Αναδημοσιεύσεις

28
07

Η νέα ιταλική κυβέρνηση: Ξύνεις τον λαϊκισμό και ξετρυπώνει ο νεοφιλελευθερισμός

Αυτό που λείπει από την Ιταλία είναι μια εναλλακτική, ενωτική και ικανή Αριστερά, που να είναι σε θέση να κάνει μια ισχυρή και πολυδιάστατη αντιπολίτευση στο κοινωνικό, πολιτικό και θεσμικό επίπεδο, για να εμποδίσει κατά πρώτο λόγο τη μετατροπή της σημερινής κυβερνητικής συμμαχίας σε ένα πλήρως δεξιό καθεστώς. Που θα προστεθεί στην ομάδα του Βίσεγκραντ, μεταφέροντας ακόμη πιο δεξιά τον πολιτικό άξονα όλης της Ε.Ε. Το Μάιο θα ψηφίσουμε για την ανανέωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα έχει υποχρέωση, ευθυγραμμισμένη με το μανιφέστο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, να οδηγήσει στον σχηματισμό μιας εκλογική λίστας που να απαιτεί το τέλος της λιτότητας, να ξαναγράψουμε τις ευρωπαϊκές συμφωνίες και να αποφύγουμε τα κυριαρχικά και εθνικιστικά ολισθήματα, ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να βοηθήσει στην οικοδόμηση των διαδικασιών για τον σχηματισμό ενός νέου πολιτικού υποκειμένου στη χώρα μας.
Περισσότερα »
28
07

Εγκλημα διαρκείας

Οταν συμβαίνει μια τραγωδία τέτοιας έκτασης, μπορείς να ασκήσεις κριτική σε πολλά επίπεδα: για την προβληματική υλικοτεχνική υποδομή, για την ολιγωρία της δημόσιας διοίκησης, για τις ευθύνες των τοπικών αρχόντων, για την αμέλεια των κατοίκων που ζουν σε ευαίσθητες περιοχές, για την ατιμωρησία που έχει γίνει καθεστώς, για τις ασύδοτες συμμορίες που δουλεύουν για οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν βάλει στο μάτι τα φιλέτα σε μέρη με τουριστική αξία, για τα πελατειακά δίκτυα που νομιμοποιούν με το αζημίωτο τις παραβατικές συμπεριφορές των επιτήδειων· μπορείς να σταθείς στην περίεργη φορά του ανέμου, στα μποφόρ· ωστόσο, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στο μεγάλο έγκλημα που συντελείται σε παγκόσμιο επίπεδο.
Περισσότερα »
27
07

Σάββας Ρομπόλης: Μο­νό­δρο­μος η ε­γκα­θί­δρυ­ση συν­θη­κών δυ­να­μι­κής α­νά­πτυ­ξης

Το φαι­νό­με­νο της ου­μπε­ρο­ποίη­σης της α­γο­ράς ερ­γα­σίας ε­γκα­θι­δρύ­θη­κε και διευ­ρύ­νε­ται με τις η­λεκ­τρο­νι­κές πλατ­φόρ­μες ερ­γα­σίας, κα­θώς και τις πλατ­φόρ­μες ε­παγ­γελ­μα­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας. Η στα­δια­κή διεύ­ρυν­σή του συμ­βάλ­λει στη­ν α­να­τρο­πή του μο­ντέ­λου του κοι­νω­νι­κού κορ­πο­ρα­τι­σμού και της ι­κα­νο­ποίη­σης τω­ν κοι­νω­νι­κών α­να­γκών, ε­γκα­θι­δρύο­ντας στη θέ­ση του το μο­ντέ­λο του ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νου κορ­πο­ρα­τι­σμού (λό­μπυ ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­νω­ν συμ­φε­ρό­ντων), υ­πο­νο­μεύο­ντας την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη. Οι συ­νέ­πειές του δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται μό­νο στη διεύ­ρυν­ση των οι­κο­νο­μι­κών και τω­ν κοι­νω­νι­κών α­νι­σο­τή­των, αλ­λά ε­πε­κτεί­νο­νται α­νη­συ­χη­τι­κά και στη διεύ­ρυν­ση τω­ν δια­κρί­σεων με βά­ση τη φυ­λή, τη θρη­σκεία, το φύ­λο, τον τό­πο γέν­νη­σης και το­ν α­ντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σε βαθ­μό που να α­κυ­ρώ­νο­νται οι δυ­να­τό­τη­τες και οι προϋπο­θέ­σεις συ­γκρό­τη­σης δη­μο­κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­τω­ν πα­ρε­μπό­δι­σης, της ε­γκα­θί­δρυ­σης τω­ν συ­γκε­κρι­μέ­νων συν­θη­κών στην ευ­ρω­παϊκή και διε­θνή οι­κο­νο­μία. Έτσι, εάν κα­τά τα α­μέ­σως ε­πό­με­να χρό­νια, οι διε­θνείς και ευ­ρω­παϊκές δη­μο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις δεν α­να­τρέ­ψουν τις συν­θή­κες αυ­τές, τό­τε η ε­πι­κρα­τού­σα στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή α­νά­πτυ­ξης της διε­θνούς και ευ­ρω­παϊκής οι­κο­νο­μίας θα εί­ναι τε­χνο­λο­γι­κο-οι­κο­νο­μι­κά κα­τα­τμη­μέ­νη, κοι­νω­νι­κά κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη και ερ­γα­σια­κά υ­πο­βαθ­μι­σμέ­νη.
Περισσότερα »
27
07

