότι δεν ήμουν ελεύθερος κι επί πλέον κάθε στιγμή υπήρχε μέσα μου η σκιά του φόβου για την επόμενη μέρα. Εν τούτοις όταν σκέπτομαι την Ικαρία, ένα κύμα από φως και ομορφιά με πλημμυρίζει. Τι να συμβαίνει άραγε; Η απάντηση είναι απλή: Είναι η ομορφιά του νησιού σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ζεστασιά των κατοίκων. Με το ρίσκο που έπαιρναν για να είναι μαζί μας γενναιόδωροι, πράγμα που μας βοηθούσε όσο τίποτα άλλο να αντέξουμε την δοκιμασία. Χωρίς να φοβηθούν τους δεσμώτες μας, μας άνοιγαν τις καρδιές και τα σπίτια τους. Μας καλούσαν επίμονα να μοιραστούμε τα φτωχά υπάρχοντα τους. Σε κάθε στιγμή μας φέρνονταν σαν να ήμαστε αδέλφια και συγγενείς τους. Στο τέλος του 1948 μια φούχτα γενναίοι βγήκαν ένοπλοι στα βουνά. Ακούγαμε την βοή της μάχης κλεισμένοι στα σπίτια μας – τότε έμενα στην Ακαμάτρα – και τους θαυμάζαμε για την τόλμη τους χωρίς να υπολογίζουμε τι μας περίμενε την επομένη καθώς βρισκόμαστε ανυπεράσπιστοι στα νύχια των κοινών διωκτών μας. Στην πρώτη εξορία στο νησί, στα 1947, είμαστε ελεύθεροι να πηγαίνουμε από το ένα μέρος στο άλλο. Έτσι μπόρεσα να δω και να ανακαλύψω τις φυσικές ομορφιές του νησιού. Ανέβηκα και κατέβηκα πολλές φορές από τον Άγιο Κήρυκο στις Οξιές. Τότε πρέπει να πούμε, ο μοναδικός δρόμος που υπήρχε σε όλο το νησί ήταν λίγα χιλιόμετρα κόκκινος χωματόδρομος. Φυσικά αυτοκίνητα δεν υπήρχαν, ούτε αμάξια ή κάρα. Έπρεπε τότε να είχες γερά πόδια και καλά πνευμόνια. Από τον Άγιο Κήρυκο στον Εύδηλο με σταθμό στο Καραβόσταμο – η απόσταση αυτή για μένα ήταν τότε παιχνιδάκι και την είχα κάνει πολλές φορές. Θυμάμαι πως όταν φτάναμε στην κορυφή, τότε ξαπλώναμε με τα απέραντα πελάγη στα πόδια μας. Ποτέ ξανά δεν είδα ένα τέτοιο γαλάζιο. Ποτέ ξανά δεν ένοιωσα στο πρόσωπο μου μια τέτοια φρεσκάδα. Ο δροσερός πελαγίσιος άνεμος με μεθούσε, μου άλλαζε την διάθεση και με έκανε ανεξήγητα ευτυχισμένο. Αυτό το συναίσθημα είχα την τύχη να το ζήσω αγναντεύοντας το Αιγαίο από διαφορετικά μέρη. Τους Βρακάδες ή την Ακαμάτρα. Μέσα στο καϊκι που μας πήγαινε στον Άγιο Κήρυκο – Εύδηλο – Αρμενιστή, μια παρέα Πειραιώτες τραγουδούσαν τον «Καπετάν Ανδρέα Ζέππο», το πρώτο λαϊκό που άκουσα στην ζωή μου και με μιας όλα άλλαξαν μέσα μου. Αργότερα ακούγοντας τους συνεξόριστους από λαϊκές περιοχές κατέγραψα δεκάδες λαϊκά τραγούδια. Τα πρώτα αποθέματα λαϊκής μουσικής άρχισαν να στοιβάζονται μέσα μου. Αργότερα πρώτοι εμείς οι «Ικαριώτες» μεταφέραμε στην Μακρόνησο τα λαϊκά τραγούδια και τους λαϊκούς χορούς. Όμως δεν ήξερα ακόμα ότι την εποχή εκείνη γινόταν μέσα μου κοσμογονικές μεταλλάξεις. Από συμφωνιστής άλλαξα σε λαϊκό. Καινούρια, μυστηριώδη και άγνωστα μουσικά αποθέματα στοιβάζονταν μέσα μου, που με αφορμή τον «Επιτάφιο» άρχισαν να βγαίνουν ορμητικά παίρνοντας την μορφή των τραγουδιών. