Αναδημοσιεύσεις

Το μείζον δίδαγμα της πανδημίας σε όλο τον κόσμο είναι η ανάγκη ενδυνάμωσης των Δημόσιων Συστημάτων Υγείας και των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνει η συντηρητική, ιδεοληπτική και διαπλεκόμενη με συμφέροντα κυβέρνηση της ΝΔ. Όλοι αύριο 23 Φλεβάρη στην πανυγειονομική απεργία με κεντρικό στόχο τη «σωτηρία» του ΕΣΥ και την ακύρωση της ιδιωτικοποίησης του.

Μπορεί όλοι να μιλούν για την περιβόητη «μάχη του Κέντρου», όμως υπάρχει και μια άλλη «μάχη», η οποία όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές ολοένα και θα εντείνεται. Πρόκειται για τον διαγκωνισμό όσων ερίζουν πάνω από το κουφάρι της ναζιστικής Χρυσής Αυγής για το ποιος θα πρωτοδιεκδικήσει τους ψηφοφόρους του λεγόμενου χώρου «στα δεξιά της Ν.Δ.», δηλαδή του ακροδεξιού χώρου. Φυσικά ο πρώτος που διεκδικεί το ακροδεξιό ακροατήριο είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος επένδυσε σε αυτό προεκλογικά, την περίοδο που φορούσε τη στολή του «μακεδονομάχου», αλλά τώρα αισθάνεται ότι το έχει δυσαρεστήσει τόσο με τη στροφή του στο Μακεδονικό όσο και με το ζήτημα του εμβολιασμού και προσπαθεί διαρκώς να το χαϊδέψει με αλλεπάλληλες κεντρικές επιλογές και κινήσεις του. Κυριότερη τέτοια επιλογή του είναι βέβαια η προσπάθεια διεκδίκησης της πολιτικής κληρονομιάς του ΛΑΟΣ, μέσω της τοποθέτησης σε καίρια υπουργικά πόστα όλης της τριπλέτας των προερχόμενων από το κόμμα Καρατζαφέρη και καθαρόαιμων ακροδεξιών στελεχών: Αδωνη Γεωργιάδη, Μάκη Βορίδη, Θάνου Πλεύρη. Αλλά την ίδια προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να διεκδικήσει ψήφους στην Ακροδεξιά, «κάρφωσε» τις προάλλες και ο διαγραμμένος –πλέον– βουλευτής Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Τόσο με την καταγγελία του ότι η συμμετοχή του, τον Ιούλιο του 2020, στην ίδια ξενοφοβική συγκέντρωση στην πλατεία Βικτωρίας με τον Κασιδιάρη, ήταν σε πλήρη συνεννόηση με το μέγαρο Μαξίμου, όσο και με το να εμφανιστεί εμβρόντητος για το γεγονός ότι διεγράφη και να επιχειρηματολογήσει για το πόσο εντός γραμμής της Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη ήταν η ακροδεξιά δράση του.

