Αναδημοσιεύσεις

Δεν άργησαν. Με πρόσχημα την υγεία και τους αντιεμβολιαστές επιβάλλουν λογοκρισία και στην κριτική για την άμυνα και την εθνική οικονομία! Δεν καθυστέρησαν καθόλου. Μετά τη νίκη των εργαζομένων της efood μέσω της συμμαχίας του ψηφιακού (διαδίκτυο) και του πραγματικού Δρόμου, οι κυβερνώντες σπεύδουν να κλείσουν τη ρωγμή και να φιμώσουν το διαδίκτυο. Το έδαφος προετοίμασε ο αναρμόδιος υπουργός ΠροΠο Θεοδωρικάκος με την κατάθεση στον εισαγγελέα των ιστολογίων που κατά τη γνώμη του κάνουν προπαγάνδα κατά του εμβολίου. Ακολούθησε η γενικευμένη ΦΙΜΩΣΗ. Η αλλαγή στον Ποινικό Κώδικα που δεν περιορίζεται στην διασπορά ψευδών ειδήσεων(ποιος θα κρίνει αν είναι ψευδείς;) μόνο για τη δημόσια υγεία, αλλά επεκτείνεται και στην άμυνα και στην εθνική οικονομία! Όποιος λοιπόν εφεξής ανακοινώνει απεργιακές κινητοποιήσεις ασκώντας γενική κριτική στην κυβέρνηση για την οικονομία θα τιμωρείται. Θα τιμωρούνται οι απεργοί, θα συλλαμβάνονται οι εργαζόμενοι στην efood, στην volt και αλλού, όσοι γενικά θα τολμούν να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, όσοι θα μιλούν για «ξεπούλημα» της ΔΕΗ, της ΔΕΔΔΗΕ…! Το ίδιο θα συμβαίνει και για όσους γράφουν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική στην οικονομία, δημοσιογράφοι και μη, έγχαρτα ή στο διαδίκτυο! Αυτό προβλέπει το άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα που το άλλαξαν ως εξής: «Όποιος δημόσια ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του τύπου ή μέσω διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων. Όποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος κάποιας από τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή». Άρα, όποιος ασκεί κριτική και ρίχνει την ποσοστιαία απόδοση της efood, ή όποιος γράψει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ασκεί επιζήμια πολιτική στην οικονομία και στη δημόσια υγεία, θα τιμωρείται ως διαδοσίας ψευδών ειδήσεων; Αν αυτό δεν είναι λογοκρισία, τότε τι είναι; Αλήθεια, γιατί δεν υπήρξε μέχρι τώρα καμία αντίδραση από τις δημοσιογραφικές ενώσεις στην επιβολή αυτής της σκαστής ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ μπροστά στην οποία ωχριά ακόμα και ο Όρμπαν;

Εξοργίζουν και ανησυχούν οι εικόνες φασιστών, πιθανότατα όπως διαβάζω μελών της μαθητικής κοινότητας του 1ου και του 2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, να επιτίθενται με μαχαίρια και καδρόνια σε φοιτητές που μοίραζαν αντιφασιστικές προκηρύξεις. Μάλιστα η αρχή είχε γίνει την περασμένη εβδομάδα, όταν και πάλι κουκουλοφόροι φασίστες, οι ίδιοι προφανώς, είχαν επιτεθεί σε φοιτητές που μοίραζαν προκηρύξεις στην επέτειο της δολοφονίας Φύσσα. Δεν επρόκειτο δηλαδή για μια τυχαία επίθεση, αλλά για μια σχεδιασμένη -όπως δείχνει και το μέγεθος- απόπειρα υπενθύμισης ότι η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός έχουν ακόμα ρίζες στην κοινωνία. Και διάλεξαν γι’ αυτό την επέτειο Φύσσα. Την απαρχή της καταδίκης της εγκληματικής οργάνωσης. Αλλά το πιο εξοργιστικό είναι ότι οι φασίστες μπήκαν στη συνέχεια ανενόχλητοι στο σχολείο τους. Κυκλοφορούν δηλαδή αυτή τη στιγμή ανενόχλητοι, ανάμεσα σε ανύποπτους συμμαθητές τους. Με τα καδρόνια και τα μαχαίρια; Τι πράττει η διεύθυνση του σχολείου; Ποιες οδηγίες έχει πάρει από την περιφερειακή διεύθυνση και το υπουργείο; Πότε θα ενημερωθούν οι γονείς των υπολοίπων μαθητών; Πώς θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη οι δράστες και κυρίως οι ενήλικοι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων τους; Ακόμα μια φορά: ο φασισμός έχει πολλά κεφάλια. Η ήττα του δεν είναι ποτέ αυτονόητη και ανέξοδη. Χρειάζεται αγώνας παντού, σε δρόμους, σχολεία, εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους. Χρειάζονται απαντήσεις σε ό,τι τον γεννά σε κάθε συγκυρία, ξεκινώντας σήμερα, όπως το 2012, από τις ρατσιστικές επιθέσεις σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Το ξαφνικό δεν σημαίνει χωρίς σχεδιασμό, ότι ήλθε δήθεν «εκπλήσσοντας την αγορά και τους αναλυτές» όπως γράφει η «Καθημερινή». Αυτό δεν ισχύει. Καμιά έκπληξη και όλες οι κινήσεις τότε του Κ. Χατζηδάκη αυτό προετοίμαζαν, μάλιστα με τόσο χοντροκομμένο τρόπο που κλόνισαν τη ΔΕΗ. Μετά ήλθε η ιδιωτικοποίηση του 49% της ΔΕΔΔΗΕ, ως στοιχείο προσέλκυσης, ενώ είχε ολοκληρωθεί, σχεδόν, η πώληση και της ΔΕΠΑ. Μπορούσε, πλέον, να γίνει το μεγάλο βήμα. Τεχνοτροπία υπήρχε: όπως της Πειραιώς πρόσφατα. Στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής ούτε το δημόσιο, ούτε οι μικρομέτοχοι, θεσμικοί ή όχι. Αυτό και αν είναι ξεπούλημα, όταν παραδίδεται ο έλεγχος της ΔΕΗ αντί 750 εκατ. ευρώ, ενώ μια απλή μονάδα παραγωγής στοιχίζει μερικά δισ.! Αυτό λέγεται, από την κυβέρνηση πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων από ιδιώτες επενδυτές. Για να περιορίσει, μάλιστα, την εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές ρεύματος μετά την απολιγνιτοποίηση … Μα αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής της πολιτικής. Υπάρχει, όμως, η σοβαρότερη πλευρά του προβλήματος, η σχέση της ΔΕΗ ή σωστότερα της ενέργειας με την κλιματική κρίση, τις κοινωνικές ανισότητες και την οικονομία. Τρία πεδία όπου όποια κυβέρνηση, και της δεξιάς, θα έπρεπε να θέλει να έχει επιρροή, λόγο. Η ΝΔ τον απεμπολεί. Δεν την απασχολεί, όπως, πχ, η ενεργειακή φτώχεια που – εν μέσω και ανατιμήσεων, με μέλλον – απειλεί εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Δεν φοβάται το τι θα σημαίνει η ισχυρή επιρροή των ιδιωτών, που περιμένουν κέρδη, στην ΔΕΗ που τροφοδοτεί όλη την παραγωγή και διανομή. Θα βρει η αγορά τη “σωστή” τιμή για τους οικιακούς καταναλωτές και επιχειρήσεις. Αυτό θα μας έλεγαν οι νεοφιλελεύθεροι Υπουργοί μας. Και ποια ΔΕΗ ποια ΔΕΔΔΗΕ, με τόσο μεγάλη επιρροή ιδιωτών, θα σχεδιάσει έναν ενεργειακό μετασχηματισμό που χρειαζόμαστε που να είναι δημοκρατικότερος, φιλικότερος στο περιβάλλον; Ποιος θα “τρέξει” τώρα τις ΑΠΕ με τρόπο που δεν θα βλάπτει το περιβάλλον, που δεν θα έχουν τη μερίδα του λέοντος οι επιχειρηματίες; Ποιος θα ενθαρρύνει τις ενεργειακές κοινότητες να μπουν στην παραγωγή; Ποιος θα οργανώσει πρόγραμμα εξοικονόμησης ενέργειας –σε μια χώρα όπου η ενεργειακή σπατάλη μεσουρανεί– εφόσον οι ιδιώτες έχουν αντίθετο συμφέρον, επιθυμούν να πωλούν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας; Την κυβέρνηση δεν την απασχολούν όλα αυτά. Αλλά κάνει ένα λάθος εδώ. Οι δεσμοί της ελληνικής κοινωνίας με τη ΔΕΗ, τη μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, με το τόσο σπουδαίο κοινωνικό και οικονομικό έργο, παρά τις δουλείες που της επιφύλασσε ο δικομματισμός, είναι πολύ ισχυροί. Οι αντιδράσεις αναμένονται να είναι μεγάλες. Ένα ευρύ κίνημα υπεράσπισής της είναι εφικτό και μπορεί να αποδειχθεί και αποτελεσματικό. Να μην προλάβει να αποδυναμωθεί περαιτέρω η ΔΕΗ.

