Αναδημοσιεύσεις

H πορεία της Παρασκευής 21 Ιανουαρίου στο Σύνταγμα με την αφορμή της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γ.Μπ. στη Θεσσαλονίκη, ήταν το δίχως άλλο μία από τις πιο μαζικές πορείες διαμαρτυρίας που έχουν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα την τελευταία περίοδο. Οι εκτιμήσεις σε ό,τι αφορά την προσέλευση και τη συμμετοχή ποικίλουν, ωστόσο δεν χωρά αμφιβολία ότι χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στην καταγγέλλουσα, να διαμαρτυρηθούν για την αρχικά ευνοϊκή μεταχείριση των κατηγορούμενων από τις διωκτικές αρχές και να αποτρέψουν ενδεχόμενες απόπειρες συγκάλυψης. Υπήρξε μια στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε φτάσει στο Σύνταγμα ενώ ένα μέρος της βρισκόταν ακόμη στα Προπύλαια. Η πορεία, η οποία είχε καλεστεί από φεμινιστικές συλλογικότητες λίγες ημέρες πριν, χαρακτηρίστηκε από ένα πρωτόγνωρο κλίμα φεμινιστικής αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Η πρωτοφανής ανταπόκριση σε αυτό το κάλεσμα –παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις γενικότερες δυσκολίες που χαρακτηρίζουν την τρέχουσα περίοδο– αποτύπωσε για μια ακόμη φορά την ολοένα αυξανόμενη επιδραστικότητα των αξιών του φεμινισμού στην κοινωνία. Μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις σε σχέση τις κοινωνικές, έμφυλες και οικονομικές ανισότητες που διαπερνούν και συγκροτούν το υπόβαθρο αυτής της υπόθεσης ομαδικού βιασμού, η μαζική αυτή απήχηση εξέφρασε και μια κατακτημένη κοινωνική και πολιτική αντίληψη για τη σύνθετη και δομική καταγωγή της έμφυλης βίας στην πατριαρχία και στα σύνθετα δίκτυα ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ταυτόχρονα, ήταν και μια καταγγελία της έλλειψης πολιτικής βούλησης με νομοθετικές πρωτοβουλίες και οργάνωσης των πολιτικών πρόληψης και εξάλειψης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, καθώς και της τάσης αποπολιτικοποίηση της έμφυλης βίας – που συχνά επιχειρείται σε θεσμικό επίπεδο. Δεν είναι συγκυριακό ότι ένα από τα κεντρικά συνθήματα-καλέσματα στην πορεία ήταν «Ενάντια σε πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο, αδερφή μου εγώ σε πιστεύω».

Για την καταπολέμηση της ενεργειακής φτώχειας η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τέσσερα πακέτα έκτακτων μέτρων. Για τον Ιανουάριο το πακέτο περιλάμβανε μέση ενίσχυση 42 ευρώ για το ρεύμα και επιδότηση 20 ευρώ ανά θερμική μεγαβατώρα για το φυσικό αέριο. Παράλληλα, τον Σεπτέμβριο ολοκληρώθηκε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την καταπολέμηση της ενεργειακής ένδειας. «Εκεί βλέπουμε τους δείκτες που έχουμε αποφασίσει ότι θα παρακολουθούμε και μια σειρά μέτρων καταπολέμησης», σημειώνει η συντονίστρια των προγραμμάτων Οικολογίας, προσθέτοντας ότι «σίγουρα είναι σε μια σωστή κατεύθυνση ότι έχουμε το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα και το Σχέδιο Δράσης για την Καταπολέμηση της Ενεργειακής Φτώχειας. Είναι καλά σαν κείμενα, αλλά έχουν κάποιες αντιφάσεις. Δεν μπορούμε να μιλάμε για επιδότηση λεβήτων φυσικού αερίου στο “Εξοικονομώ”, όταν μετά το 2030 δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε φυσικό αέριο στα κτίρια μας. Επίσης, πρέπει να γίνονται πιο στοχευμένα προγράμματα για την εξοικονόμηση ενέργειας για τα ευάλωτα νοικοκυριά. Γιατί δεν ενδιαφέρεται καμία τεχνική επιχείρηση να συμμετέχει. Και το τρίτο είναι η ενίσχυση των ενεργειακών κοινοτήτων. Οι ενεργειακές κοινότητες παράγουν πολύ σημαντικά οφέλη για την κοινωνία για το περιβάλλον. Υπάρχει, για παράδειγμα, στην Αττική ενεργειακή κοινότητα μέσα από την οποία μπορούν οι ίδιοι οι πολίτες να παράγουν την ενέργεια που θα καταναλώνουν και έτσι να μην έχουν μεγάλο κόστος στον λογαριασμό τους».

