Αναδημοσιεύσεις

Με βασικό επιχείρημα «έλα μωρέ, αυτά τα κάνουν οι συριζαίοι για να μας αποπροσανατολίσουν από το σκάνδαλο Πετσίτη» υπερψήφισε η Ν.Δ. την κυβερνητική πρόταση για διεκδίκηση 280 δισ. γερμανικών επανορθώσεων. Πάλι καλά που έχουν φτάσει ώς εκεί. Παλιότερα έλεγαν ότι θέμα γερμανικών αποζημιώσεων δεν τίθεται, γιατί επρόκειτο απλώς για εύλογα αντίποινα στην αχρείαστη αντίσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που κόστισε στη χώρα 100 δισ. Εντάξει, υπήρχε και ένα λεπτό ζήτημα γιατί η μισή κοινοβουλευτική ομάδα της ΕΡΕ και ολόκληρη η ηγεσία του Στρατού προερχόταν από τα Τάγματα Ασφαλείας, οπότε τι επανορθώσεις να ζητήσεις και από ποιον. Για να είμαστε τίμιοι πάντως, δεν είπαν και ποτέ ότι δεν τα θέλουμε. Στα ελληνικά τουλάχιστον. Είχαν αναθέσει μάλιστα σε μια επιτροπή να το ψάξει. Τον πρόεδρο τον υποδυόταν ο Αρτέμης Μάτσας.

Έναν Πετσίτη και γρήγορα, για να σκουπίσουν τον ιδρώτα τους «κάτι κουρασμένα παλικάρια» της ζωής και παρεμπιπτόντως της πολιτικής...

Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι η αφαίρεση της σκληρής προθεσμίας αφαιρεί την απειλή της ρήξης "χωρίς συμφωνία" με την Ευρώπη. Και μόλις η υπόσχεση της ελεύθερης εθνικής κυριαρχίας σε συνδυασμό με την ενσωμάτωση στην παγκόσμια οικονομία αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση, το πιθανότερο σενάριο θα γίνει μια ατελείωτη ακολουθία "προσωρινών" μεταβατικών συμφωνιών. Οι διευθετήσεις της ΕΕ με τη Νορβηγία και την Ελβετία, οι οποίες αρχικά σχεδιάστηκαν για να διαρκέσουν μόλις ένα ή δύο χρόνια όταν η ενιαία αγορά της ΕΕ δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πλησιάζουν τώρα την τέταρτη δεκαετία.

Αλλά και εδώ στην Ελλάδα έχουμε να υπερασπιστούμε κατακτήσεις. Πρώτα απ'όλα την κορυφαία επιλογή να έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας πάνω από 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι συμπολίτες μας. Το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, που λοιδορήθηκε, αλλά κράτησε μια κοινωνία όρθια τη σκληρή περίοδο της οικονομικής κρίσης. Την επιδότηση ενοικίου, την πολιτική για την παιδική φτώχεια, τη μη περικοπή των συντάξεων, παρότι μας πίεζαν από παντού για το αντίθετο. Την έγνοια μας για τους θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες και τα παιδιά τους, τα παιδιά μας. Έχουμε πολλά να πούμε, για νίκες, αλλά και για λάθη. Η αριστερά πρέπει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, ακόμα κι αν αυτή δεν μας βολεύει! Προχωράμε λοιπόν. Με επίγνωση των δυσκολιών. Απέναντί μας είναι τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που δεν θα δεχτούν ποτέ ότι δεν είναι αυτοί στο τιμόνι της διακυβέρνησης, ότι έχουν χάσει τα προνόμιά τους, τις μίζες, τη χλιδή της πολύχρονης εξουσίας τους. Και τη μάχη θα τη δώσουμε με αξιοπρέπεια, χωρίς ανόητους φανατισμούς, βρισιές, συκοφαντίες, αλλά με πάθος. Για να κερδίσουν "οι από κάτω", αυτοί που έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Οι Ευρωεκλογές, όπως και η μάχη για την αυτοδιοίκηση, δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία. Δεν ψηφίζουμε απλώς κάποια πρόσωπα, ψηφίζουμε πολιτικές, προγράμματα, πράξεις. Και μπροστά μας έχουμε δύο ανταγωνιστικά, εντελώς διαφορετικά, πολιτικά σχέδια. Η Νέα Δημοκρατία και οι σύμμαχοί της, αυτοί δηλαδή που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και ο ΣυΡιζΑ, που παρά τις αντίξοες συνθήκες, την περικύκλωση από τους ισχυρούς της Ευρώπης, δίνει την μάχη για μια κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης.

