Αναδημοσιεύσεις

Πανελλαδικό συλλαλητήριο διοργανώνεται το Σάββατο στην Αθήνα από το Πανελλαδικό Δίκτυο συλλογικοτήτων ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ενέργειας και στον «μύθο της πράσινης ανάπτυξης». Η δράση έρχεται σε μια περίοδο που σηματοδοτείται από τη βίαιη απολιγνιτοποίηση και την έξαρση κατασκευής νέων μονάδων ηλεκτροπαραγωγής.

Ο κ. Μητσοτάκης, είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτή την ευνοϊκή, για τη χώρα μας, συγκυρία. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, φαίνεται ότι αυτό που προσδοκά, είναι, απλώς, να αποφύγει, για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μια νέα κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη: είναι απόρροια της γραμμής της ακινησίας και της αναβλητικότητας, που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια την εξωτερική πολιτική της ΝΔ. Δίπλα σε αυτά, πρέπει να προσθέσουμε και τον φόβο των εσωκομματικών αντιδράσεων. Είναι ακόμα νωπή η φράση «κανένας διάλογος με πειρατές», η οποία εκφράζει τον Α. Σαμαρά και τους συν αυτώ. Όμως, μόνο με έναν ουσιαστικό διάλογο, βασισμένο στο διεθνές δίκαιο μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη, η συνεργασία, η σταθερότητα και οι σχέσεις καλής γειτονίας. Γι’ ’αυτό, το ευνοϊκό momentum για την έναρξη μιας αμοιβαία επωφελούς σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δεν πρέπει να χαθεί. H ευκαιρία της επικείμενης Συνόδου Κορυφής δεν πρέπει να χαθεί. Ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να το αντιληφθεί, να εγκαταλείψει έγκαιρα τη γραμμή της χρονοτριβής και της αδράνειας,να σταματήσει την υπαγωγή της εξωτερικής πολιτικής στο εσωκομματικό παίγνιο της ΝΔ. Ειδάλλως, μπορεί να περάσουμε, μεν, ένα ήσυχο καλοκαίρι, αλλά όταν αποκρυσταλλωθούν οι αμερικανοτουρκικές και ευρωτουρκικές σχέσεις, τίποτα δεν θα έχει λυθεί, και η Τουρκία μπορεί να επιστρέψει στην προηγούμενη τακτική, αυτή των προκλητικών κινήσεων.

"...οι Βορίδειες απόψεις για την απόκτηση Ιθαγένειας δεν μπορεί παρά να είναι ως ανωτέρω: διχαστικές, στη γραμμή Εμείς – Άλλοι, διανθισμένες με μύθους εθνικού ιστορικού μεγαλείου. Προεκτείνοντας δε το Εμείς – Άλλοι στο δίπολο Αριστερά – Δεξιά, η απανθρωποποίηση μέρους του λαού που εκπροσωπεί γίνεται προφανής. Η δε ιδιοκτησιακή σχέση με τις καρέκλες των υπουργείων όπου χρημάτισε, δικαιολογείται: του ανήκουν διότι μόνον αυτός και οι συν αυτώ το αξίζουν. Χρησιμοποιεί έτσι, την ιστοσελίδα του ΥΠΕΣ για προσωπική προβολή ανερυθρίαστα. Αλλά και οι λοιπές πολιτικές της ακροφιλελεύθερης κυβέρνησης είναι σε παρόμοια γραμμή. Η Χατζηδάκειος φιλοσοφία, ας πούμε, στα εργασιακά, με τη νέα δουλοκτητική σχέση που επιβάλλει στους εργαζόμενους ή η Χρυσοχοϊδειος, με την καταστολή και το, σύμφωνα με καταγγελία, ανελέητο ξύλο για να εμπεδωθεί η κατασκευή του “μετανάστη – φονιά”, ή η επιχειρούμενη ιδεολογική αντιμεταρρύθμιση αναφορικά με τη μητρότητα και τις έμφυλες σχέσεις, ένα πράγμα φέρνουν στο νου: τη ρήση του Μαξ Χορκχάιμερ “…όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό…”. Και κρούει τον κώδωνα, πως ίσως το Άουσβιτς δεν ήταν μια κατάσταση παρεκτροπής αλλά μια φυσική συνέπεια του καπιταλιστικού πολιτισμού."