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν – το θυμάμαι καλά – εκείνη την μαγική μέρα που αρμενίζαμε πλάι στις ακτές της Ικαρίας – ένα καϊκι φορτωμένο αμούστακους επαναστάτες που δεν γνώριζαν τι τους επιφυλάσσει η μοίρα. Αρμενιστής – Ράχες – Βρακάδες! Υπέροχη Φύση! Υπέροχοι άνθρωποι! Που σ’ έκαναν να ξεχάσεις πως ήσουνα ξεριζωμένος και εξόριστος και νόμιζες πως βρισκόσουνα μέσα σε συγγενείς, μέσα στην δική σου οικογένεια. Στην δεύτερη εξορία στα 1948, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι όπου μας είχανε δεμένους δύο – δύο και που έξω από την Μύκονο κοντέψαμε να πνιγούμε στιβαγμένοι στο κατάστρωμα μιας μικρής κορβέτας, την άλλη μέρα λίγο πιο έξω από τον Εύδηλο μας λέει ο Αλυσανδράκης, Διοικητής της Φρουράς: «Θα σας στείλω στην Δάφνη. Εκεί όλοι είναι δικοί σας.» Σε αυτήν την εξορία οι συνθήκες είχαν αλλάξει. Το σύστημα λεγόταν «πειθαρχημένη διαβίωση». Δηλαδή κλεισμένοι στα σπίτια με δικαίωμα εξόδου μόνο για να πάμε στο Τμήμα να δώσουμε ομαδικά το παρόν. Εμείς της Δάφνης έπρεπε να πηγαίνουμε όλοι μαζί (είμαστε περίπου διακόσιοι) στην Ακαμάτρα να δίνουμε το παρόν σε τρείς Χωροφύλακες που ήταν όλη και όλη η τοπική φρουρά. Μια φορά το πρωί και μια το απόγευμα. Έξω από την Δάφνη είχε μια μεγάλη πηγή με πλατάνια. Εκεί μαζευόμαστε για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί. Στην Ακαμάτρα μας περίμεναν οι τριακόσιοι παλαιότεροι από εμάς εξόριστοι. Κάναμε βόλτες, ψωνίζαμε και μετά κατηφορίζαμε προς το χωριό μας. Αργότερα εγώ και η ομάδα μου βρήκαμε ένα σπίτι λίγο πιο έξω από την Ακαμάτρα, της κυρίας Φανής και μείναμε για λίγους μήνες πριν μας κατεβάσουν όλους στον Εύδηλο, τελευταίο σταθμό πριν από την Μακρόνησο. Ξαναγύρισα στην Ικαρία πριν λίγα χρόνια και μάλιστα διηύθυνα την ορχήστρα μου και τραγούδησα μαζί με το κοινό – όπως κάνω πάντα. Όμως αυτή την φορά ένοιθα διαφορετικά. Σαν να ξαναγυρνούσα σε μια μήτρα που με ξαναγέννησε… Τούτη την φορά μπόρεσα να δω το νησί με άλλα μάτια. Δεν υπήρχε πια το αλλοτινό άγχος. Ο αλλοτινός φόβος… Και είδα μια Ικαρία εκατό φορές ωραιότερη. Θεέ μου, είπα μέσα μου, τι ομορφιά είναι τούτη! Ναι η Ικαρία είναι ένα νησί θεϊκό. Φτιαγμένο από θεούς για να την κατοικούν οι αγαπημένοι των θεών. Έτσι εξηγείται αυτό το βαθύ αίσθημα πληρότητας κάθε φορά που θα φέρω στην σκέψη μου την Ικαρία.

Καθολικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν πια και είναι αδύνατον να υπάρξουν. Δε συγκροτούνται έτσι γιατί το γενικό κλίμα επιτάσσει μερικότητα, επιφάνεια, βάθος τόσο στενά εστιασμένο. Ο Θεοδωράκης αποφάσισε από πολύ μικρός να είναι τρανός, γίγας στους γίγαντες, g.o.a.t. ή bigger than life. Ως τα τελευταία του χρόνια σχεδόν μιλούσε με αυτή την εφηβική έπαρση, τους αυτοματισμούς των βεβαιοτήτων του, με ένα εγώ μεγαλύτερο από το ψηλό του μπόι λες και μιλούσε γι’ Άλλον κι όχι για τον εαυτό του. Ο ίδιος μια ψηλή και όρθια αντίφαση μουσικά, πολιτικά, προσωπικά. Διπλός και πολλαπλός, και νάρκισσος και σοφός, πεισματάρης σα γαϊδούρι, έσκαγε τους άλλους. Αλλά το ότι ήταν καινοτόμος είναι αυτό που θα παραμείνει. Όταν οι αριστεροί απαγόρευαν τα ρεμπέτικα γιατί μιλούσαν για χασίσια και ηρωίνη (από το ‘50 έως το ‘80 κράτησε αυτό) ο Μίκης είχε ψέξει τον Μίσσιο σε μια εκδρομή των λαμπράκηδων, όταν κάποιος έβαλε μια τέτοια κασέτα στο πούλμαν: «σκάσε Χρόνη να ακούσουμε τη μουσική», του είπε περίπου. Τη δεκαετία του 1960, αρχηγός της ελληνικής αριστερής νεολαίας, των Λαμπράκηδων, τρέχει από άκρη σε άκρη και ανοίγει λέσχες νέων σε όλη τη χώρα. Για πρώτη φορά τα κορίτσια μπορούν να πάνε σε κοινούς χώρους με τα αγόρια, ακούνε μουσική, αγωνίζονται, ερωτεύονται. Διαμόρφωσε, αυτός αρχηγός αλλά και μαζί με άλλους, την ταυτότητα μιας-δυο-τριών γενιών με τα τραγούδια του να στολίζουν την πίκρα, τη χαρά, τον έρωτα, τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, το κόμμα, τη διαδήλωση, τα νησιά, την αθήνα, το ολοκαύτωμα. Τόσο τολμηρός και καινοτόμος που δε φοβήθηκε να κάνει τραγούδια τους στίχους των ποιητών, αριστερών και δεξιών. Την πολλές φορές ακατανόητη γλώσσα τους την τραγουδούσαν κι άνθρωποι που ήξεραν να γράφουν μόνο το όνομά τους, που τους άγγιζε βαθιά η ποίηση μέσα τους. Τιμή να σε κάνει ο Μίκης τραγούδι κι ας έχεις πάρει νόμπελ, να τι κατάφερε. Στη μεταπολίτευση οι περιοδείες του έβγαλαν τον κόσμο από το μικροαστικό ή εργατικό σπίτι για να γεμίσουν τα γήπεδα, τα θέατρα. Διψούσε ο κόσμος για πολιτισμό κι ο Μίκης σαν άγριο τραγί πήγαινε σε κάθε ρούγα και ξεσήκωνε και τον πιο αδιάφορο. Διακατέχονταν από την έννοια του καθήκοντος, ήθελε να παίρνει θέση για όλα τα σημαντικά, πίστευε πως όποτε περπατάει ένα δρόμο πρέπει οπωσδήποτε να είναι ο σωστός, ο ηθικός, ο τέλειος. Προσπαθούσε να νιώσει το ρυθμό της εποχής του, να τρέξει εκεί που είναι η αλήθεια, αυτή που πάντα διαφεύγει και -φυσικά- διέφευγε κι από τον ίδιο. Πολιτικά οι πατάτες του είναι αμέτρητες ήδη από πριν τη μεταπολίτευση. Ίσως η τελευταία του επιστολή στον ΓΓ του ΚΚΕ έτσι