Αναδημοσιεύσεις

Οι Σλοβένοι λοιπόν αντέδρασαν. Φοβούνται και την καταπάτηση όλων των παράκτιων ζωνών από εργολάβους, αλλά και τις συνέπειες που θα έχει μια άναρχη ιδιωτικοποίηση και δόμηση και για το περιβάλλον, αλλά ακόμα και για την ποιότητα του νερού που πίνουν. Διάφορες οργανώσεις με πρώτο το «Κίνημα για πόσιμο νερό» προκάλεσαν δημοψήφισμα ζητώντας την ακύρωση του νόμου. Θα το πετύχαιναν αν ψήφιζε το 20% των πολιτών και συγκεντρώνονταν 340.000 ψήφοι. Τελικά ψήφισαν όχι περίπου 675.000 ή ποσοστό 86% από το 47% των ψηφοφόρων που προσήλθε στις κάλπες. Ηταν ένα ηχηρό χαστούκι για τον συντηρητικό πρωθυπουργό, ο οποίος πάντως δήλωσε ότι δεν έχει καμιά πρόθεση να παραιτηθεί και υπονόησε ότι ετοιμάζεται για να πάρει τη ρεβάνς. Οπως επισημαίνουν όμως αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες, από τη μια, πολλοί πολίτες θεώρησαν ότι η προστασία των υδάτινων πόρων είναι κάτι για το οποίο άξιζε να σηκωθούν από τον καναπέ και, από την άλλη, ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα στον Γιάνσα ότι απορρίπτουν συνολικά τις πολιτικές του και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Κι αυτό μόλις 16 μήνες μετά την ανάληψη του αξιώματος του πρωθυπουργού το Μάρτιο του 2020.

Εσπευσμένα, η κυβέρνηση «μαζεύει» πλευρές της πολιτικής της, για πρώτη φορά, και το κάνει τόσο άτσαλα. Όποια/ος το αποδώσει στα αυξημένα κρούσματα, μόνο, θα έκανε λάθος. Η κυβέρνηση συνειδητοποιεί ότι ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής της προσκρούει στην κοινωνία και ελίσσεται για να δει τι ακριβώς μπορεί να κάνει, πώς να προχωρήσει, να σχεδιάσει για το άμεσο μέλλον. Απ’ αυτή την άποψη, στο τραπέζι μπαίνουν και οι εκλογές. Δεν είναι λίγοι όσοι συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό να προχωρήσει, όσο τον ευνοούν οι δημοσκοπήσεις. Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος διστάζει διότι με παγωμένες τις πολιτικές εξελίξεις, η προκήρυξη εκλογών διαμορφώνει ένα εντελώς νέο τοπίο που εγκυμονεί κάθε ενδεχόμενο. Τρεις κινήσεις της κυβέρνησης οδηγούν στο παραπάνω συμπέρασμα. Η πρώτη, και πιο σημαντική, η μετάθεση της ψήφισης του νομοσχεδίου για την επικουρική ασφάλιση –όπως και της συμφωνίας των Πρεσπών– τον Σεπτέμβριο. Μετά το εργασιακό, την ισχυρή αντίδραση σ’ αυτό, θα άνοιγε εξίσου βαθιές πληγές, ιδίως μέσα στο κλίμα δυσαρέσκειας από τη διαχείριση της πανδημίας. Το κόστος θα ήταν βαρύ. Η δεύτερη, η αλλαγή του αριθμού των εκπαιδευτικών που θα διορισθούν σε μόνιμες θέσεις. Ενώ η κ. Κεραμέως έσπευσε να μιλήσει για 5.250 προσλήψεις, ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης τη διόρθωσε και μίλησε για 11.700 προσλήψεις. Η τρίτη, έγινε πάλι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ενώ οι κ. Γεωργιάδης και Σκέρτσος είπαν ότι ακόμη και σε νέο λοκντάουν δεν θα υπάρξουν άλλα ευεργετικά μέτρα, ο πρωθυπουργός στο συνέδριο του Economist είπε ότι η ενίσχυση της οικονομίας θα συνεχιστεί και το τρέχον εξάμηνο με 6,5 δισ. ευρώ.