Με την απομάκρυνση Νετανιάχου και την εγκατάλειψη του αγωγού East Med συνεθλίβη ο κόσμος των ψευδαισθήσεων που έφτιαξε τόσα χρόνια ο Κύπριος πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης με τον επιστήθιο φίλο του, Νετανιάχου, πρωτοστατώντας στην «πολιτική των τριμερών» για να παραμερίσουν από τα ενεργειακά σχέδια την Τουρκία. Οι 8 στο σύνολο τριμερείς Κύπρου - Ελλάδας - Ισραήλ, οι πολλαπλάσιες διμερείς και σωρεία από υπουργικές συναντήσεις τι απέδωσαν τελικά; Ποιος ξεχνά τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ με τις πανηγυρικές διακηρύξεις των ηγετών γύρω από τον East Med; Τα γεγονότα βοούν! Το διπλωματικό φιάσκο των τριμερών άρχισε να ξηλώνεται με το τέλος της εποχής Τραμπ - Πομπέο και την ανάληψη της διακυβέρνησης στις ΗΠΑ από τους Δημοκρατικούς. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανασυντάσσει όσο μπορεί την πολιτική του στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή βλέποντας τα προβλήματα να σωρεύονται. Η δημοσιοποίηση τον περασμένο Ιανουάριο της εγκατάλειψης του αγωγού East Med σχετίζεται με την επιλογή των ΗΠΑ για εκτόνωση των αντιδράσεων της Τουρκίας. Ταυτόχρονα αφαίρεσε ένα σοβαρό εμπόδιο στην επαναπροσέγγισή τους με το Ισραήλ. Τέλος στα χατίρια σε κάθε απαίτηση που είχε ο Νετανιάχου (αναγνώριση Ιερουσαλήμ, πλάτες για την προσάρτηση των υψωμάτων Γκολάν) για να τα έχει καλά ο Τραμπ με το εβραϊκό λόμπι. Ολοι κινούνται στην περιοχή, μόνο η Λευκωσία και η Αθήνα μένουν στον δικό τους εικονικό κόσμο. Η Τουρκία δουλεύει εδώ και μήνες βελτιώνοντας θεαματικά τις σχέσεις της και με συνιστώσες των «τριμερών», όπως είναι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και με άλλους δύσκολους συνομιλητές στον αραβικό κόσμο όπως είναι η Σαουδική Αραβία. Πιο αργή είναι η διαμόρφωση λειτουργικών σχέσεων με την Αίγυπτο του προέδρου Σίσι. Οι ΗΠΑ πρωτοστατούν επίσης στην επίλυση της διαφοράς οριοθέτησης των ΑΟΖ Ισραήλ - Λιβάνου. Μέχρι και η Χεζμπολάχ δεν έφερε ενστάσεις για κατάληξη σε συμφωνία με διαμεσολάβηση του Αμερικανού απεσταλμένου Αμος Χόχσταϊν («Πολίτης», 18/2). Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θα ακολουθήσουν στο εξής μια ξεκάθαρα ισορροπημένη πολιτική για τα στρατηγικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Σε αυτό το πλαίσιο, χωρίς τις παλιές υπερβολές, ο πρόεδρος του Ισραήλ σχεδιάζει να επισκεφθεί την Κύπρο στις 2 Μαρτίου ενώ νωρίτερα, στις 24 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιήσει επίσκεψη και στην Ελλάδα. Oι «τριμερείς» καθόρισαν την εξωτερική πολιτική της Κύπρου για παραπάνω από 6 χρόνια. Ο Ν. Αναστασιάδης έπεισε δύο ελληνικές κυβερνήσεις να συμπορευθούν μαζί του και τώρα ορισμένοι στην Αθήνα δικαιολογούν τη στάση τους λέγοντας ότι «δεν ήθελαν να αφήσουν την Κύπρο μόνη». Ομως, ούτε αγωγοί 7 δισ. ευρώ που θα διέσχιζαν τη Μεσόγειο θα κατασκευαστούν ούτε συμμαχίες εναντίον του «κοινού εχθρού» υπάρχουν. Απλούστατα, αυτοί οι ηγέτες που πρωταγωνίστησαν είχαν δική τους ατζέντα: πότε για να κερδίζουν εκλογές περιχαρακώνοντας την κοινή γνώμη σε ευσεβείς πόθους και πότε για να παραπλανήσουν και να αποφύγουν τις κατηγορίες για διαφθορά. Οι υπόλοιποι, ΥΠΕΞ και άλλοι, εκτελούσαν εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Είναι οδυνηρή η διαπίστωση του πόσο εύκολα η Κύπρος εφάρμοσε την τυχοδιωκτική αυτή διπλωματία και η Αθήνα συμπορεύτηκε μαζί της. Με επιπόλαιους υπολογισμούς εργάζονταν τόσο καιρό πάνω σε αβάσιμα σενάρια, αφήνοντας την εντύπωση ότι άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού («game changer»). Στην πραγματικότητα, όμως, η Κύπρος εγκλωβίστηκε στους προσωπικούς σχεδιασμούς και τις «φιλίες» της ηγεσίας της, αγνοώντας τους πραγματικούς συσχετισμούς και αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο Κυπριακό.