ώστε να επιληφθεί τα της κηδείας και της μνήμης του ως κομμουνιστή αποδεικνύει πως είχε μείνει μυαλό και ψήγματα ενοχών. «Πολέμησε το Δεκέμβρη» θέλησε να γραφτεί στον τάφο του, σημάδι πως πάντα θυμόταν τον μετέφηβο εαυτό του. Ο τρανός παγκόσμιος της Ελλάδας πέθανε κι ήταν ο τελευταίος. Τώρα, όταν περνάμε από τη Γαριβάλδι στου Φιλοπάππου όπου κατοικούσε θα ξέρουμε ότι δεν ατενίζει την Ακρόπολη. Δε θα σταματήσει να αναβλύζει φως το μνημείο, αλλά δυο μάτια που σπίθιζαν τόσο πολύ δε θα την κοιτάνε πια. Φωτογραφία: ο Μίκης Θεοδωράκης εξόριστος στην Ικαρία το 1947 στα 21 του χρόνια.

Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, ιδρυμένο 3 του Σεπτέμβρη, μέρα της Τέταρτης Διεθνούς, του Λέοντα Τρότσκι, έχει ήδη κατηγοριοποιηθεί δίπλα στα άλλα ποπουλίστικα, ρεφορμιστικά κινήματα: διότι επένδυσε στην αθέατη μάζα, που δεν έβλεπε το πρόσωπό της στους ήδη υπάρχοντες πολιτικούς σχεδιασμούς, τοποθετώντας στο τραπέζι χειραφετητικά προτάγματα, τα οποία όμως γρήγορα εγκατέλειψε, μόλις πιέστηκε από τις κατεστημένες δυνάμεις. Όπως εξάλλου και κάθε άλλος σοσιαλδημοκρατικός σχηματισμός, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ο πρόσφατος θάνατος του Άκη Τσοχατζόπουλου κλείνει ένα κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας, που δεν είχε πάντα κακές στιγμές: οι σοσιαλδημοκράτες του ‘70 και του ‘80 πέτυχαν κάμποσα, πολλά απ’ τα οποία σήμερα, την εποχή της ακροφιλελεύθερης οπισθοδρόμησης, φαντάζουν περίπου ριζοσπαστικά. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οικογενειακό δίκαιο, η αποχουντοποίηση του κράτους, η –σχετική- αναδιανομή του πλούτου είναι κάποια από αυτά. Μόλις όμως άλλαξε η ιστορική συνθήκη, το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα» έγινε πολιτική λιτότητας. Το ΠΑΣΟΚ, τέκνο της εποχής του, διολίσθησε. Και έγινε συστημικό κατεστημένο, αποκαθιστώντας τάχιστα τις σχέσεις του με τη μεγαλοαστική τάξη, δημιουργώντας επιπλέον και νέους εκπροσώπους του κεφαλαίου. Η επικινδυνότητα της σοσιαλδημοκρατίας, όμως, αυτής που άνθισε υπό τα όμματα της Σοβιετικής Ένωσης, παρέμεινε για καιρό: προτού την ενσωματώσει, το σύστημα φρόντισε να την εξαγοράσει, βρίσκοντας βέβαια πλήθος προθύμων. Στη συνέχεια, τους έβγαλε στα μανταλάκια. Και είναι σαν οι πεπτωκότες “επαναστάτες”, τύπου Άκη, να μην συναντώνται πουθενά αλλού, λες και η δεξιά του Κυρίου μαζεύει μοναχά τους αμνούς του Θεού που αδιαφορούν για την ύλη. Τα οικονομικά σκάνδαλα των δεξιών είναι σαν να μην υπάρχουν, σε αντίθεση μ’ εκείνα, τα πολυδιαφημισμένα, των πρώην σοσιαλδημοκρατών . Σε κάθε περίπτωση, όμως, σοσιαλδημοκρατία και σοσιαλδημοκράτες εν γένει, είναι μια όλως άλλη, αντιθετική, περίπτωση για την αριστερά. Επί της ουσίας, στην άλλη μεριά του ποταμού.