Το ΙΟΒΕ, πχ, στη δεύτερη τρίμηνη έκθεσή του, αναφέρει ότι η οικονομία θα τρέξει με ρυθμό 5-5,5% το 2021, ωστόσο σπεύδει να σημειώσει ότι εάν υπάρξει νέα έξαρση της πανδημίας, με σημαντικές συνέπειες στον τουρισμό, η αύξηση του ΑΕΠ θα περιοριστεί στο 2,5-3%. Την επόμενη πενταετία, οι ρυθμοί μπορεί να είναι υπό προϋποθέσεις ισχυροί, μπορεί να υπερβούν και το 3%. Μακράν, δηλαδή, της πρωθυπουργικής αισιοδοξίας. Διότι οι προϋποθέσεις, που αναφέρει το ΙΟΒΕ, είναι αρνητικές: η πορεία της πανδημίας και η περιοριστική πολιτική της κυβέρνησης. Άμεσα, θα υπάρξει άνοδος, αλλά δεν θα συνεχιστεί. To πιο ενδιαφέρον στοιχείο της έκθεσης είναι η εικόνα που σκιτσάρει για την οικονομία. Ο κ. Βέττας σημείωσε ότι λόγω των μέτρων στήριξης, πολλές επιχειρήσεις έχουν «μπει στην κατάψυξη» και όταν τελειώσουν τα μέτρα θα διαπιστώσουμε ότι δεν θα είναι όλες βιώσιμες. Και για να μην μένει καμιά αμφιβολία συνέχισε: «Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια μαγική εικόνα στο θέμα της ανεργίας και των πτωχεύσεων. Όταν τελειώσουν τα μέτρα στήριξης θα δούμε αλλαγές». Αναμένονται «λουκέτα», πρόσθεσε. Ο πρωθυπουργός μπορεί να πιστεύει στη μαγική εικόνα που του παρουσιάζουν οι λογογράφοι του, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους εργαζόμενους και τη μικρομεσαία απασχόληση. Η ανεργία άρχισε να αυξάνεται, οι ανατιμήσεις συνεχίζονται, διαμορφώνοντας ένα απαισιόδοξο κλίμα. Ο τουρισμός είναι το πρώτο θύμα της μετάλλαξης Δ και των αυξημένων κρουσμάτων πέραν των κενών της κυβερνητικής πολιτικής και των λαθών. Είναι, πραγματικά, ακατανόητο η κυβέρνηση να εξαγγέλλει ένα πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού –και καθυστερημένα– 100 εκατ. ευρώ! Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, πχ, για να έχουμε μέτρο σύγκρισης ήταν 700 εκατ., οι επιχειρηματίες του τουρισμού, ιδίως οι μικροί το ζητούν επίμονα. Εν μέσω αποφάσεων από τις τράπεζες ότι 300.000 επιχειρήσεις δεν θα χρηματοδοτηθούν διότι δεν πληρούν τα απαραίτητα τραπεζικά κριτήρια, η οικονομία διατρέχεται και από το κομφούζιο της κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός είπε ότι η στήριξη της οικονομίας θα συνεχιστεί με 6,5 δισ. ευρώ και το τρέχον εξάμηνο. Λίγες μέρες πριν οι κ. Γεωργιάδης και Σκέρτσος είχαν πει ακριβώς το αντίθετο. Αυτό είναι το αληθές, ασφαλώς, αλλά η μετάλλαξη Δ το καταχώνιασε προς το παρόν.

