Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την εκλογική έκρηξη της πολιτικής του επιρροής αποκλειστικά στις κοινωνικές του συμμαχίες.
Στους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, στους διαθέσιμους εκπαιδευτικούς του τότε υπουργού της ΝΔ Κ. Μητσοτάκη, στους συνταξιούχους, στους ιδιωτικούς και στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, στους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, στους δοκιμαζόμενους αγρότες, στους γονείς των μαθητών και μαθητριών, αλλά και των πτυχιούχων που εγκατέλειψαν την πατρίδα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.
Σήμερα υπό το βάρος των μνημονιακών απαιτήσεων, αλλά και των αναπόφευκτων για κάθε κυβέρνηση σφαλμάτων και αδυναμιών, οι κοινωνικές μας συμμαχίες δοκιμάζονται. Και εδώ προβάλλει αμείλικτο το ερώτημα: Ποιος θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι ο ρόλος του κόμματος στη διατήρηση, αλλά και στην ανάπτυξη αυτών και άλλων κοινωνικών συμμαχιών;
Η βασική απάντηση εκτιμώ πως βρίσκεται πριν απ’ όλα στη συνεδριακή μας απόφαση: «Οι οργανώσεις του κόμματος και τα όργανά του πρέπει να αποκτήσουν καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση του πλαισίου της κυβερνητικής πολιτικής σε κάθε πτυχή της. Έτσι, θα μπορέσουν να στηρίζουν αποτελεσματικά την κυβέρνηση, να την τροφοδοτούν με τα αιτήματα της κοινωνίας, να την κρίνουν και να διορθώνουν, ως «αριστερή συνείδηση», λάθη και αστοχίες».