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ που οι γονείς μου –ο πατέρας μου δεν αγάπησε ποτέ άλλη μουσική περισσότερο απ'τη δική του- με πήγαν στο Ηρώδειο 14 χρονών να ακούσουμε το «Άξιον Εστί», που θα παιζόταν για πρώτη φορά εκεί. Ο Μίκης στα 60 του δεν είχε ακόμα τη χαρά να του παραχωρηθεί το Ηρώδειο.Του το αρνούνταν σθεναρά οι διάφορες εκλεγμένες καρέκλες. Μόλις ξεκίνησε η συναυλία, καταλάβαμε όλοι γιατί. Πρώτη και τελευταία φορά τη μέρα εκείνη είδα άνθρωπο να πετάει. Δεν ήταν διεύθυνση αυτό, ήταν το πρώτο πέταγμα του ανθρώπου. Ο Μίκης μπορούσε να το κάνει. Και ήθελε να πάρει κι εμάς μαζί. Το ότι άλλες φορές το ελληνικό σώμα τον αντιμετώπιζε σα Θεό και άλλες φορές ομοθυμαδόν ήθελε να τον εξευτελίσει, δεν οφειλόταν στην όποια ανθρώπινη ανισότητά του. Αλλά στην δική μας σχέση με την πτήση. Κάποτε –το 2005 νομίζω- πήγαμε μαζί κι ακούσαμε την πρόβα της «Πρώτης Συμφωνίας» του στο Μέγαρο. Δεν έχω δει μεγαλύτερο καλλιτεχνικό παράπονο απ’αυτό που είχε όσο παρακολουθούσε. Θυμόταν την εποχή που –ανάμεσα σε εξορίες- είχε πρωτογράψει το έργο. Θυμόταν κάθε αρνητική κριτική, κάθε πολιτικο-καλλιτεχνική συνομωσία που του στέρησε τότε τη χαρά και τον έπαινο. «Δεν είχα ενθάρρυνση», μου έλεγε. «Διαφορετικά, θα είχα προχωρήσει αλλιώς». Σκέψου να το ακούς αυτό απ’τον άνθρωπο που έφτασε στο απροχώρητο. Γυρνώντας στο σπίτι του, περνώντας απ’του Μακρυγιάννη, μου διηγήθηκε –έτσι όπως ποτέ δεν τα έγραψε- τα δικά του Δεκεμβριανά. Είχε πάλι τόση ζωντάνια και τόσο παράπονο ο λόγος του, που αισθάνθηκα σα να παίζω στο φινάλε του «Αποκάλυψη Τώρα». Σα να είμαι με τον -μεγαλύτερο από τη Ζωή- συνταγματάρχη Κουρτς και να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το νόημα της ανείπωτης ελευθερίας του, της βουτηγμένης στο αίμα και στην ομορφιά. Όταν το βράδυ γύρισα στο σπίτι μου, αισθανόμουν πως η όποια ελευθερία των σημερινών επιλογών μου, η Δημοκρατία στην οποία ζούσα, έγραφα και ανέπνεα, οφειλόταν στην τρελή θυσία της γενιάς του. Πολλές φορές περνούσα κάτω απ’το σπίτι του, απέναντι απ’την Ακρόπολη. Δεν του χτυπούσα το κουδούνι. Μόνος στο αμάξι άκουγα τη μουσική του-σαν ένα είδος χάρτη, κάποια πρωϊνά που το ταξίδι ήταν δύσκολο. Δεν πειράζει που εμείς οι συγκαιρινοί του Έλληνες δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε την «οδηγία» της Μουσικής του. Το μέρος όπου καταλήγει η πτήση μας, είναι εκεί. Χαρτογραφημένο. Μια αληθινή Νεφελοκοκκυγία του μέλλοντος. Κάποια στιγμή, από τα σωστά παιδιά -που ίσως σήμερα γεννιούνται- θα ανακαλυφθεί.