Η επιβολή της παγκοσμιοποιημένης τουριστικής αγοράς και των τουρ οπερέιτορ έφερε κατόπιν και την ταφόπλακα των τοπικών κοινωνιών, το “ολ ινκλούσιβ”. Το μοντέλο, πέρα από οικονομικό, είναι και ανθρωπολογικό: ιδρυματοποιημένοι πελάτες του δυτικού κόσμου, δεν κατανοούν καν πού βρίσκονται. Η διασύνδεση με τον Άλλον, πεμπτουσία του υγιούς κοσμοπολιτισμού εξέλιψε δια παντός. Η καπιταλιστική συνθήκη της αλλοτρίωσης ένθεν και ένθεν, μπροστά στα μάτια μας, κάνει καλή δουλειά.  Να αντιτάσσεται σε μια τέτοια δυστοπία, είναι, φυσικά, καθήκον κάθε αριστερής/ου. Και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αλλαγή παραδείγματος είναι, επίσης, καθήκον κάθε αριστερής-προοδευτικής διακυβέρνησης. Να τεθεί, ας πούμε, αυστηρότατο όριο στις κλίνες που μπορεί να έχει μια ξενοδοχειακή μονάδα, είναι από τα αιτήματα των κοινωνιών που ουδέποτε εμπράκτως εισακούστηκε. Να υποβοηθούνται στο δανεισμό, με προτεραιοποίηση, δίχως τα αλήστου μνήμης πανωτόκια της ΕΤΒΑ, οι μικρομεσαίοι είναι ένα άλλο. Να τεθούν οι βάσεις για συνεταιριστικές επιχειρήσεις ή άλλα εναλλακτικά εγχειρήματα, με τα οποία θα επιστρέφεται κάθε κέρδος στην κοινωνία που το παράγει, είναι ένα τρίτο. Στον αντίποδα του περιβόητου σχεδίου Πισσαρίδη, όπου θεωρείται πρωταρχικό μεταρρυθμιστικό πρόταγμα να μπει λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η διάχυση των μέσων παραγωγής σε όσο το δυνατόν περισσότερα χέρια, ως τρόπος να μειωθούν εκμετάλλευση και ανισότητες, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την αριστερά.  Επίσης: στην τουριστική βιομηχανία, όπως και σε κάθε εργοστασιακή ή άλλη, η εκμετάλλευση των νεόπτωχων που δημιούργησε η συσσώρευση, από τη δεκαετία του ‘90 και μετά, εντείνεται. Ο δε συνδικαλισμός εκλείπει. Όχι διότι τυγχάνουν “πουλημένα” τα συνδικάτα αλλά διότι η ηγεμονία της ακροφιλελεύθερης ιδεολογίας αλλοτρίωσε τόσο τον εργάτη ώστε να αποστρέφει τα όμματα από τις συλλογικότητες. Επειδή, λοιπόν, οι υλικές συνθήκες της ύπαρξης των ανθρώπων καθορίζουν και την ψυχή και τις ιδέες τους, σήμερα, που το πράγμα δυσκολεύει, ένα ακόμη καθήκον για την αριστερά ανακύπτει: να ξαναβγεί μπροστά και, με ιδεολογικές ζυμώσεις, να προσπαθήσει να αποκαταστήσει ακριβώς τούτη τη σχέση. Πέρα και μακριά από κάθε κοινωνικό αυτοματισμό, να στηρίζονται δίχως φόβο εκείνα που η γλώσσα της κυριαρχίας αποκαλεί, προσβλητικά, συντεχνιακά αιτήματα, παραμένει πρόταγμα. Όπως και η εκ νέου κινητοποίηση εκείνων των εργατών που μπορούν ακόμα να πιέσουν και να αναμετρηθούν με την εργοδοσία, όπως αυτών στον τουρισμό. Κοντολογίς, αν ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα είναι εφικτό, τούτο περνά, πρώτα και κύρια, από το πώς κανείς πολιτεύεται απέναντι στον ολετήρα του κεφαλαίου και των μεγαλοξενοδόχων. Πόσο το αντιμάχεται, πόσο έδαφος δίνει στους μικρούς, πώς προστατεύει τους εργαζόμενους.