Απευθύνει ερώτημα ως προς τη βάση εισαγωγής η δημοσιογράφος- τυμβωρύχος της ενημέρωσης στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «δεν είναι για σας πρόβλημα ότι αυτός που γράφει 17 στις πανελλήνιες θα ήταν συμφοιτητής με αυτόν που έγραψε 2;» Η απάντηση: «πρόβλημα είναι ότι αυτός που γράφει 2 πηγαίνει σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο και παίρνει πτυχίο ισότιμο με εκείνον που έγραψε 17». Η απάντηση αποδομεί πλήρως το αφήγημα της «αριστείας» και της «αξιοκρατίας»- αφηγήματα που, σε συνδυασμό με την «ατομική ευθύνη», αποτελούν τα θεμέλια του  νεοφιλελευθερισμού. Με δεδομένο ότι δεν μπορεί να ανατραπεί το προφανές απλά αποσιωπάται.  Το κυρίαρχο μιντιακό σύστημα  θα επαναλαμβάνει όποτε και όσο χρειαστεί τα ίδια, ώστε να εμπεδώνονται: «δεν είναι δυνατόν να γράφεις 2 και να περνάς στο πανεπιστήμιο» και φυσικά το ερώτημα για τον απόφοιτο που πληρώνοντας πήρε άριστα από το κολλέγιο, έχοντας γράψει χαμηλό βαθμό στις πανελλήνιες ποτέ δεν θα τεθεί   (μα ποτέ!) από κάποια άλλη/άλλο  τυμβωρύχο της ενημέρωσης στην  υπουργό Παιδείας ή  στον Μωυσή. Ούτε κανένας θα επισημάνει ότι τα κολλέγια δεν ελέγχονται από καμία δημόσια υπηρεσία για το επίπεδο των μορφωτικών υπηρεσιών που προσφέρουν(;). Ούτε κανένας θα επισημάνει ότι καταργήθηκαν οι ελάχιστες ευνοϊκές διατάξεις  για τους απόφοιτους των εσπερινών λυκείων που έδιναν πανελλήνιες. Και πάει λέγοντας.... Υπάρχει απάντηση; Πολιτική δεν σημαίνει περιγραφή της πραγματικότητας, αλλά οι προσπάθειες για να αλλάξει η πραγματικότητα. Ότι η κυρίαρχη πληροφόρηση ανήκει στα χέρια της οικονομικής ελίτ το γνωρίζουμε πια εδώ και δεκαετίες. Οι κύριοι Μαρινάκης, Αλαφούζος, Σαββίδης, Βαρδινογιάννης κλπ  δεν θα αλλάξουν τη στάση τους εφόσον υπάρχει δομική σύγκρουση συμφερόντων –αν πάψει να υπάρχει σύγκρουση, εννοείται ότι κάτι δεν κάνουμε εμείς καλά. Απαιτούνται λοιπόν δίκτυα αντιπληροφόρησης που να απευθύνονται όμως όχι μόνο στους «δικούς» μας, αλλά να μπορούν να φτάσουν και στους «υπόλοιπους», τους εν δυνάμει ταξικά συμμάχους μας. Μέσα από τέτοια δίκτυα θα ξαναμιλήσουμε για τις πανελλήνιες,  για την παραπαιδεία που τις συνοδεύει, για ένα  λύκειο που θα επιδιώκει τη κριτική μόρφωση και όχι το τσάκισμα του εφηβικού χαμόγελου, για την καταργημένη κοινωνιολογία, έχουμε να τους πούμε πολλά και πρέπει να τους κάνουμε συνομιλητές, (δηλαδή πρέπει και να τους ακούσουμε).

Η αντίληψη της κλειστής και οχυρωμένης Ευρώπης είναι που θέλει να φέρει και το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το  Άσυλο, αγνοώντας βασικές αξίες της, όπως η αλληλεγγύη και η αναλογικότητα. Για τη δε κυβέρνηση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στο να καταδικαστεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενώ κλείνει την πόρτα σε έναν μεγάλο αριθμό προσφύγων που προέρχονται από εξαιρετικά ταραγμένες περιοχές. Κι αν αυτό είναι κάτι που ικανοποιεί τον «δυτικό τρόπο ζωής» του Μ. Σχοινά και του (επι)λεκτικού ανθρωπισμού, είναι σίγουρο ότι δεν προσφέρει καμία λύση στη διαχείριση ενός σύνθετου και πολυεπίπεδου ζητήματος, ενώ προσβάλλει κατάφωρα τον ελληνική λαό και την αλληλεγγύη του εν μέσω κοινωνικών κρίσεων όλα αυτά τα χρόνια.