Από όταν εξελέγη η Νέα Δημοκρατία και ίσως και πιο πριν, είχε εξαπολύσει μια λυσσασμένη επίθεση στην Κοινωνιολογία και στην Ιστορία. Και ως επιστήμες και ως μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Και η επίθεση δεν αφορούσε την αγγλοσαξονική υποχώρηση των «άχρηστων» κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Για τη Ν.Δ., ήταν κάτι βαρύτερο, ήταν επικίνδυνες, γιατί, όπως είχε πει και ο Γεωργιάδης για την Κοινωνιολογία, «κάνουν τα παιδιά μας κομμουνιστές». Το νομοσχέδιο για τις επικουρικές συντάξεις που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή και η επιχειρηματολόγησή του μας επιτρέπει, ως παράδειγμα, να καταλάβουμε γιατί οι δύο αυτές επιστήμες έπρεπε να εξοβελιστούν. Είναι προφανές ότι αν θέλεις θατσερικά να πείσεις ότι δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα και οικογένειες, η κοινωνιολογία ως κλάδος που προσφέρει και άλλες θεωρήσεις, πιο κοινωνιοκεντρικές, δεν προσφέρεται. Αν, για παράδειγμα, θες να πουλήσεις την ιδέα του «ατομικού κουμπαρά», είναι πολύ πιο βολικό να μένεις σε μια ατομοκεντρική θεώρηση. Η ψευδαίσθηση ότι εσύ θα επιπλεύσεις όταν οι άλλοι θα πνίγονται είναι μεν αφελής, αλλά βολική: Ο καθένας για την πάρτη του. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει για όλες τις μορφές συλλογικής δράσης, όπως π.χ. για τον συνδικαλισμό και το πόσο πιο καλή είναι η συνεννόηση σε ατομική βάση ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο. Μας τα εξηγούσε προ ολίγου καιρού ο Κ. Χατζηδάκης. Αλλά και με την Ιστορία ισχύει ακριβώς το ίδιο. «Τι τον ενδιαφέρει τον δεκαπεντάχρονο τι έγινε το 1965» αναρωτιόταν κουτοπόνηρα προ ετών ο σημερινός πρωθυπουργός. Προφανώς, αν είσαι η ελληνική Δεξιά και ακόμα περισσότερο αν σε λένε Μητσοτάκη, καλό είναι ο δεκαπεντάχρονος να μην ξέρει και να μη νοιάζεται, να θεωρεί ότι δεν τον αφορά και δεν τον επηρεάζει το τι έγινε στο παρελθόν. Κάτι τέτοιο είναι πολύ χρήσιμο αν θέλεις να του πουλήσεις το κεφαλαιοποιητικό σύστημα σύνταξης. Αν ξέρει ο νέος τι έγινε το 2000 με το Χρηματιστήριο, ενδεχομένως να μην είναι και τόσο θετικός στο να παίξει υποχρεωτικά τις κρατήσεις του στον χρηματιστηριακό τζόγο. Αν ξέρει τι έγινε με τις ασφαλιστικές το 2008, που φαλήρισαν και ανέλαβαν οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι γονείς του, να τις σώσουν, ίσως να τον έπαιρνε και να τον σήκωνε τον Κ. Χατζηδάκη.