Συζήτηση στη Βουλή για το εργασιακό νομοσχέδιο του Κωστή Χατζηδάκη που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εκτός χρόνου γιατί είναι σαν να μην έχει καταλάβει τις αλλαγές και ανάγκες που προκύπτουν μετά από την αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι ανισότητες, να πάμε σε ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο. Εκτός τόπου, γιατί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν παίρνει υπόψη την ελληνική αγορά εργασίας (ήδη από τις πιο απορρυθμισμένες), το βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην παραγωγική δομή της χώρας, το συγκεκριμένο εργατικό δυναμικό, αδύναμο κοινωνικό κράτος. Δεν μπορώ να πω ότι οι βουλευτές της συμπολίτευσης υποστήριξαν στην ολομέλεια το νομοσχέδιο του υπουργού τους με φανατισμό και αυταπάρνηση. Αντί να υποστηρίξουν τον κορμό του νομοσχεδίου (κατάργηση του οκτάωρου, νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση κλπ) θέλησαν να στρέψουν την προσοχή στις διατάξεις αυτές, κατά πλειοψηφία ευρωπαϊκής προέλευσης, που δίνουν κάποια δικαιώματα στους χώρους εργασίας. Η ΝΔ δεν έχει άλλωστε πρόβλημα να δώσει κάποια δικαιώματα σε ατομικό επίπεδο. Αυτό που τους αφορά είναι να  κάνουν και ρυθμίσεις και απορρύθμιση στα συλλογικά δικαιώματα  ώστε να μην μπορούν συνδικάτα και κινήματα να ανατρέψουν τα αποτελέσματα της αγοράς – η νεοφιλελεύθερη οικονομία κυριαρχεί, η πολιτική οφείλει να ασχοληθεί με άλλα πράγματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις ή οι απορρυθμίσεις είναι απλώς εργαλεία που εξυπηρετούν το βασικό στόχο. Και όταν δε βγαίνει σε όρους οικονομικής αποτελεσματικότητας, υπάρχει και ο αυταρχισμός, είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων. Όλο και περισσότερο προληπτικά.

Η ΝΔ αύξησε τα χρέη της και λόγω των συνεχών μετρήσεων κοινής γνώμης και ερευνών σε focus groups, ώστε να έχει έγκαιρη και πλέρια πληροφόρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει το ίδιο, αλλά χρειάζεται εξίσου καλή ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία, καθώς και συσσώρευση κοινωνικής γνώσης και τεχνογνωσίας. Οι ψηφιακές πλατφόρμες είναι ένας κατάλληλος τρόπος για την εμπλοκή πολλών ανθρώπων, ακόμα και με μικρή διαθεσιμότητα χρόνου, και με το μικρότερο κόστος. Η πανδημία εξοικείωσε όλο τον κόσμο με παρόμοιες διαδικασίες (online εκδηλώσεις, συνεδριάσεις, συνεννοήσεις, συντακτικές επιτροπές, συλλογικές συγγραφές κειμένων), ενώ τα social media έχουν αποδείξει ότι είναι το πλέον προσφιλές μέσο της κοινωνικής αντιπολίτευσης. Θα μπορούσε, λοιπόν, ο i-syriza να εξελιχθεί σε βασικό κόμβο διαβούλευσης των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα ζητήματα (να πάψει, δηλαδή, να λειτουργεί σαν κομματικό ενημερωτικό site). Και για να μπορεί μια τέτοια διαδικασία να είναι παραγωγική και όχι χαοτική, θα μπορούσε να οργανώνεται ψηφιακά από τα υπάρχοντα Τμήματα του κόμματος, τα οποία να συντονίζουν τη διαβούλευση μεταξύ μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ που αναζητούν τρόπο συνεισφοράς και συμμετοχής στην εκπόνηση προοδευτικών ριζοσπαστικών πολιτικών. Έτσι, και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντλεί από τη δημοκρατική κοινωνία και η τελευταία θα αποκτά φωνή μέσω της άμεσης συμμετοχής. Έπειτα, το μέτρο αυτό, μιας και δεν αφορά την ανάδειξη εκπροσώπων στα όργανα, δεν συνιστά κίνδυνο «πασοκοποίησης». Είναι εν πολλοίς αποδεκτό ότι οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ελκυστικές για τους νεότερους/ες και για πολίτες προερχόμενους από άλλους χώρους. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ατέρμονες συζητήσεις για κεντρικοπολιτικά ζητήματα που δεν οδηγούν σε κάποια παρέμβαση με σημασία. Αντιθέτως, τους ενδιαφέρουν περισσότερο τα τοπικά ζητήματα, τα ζητήματα τοπικής ανάπτυξης, πάνω στα οποία μπορούν να έχουν πράγματι γνώμη, χρήσιμη και ισότιμη. Αν, λοιπόν, οι τοπικές οργανώσεις λειτουργούν πιο πολύ ως δημοτικές παρατάξεις και λιγότερο ως πολιτικά καφενεία, τότε θα προσελκύουν περισσότερο πολίτες με ανησυχίες και λιγότερο θεσιθήρες. Αν λειτουργούν ως πρόπλασμα θεσμών τύπου «συμμετοχικού προϋπολογισμού», τότε θα λειτουργούν ως σχολεία συμμετοχικής δημοκρατίας, διαβούλευσης και συναπόφασης, και όχι πεδίο προβολής υποψηφίων εν αναμονή. Στο πλαίσιο αυτό, η εγγραφή σε μια τοπική δεν θα έπρεπε να έχει άλλη προϋπόθεση από τη μη συμμετοχή στην ΠΑΣΚΕ, την ΠΑΣΠ ή δημοτικά σχήματα του ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί, όμως, θεωρούμε ότι πρέπει να εξαντλούνται οι δικλείδες ασφαλείας απέναντι στους κινδύνους «πασοκοποίησης», γιατί μετά μπαίνουμε στην επικράτεια του αντιπαραγωγικού κομματικού face control, που δεν κατανοεί ότι απέχει ένα βήμα από το σεχταρισμό της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή του αναρχικού χώρου. Στο θέμα αυτό η Αριστερά ιστορικά μοιράζεται με τη Σοσιαλδημοκρατία τα ίδια προβλήματα: ο σιδερένιος νόμος της ολιγαρχίας ζει και βασιλεύει στην Αριστερά και η «πασοκοποίηση» δεν θα ερχόταν να προσφέρει τίποτα στην ενδογενώς αναπτυσσόμενη παθογένεια της Αριστεράς. Δεν θα πούμε πολλά, μιας και σχετικά μέτρα έχουν προταθεί (και θεσμοθετηθεί κάποιες φορές) χωρίς το παραμικρό αποτέλεσμα. Περιορισμένες θητείες, αυξημένες ποσοστώσεις, εναλλαγή στις θέσεις, διαρκής ανανέωση πολιτικού προσωπικού. Αν δεν εφαρμόζονται αυτά τόσα χρόνια, σίγουρα κάποιοι αριστεροί/ες ευθύνονται, δεν θα έρθουν οι ΠΑΣΟΚοι να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας. Δεν ξέρουμε αν οι παραπάνω προτάσεις θα τύχουν καλής αποδοχής, όμως είμαστε σίγουροι ότι η διεύρυνση πρέπει να γίνει πάση θυσία, για δύο λόγους: αφενός γιατί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία είναι πολύ μεγάλα και επείγοντα, γι’ αυτό χρειάζεται συστράτευση όλης της δημοκρατικής κοινωνίας, και αφετέρου γιατί δεν είναι δυνατόν μια διόλου αξιοκαταφρόνητη μερίδα της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ να συνδέεται επί πολλά ακόμα χρόνια μόνο μέσω του προέδρου του. Γιατί πλέον έχει γίνει σαφές ότι, αν αυτή τη στιγμή αποχωρούσε ο Τσίπρας από πρόεδρος, θα αδυνάτιζε η σύνδεση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών με αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία με το κόμμα εκλογικής τους προτίμησης.

Τελειώσαμε άραγε με τις καραντίνες και τα λοκντάουν; Και το «τέταρτο κύμα»; (Τι ανόητη αριθμητική…) Κι εκείνοι που δεν θέλουν να κάνουν εμβόλιο; Κι εκείνοι που δεν μπορούν να κάνουν εμβόλιο – τα εκατομμύρια κάτοικοι στις φτωχές χώρες που ίσως εμβολιαστούν αφού όμως πρώτα «καλυφθούν» οι κάτοικοι στις πλούσιες χώρες, βυθισμένοι στην κοντόφθαλμη αυταπάτη ενός κλειστού (και ασφαλούς, υποτίθεται, γι’ αυτούς) κόσμου; Και η επόμενη μετάλλαξη; Και ο επόμενος ιός, σε έναν πλανήτη που η ανθρώπινη εισβολή στη φύση έχει μετατραπεί πια σε μόνιμο κίνδυνο για τον ίδιο τον εισβολέα; Η πρόσφατη πανδημία δεν είναι προφανώς μόνο ένα καμπανάκι, αλλά είναι κι αυτό. Γι’ αυτό, όσο κι αν υπάρχουν στιγμές που μπορεί να μην αντέχει κανείς να διαβάσει πάλι για την πανδημία, βιβλία όπως αυτό του γνωστού Πορτογάλου συγγραφέα Γκονσάλο Ταβάρες, βιβλία που εκκινούν από την πανδημία και διευρύνουν τον φακό τους σε ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων που σχετίζονται με αυτήν, μπορούν να είναι πάντα κρίσιμα. Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν το 2020, στη διάρκεια της «πρώτης καραντίνας». Στην Ελλάδα τα κείμενα, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στο σάιτ της Εφημερίδας των συντακτών, ενώ η χρονική απόσταση, σε αυτή τη νέα, δύσκολη πάλι, συγκυρία, επιτρέπει να τα διαβάσουμε ξανά με άλλο βλέμμα. Στη διάρκεια αυτών των 90 σκληρών και δύσκολων ημερών, ο συγγραφέας καταγράφει μέσα από τη δική του οπτική την πανδημία από αυτόν τον (αρκετά άγνωστο, ακόμα τότε) ιό: ειδήσεις από όλο τον πλανήτη τις οποίες για διάφορους λόγους εντοπίζει και υπογραμμίζει, εξελίξεις, αγωνίες, σκέψεις, συναισθήματα. Δίπλα όμως στους δρόμους που ερημώνουν, στις πόλεις που κλείνουν, στους ανθρώπους που πεθαίνουν, στους αριθμούς των νεκρών που διαρκώς μεγαλώνουν, αλλά και στους αριθμούς των ανθρώπων που απολύονται με πρόσχημα την πανδημία, ο Ταβάρες ψάχνει πάντα και κάθε ακτίνα από φως που θα μπορούσε να σπάσει λίγο τη γενικευμένη μαυρίλα. Και τέτοιες φωτεινές ακτίνες υπάρχουν παντού, ή τέλος πάντων ο Ταβάρες καταφέρνει να βρίσκει παντού: άλλες σε κάποια γεγονότα, άλλες στη μουσική ή στον κινηματογράφο ή στη λογοτεχνία, άλλες σε μικρές ή μεγάλες πράξεις αλληλεγγύης. Και άλλες προσπαθεί να τις φτιάξει ο καθένας και η καθεμιά, από μόνοι τους, για να πιαστούν από κάπου («πρέπει να στρώσουμε το κρεβάτι, προσποιούμενοι πως βγήκαμε στη διάρκεια της μέρας έξω μακριά»)

Ενώ ο ίδιος ο επιστημονικός λόγος, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε επιστημονικό πεδίο, διαρκώς απαρνείται για τον εαυτό του την ιδιότητα της βεβαιότητας, στην κοινή γνώμη των νεωτερικών κοινωνιών έχει επικρατήσει η αίσθηση ότι επιστημονική αλήθεια και βεβαιότητα περίπου ταυτίζονται. Τούτο μπορεί να αναχθεί σε διάφορες αιτίες. Οπως στο ότι ο επιστημονικός λόγος στη νεωτερικότητα τείνει να αντικαταστήσει δομικά την αυθεντία του θρησκευτικού δόγματος ή ακόμα και στο ότι τα νεωτερικά καθεστώτα τα βόλευε πολλαχώς το μη αμφισβητήσιμο της επιστημονικής εγκυρότητας κατά τις εκάστοτε εξουσιαστικές χρήσεις της επιστημονικής γνώσης. Αν για επιστήμες όπως η πολιτική οικονομία πολύς κόσμος ήταν ανέκαθεν υποψιασμένος πως ό,τι παρουσιάζεται ως βέβαιη επιστημονική αλήθεια πολύ συχνά είναι αποτέλεσμα διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών επιλογών και ταξικών μεροληψιών, στις βιολογικές επιστήμες και στην ιατρική η ιδεολογία της βεβαιότητας μέχρι πρόσφατα επικρατούσε αδιαφιλονίκητη. Κι όχι μόνον διότι η βιολογία θεωρείται «θετική» επιστήμη, αλλά και επειδή αναμενόμενη είναι η επιθυμία του κόσμου να αισθάνεται πως εναποθέτει την υγεία του και τη ζωή του στη βεβαιότητα της γνώσης των ειδικών. Στις τεκτονικές αλλαγές που επέφερε η υγειονομική κρίση, περιλαμβάνεται –στο επίπεδο της ιδεολογίας– και η κατάρρευση της εικόνας της βέβαιης γνώσης που απολάμβανε μέχρι τώρα η ιατρική. Συνηθισμένος στην πλάνη της βεβαιότητας, πολύς κόσμος αδυνατεί να κατανοήσει το μόνο αληθινά επιστημονικό επιχείρημα υπέρ των εμβολιασμών: ότι οι κίνδυνοι του εμβολιασμού είναι πιθανολογικά ασύγκριτα μικρότεροι από εκείνους του μη εμβολιασμού.

