Sarah O'Connor

Αν κάτι είναι τελευταία της μόδας στον κόσμο του Εργατικού Δικαίου αυτό είναι πιθανότατα το…

Ένας γρίφος της σύγχρονης ζωής είναι ότι τόσοι πολλοί από εμάς αισθανόμαστε έλλειψη χρόνου, παρόλο που εργαζόμαστε λιγότερο από τους προγόνους μας. Τον 19ο αιώνα, τα συνδικάτα έκαναν εκστρατεία για "οκτώ ώρες για δουλειά, οκτώ ώρες για ξεκούραση και οκτώ ώρες για ό,τι θέλουμε". Τον 20ό αιώνα, πέτυχαν στην προσπάθειά τους για συντομότερο ωράριο εργασίας. Τι απέγινε όμως όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος που κερδίσαμε για να κάνουμε "ό,τι θέλουμε"; Δεν πρόκειται για πρόβλημα αντίληψης: πραγματικά μας πιέζει ο χρόνος. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι ο μέσος χρόνος που οι άνθρωποι αφιερώνουν στο να κάνουν ό,τι τους αρέσει έχει μειωθεί από τη δεκαετία του 1980. Στη δεκαετία του 2010, ο μέσος χρόνος που χαρακτηρίζεται ως ελεύθερος συρρικνώθηκε σε οκτώ από τις 13 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία. Μειώθηκε κατά 14% στην Κορέα, 11% στην Ισπανία, 6% στην Ολλανδία, 5% στην Ουγγαρία και 1% στις ΗΠΑ. Ο αριθμός των ατόμων που βρίσκονται σε "φτώχεια χρόνου" (την οποία ο ΟΟΣΑ ορίζει ως τα άτομα για τα οποία το μερίδιο του χρόνου που αφιερώνουν στον ελεύθερο χρόνο και τις αναγεννητικές δραστηριότητες είναι λιγότερο από το 60% του μέσου όρου) αυξήθηκε από το 2000 στις 10 χώρες για τις οποίες υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία. Ένας παράγοντας είναι ότι η μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας έχει σταματήσει. Ο μέσος όρος των συνήθων εβδομαδιαίων ωρών εργασίας έχει κολλήσει γύρω στις 40 για τους μισθωτούς πλήρους απασχόλησης στον ΟΟΣΑ από τη δεκαετία του 1990. Αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να εξηγήσει τη μείωση του ελεύθερου χρόνου. Μια μελέτη του Resolution Foundation, μιας δεξαμενής σκέψης, συγκρίνει λεπτομερείς έρευνες χρήσης του χρόνου που συμπληρώθηκαν από άτομα στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του 1970 και τη δεκαετία του 2010. Τα στοιχεία δείχνουν την ίδια συμπίεση του ελεύθερου χρόνου όπως και σε άλλες χώρες, με τις γυναίκες να πιέζονται περισσότερο από τους άνδρες. Τη δεκαετία του 1970, οι άνδρες και οι γυναίκες σε ηλικία εργασίας είχαν περίπου 6 ώρες ελεύθερου χρόνου ο καθένας την ημέρα, ενώ σήμερα οι άνδρες έχουν 5 ώρες και 23 λεπτά και οι γυναίκες 4 ώρες και 47 λεπτά. Οι γυναίκες κάνουν περισσότερη αμειβόμενη εργασία απ' ό,τι στη δεκαετία του 1970 και οι άνδρες κάνουν περισσότερες οικιακές εργασίες,

Πέρσι η Δανία αποφάσισε να επιτρέψει στους 61χρονους να συνταξιοδοτούνται ένα έως τρία χρόνια νωρίτερα αν έχουν ξοδέψει 42 χρόνια στην αγορά εργασίας (περιλαμβανομένων περιόδων ανεργίας). «Θα έπρεπε να σταματάς να δουλεύεις προτού εξαντληθείς» δήλωσε η πρωθυπουργός Μέτε Φρέντσικσεν. Η δανέζικη κυβέρνηση υποστήριξε πως, αντιμετωπίζοντας ένα βασικό ζήτημα δικαιοσύνης, η μεταρρύθμιση επρόκειτο να ενισχύσει τη δημόσια στήριξη για την προσπάθεια αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης για όλους τους υπόλοιπους. Οι αποφάσεις για τον καθορισμό του ορίου συνταξιοδότησης είναι δύσκολες επειδή εξαρτώνται από τη σύζευξη δύο τάσεων: το γεγονός ότι γερνάμε και το γεγονός ότι οι ανισότητες αυξάνονται. Αν όμως δεν αντιμετωπίσουμε το δεύτερο πρόβλημα, το πρώτο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.