Μια βροχερή μέρα ξημέρωσε χθες εν Αθήναις, με την είδηση ότι γυναίκα 70 ετών απέσπασε ψώνια 30 ολόκληρων ευρώ από την αλυσίδα σούπερ μάρκετ Lidl. Οι δε «Ιαβέρηδες» της έκαναν μήνυση, ήρθε η αστυνομία, προσπαθεί να αλλάξει γνώμη στους υπεύθυνους του καταστήματος, τίποτε αυτοί. Πολιτική της εταιρείας σου λέει. Είπαν οι πελάτες να τα πληρώσουν εκείνοι τα ψώνια της γυναίκας, τίποτε και πάλι. Τελικά τη μήνυσαν τη γυναίκα. Βέβαια, η μήνυση αποσύρθηκε, γιατί άρχισε να αντιδρά το άπαν σύμπαν, αλλά το διά ταύτα είναι διαφορετικό. Το διά ταύτα είναι ότι ο μισθός μας δεν φτάνει για το φαγητό μας. Δεν μιλάω για ρεύμα και για τηλέφωνο - ούτε λόγος. Μιλάω για τα είδη πρώτης ανάγκης. Από την άλλη, βέβαια, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα, να γινόμασταν καμιά σοβιετία, ας πούμε, να τρώγαμε με τα δελτία. Να, τώρα δεν θα τρώει κανένας, οριζόντια φτώχεια, φίλες και φίλοι. Ένας για όλους, όλοι για έναν. Έτσι κυλάει σιγά-σιγά η ζωούλα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τη μία μέρα μαθαίνουμε ότι γυναίκα ξεκινά απεργία πείνας επειδή δεν μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, την άλλη ότι πελάτισσα έκλεψε τρόφιμα αξίας 30 ευρώ. Είναι φτωχός ο κόσμος κι όποιος είναι φτωχός, τουλάχιστον στην αρχή, είναι και ανήμπορος. Αν ο Κυριάκος εξαντλήσει τετραετία, θα κυνηγάμε τις δεκαοχτούρες με σφεντόνες στο τέλος. Εμένα με πνίγει αυτή η πηχτή λάσπη, με χτυπάει στα μηνίγγια. Φαντάζομαι όλοι το ίδιο αισθανόμαστε. Είναι η αβεβαιότητα της κάθε μέρας που ξημερώνει και λες «υπάρχω σήμερα, αλλά αύριο τι κάνω; Κι αύριο υπάρχω, αλλά πώς;». Με ποιο ηθικό, ας πούμε. Κακά τα ψέματα, ότι την έχουμε πατήσει το είχαμε υποψιαστεί. Υποθέτω ήρθε η στιγμή να συλλογικοποιηθεί η τρομερή μας διαπίστωση. Να κοιταζόμαστε στα ασανσέρ και να κουνάμε τα κεφάλια μας με μια συναίνεση ότι, ναι, έχουμε μπλέξει με ουτιδανούς, να το συνεννοούμαστε με τα μάτια. Έχει πάψει οτιδήποτε να πηγαίνει καλά πλέον.