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε κατά γράμμα αυτό που είχε αναλάβει στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Πάλεψε τίμια απέναντι στους θεσμούς, την ώρα που οι προηγούμενοι υπέγραφαν ό,τι τους έβαζαν κάτω από το μολύβι. Έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια και πήρε συμφωνία για το χρέος, εκεί που τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποτύχει. Αμέσως μετά, πήρε σημαντικά μέτρα για την ανακούφιση των πιο αδύναμων. Επιπλέον έλυσε το μακεδονικό, που, για τρεις δεκαετίες, οι κυβερνήσεις του παλιού πολιτικού κατεστημένου πέρναγαν μπαλάκι η μία στην άλλη. Η κατάρρευση όμως της κοινωνικής συμμαχίας που τον στήριζε μέχρι τον Ιούλιο του 2015 είχε αποσυσπειρώσει τις γραμμές του. Για να κερδίσει ξανά αυτόν τον κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μία και μοναδική επιλογή: να εφαρμόσει ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης σε σχέση με αυτό του παλιού πολιτικού συστήματος. Ένα μοντέλο επιθετικό, ηθικό, στέρεο, ανιδιοτελές και αποτελεσματικό. Το προσπάθησε αλλά αποσπασματικά. Όπου επιχείρησε να χρησιμοποιήσει παλαιοκομματικές μεθόδους για λογαριασμό του, το αποτέλεσμα στράφηκε εναντίον του. Η αδυναμία του να ενισχύσει τη συσπείρωση γύρω του άνοιξε χώρο στην ανήθικη και καταιγιστική αντικυβερνητική εκστρατεία λάσπης που εξαπολύθηκε από τη Ν.Δ. και τα ΜΜΕ. Οι εκλογές του 2019 χάθηκαν γιατί η Δεξιά ήταν πιο αποφασισμένη να κερδίσει την εξουσία απ' ό,τι η Αριστερά να την υπερασπιστεί. Τεχνικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κερδισμένος. Έχει σαφές προβάδισμα στη νεολαία, την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας και ξεκάθαρο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην αδιανόητη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Για να κάνει το άλμα προς τα εμπρός πρέπει να αναζητήσει το πρόβλημα της χαμηλής συσπείρωσης στις υποκειμενικές του αδυναμίες και όχι στην αξιοπιστία του αντιπολιτευτικού και προγραμματικού του λόγου. Αν θα τα καταφέρει να το λύσει, θα μπορέσει ξανά να εκφράσει τον κόσμο που τον στήριξε ολόψυχα το 2015. Και τότε η νίκη του στις επόμενες εκλογές θα είναι θριαμβευτική.