Εμείς και το ΝΑΤΟ

H φιλειρηνική πολιτική της Αριστεράς πρέπει όχι απλώς να διασωθεί, αλλά και να αναπτυχθεί περισσότερο. Φιλειρηνική πολιτική είναι μάλλον ασύμβατη με εκδηλώσεις νομιμοφροσύνης στο ΝΑΤΟ, όσο προσεκτική κι αν πρέπει να είναι η ελληνική εξωτερική πολιτική. Διαφορετικά καλλιεργείται και στο λαό – στο λαό του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα από όλα – ότι όσα έλεγε για νέες συνθήκες συνεργασίας στην Ευρώπη, για ένα σύμφωνο που θα αντικαθιστά το ΝΑΤΟ και για τη σημασία της μείωσης των εξοπλισμών στην ήπειρό μας και της διάθεσης των πόρων που θα εξοικονομηθούν έτσι για άλλους, ειρηνικούς, σκοπούς είναι πια παλιές και ξεπερασμένες ιδέες.
Περισσότερα »
26
07

Τζιάνι Σιλβεστρίνι: Η κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή φέρ­νει ρι­ζι­κές αλ­λα­γές και στην ε­νέρ­γεια

Η δυ­να­τό­τη­τα που πα­ρέ­χε­ται α­πό τον πολ­λα­πλα­σια­σμό των ε­νερ­γεια­κών πη­γών μέ­σω των Α­ΠΕ δια­σφα­λί­ζει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τον έ­λεγ­χο α­πό τα κά­τω της χρη­σι­μο­ποιού­με­νης ε­νέρ­γειας, ε­δραιώ­νο­ντας την α­ντί­λη­ψη της ε­νερ­γεια­κής δη­μο­κρα­τίας. Οι πρό­σφα­τες ευ­ρω­παϊκές κα­τευ­θύν­σεις α­πο­σκο­πούν στο να ευ­νοή­σουν τις ε­νερ­γεια­κές κοι­νό­τη­τες. Ένας με­γά­λος α­ριθ­μός οι­κο­γε­νειών και κοι­νο­τή­των στον κό­σμο, μπο­ρεί πλέ­ον να έ­χει πρό­σβα­ση στον η­λεκ­τρι­σμό λό­γω της μείω­σης του κό­στους και της ε­φαρ­μο­γής των α­νω­τέ­ρω προ­γραμ­μά­των. Η ε­πι­δεί­νω­ση της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής θα ε­πι­βα­ρύ­νει κύ­ρια τις α­σθε­νέ­στε­ρες κοι­νω­νι­κές τά­ξεις και την πλειο­ψη­φία των πλη­θυ­σμών των χω­ρών, που κά­πο­τε ο­νο­μα­ζό­ταν «Τρί­τος Κό­σμος». Ως εκ τού­του, ό­λες οι προ­λη­πτι­κές δρά­σεις για την α­ντι­με­τώ­πι­ση της πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής κρί­σης κι­νού­νται σε έ­να πλαί­σιο κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης.
Περισσότερα »
26
07