Παράλληλα με τις βουλευτικές εκλογές, οι κάτοικοι του Βερολίνου κλήθηκαν να συμμετάσχουν την περασμένη Κυριακή σε ένα δημοψήφισμα για ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γερμανική πρωτεύουσα: αυτό της στέγασης. Το 56% των Βερολινέζων ψήφισαν υπέρ της κοινωνικοποίησης της στέγασης, ώστε όλοι οι κάτοικοι της πόλης να μπορούν να βρουν αξιοπρεπή στέγη και σε αποδεκτό κόστος. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε εδώ και χρόνια, σε όλη τη Γερμανία. Ειδικά στο Βερολίνο, μεγάλες εταιρείες real estate αγόραζαν μαζικά ακίνητα, τα οποία στη συνέχεια νοίκιαζαν σε πολύ υψηλές τιμές, γεγονός που καθιστούσε αδύνατο για έναν μέσο εργαζόμενο να βρει στέγη την οποία να μπορεί να πληρώσει. Υπολογίζεται ότι για να καλυφθούν οι ανάγκες χρειάζονται περίπου 205.000 διαμερίσματα. Μόνο τους τελευταίους 12 μήνες, οι τιμές ενοικίων στην πόλη είχαν αυξηθεί 13%. Αν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν είναι δεσμευτικό για τη μητροπολιτική κυβέρνηση του Βερολίνου, αν τελικά εφαρμοστεί -θα πρέπει να πάρει την έγκριση και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, όταν αυτή σχηματιστεί-, η τοπική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αγοράσει έως και 240.000 διαμερίσματα από τις μεγάλες εταιρείες real estate. Μεταξύ αυτών ο κολοσσός Deutsche Wohnen, που έχει στην ιδιοκτησία του περισσότερα από 100.000 σπίτια μόνο στο Βερολίνο. Το δημοψήφισμα ήταν αποτέλεσμα μεγάλων κινητοποιήσεων με τους πολίτες να τονίζουν ότι η στέγαση είναι ανθρώπινο δικαίωμα και πως αν το Δημόσιο γίνει ιδιοκτήτης των κατοικιών αυτών, θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερο οικονομικές λύσεις από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Οι εκπρόσωποι των εταιρειών real estate υποστηρίζουν βέβαια ότι η αγορά από το κράτος ιδιόκτητων από ιδιώτες κατοικιών δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Και οι Σοσιαλδημοκράτες που βγήκαν πρώτοι στις εκλογές στο Βερολίνο παραμένουν σκεπτικοί. Η υποψήφιά τους για τη δημαρχία, Φραντζίσκα Γκίφι, δήλωσε ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος πρέπει να γίνει σεβαστό, αλλά δεν είναι σίγουρη «ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα». Και δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ίσως θα πρέπει να ξεκινήσει η... ανοικοδόμηση στα περίχωρα της γερμανικής πρωτεύουσας.

Ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης είναι ένα ανοιχτό ζήτημα, και οι διαβουλεύσεις προβλέπονται να είναι χρονοβόρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι – εξαιρουμένου ενός νέου Μεγάλου Συνασπισμού– η μελλοντική κυβέρνηση θα καθοριστεί, εν πολλοίς από τους Πράσινους και τους φιλελεύθερους του FDP (που επιβεβαίωσαν τη δημοσκοπική τους πορεία, παίρνοντας 11,8%), δύο κόμματα των οποίων τα προγράμματα, ειδικά στο πεδίο της αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αλληλοσυγκρουόμενα. Οι πρώτοι είναι πεπεισμένοι ότι το κράτος πρέπει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην οικολογική μετάβαση, οι δεύτεροι αντιτίθενται σε αυτό που θεωρούν υπερβολικά «παρεμβατικές» μορφές ελέγχου και ρύθμισης της αγοράς. Με τα δύο μεγάλα κόμματα (SPD, CDU/CSU) τόσο κοντά, σε ποσοστά και έδρες το ένα στο άλλο, οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι θα είναι αυτοί που θα έχουν κεντρικό ρόλο στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, με μια προβλέψιμη σειρά διασταυρούμενων βέτο που θα χαρακτηρίσουν αυτές τις διαβουλεύσεις. Ως προς το οικονομικό πρόγραμμα, μένει να δούμε πώς θα μπορούσε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ SPD και FDP, δηλαδή μια επεκτατική οικονομική πολιτική (με αύξηση λ.χ. του κατώτατου μισθού κατά 25%) που υπόσχεται ο Σόλτς, με τη μη αύξηση των φόρων και τη διατήρηση του συνταγματοποιημένου «φρένου χρέους», ζητήματα τα οποία αποτελούν «κόκκινες γραμμές» για τους Φιλελεύθερους. Η «κοινωνική στροφή» των Σοσιαλδημοκρατών, η οποία ξεκίνησε από το 2019, και συνέβαλε στη σημερινή άνοδο του κόμματος, θα αποτελέσει σίγουρα ένα από τα «αγκάθια» των διαβουλεύσεων- με τους Φιλελεύθερους, όχι όμως και με τους Πράσινους, με τους οποίους υπάρχει κοινό έδαφος ως προς την κοινωνική και οικονομική ατζέντα. (...) Με δεδομένο τον κεντρικό ρόλο που παίζει η Γερμανία εντός της ΕΕ, το ερώτημα που αφορά άμεσα την Ένωση, αλλά και τη χώρα μας, είναι το κατά πόσον, με τη νέα γερμανική κυβέρνηση θα προωθηθούν αλλαγές στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στους κανόνες για τα ελλείμματα και το χρέος. Μένει να δούμε τι κυβέρνηση θα σχηματιστεί τους επόμενους μήνες για να απαντήσουμε.

Η καλοσύνη εκλαμβάνεται πολλάκις ως αφέλεια ή αδυναμία ιδίως όταν δίνεται χωρίς όρια και διάκριση. Όταν όμως συνοδεύεται με φρόνηση, χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης (επηρμένη καλοσύνη) δεν στρέφεται εναντίον του εαυτού αλλά γίνεται πηγή δύναμης και αλλαγής του κόσμου. «Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια», λέει και ο Τολστόι, ενώ ο Μακιαβέλι, αντίθετα, συνδέει την καλοσύνη με την αδυναμία. Η καλοσύνη προς τον Άλλο δεν είναι πηγή δύναμης αλλά αδυναμία όταν ο Άλλος γίνεται ο μεγάλος Άλλος, η ιδανική μητέρα, η «καταστροφική και ιερή μητέρα»! Τότε η καλοσύνη γίνεται υποχρέωση και καθήκον, επιδιώκοντας την ανταπόδοση μέσω της αναγνώρισης και της αποδοχής. Η καλοσύνη λειτουργεί τότε ως ένας ραγισμένος, παράφωνος καθρέφτης της υπέρτατης μητέρας. Για τον Πλάτωνα,«η καλοκαγαθία είναι συνήθεια προαιρετική των καλύτερων ανθρώπων». Για τον Κομφούκιο, «αυτός που είναι πραγματικά καλός, δεν είναι ποτέ δυστυχής». Γιατί η καλοσύνη είναι η έμπρακτη απόδειξη της γνώσης ότι η ζωή δεν έχει γυρισμό και είναι λίγη για να σπαταλιέται σε κακίες και ματαιοδοξίες. Ο Ρουσσώ στον «Αιμίλιο» έχει στην πρώτη θέση της κλίμακας των αξιών την καλοσύνη. Στην Πρώτη Πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής, ο Νίτσε δεν αντιστρατεύεται την έννοια της καλοσύνης αλλά το γεγονός ότι παρουσιάστηκε ως μασκαρεμένη μορφή της παθητικότητας, της δειλίας και της μνησικακίας. Η «ευλογημένη καλοσύνη» συνδέεται με γνώση και έλεγχο των συναισθημάτων μας, κατανόηση των άλλων και προσφορά όπου χρειάζεται. Είναι με σύγχρονους όρους η λεγόμενη «ηθική νοημοσύνη», κατά τον Coles. Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις το σωστό και να μπορείς να το κάνεις. Είναι ο σεβασμός στους άλλους, το να νοιάζεσαι για την ευημερία και τα αισθήματα των άλλων, το να σέβεσαι τις αξίες και τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ακόμη κι αν διαφωνείς μαζί τους. Είναι η πρακτική της δικαιοσύνης, της προσφοράς, αντίδοτο στη μιζέρια και στην απώλεια της ανθρωπιάς. Είναι η αρετή των δυνατών ανθρώπων.