Δεν κρύβω ότι είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Από μικρός είχα τρέλα με την μπαλίτσα και τον Ολυμπιακό. Και κάθε φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής της ομάδας άλλαζε φανέλα και πήγαινε στο βασικό μας αντίπαλο ένιωθα θλίψη. Πως να δεχτείς ότι ο Γιώργος Δεληκάρης πήγε στον Παναθηναϊκό; Ο Γαλάκος; Ο Βαμβακούλας; και άλλοι. Όμως καταλάβαινα πως το ποδόσφαιρο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν ήταν μόνο συναίσθημα (αν υπήρχε), αλλά και επαγγελματική προοπτική, εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Και κάπως έτσι, παρά τη στεναχώρια μου, ηρεμούσα. Θα μου πείτε τώρα τι κάθεσαι και μας λες. Είναι γιατί σιχαίνομαι την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Γιατί οι μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο -και μάλιστα κάθε λίγο και λιγάκι- δεν μπορεί να ερμηνευτεί με βάση τις ιδέες, το όραμα, την πολιτική πρόταση. Με άλλα έχει να κάνει, διαφορετικά πρέπει να ερμηνευτεί. Και η ερμηνεία δεν είναι κολακευτική.... Ο Γ, Κύρτσος ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑΟΣ (ναι του Γ. Καρατζαφέρη και των άλλων ακροδεξιών παιδιών), αν θυμάμαι καλά στο πρόσφατο 2012. Όταν αυτό του τελείωσε, βρήκε τον τρόπο να μετακομίσει στη Νέα Δημοκρατία και να γίνει ευρωβουλευτής. Δικαίωμα, όπως δικαίωμα μας είναι να πούμε ότι από τη σκοπιά των ιδεών της Αριστεράς, η διαγραφή του Γ. Κύρτσου από τη Νέα Δημοκρατία, μας αφήνει παγερά αδιάφορους και αδιάφορες. Στο καλό να πάει και ας μην μας γράφει.

Είναι πλέον κοινός τόπος ότι ο Μηχανισμός Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για…

Στις ΗΠΑ το σπάσιμο των συνδικάτων εν τη γενέσει τους έχει μετατραπεί σε μια νέα βιομηχανία με ετήσιο τζίρο 340 εκατομμυρίων δολαρίων, που απασχολεί από δικηγόρους και διαφημιστές μέχρι σεκιουριτάδες και ψυχολόγους. Η ΙΚΕΑ, π.χ., είχε αναθέσει στο δικηγορικό γραφείο Ogletree Deakins να διακόψει τη δημιουργία συνδικάτων, η Google απευθύνθηκε στην IRI Consultants ενώ η Amazon έχει προσλάβει τουλάχιστον τριάντα δικηγόρους της Littler Mendelson, οι οποίοι εμφανίζονται στις συνδικαλιστικές εκλογές προσπαθώντας να ακυρώσουν τη διαδικασία ή να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Στις περιπτώσεις, πάντως, που οι εργαζόμενοι αψήφησαν το εργοδοτικό bullying και έστησαν κάλπες για την εκλογή συνδικαλιστικών αντιπροσώπων, οι αντιδράσεις ήταν από αστείες έως τραγικές. Η Amazon έστελνε δεκάδες μηνύματα στα κινητά όλων των υπαλλήλων της να ψηφίσουν «όχι» ενώ γέμιζε τις τουαλέτες με φυλλάδια εναντίον του συνδικαλισμού (ελαφρώς παράδοξο για μια εταιρεία στην οποία εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι δεν έχουν χρόνο για τουαλέτα και αναγκάζονται να κατουράνε σε μπουκάλια). Αντίστοιχα η Volkswagen τοποθέτησε γιγαντοαφίσες έξω από εργοστάσιά της στις ΗΠΑ ενώ η Delta Airlines εξηγούσε στους εργαζομένους της ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν τα χρήματα της ετήσιας συνδρομής για το συνδικάτο και να αγοράσουν μια… παιχνιδομηχανή. Το ερώτημα φυσικά που προκύπτει είναι αν πραγματικά χρειάζεται τόση προσπάθεια από την πλευρά της εργοδοσίας σε μια χώρα η οποία από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου γαλουχείται στην ιδέα πως ο συνδικαλισμός είναι συνώνυμο του κομμουνισμού – αν όχι του διαβόλου. Η απάντηση είναι βέβαια ότι για να το κάνουν τα αφεντικά… κάτι θα ξέρουν. Πρόσφατες έρευνες στις ΗΠΑ έδειξαν ότι το 50% των εργαζομένων, που δεν συμμετέχει σε συνδικάτα, δηλώνει ότι θα το έκανε εάν δεν αντιμετώπιζε τις πρωτοφανείς πιέσεις της εργοδοσίας. Είναι, φαίνεται, από εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις τη δική σου δύναμη είναι να παρατηρήσεις τον τρόμο στο βλέμμα των αντιπάλων σου.