Οπως επισημαίνει ο διευθυντής έρευνας κλαδικών αναλύσεων στο Xerfi, Olivier Passet, «το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι ότι τα χρήματα θα μεταφερθούν μαζικά σε ψηφιακούς παίκτες, που δεν είναι Ελληνες, στους παραγωγούς ανεμογεννητριών που θα εισβάλουν στα νησιά, που δεν είναι Ελληνες, σε σιδηροδρομικές μεταφορές, που αγοράστηκαν από τους Ιταλούς, σε αεροδρόμια που αγοράστηκαν από Γερμανούς. Ψάχνουμε για το περίγραμμα προβληματισμού για έναν τομέα, αλλά δεν μπορούμε να το βρούμε. Τίποτα συστημικό, τίποτα που να πιστεύεται ότι θα ενεργοποιεί πραγματικά την προσφορά σε τοπικές δεξιότητες. Αν αναζητήσουμε τη λέξη τουρισμός σε αυτό το σχέδιο, βρίσκουμε ψηφιακές επενδύσεις για εθνικούς οργανισμούς, υποδομές για μαρίνες και πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες στις παραλίες, με άλλα λόγια τσιμέντο, όπως αυτό που μόλις κάλυψε το προαύλιο του Παρθενώνα. Τα χρήματα πρέπει να κινητοποιήσουν την κερδοφορία της ιδιωτικής σφαίρας. Και το κερασάκι στην τούρτα, αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στα 12,7 δισεκατομμύρια δάνεια που πρέπει να ενισχύσουν και να επιταχύνουν το σχέδιο, λέγεται ότι αυτά μπορεί να είναι μόνο βάσει συγχρηματοδότησης δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, αποκλειστικά αφιερωμένα στον ιδιωτικό τομέα με μοναδικά κριτήρια την κερδοφορία, χωρίς επιπτώσεις στο κράτος. Γιατί η δημόσια υποστήριξη πηγαίνει σε έργα άμεσης κερδοφορίας χωρίς κριτήρια κοινού ενδιαφέροντος;» (‘La Grèce, archétype des aberrations du plan de relance européen’ 12-5-2021). Και συνεχίζει: «Αυτό το από πάνω προς τα κάτω εφήμερο σχέδιο είναι συμπτωματικό για το τι μπορεί να κάνει η Ευρώπη. Η χρηματοδότηση καταλήγει αναπόφευκτα στην ενίσχυση των παικτών που ήδη υπάρχουν στις πλουσιότερες χώρες, χωρίς πραγματικό σχεδιασμό για την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης των πιο καθυστερημένων περιφερειών».

Αν ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είναι να κερδίσει, εκτός από τους απογοητευμένους αριστερούς -οι οποίοι λόγω της μνημoνιακής πολιτικής που αναγκάστηκε ως κυβέρνηση να εφαρμόσει βρίσκονται στον χώρο της δημοσκοπικής αποχής-, και τους κεντρώους ψηφοφόρους, ο τρόπος είναι να παραμείνει προγραμματικά και πολιτικά προσηλωμένος στο ταξικά σταθερό του ακροατήριο, που είναι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι αυτοαπασχολούμενοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, και μόνο τότε θα ακολουθήσει και εκείνο το κομμάτι των μεσαίων στρωμάτων που θα πειστεί ότι η ενίσχυση των εργαζομένων θα οδηγήσει ως συνέπεια στη βελτίωση και της δικής τους θέσης.