Όλο το έργο του Άρη Κωνσταντινίδη χαρακτηρίζεται από μια παρατεταμένη ένταση ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους: τη νεοτερικότητα και την παράδοση, οι οποίες μερικές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι διεκδικούν την ίδια σημασιακή ρίζα. Αν η ένταση αυτή απωθήθηκε, είναι εξαιτίας των ασφυκτικών και μίζερων στερεοτύπων που επέβαλαν στο έργο του οι πιστοί «οπαδοί» του. Οι λεγόμενοι «κωνσταντινιδικοί» υποστήριξαν τον μυθοποιημένο «δάσκαλο» τους φοβισμένα και νεκρόφιλα, χρησιμοποιώντας τον με τον πιο αντιδραστικό τρόπο και ραίνοντάς τον με άφθονη συγκινησιακή «ελληνικότητα». Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: η «παρανάγνωση», η απονεύρωση και η συρρίκνωση του έργου του απέναντι στις αναδυόμενες νέες πραγματικότητες και τις αυξανόμενες απαιτήσεις των χρόνων που ακολούθησαν. Ωστόσο, τα «λαϊκά και ανώνυμα χτίσματα», που κατέγραψε υπομονετικά για πολλά χρόνια, δεν είναι μόνο το αδρανές και καθαγιασμένο υπόλειμμα μιας εποχής ή το μεμψίμοιρο καθρέφτισμα της κοινοτικής ζωής αλλά ένας από τους γρίφους της νεοτερικότητας· το άλυτο αίνιγμά της.

Η Αριστερά δεν είναι μια αναλώσιμη επινόηση. Είναι, αν όχι ένας επαναστατικός δρόμος συστημικών ανατροπών, ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστεί το μείζον πρόβλημα του καπιταλισμού, η μεγάλη απόκλιση δηλαδή μεταξύ τής αξίας του κεφαλαίου και των μισθών. Έτσι, ακόμα κι αν οι γηραιότεροι έπεσαν στη συστημική παγίδα της απαξίωσης, οι νέοι έχουν άλλες θέσεις και προθέσεις: δίχως να σημαίνει πως έγιναν αίφνης επαναστάτες κομμουνιστές όσοι γεννήθηκαν μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του '80 και τα μέσα της δεκαετίας του '90, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Βρετανός δημοσιογράφος Όουεν Τζόουνς, από όσους γνωρίζουν τον Κάρολο Μαρξ, οι μισοί έχουν θετική άποψη γι’ αυτόν, σε σύγκριση με το 40% της γενιάς Χ και μόλις το 20% των baby boomers. Σύμφωνα δε με έκθεση που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούλιο από το δεξιό Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων (ΙΕΑ), οι νεότεροι Βρετανοί πήραν μια αποφασιστική αριστερή στροφή. Σχεδόν το 80% κατηγορεί τον καπιταλισμό για τη στεγαστική κρίση, ενώ το 