Η δικιά μας Ερεσός
Στην Ερεσό ο χρόνος σταματάει. Πας για τρεις μέρες και νομίζεις ότι είσαι μια βδομάδα. Αν πας για μια βδομάδα είναι σαν να έκανες έναν μήνα διακοπές. Είναι λες και η μέρα κρατάει περισσότερο. Λες και σταματάει όλος ο θόρυβος του κόσμου και μπορείς να συγκεντρωθείς σε εσένα. Και όπως βεβαιώνουν όλοι και όλες όσοι έχουν βουτήξει στα παχιά, φουσκωμένα, παγωμένα και πεντακάθαρα νερά της, στην Ερεσό είναι λες και είσαι ελαφρύτερος. Στην Ερεσό μια μέρα θα ανέβεις στον προφήτη Ηλία. Και ίσως δεις τον ήλιο να δύει τη στιγμή που ανατέλλει το φεγγάρι. Και όταν κοιτάξεις κάτω δεν θα δεις τσιμέντο. Θα δεις την άμμο, τους φοίνικές, τα αρμυρίκια και την θάλασσα. Και θα νιώσεις γεμάτος.
Όμως ο χρόνος σταματάει στην Ερεσό και με άλλη έννοια. Όταν κλείνουν τα μαγαζιά το βράδυ, στις δύο δηλαδή, ο περισσότερος νέος κόσμος βαδίζει προς την παραλία. Στην έρημο. Και εκεί, σε αυτήν τη διαδρομή, στο σημείο που κάποιοι θέλουν να ρίξουν τσιμέντο, συναντάς όλη τη νιότη σου σαν σε ταινία. Συναντάς παρέες από εφηβάκια που γελάνε και λένε τρομακτικές ιστορίες. Συναντάς λίγο πιο μεγάλα παιδιά που έχουν πλέον απομονωθεί σε ζευγάρια. Λίγο πιο πέρα βλέπεις φοιτητοπαρέες με κιθάρες και άλλες φοιτητοπαρέες που κάνουν μεθυσμένες πολιτικές συζητήσεις και διαφωνούν με πάθος, όπως διαφωνείς στα 18 σου. Βλέπεις παρέες γυναικών, βλέπεις ζευγάρια γυναικών ερωτευμένων σε έναν τόπο που νιώθουν ασφαλείς. Σε έναν τόπο που με αγώνες έχουν καταφέρει να κάνουν πατρίδα τους. Και εσύ συνεχίζεις να περπατάς. Και βλέπεις ένα πάρτι με ψυχεδελική μουσική κάτω από τα αστέρια. Εκεί που κανέναν δεν ενοχλεί, γιατί είσαι πια στην έρημο και βλέπεις κόσμο να χορεύει και να αγκαλιάζεται. Και συνεχίζεις να προχωράς. Και βλέπεις ένα πιο μεγάλο ζευγάρι με το νεογέννητο παιδάκι τους να έχουν κάτσει δίπλα στο κύμα. Και ξέρεις ότι αυτό το παιδάκι θα μεγαλώσει και θα περάσει απ’ όλα τα στάδια αυτής της διαδρομής.
Εκτός αν αφήσουμε να γίνει η Ερεσός τσιμέντο. Εκτός αν στερήσουμε από αυτό το παιδί αυτή την ευκαιρία και από την Ερεσό αυτό που την κάνει μοναδική.