Για την Υγεία είναι προφανές ότι δεν πιστεύετε στο ΕΣΥ. Τώρα στην πανδημία φέρνετε συγχωνεύσεις νοσοκομείων. Και πιστεύετε ότι έτσι θα βελτιωθεί το αίσθημα ασφάλειας; Δεν έχετε δώσει τίποτα στην πρωτοβάθμια υγεία, που θα μπορούσε να βοηθήσει αποφασιστικά τους άνω των 80, πολλοί από τους οποίους δεν είναι εμβολιασμένοι. Κάνετε λάθη και με τους εμβολιασμένους και με τους αντιεμβολιαστές. Στους εμβολιασμένους δημιουργήσατε την εικόνα ότι όλα καλά. Κάντε το εμβόλιο και όλα τελείωσαν. Μεγάλο λάθος γιατί τους έβαλε απέναντι σε αυτούς που είναι αντίθετοι στους εμβολιασμούς. Στους αντιεμβολιαστές δεν κάνατε μια καμπάνια από κοινού με την αντιπολίτευση για να τους πείσετε. Ώστε να γίνουν οι εμβολιασμοί οι οποίοι ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι είναι βασικό μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας. Γιατί δεν πιστεύετε στο εθνικό σύστημα υγείας αλλά ούτε και στην ανάγκη σχεδιασμού.

Η σύλληψη είναι απλή, αλλά και τζογαδόρικη ταυτόχρονα. Πιάνουμε, λοιπόν, τις εισφορές των εργαζομένων που αφορούν την επικουρική ασφάλιση και αντί να «σχολάζουν» κάπου, αντί να καλύπτουν τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές, αντί να επιτελούν τον ρόλο τους που ακριβώς είναι η δημιουργία μιας αίσθησης ασφάλειας για τα συντάξιμα χρόνια, την περίοδο της σύνταξης, λέτε: «Δεν τα ρίχνουμε στην χρηματοπιστωτική αγορά; Και μέσα από αυτή την μόχλευση, θα υπάρξει ανάπτυξη, θα υπάρξουν φόροι και, βρε αδερφέ, θα το καλύψουμε». Κι έρχεται η πραγματικότητα, ότι από το 1970 μέχρι το 2007 κατέρρευσαν εκατόν είκοσι τέσσερις επιχειρήσεις στο χρηματοπιστωτικό τομέα! Ποια βεβαιότητα, λοιπόν, μπορείτε να έχετε; Μας λέτε: «Μα καλά, κοιτάξτε να δείτε, θα τα πάρουν οι άνθρωποι και μάλιστα θα λάβουμε υπόψη μας και τον πληθωρισμό και τον τιμάριθμο. Θα το καλύψει αυτό το Δημόσιο». Δηλαδή 70 δισεκατομμύρια κόστος μετάβασης και στήριξης του καινούργιου συστήματος; Το λέτε σε μια χώρα που -και το πιστώνεται αυτό κυρίως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- κατόρθωσε να σπάσει το φαύλο κύκλο των μνημονίων; Σε μια χώρα που ταλαιπωρήθηκε από βαθιά κρίση δημόσιου χρέους; Και μας λέτε ότι ένα άλλο μνημόνιο μπορεί να προκύψει, διότι είστε τόσο δογματικά προσηλωμένοι σε μια αντίληψη, που θεωρείτε ότι θα δοθούν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ζητήματα που έχουν να κάνουν είτε με το ασφαλιστικό σύστημα είτε με την ανάπτυξη, μέσα από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και μόνο; Μπορείτε να αντιμετωπίσετε το δημογραφικό ζήτημα με το να παίζετε μπαρμπούτι με τις εισφορές των εργαζομένων; Χαμογελάτε, ενώ δεν είναι για να χαμογελάτε. Είναι για να σκέφτεστε περισσότερο, πώς έχουν τα πράγματα. Διότι το δημογραφικό ζήτημα -και το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά- προϋποθέτει άλλου είδους πολιτικές. Το δημογραφικό που δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Θέλει καλύτερες συνθήκες