75% πιστεύει ότι η έκτακτη κλιματική κατάσταση είναι «συγκεκριμένα καπιταλιστικό πρόβλημα». Συνολικά το 67% θέλει να ζήσει κάτω από ένα σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα. Αυτοί που έζησαν και ζουν στο πετσί τους μόνο τις δύο τελευταίες κρίσεις του συστήματος -οικονομική και υγειονομική- και όχι οι, μάλλον βολεμένοι, μικρομεσοαστοί των προαστίων και εκπροσωπούν πράγματα που δεν τα φαντάζονται οι γηραιότεροι, αυτοί που με ένα κλικ αποδομούν ενίοτε τις φρικαλέες εργοδοσίες (βλέπε efood), αυτοί αποτελούν το προνομιακό κοινό των αριστερών ριζοσπαστικών κομμάτων. Όποτε, στα καθ’ ημάς: η κοινωνική ομάδα που στη ΔΕΘ είδε μεν -έστω μερικώς- τον εαυτό της στις εξαγγελίες του σ. Τσίπρα άκουσε μοναχά για την αόριστη, χωρίς πολιτικό πρόσημο “προοδευτική διακυβέρνηση”, με στρογγυλεμένες γωνίες και τον ριζοσπαστισμό να απουσιάζει. Άκουσε για την αντιφατική εντός του καπιταλισμού και αμφισβητούμενη έννοια του “αξιοκρατικού, ακομμάτιστου κράτους”, δίχως πουθενά, μα πουθενά, να αναφέρεται ο όρος Αριστερά. Άκουσε μεν ένα “κοστολογημένο”, στο πλαίσιο του συστήματος λόγο, αλλά όχι και ένα οραματικό αφήγημα που θα εμπεριέχει και τις δέουσες συγκρούσεις. Αυτοί, όμως, οι νέοι ψηφοφόροι δεν “μασάνε” και δεν οφείλουν να “μασάνε” σε τέτοιου τύπου εξαγγελίες. Έτσι, η κατά τα άλλα χρήσιμη προσέγγιση ενός κόσμου εγκλωβισμένου σε σχήματα παλαιάς κοπής -αυτό το νόημα έχει η επίκληση του “προοδευτισμού”-, όταν επιδιώκεται ετεροβαρώς, αφήνοντας στην άκρη το πιο ελπιδοφόρα ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, λειτουργεί αντιθετικά: δωρίζει επί της ουσίας τους νέους ψηφοφόρους σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοπροβάλλονται ως “αριστερότεροι”. Και, ίσως - ίσως, δωρίζει εντέλει ακόμα μια νίκη στον κατεξοχήν αντίπαλο, τη Δεξιά. «Να αγωνιστούμε», λοιπόν, «για τις λέξεις, για τις σωστές λέξεις, από τις πιο σοφές (έννοια, διαλεκτική, αλλοτρίωση κ.λπ.) μέχρι τις πιο απλές (λαός, άνθρωπος, μάζες, ταξική πάλη)» έλεγε ο Αλτουσέρ. «Να αγωνιστούμε πάνω στις αποχρώσεις». Πάνω στις ιδέες, πάνω στις αριστερές ταυτότητες. Κυρίως επειδή, όπως έδειξε η πρόσφατη ελληνική Ιστορία, η Δεξιά δεν πέφτει με διολισθήσεις προς τα δεξιά. Αλλά με άλματα προς τ’ Αριστερά.