Τα ανταλλακτικά δίκτυα, τα εναλλακτικά νομίσματα, και οι ανακτημένες επιχειρήσεις, παρόλο που αντιμετώπισαν την κρατική καταστολή και στην Αργεντινή, αλλά και σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, δημιούργησαν νέες προσεγγίσεις και τάσεις για μία «εναλλακτική» παγκοσμιοποίηση. Η οικονομία των φτωχών της Αργεντινής της κρίσης άνοιξε νέους δρόμους σκέψης και κοινωνικής δράσης, πολλοί από τους οποίους γνώρισαν παγκόσμια αναγνώριση. Προφανώς, τα κινήματα αυτά δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, όμως δημιούργησαν τη βάση για εναλλακτικές απαντήσεις στα διαρκή ερωτήματα των επανατροφοδοτούμενων κρίσεων της παγκοσμιοποίησης. Η Λατινική Αμερική αποτέλεσε για τα κινήματα αυτά ένα εργαστήρι αλληλέγγυου κοινωνικού πειραματισμού. Σήμερα, τα κινήματα της εναλλακτικής οικονομίας φαίνεται να περνούν σε μία νέα φάση. Στις περισσότερες χώρες, οι φορείς της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας γνωρίζουν κάποιας μορφής θεσμική αναγνώριση. Όμως, την ίδια στιγμή, με την Λατινική Αμερική να εισέρχεται σε μία νέα περίοδο κρίσεων και εντάσεων, αλλά και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να προβληματίζονται έντονα για το μέλλον τους, δεν αποκλείεται να επανεμφανιστούν εκ νέου με πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και με επικαιροποιημένη ατζέντα διεκδικήσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποφύγει όλον αυτόν τον σαματά. «Μπλα μπλα μπλα παραγραφή ή μπλα μπλα μπλα συμφιλίωση, να κοιτάξουμε μπροστά». Όλοι θα χαιρέτιζαν. Και, φυσικά, θα έκλεινε το μάτι ότι μπήκε στο κόλπο, ότι ωρίμασε και είναι έτοιμος για δικά του σκάνδαλα με συμψηφισμό και ομερτά μεταξύ κατεργαρέων. Ή θα μπορούσε να το στρίψει α λα ΚΚΕ: «Τι να κάνουμε; Καπιταλισμό έχουμε, που είναι εκ φύσεως διεφθαρμένο σύστημα, άρα σκάνδαλα θα γίνονται. Είναι η κανονικότητα του συστήματος». Θα κέρδιζε έτσι τον σεβασμό και την εκτίμηση των αντιπάλων του, όπως ο Περισσός που δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Η παρούσα κυβέρνηση, όμως, ανέλαβε το 2015 μια διπλή αποστολή, την απαλλαγή από τα Μνημόνια και την καταπολέμηση της διαφθοράς. Το πρώτο σκέλος, με χίλιες δυσκολίες και πισωγυρίσματα, επιτεύχθηκε. Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν είναι πολύ ευκολότερη υπόθεση και σίγουρα είναι το ίδιο σημαντική. Δεν είναι «κάθαρση» από την ύβρη της κοινωνικής καταστροφής, δεν είναι ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Είναι πρώτα και κύρια η απαλλαγή από ένα μοντέλο διακυβέρνησης και ανάπτυξης που σχετίζεται άμεσα με τα δεινά της χώρας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταπολεμήσει τη διαφθορά, η διαφθορά θα καταπολεμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας.

Έτσι, όποιος πάει κόντρα στο σύστημα πληρώνει το ανάλογο, υψηλό, τίμημα, και μάλιστα τοις μετρητοίς. Κι αν ο σύγχρονος Προμηθέας, αυτός που επιθυμεί να αφυπνίσει τις μάζες δεν είναι παρά ο τολμητίας της δημοσιογραφίας, να βρεις τέτοιους σπανίζει. Διότι ο ρεπόρτερ των αποκαλυπτικών ειδήσεων δεν είναι χομπίστας, αλλά άνθρωπος κοινός που βιοπορίζεται από τα γραφόμενα/λεγόμενά του. Και οι «αποκαλύψεις» του σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα συμφέροντα του μιντιάρχη αφεντικού ή των φίλων αυτού. Ακόμα και στα συνεταιριστικά σχήματα, αφ’ ης στιγμής τα έσοδα των εγχειρημάτων, άρα και ο επιούσιος των εργαζομένων, προέρχονται από τη διαφημιστική, λεγόμενη, πίτα, πάλι οι δημοσιογραφικές «αποκαλύψεις» σταματούν εκεί όπου αρχίζουν τα, έννομα ή όχι, συμφέροντα των διαφημιζόμενων επιχειρηματιών. Το αυτό συμβαίνει και με τις αποκαλύψεις για τα λεγόμενα κρατικά μυστικά. Είθισται τούτα να είναι όχι η ύπαρξη εξωγήινων, επί παραδείγματι, ή η συνταγή φαρμάκου δια πάσα νόσον, αλλά μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις – καταχρήσεις της ίδιας της κρατικής εξουσίας. Το καπιταλιστικό αστικό κράτος εξάλλου, συχνότατα αν όχι πάντα, λειτουργεί αντ’ αυτών, των επιχειρηματιών και του μεγάλου κεφαλαίου.