εργασίας, θέλει νέες θέσεις εργασίας, θέλει να είναι ελκτικές, θέλει άλλη σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα και όχι να βάζετε υπουργό Υγείας τον κ. Πλεύρη, ο οποίος έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι οι μετανάστες δεν πρέπει να τυγχάνουν οποιασδήποτε ιατρικής περίθαλψης. (...) Γιατί να πιστέψουμε τώρα εσάς, κ. Χατζηδάκη, που μας λέτε ότι οι νέοι «θα τρώνε με χρυσά κουτάλια» μετά από χρόνια και να μην πιστέψουμε τον κ. Βρούτση, τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο -δεν τον βλέπω εδώ στην αίθουσα, αν και έχει διατελέσει- ο οποίος είπε ότι μέχρι το 2070, τον έχουν διαβεβαιώσει όλοι και ορκίζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι το ασφαλιστικό σύστημα επικουρικής ασφάλισης ήταν βιώσιμο; Τελικά ποτέ λέτε αλήθεια; Γιατί λοιπόν είναι πειστικό αυτό; Μας κοροϊδεύετε; Πρέπει να αποφασίσετε.  Ή  εσείς κάνετε λάθος -ή λέτε ψέματα- ή ο κ. Βρούτσης πριν από λίγους μήνες.

Από σήμερα εφαρμόζεται ο νόμος για την αναστολή εργασίας του μη εμβολιασμένου προσωπικού στο ΕΣΥ. Η κυβέρνηση, παρά τις προειδοποιήσεις για το τεράστιο λειτουργικό πρόβλημα που θα δημιουργηθεί σε  όλες τις δημόσιες δομές, προχωρεί σε μια κίνηση πολιτικού αυταρχισμού, κοινωνικής αναλγησίας και υπονόμευσης της ανθεκτικότητας  του ΕΣΥ. Είναι προφανές ότι το κίνητρο της δεν είναι η προστασία της Δημόσιας Υγείας αλλά η αναζήτηση «εξιλαστηρίων θυμάτων» για την αδυναμία ελέγχου της πανδημίας και την αποτυχία της «Επιχείρησης Ελευθερία». Γιατί όλοι μπορούν να αντιληφθούν ότι η εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα δεν θα κριθεί από το  ποσοστό ανεμβολίαστου προσωπικού  που υπηρετεί στο ΕΣΥ και ότι το όποιο  «όφελος» είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση  με την τεράστια ζημιά στην καθημερινότητα των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας. Η εμμονή λοιπόν της κυβέρνησης στην εφαρμογή της ρύθμισης, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια  - εκτός από τη βαρβαρότητα της στέρησης μισθού σε χαμηλά αμειβόμενο προσωπικό -  στην απόλυση συμβασιούχων και στην αντικατάσταση τους μέσω πελατειακών  μηχανισμών, στην είσοδο ιδιωτικών εταιρειών στο ΕΣΥ που θα «προμηθεύουν» εργαζόμενους στα νοσοκομεία και, τελικά, στην υλοποίηση του σχεδίου των ΣΔΙΤ και των ιδιωτικοποιήσεων με πρόσχημα την κάλυψη των κενών σε ανθρώπινο δυναμικό. Η μόνη λύση, έστω και την ύστατη στιγμή, είναι η αναστολή εφαρμογής του νόμου, η εκτόνωση της κρίσης και η έναρξη ενός σοβαρού  διαλόγου με τους εκπροσώπους των εργαζομένων στο ΕΣΥ και τις πολιτικές  δυνάμεις, με στόχο τον καθολικό και εκούσιο εμβολιασμό του προσωπικού  στις δομές υγείας, την ασφαλή φροντίδα των νοσηλευομένων ασθενών και την προετοιμασία  του ΕΣΥ για τις ανάγκες  της νέας φάσης της πανδημίας. Η νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας έχει την ευκαιρία να κάνει μια διορθωτική κίνηση καλής θέλησης. Θα την αξιοποιήσει;