«Το μαύρο άσπρο κάνει η κυβέρνηση παρουσιάζοντας ψευδώς ότι συναίνεσαν οι φορείς που μίλησαν χθες στη Βουλή στο Σ/Ν για την κακοποίηση των ανηλίκων, το πλαίσιο προσχολικής αγωγής «ΚΥΨΕΛΗ» και τον Προσωπικό Βοηθό Αναπήρου. Απομονώνοντας σημεία της ομιλίας του κάθε φορέα, τους εμφανίζουν να αποδέχονται με ενθουσιασμό το νομοσχέδιο. Η πραγματικότητα όμως, βρίσκεται στον αντίποδα, όπως αποδεικνύεται από τα πρακτικά της Βουλής. Ειδικότερα: · Για το Πρόγραμμα «Κυψέλη. Οι εκπρόσωποι τριών Πανεπιστημιακών Τμημάτων Προσχολικής Αγωγής (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος), του Πανελλήνιου Συλλόγου Βρεφονηπιαγωγών, Φορέων Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών και ο εκπρόσωπος της ΚΕΔΕ, έκριναν ότι : το νομοσχέδιο δεν κινείται στην κατεύθυνση των συμφερόντων των παιδιών και πρέπει να αποσυρθεί ώστε να ακολουθήσει ένας ουσιαστικός διάλογος με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, επιστήμονες και εργαζόμενους, η τυποποιημένη και δομημένη μάθηση είναι ανεπίτρεπτη και βλαπτική για παιδιά από 0-4 χρονών, δεν αποτυπώνει την ελληνική εμπειρία και πραγματικότητα, εισάγει παρωχημένα μοντέλα αναπτυσσόμενων χωρών. · Για τον θεσμό του προσωπικού βοηθού του αναπήρου η ΕΣΑΜΕΑ δήλωσε ότι δεν νομοθετείται ο θεσμός παρά μόνο η πιλοτική εφαρμογή, η οποία σχεδιάζεται με ΚΥΑ. Το δε πιλοτικό πρόγραμμα αφορά μόνο 2000 ανάπηρους για τρία χρόνια όταν όλοι ξέρουμε ότι οι ανάπηροι συμπολίτες μας είναι περισσότεροι από 1 εκατ. · Για τον υπεύθυνο για την κακοποίηση ανηλίκων, ηλικιωμένων και ανάπηρων σε δομές, ο Περιφερειάρχης Αττικής εξέφρασε αμφιβολίες για το εάν το πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί αλλά και για το και εάν θα μπορέσει η ίδια η Περιφέρεια να ανταποκριθεί σε όσα της ανατίθενται. · Επίσης, απεκαλύφθη ότι ήδη λειτουργεί Μητρώο Αναφορών Κακοποίησης στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού ενώ η κυβέρνηση δημιουργεί νέο στο ΕΚΚΑ. · Τέλος, έπειτα από τις επίμονες ερωτήσεις μας, απεκαλύφθη ότι πράγματι φέρνουν σε αυτό το νομοσχέδιο ένα άλλο ολόκληρο νομοσχέδιο εν είδη τροπολογίας για τις Νταντάδες της Γειτονιάς. Το νομοσχέδιο αυτό υπονομεύει όλη την λογική της προσχολικής αγωγής σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, την κοινωνικοποίηση των παιδιών μέσα στους βρεφονηπιακούς και την εφαρμογή των παιδαγωγικών προγραμμάτων».

Γνωρίζει ο κύριος Σταϊκούρας, ο Υπουργός Οικονομικών, ότι ο μόνος μέτοχος του υπερταμείου είναι «το ελληνικό δημόσιο όπως αυτό εκπροσωπείται από Υπουργό Οικονομικών»; Ν. 4389/2016, άρθρο 190, παρ. 2.  Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν είναι ταμείο ιδιωτικοποιήσεων αλλά, όπως προβλέπεται ρητά στον νόμο, στοχεύει στην «μακροπρόθεσμη επαύξηση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων που κατέχει» χρησιμοποιώντας μια σειρά από εργαλεία όπως η προώθηση μεταρρυθμίσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις, η βελτίωση της εταιρικής τους διακυβέρνησης και διαφάνειας, η προαγωγή υπεύθυνης διοίκησης, κοινωνικής ευθύνης, αειφορίας, καινοτομίας και οι βέλτιστες εταιρικές πρακτικές; (άρθρο 204 παρ.2).   