Παρότι τα φορολογικά οφέλη για τη χώρα μας, αν θεσπιστεί ένας συντελεστής 15%, υπολογίζονται σε 1,3-1,5 δις ευρώ, δεν περιμένουμε φυσικά από μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται μόνο για την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, να πιέσει για την επιβολή ενός τέτοιου παγκόσμιου εταιρικού φόρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία αγωνίζεται για να γίνει πράξη η επιβολή ενός ελάχιστου φόρου εταιρικής φορολόγησης σε παγκόσμια κλίμακα, έχοντας επίγνωση ότι, για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, θα χρειαστούν πολλά. Κυρίως, είναι απαραίτητη η κινητοποίηση των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων, των κινήσεων πολιτών, ενός ευρύτατου κινήματος για τη δίκαιη φορολόγηση. Διότι, σε αυτούς τους νέους καιρούς, απαιτούνται ευρείες συγκλίσεις, σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όπως καμία χώρα δεν μπορεί να σταθεί μόνη της στο σύγχρονο διεθνές περιβάλλον των παγκοσμιοποιημένων και αλληλοσυνδεόμενων οικονομικών σχέσεων και κεφαλαιακών ροών, από τη στιγμή που πλέον τα ζητήματα έχουν ξεφύγει από το στενό πλαίσιο του κράτους και είναι υπερεθνικά, έτσι και οι προοδευτικές απαντήσεις  δεν μπορούν παρά να δοθούν από ένα ευρύ μέτωπο προοδευτικών δυνάμεων. Ιδίως στην Ε.Ε, που περιλαμβάνει τα 3 από τα 7 μέλη του G7, ένα τέτοιο μέτωπο, μπορεί να δείξει ότι υπάρχει δρόμος για μια αλλαγή των συσχετισμών, προς όφελος της κοινωνίας. Όπως απέδειξε και η πανδημία, η Αριστερά, οι Πράσινοι, τα κόμματα και τα τμήματα της Σοσιαλδημοκρατίας που έχουν έρθει σε ρήξη με τον νεοφιλελευθερισμό, οφείλουν να συμπτύξουν τις δυνάμεις τους, στη μάχη για την αναδιανομή των πόρων υπέρ της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, την οικοδόμηση ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους, ενάντια στις πολιτικές της ανισότητας και της φτώχειας. Γιατί το «να πληρώσουν, επιτέλους, οι πλούσιοι», δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, είναι μια αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα με υπαρξιακές διαστάσεις για την ίδια την Ευρώπη, ώστε να εμπνεύσει τους πολίτες στη βάση ενός νέου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει περιοριστεί η δυνατότητα παρέμβασης του λαού στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, μέσω της υποχώρησης της δύναμης της Βουλής, της αύξησης της επικράτειας της εκτελεστικής εξουσίας, του περιορισμού της λογοδοσίας, της μεταφοράς της πολιτικής εξουσίας από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις σε διεθνείς οργανισμούς πέραν της δημοκρατικής λογοδοσίας, της αναβάθμισης της καταστολής των κινημάτων, του ασφυκτικού ελέγχου των ΜΜΕ από την ολιγαρχία του χρήματος. Η αστική δημοκρατία είναι πλέον ένα πεδίο μάχης, όπου αργά αλλά σταθερά αναδύεται μία ακόμα διαιρετική τομή: πολιτικός αυταρχισμός εναντίον δημοκρατίας. Εκτός, όμως, από την υπεράσπιση της δημοκρατίας, πεδίο δόξης λαμπρό για την Αριστερά είναι και η διαδικασία εμβάθυνσής της, χάρη και στις νέες δυνατότητες που μας προσφέρει το διαδίκτυο. Και σε αυτό τον τομέα δεν πρέπει να καθυστερήσουν άλλο οι τολμηρές πρωτοβουλίες. Διότι καμία δημοκρατική κατάκτηση δεν γενικεύθηκε, παρά ύστερα από δοκιμές και διαδοχικές διορθώσεις (trial and error). Άφησα για το τέλος την πιο πρόσφατη διαχωριστική γραμμή, η οποία ωστόσο θα κρίνει το μέλλον ολόκληρου του κόσμου, και η οποία κάνει τις άλλες να ωχριούν μπροστά της σε σημασία. Πρόκειται για τη διαχωριστική γραμμή που θέτει το πολύ επείγον οικολογικό πρόβλημα. Όχι μόνο το πρόβλημα αυτό πρέπει να απασχολεί πρωταγωνιστικά την Αριστερά, αλλά είναι πλέον σαφές ότι η ίδια «ή θα είναι πράσινη ή δεν θα είναι Αριστερά».