Το άρθρο του οικονομολόγου Κώστα Καλλωνιάτη που δημοσιεύουμε σήμερα θεωρούμε ότι εντάσσεται γενικώς σ’ αυτήν…

Ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομική συνταγή είναι χρεοκοπημένος, μετά την κρίση του 2008. Ζει και βασιλεύει, ωστόσο, ως κυβερνητική λογική ως καθεστώς κυβερνητικότητας. Το καθεστώς αυτό επιβάλλει τη γλώσσα του. Λέξεις που αντλεί από τον κλασικό οικονομικό φιλελευθερισμό, τις οποίες όμως επενδύει με μια νέα κανονιστικότητα. Η «ελευθεριακή» ρητορική του («ελεύθερη αγορά», «απελευθέρωση τιμών», «απελευθέρωση της εργασίας», «ευελιξία», «απελευθέρωση από τις συντεχνίες», κοκ), ενσωματώνει ισχυρές κανονιστικότητες, χωρίς τις οποίες είναι αδιανόητη η όποια λειτουργία αγοράς. Τις κανονιστικότητες αυτές διαχειρίζεται όχι η αγορά, αλλά η πολιτική εξουσία. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πράξη κάνει αυτό, ενώ κηρύττει το ακριβώς αντίθετο: κατασκευάζει τις πολιτικές προϋποθέσεις επιβολής ενός δόγματος, μάλλον, παρά αφήνει την αυθόρμητη εξέλιξη των πραγμάτων να αναδείξει μια υποτιθέμενη φυσική και αυθόρμητη ευταξία. Η επίφαση «ουδετερότητας», «φυσικότητας» και «αυτονόητου μονόδρομου» σημαίνει την ίδια την άρνηση του δημόσιου χαρακτήρα της άσκησης εξουσίας. Άρνηση της έκθεσης της διοικητικής διαδικασίας στον δημόσιο έλεγχο. Διαφύλαξή της στο απυρόβλητο της δημόσιας δοκιμασίας και ελέγχου. Με άλλα λόγια: καταστατική άρνηση της δημοκρατίας.

Η ΝΔ έλεγε τα μύρια όσα για τις ΜΚΟ σε σχέση με το προσφυγικό πριν…

Η μελέτη της ιστορίας του ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας των τελευταίων αιώνων καθιστά σαφές ότι το "αφήγημα" σχετικά με την επερχόμενη απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας, λόγω της υποκατάστασής της από την επιστήμη και την τεχνολογία, είναι μια εκδοχή με πολλαπλά οφέλη για την πλευρά του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Συνόδευσε την εισαγωγή κάθε μεγάλης τεχνολογικής καινοτομίας στην παραγωγή -είτε στη βιομηχανία είτε στην αγροτική παραγωγή- και πάντα, ιδιαίτερα στα πρώτα της στάδια, λειτούργησε ως απειλή προς τους εργαζόμενους με στόχο την περαιτέρω συμπίεση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων τους. Το 2018, στη Σύνοδο για την Ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε στον Καναδά, ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Μ. Κάρνεϊ σημείωνε6: “Αν αντικαταστήσουμε την ατμομηχανή με την τεχνητή νοημοσύνη, τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας με πλατφόρμες και τον τηλέγραφο με το Twitter, θα αναγνωρίσουμε τις ίδιες δυναμικές με εκείνες που υπήρχαν πριν από 150 χρόνια, όταν ο Μαρξ έγραφε το 'Κομουνιστικό Μανιφέστο'”. Όπως τότε έτσι και σήμερα τον εργαζόμενο δεν τον ενδιέφερε η τεχνική πρόοδος αφηρημένα, αλλά η αποφυγή της ανεργίας και η διατήρηση του βιοτικού του επιπέδου, το οποίο περιλαμβάνει όχι μόνο τον μισθό, αλλά και μη χρηματικούς συντελεστές όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια.

Βρισκόμαστε σε μια πολιτική περίοδο όπου οι κυβερνητικές αποτυχίες σε όλα τα θέματα, με αποκορύφωμα…

Χτύπησε ύπουλα η κακοκαιρία, ούτε δέκα μέρες πριν δεν ήταν γνωστό ότι θα ενσκήψει. Ήταν…