Γνωρίζει ότι το υπερταμείο δεν μπορεί να κάνει ιδιωτικοποίησεις αν δεν συμπεριλάβει αυτή του την πρόθεση στους Στρατηγικούς του Στόχους τους οποίους εγκρίνει ο υπουργός, εφόσον είναι σε συμφωνία με τις Κατευθύνσεις που έχει στείλει ο ίδιος; (άρθρο 190, παρ.2α).  Γνωρίζει ότι μόνο ταμείο που είναι ουσιαστικά ταμείο ιδιωτικοποιήσεων είναι το ΤΑΙΠΕΔ, που ιδρύθηκε το 2011; Όπως φαίνεται και από τον νόμο 3986/2011, άρθρο 5, το ΤΑΙΠΕΔ δεν μπορεί να διαχειρίζεται και να διατηρεί τα περιουσιακά στοιχεία αλλά να τα πωλεί ή στην… καλύτερη περίπτωση να τα παραχωρεί. Γνωρίζει ότι στις στρατηγικές κατευθύνσεις που ως Υπουργός Οικονομικών και άρα εκπροσωπώντας το ελληνικό δημόσιο είχα στείλει στο υπερταμείο, αναφέρεται συγκεκριμένα για την ΔΕΗ ότι «Η ανάπτυξη των ενεργειακών δικτύων, τα οποία συνιστούν τον κορμό των ενεργειακών συστημάτων μιας χώρας, αποτελεί το κλειδί για την μελλοντική ευημερία της κοινωνίας και της οικονομίας. Για αυτό το λόγο, κρίνεται απαραίτητη η διατήρηση της συμμετοχής του ελληνικού δημοσίου στα τρέχοντα επίπεδα.» ;  Αλήθεια, οι οδηγίες που έστειλε ο κ. Σταϊκούρας στην εταιρία για το καινούργιο στρατηγικό σχέδιο τι γράφουν για το θέμα της ιδιοκτησίας;  Όσον αφορά το πρόσφατο ιστορικό της ΔΕΗ, έχουν γραφτεί πολλά. Όμως ο Γιώργος Σταθάκης, μεταξύ άλλων, έχει εξηγήσει εξαιρετικά το τι έχει συμβεί: Γνωρίζει λοιπόν ο κ. Σταϊκούρας ότι το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά ψήφισε τη «μικρή ΔΕΗ», την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, με την πώληση του 17% (που μεταφέρθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ) προκειμένου το ποσοστό του κράτους να μειωθεί από το 51% στο 34%; Γνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε τη «μικρή ΔΕΗ» και ανέστειλε επ’ αόριστον την πώληση του 17% ενώ κέρδισε την μάχη της διατήρησης των υδροηλεκτρικών υπό τη ΔΕΗ (είναι με διαφορά η πιο προσοδοφόρα παραγωγή ενέργειας); Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ μέχρι το 2015 είχε σημαντικά προβλήματα στα χρηματοοικονομικά της, και ένα από τα βασικότερα ήταν οι κόκκινοι λογαριασμοί ύψους 1,4 δις που προέκυψαν από την τρελή ιδέα της αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 40% την περίοδο 2012-2014, όταν κατέρρεε η οικονομία; Γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων της ΔΕΗ (των κόκκινων λογαριασμών του υπέρογκου και αρρύθμιστου δανεισμού κ.α.) έγινε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με μόνιμη σταθερά την τιμή του ρεύματος; Ότι πρωταρχική μέριμνα ήταν να μείνουν σταθερές οι τιμές ρεύματος (για την ακρίβεια μείωση κατά 12% στη διάρκεια των 4,5 χρόνων), προκειμένου να βοηθηθεί η ανάκαμψη της οικονομίας και να υπάρχει ισχυρό κοινωνικό τιμολόγιο για την μείωση της ενεργειακής φτώχεια;  Γνωρίζει ότι η ΔΕΗ είχε κερδοφόρες όλες τις χρονιές με εξαίρεση το 2018/19 όταν η έκρηξη των τιμών του CO2 και η εξυπηρέτηση των πληρωμών στους παραγωγούς ΑΠΕ (όπου μειώθηκε ο χρόνος αποπληρωμής από 14 σε 5 μήνες) δημιούργησαν ζημιές της τάξης των 200 εκατομμυρίων ευρώ; Ότι εγγράφηκαν παραδόξως και λανθασμένα, προβλεπόμενες πιθανές υποχρεώσεις από δικαστικές διαμάχες 500 εκατομμύρια ευρώ; Αλήθεια γιατί η ΝΔ στην προπαγάνδα της παρουσίαζε τις δικαστικές διαμάχες ως ζημιές χρήσης, μιλώντας για 800 εκατ. ζημιές –όπερ κάνει και σήμερα, με τάση κατά περίπτωση να τα αυξάνει και στο 1 δισ. Ευρώ; Τι εξυπηρετεί αυτό;