Γιούργκεν Χάμπερμας: Αιτήματα αλληλεγγύης σε μια Ευρώπη που παραπαίει

Η προοπτική της αιώνιας ανόδου και παρακμής των αυτοκρατοριών είναι εκτός του ιστορικού νεωτερισμού της σημερινής κατάστασης. Η όλο και πιο ενοποιημένη παγκόσμια κοινωνία είναι παρόλα αυτά ακόμη κατακερματισμένη. Ο αφοπλισμός της πολιτικής δημιουργεί μια αίσθηση ορίου, απέναντι στο οποίο οι πληθυσμοί σήμερα κρατάνε την ανάσα τους και απαρνούνται τις υπερεθνικές μορφές πολιτικής ολοκλήρωσης πέρα από τα εθνικά σύνορα. Οι υπερασπιστές του πολιτικού ρεαλισμού που εκφράζουν όλη την περιφρόνησή τους σ’ αυτή τη στάση, ξεχνούν ότι η θεωρία τους για τον ψυχρό πόλεμο ήταν αντιληπτή μεταξύ δύο ορθολογικών φορέων. Πού είναι ο ορθολογισμός της δράσης στο σημερινό σενάριο; Κάτω από το ιστορικό προφίλ, το αναγκαίο βήμα στην κατεύθυνση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης ικανής για πολιτική δράση, αντιστοιχεί με τη συνέχιση μιας διαδικασίας εκμάθησης, που άρχισε τον καιρό της οικοδόμησης της εθνικής ταυτότητας τον 19ο αιώνα. Ακόμη και τότε η επίγνωση του να ανήκει κάποιος σε ένα έθνος, πέρα από τη χώρα, το κράτος και την περιφέρεια προέλευσης δεν ήρθε με φυσικό τρόπο. Προσαρμόστηκε από τις κυρίαρχες ελίτ στο ήδη υπάρχον λειτουργικό πλαίσιο των σύγχρονων κυρίαρχων κρατών και των οικονομιών. Σήμερα οι εθνικοί πληθυσμοί έχουν συντριβεί από τις πολιτικά ανεξέλεγκτες εργαλειακές επιταγές ενός παγκόσμιου καπιταλισμού που καθοδηγείται από χρηματοπιστωτικές αγορές χωρίς κανόνες. Το να αποτραβηχτούμε πίσω από τα εθνικά μας σύνορα δεν μπορεί να είναι η σωστή απάντηση. Αυτό ισχύει πάνω απ’ όλα για τις πολιτικές ασύλου, αν οι ευρωπαϊκές χώρες δεν θέλουν να βυθιστούν και πάλι στη δηλητηριασμένη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τις αποικιακές δυνάμεις.
Περισσότερα »
26
07

Χεσούς Πένα: Στό­χος των Η­ΠΑ εί­ναι να στρα­τιω­τι­κο­ποιή­σουν τις με­τα­να­στευ­τι­κές πο­λι­τι­κές

Ο Ομπρα­ντόρ εί­ναι ο πρώ­τος πρό­ε­δρος, με­τά α­πό πολ­λά χρό­νια, που μι­λά­ει για τη με­τα­νά­στευ­ση α­πό την ά­πο­ψη της κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής α­νά­πτυ­ξης, ι­διαί­τε­ρα για τους α­γρό­τες. Δη­λα­δή, α­να­φέ­ρε­ται στην α­ντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος της με­τα­νά­στευ­σης στη ρί­ζα του. Το σχέ­διό του εί­ναι να μειω­θεί η φτώ­χεια στις α­γρο­τι­κές πε­ριο­χές, ε­κεί που βρί­σκο­νται οι πε­ρισ­σό­τε­ροι με­τα­νά­στες (αλ­λά ό­χι ό­λοι), έ­τσι ώ­στε οι άν­θρω­ποι να έ­χου­ν θέ­σεις ερ­γα­σίας στο Με­ξι­κό και η με­τα­νά­στευ­ση να εί­ναι μια ε­πι­λο­γή και ό­χι μια α­πε­γνω­σμέ­νη πρά­ξη ε­πι­βίω­σης. Αυ­τό μου φαί­νε­ται πο­λύ σω­στό. Εί­ναι μια πο­λύ κα­λύ­τε­ρη στρα­τη­γι­κή α­πό το να σκε­φτό­μα­στε τη με­τα­νά­στευ­ση μό­νο ό­σο­ν α­φο­ρά τους Με­ξι­κα­νούς που πη­γαί­νου­ν στις Η­ΠΑ και στέλ­νουν στη χώ­ρα τα εμ­βά­σμα­τα.
Περισσότερα »
26
07

Η νεκρανάσταση της εθνικοφροσύνης

Η νεκρανάσταση της διχαστικής εθνικοφροσύνης -τώρα «μακεδονοφροσύνης»- που επιχειρεί η Ν.Δ. προκαλεί αυθόρμητα συνειρμούς με τα ιδεολογικά προεόρτια της «σκοτεινής επταετίας», 44 χρόνια μετά την παταγώδη κατάρρευσή της. Τότε ως τραγωδία, τώρα ως φάρσα.
Περισσότερα »
26
07

Από πού πάνε για το «μετά»;

