Αναδημοσιεύσεις

Αυτό που προσπαθώ να δείξω είναι ότι η ίδια η συζήτηση για την οικογένεια στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε μια βαθιά πολιτικοκοινωνική κριτική. Και αυτό γιατί συζήτηση για την οικογένεια σημαίνει συζήτηση και για την κοινωνία, τις δομές, τις σταθερές, αλλά και τους αυτοματισμούς της. Συζήτηση για την οικογένεια σημαίνει και την επαναφορά ζητημάτων όπως: δημόσιο/ιδιωτικό, έμφυλη ιεραρχία και βία, σεξουαλικότητα, καταπίεση, υπέρβαση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, αν παρατηρήσεις, μιλάμε πολύ για την οικογένεια και ίσως στην Ελλάδα περισσότερο -για την ελληνική οικογένεια- ενδεχομένως και γιατί την βλέπουμε να αλλάζει. Αρα δεν μετασχηματίζει την οικογένεια μόνο η μελέτη μου σε βαθιά πολιτική και κοινωνική κριτική. Αυτό έχει ήδη συμβεί. Και στη δημόσια σφαίρα και στην κουλτούρα μας.

Τα τμήματα της κοινωνίας που αποκόπηκαν από την Σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία δύσκολα θα επανέλθουν και εκεί εστίασε και ο Έλληνας πρωθυπουργός, συνέχισε ο κ. Χονδρός, με μία ιδιαίτερα ταξική προσέγγιση των πραγμάτων. Επί της ουσίας, είπε ότι εάν αποκοπούμε από τα στρώματα που εμείς οι ίδιοι διακηρύσσουμε ότι εκπροσωπούμε, τότε ούτε ρόλο θα έχουμε να παίξουμε ούτε χρήσιμοι θα είμαστε. Και το είπε την ώρα που στην Ελλάδα συζητιέται ακριβώς το αντίθετο, γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του πρωθυπουργού και προέδρου του «σοσιαλδημοκρατοποιείται», φλερτάρει με την σοσιαλδημοκρατία, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πρόκειται για μία αριστερή, ταξική τοποθέτηση, όπως τόνισε. Ο πρωθυπουργός έθεσε πολλές φορές το ερώτημα "Ποιους εκπροσωπούμε; Ποιες πολιτικές εφαρμόζουμε γι' αυτούς που εκπροσωπούμε;" καλώντας επί της ουσίας το SPD να θυμηθεί τις ρίζες και ιδρυτικές αρχές του, να θυμηθεί ποιους εκπροσωπούσε και το καθιστούσαν ισχυρό κόμμα όλες αυτές τις δεκαετίες, την περίοδο που συνέβαλε να δημιουργηθεί στη Γερμανία (και την Ευρώπη) ισχυρό κοινωνικό κράτος, να εδραιωθούν εργασιακά και πολλά άλλα δικαιώματα κτλ.

Το τμήμα εκείνο της κοινής γνώμης που ήταν προσδεδεμένο στις καθολικές, αγροτικές και ηθικές αξίες της δικτατορίας βρέθηκε φυσικά μέσα στο Λαϊκό Κόμμα (PP). Ας μην ξεχνάμε ότι το Λαϊκό Κόμμα, είχε ως πρόγονό του τη Λαϊκή Συμμαχία (Alianza Popular), ένα κόμμα που βγήκε από τον φρανκικό μηχανισμό, τον οποίο ανακύκλωσε από πολλές απόψεις. Το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο ονομάστηκε έτσι μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, εκσυγχρονίστηκε, αποδεχόμενο τις δημοκρατικές αξίες και την είσοδο στην Ευρώπη, όμως παρέμεινε θεματοφύλακας πολλών συντηρητικών αξιών. (...) Από την άλλη, το Vox είναι σε θέση να επωφεληθεί από την αποδυνάμωση του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο έχει χάσει την αξιοπιστία του λόγω των σκανδάλων διαφθοράς, και να καταλάβει έναν χώρο στα Δεξιά των πιο κεντρώων Ciudadanos. Όσον αφορά την υποδοχή των μεταναστών, που δεν είναι ένα κυρίαρχο θέμα αυτή τη στιγμή στην Ισπανία, είναι πιθανό να επιβληθεί στον δημόσιο διάλογο και το Vox να επωφεληθεί από αυτό.

Με τη συνεπή προσήλωσή μας στο δικό μας πολιτικό σχέδιο. Το σύνθημα της επόμενης περιόδου πρέπει να είναι «υλοποίηση, υλοποίηση, υλοποίηση», να τρέξουμε με πολύ μεγάλη επιμονή και υπομονή, έτσι ώστε να γίνουν πράξη αυτά που θα ανακουφίσουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και θα της δώσουν ελπίδα και προοπτική και να αφήσουμε τη συντηρητική και ακραία δεξιά του κ. Μητσοτάκη να ψαρεύει στα θολά νερά της ανομίας και του ακραίου εθνικισμού. Από την άλλη, πρέπει να αναδείξουμε όπου μπορούμε ότι όλη αυτή η ακροδεξιά στροφή ενός παραδοσιακά συντηρητικού κόμματος, όχι μόνο δεν βοηθά τη δημοκρατική λειτουργία και την ιδεολογική αντιπαράθεση, αλλά οδηγεί σε πόλωση με βάση το φόβο, την ανασφάλεια και τα εθνικιστικά στερεότυπα. Νομίζω ότι αυτή η πολιτική θα αποτύχει παταγωδώς στη χώρα μας.