Τον Δεκέμβριο του 2015 το Γενικό Νοσοκομείο Δράμας ήταν το πρώτο νοσοκομείο που υπέγραψε συμβάσεις εργασίας με εργαζόμενους στην καθαριότητα βάζοντας τέρμα στην άγρια εργασιακή εκμετάλλευση που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι από τα ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού. Αυτό συνέβη διότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε αλλάξει το νομικό πλαίσιο στην προσπάθεια της να σταματήσει την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών στον τομέα της Υγείας που είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις τα προηγούμενα χρόνια. Καθαριότητα, σίτιση και φύλαξη πλέον θα ήταν υπόθεση των διοικήσεων των νοσοκομείων και οι εργαζόμενοι/ες σε αυτούς του τομείς θα αμείβονταν αξιοπρεπώς, θα δούλευαν πενθήμερα με οχτάωρη εργασία, θα είχαν κανονικές άδειες και δεν θα έχαναν την δουλειά τους εφόσον ασθενούσαν. Μέχρι και λίγες μέρες πριν αυτή η θετική εξέλιξη είχε επαναφέρει τους όρους εργασιακής αξιοπρέπειας στους χώρους εργασίας στα νοσοκομεία της χώρας. Οι εργαζόμενοι/ες δεν ήταν πλέον δούλοι της ιδιωτικής εταιρείας, δεν πληρωνόντουσαν εικονικά (η γνωστή εικόνα του εργοδότη που συνόδευε τον εργαζόμενο/η στο ΑΤΜ για να πάρει πίσω τα χρήματα που έμπαιναν στον λογαριασμό του εργαζόμενου), δεν δούλευαν και σε άλλες 5 δουλειές της εταιρείας καθαρίζοντας σπίτια και μαγαζιά. Τούτο όμως αλλάζει ξανά και μάλιστα προς το χειρότερο καθώς η σημερινή κυβέρνηση εξαφάνισε το οχτάωρο και τις υπερωρίες με νομοθετική ρύθμιση και πλέον αυτές οι περιβόητες εταιρείες που θα ξαναμπούν στα νοσοκομεία θα έχουν εργαζόμενους/ες των 350 ευρώ για 12 ώρες και χωρίς κανένα άλλο δικαίωμα σε άδεια και ασθένεια. Στο Γενικό Νοσοκομείο Δράμας αποφασίστηκε λοιπόν να διενεργηθεί διεθνής ηλεκτρονικός διαγωνισμός για υπηρεσίες καθαριότητας κτιρίων. Δηλαδή να δοθεί η καθαριότητα του νοσοκομείου σε ιδιωτική εταιρεία. Τα επιχειρήματα που μπήκαν γι’ αυτή την επιλογή είναι επιεικώς προσβλητικά και απαράδεκτα κυνικά. Η επιλογή για την ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας, και αργότερα της σίτισης και της φύλαξης, γίνεται γιατί οι εργαζόμενοι αρρωσταίνουν και αφήνουν τις θέσεις τους χωρίς κάλυψη όπως αναφέρει το σκεπτικό της απόφασης της διοίκησης του Νοσοκομείου. Επίσης η επιλογή για τον ιδιώτη γίνεται γιατί υποθετικά θα στοιχίζει τα ίδια χρήματα με όσα είναι σήμερα τα έξοδα για μισθοδοσία και ασφάλιση των εργαζόμενων στο Νοσοκομείο. Αναφέρεται στην απόφαση πως το κόστος μισθοδοσίας και ασφάλισης των εργαζόμενων στο νοσοκομείο είναι 535 χιλιάδες και ο διαγωνισμός που θα προκηρυχθεί θα είναι στο ύψος των 530 χιλιάδων ευρώ. Δεν χρειάζεται να έχει πάρει κάποιος το Νόμπελ μαθηματικών για να καταλάβει πως αν κάποιος κερδίσει τον διαγωνισμό σε αυτό το ποσό και αφαιρέσει το κέρδος του, την εφορία του και τις κρατήσεις οι μισθοί των εργαζόμενων δεν θα ξεπερνούν τα 300 ευρώ και η ασφάλιση τους θα είναι ελλειμματική. Γυρνάμε πίσω ολοταχώς στον εργασιακό μεσαίωνα. Γυρνάμε πίσω στην άγρια εκμετάλλευση, την μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία. Και μία τελευταία διευκρίνηση. Ο διαγωνισμός είναι διεθνής κάτι που σημαίνει πως μπορεί να τον κερδίσει ξένη εταιρεία από μία γειτονική χώρα όπου τα μεροκάματα είναι ακόμα πιο εξευτελιστικά και να έχουμε και εισαγόμενους εργαζόμενους με μισθούς πείνας. Αλλά δεν πειράζει η Μακεδονία είναι Ελληνική! Κρατήστε το ως υπόσχεση και ως υποχρέωση μας απέναντι στον κόσμο της εργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετάξει έξω όλους τους ιδιώτες από τα νοσοκομεία όπως έκανε και στο πρόσφατο παρελθόν και θα επαναφέρει την αξιοπρέπεια στους χώρους εργασίας των νοσοκομείων με συμβάσεις εργασίας και μονιμοποιήσεις όσων πληρούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.