Η διάσωση και η ανασυγκρότηση του δημόσιου συστήματος υγείας, η ανασύσταση του κοινωνικού κράτους με πρώτο μέλημα την προστασία των πιο αδύναμων οικονομικά και κοινωνικά στρωμάτων, η συστηματική προσπάθεια επαναφοράς του πλαισίου προστασίας της εργασίας, των συλλογικών συμβάσεων, της αύξησης του κατώτατου μισθού, της ενίσχυσης των υπηρεσιών ελέγχου της εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας, η κατοχύρωση και διεύρυνση πλήθους ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η χρηστή αποτελεσματική και με κοινωνικό πρόσημο διαχείριση των δημοσιονομικών με στόχο την αναδιανεμητική διάθεση των υπερπλεονασμάτων δεν συνθέτουν μόνο έναν απολογισμό που άξιζε τον κόπο να επιχειρήσει να κάνει μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά. Προδιαγράφουν και τον τρόπο με τον οποίο χρειάζεται να συνταχθεί και να δοθεί ως πρόταση προς το εκλογικό σώμα και το σχέδιο για το «μετά». Δηλαδή, σαν συνέχεια ενός ήδη υπαρκτού και με ειδικό βάρος δείγματος γραφής και όχι με αποδοχή της λογικής που πάνε να επιβάλουν τα συστημικά και διαπλεκόμενα μίντια υπό την διεύθυνση της ΝΔ: με λίγα λόγια της λογικής των παροχών. Ό,τι μπορεί να εξοικονομηθεί, μπορεί να προοριστεί για την ελάφρυνση όσων σήκωσαν τα μεγάλα βάρη της μνημονιακής περιόδου. Αυτά, όχι μόνο τα δικαιούνται, αλλά αποτελούν στοιχεία ενός οικονομικού σχεδίου ενίσχυσης της ζήτησης και, συνεπώς, καταπολέμησης της υφεσιακής λιτότητας. Με άλλα λόγια, υπηρετούν το γενικό στόχο, προσβλέπουν στο σύνολο και όχι σε μια εκλογική πελατεία, όπως θέλει να λέει ο μύθος της ηγεσίας της ΝΔ.
Περισσότερα »
25
07

Έχει μέλλον ο αριστερός λαϊκισμός;

Η προοπτική ενός παραγωγικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού ορθολογισμού, ως απάντηση στην καπιταλιστική παρακμή, ήταν πάντα ένας αναγκαίος συνδυασμός αξιόπιστης και επιβεβαιωμένης κατανόησης πραγματικών δεδομένων και δυνατοτήτων, δηλαδή ενός συγκροτημένου κριτικού γνωσιακού κεφαλαίου, και πολιτικών υιοθέτησης και έκφρασης αυτής της προοπτικής από δημοκρατικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας. Τις οποίες προωθούν πολιτικές οργανώσεις που έχουν ως στόχο την επικράτηση αυτού του ορθολογισμού, και πολιτικές οργανώσεις σε διάλογο και αυτές με τις διαδικασίες της θεωρητικής και προγραμματικής επεξεργασίας. Δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός ενός ορθολογικού από όλες τις απόψεις μέλλοντος, χωρίς αναφορά στο έργο του Μαρξ, στις επεξεργασίες των θεωρητικών της ιταλικής Αυτονομίας, χωρίς το έργο του Διακυβερνητικού Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή, χωρίς τις άλλες ανατρεπτικές θεωρήσεις κρίσιμων θεμάτων που αφορούν τη μεταβατική εποχή μας. Οι διαδικασίες των θεσμικών ανατροπών που μπορούν να επιτευχθούν μέσω πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, και αφορούν τον τοπικό σχεδιασμό παραγωγικών δραστηριοτήτων και περιβαλλοντικών ζητημάτων, τη διεκδίκηση και κατάκτηση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, την επίτευξη κατακτήσεων σε επίπεδο εργατικού ελέγχου, αυτοοργάνωσης και αλληλέγγυας οικονομίας, δεν μπορούν να μη συνοδεύονται από διαδικασίες σε μεγάλη κλίμακα, εκπαίδευσης των εργαζομένων και των πολιτών, και παραγωγής γνώσης από πανεπιστημιακούς και ερευνητικούς θεσμούς, ή και από ανεξάρτητες γνωσιακές πρωτοβουλίες, με γενικό προσανατολισμό τη δυνατότητα επιλογής, οργάνωσης και υλοποίησης ορθολογικών επιλογών σε παραγωγικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό επίπεδο. Ο γνωσιακός εξοπλισμός της κοινωνίας είναι σήμερα μια παραμελημένη – αν όχι αγνοημένη – προϋπόθεση της στρατηγικής κυριαρχίας της Αριστεράς, μια πολύπλευρη δραστηριότητα η οποία είναι απολύτως εφικτή, και είναι απολύτως απαραίτητη αν παίρνουμε στα σοβαρά τόσο την οικοδόμηση ώριμων κοινωνικών κινημάτων, όσο και την οικοδόμηση των θεσμών ενός μετα-καπιταλιστικού κόσμου.
Περισσότερα »