Αναδημοσιεύσεις

30
01

Πάνος Λάμπρου: Νοσηρό το φαινόμενο της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής

[Το ζήτημα] έχει φύγει από μια διαμάχη ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού κι έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη πιο έντονη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής (...) Είναι νοσηρό φαινόμενο και έχω την εντύπωση ότι ακόμη και βουλευτές της ΝΔ ένιωσαν αμήχανα ψηφίζοντας μια τροπολογία που είναι εκφυλισμός και πολιτική ντροπή για τη ζωή του τόπου (...) όταν παίρνει αυτές τις διαστάσεις η πολιτική, όταν εισχωρεί το ποδόσφαιρο στην πολιτική και αντίστροφα, όταν οι βουλευτές και τα κόμματα νιώθουν την ανάγκη να στηρίξουν τη μία ή την άλλη ομάδα ή προσπαθούν να φανεί ότι στηρίζουν όλες, χάνεται η λογική μιας στάσης που πρέπει να τηρούμε όλοι απέναντι στον αθλητισμό και τις ΠΑΕ και έχουμε να κάνουμε μόνο με συμφέροντα και τίποτα παραπάνω.
30
01

Ειρήνη Αγαθοπούλου: Τόσα χρόνια διακυβέρνησης από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ η επιδοματική πολιτική ήταν ένα απέραντο χάος (βίντεο)

Η θέσπιση μέτρων, όπως το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης, το κοινωνικό μέρισμα, το επίδομα ενοικίου και θέρμανσης, τα επιδόματα παιδιών, η παροχή γευμάτων στο σχολείο, η αύξηση των βρεφονηπιακών σταθμών, οι άδειες μητρότητας και στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς βοήθησαν ουσιαστικά ευρείες κοινωνικές ομάδες. Όλα αυτά που με ελάχιστα μέσα και πόρους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε, και που η ΝΔ με μεγάλη ευκολία ομολογουμένως ξηλώνει. Αν πραγματικά σας ενδιαφέρει η αντιμετώπιση σοβαρών κοινωνικών ζητημάτων όπως η ανεργία, ή το δημογραφικό, οφείλετε να ακολουθήσετε πολιτικές ενίσχυσης της εργασίας και της οικογένειας όπως είναι η επέκταση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση κατώτατου μισθού, τις οποίες όχι μόνο δεν προωθείτε αλλά είτε τις καταργήσατε είτε τελούν υπό κατάργηση και συρρίκνωση.
29
01

Θεανώ Φωτίου: Το παιδί ως προμετωπίδα για τη συντηρητική αναδίπλωση

Η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε το 2015 μια χώρα όπου τα κονδύλια και υπηρεσίες της πρόνοιας δεν υπήρχαν στον κοινωνικό χάρτη της Ευρώπης (0,4% του ΑΕΠ με μέσο όρο στην ΕΕ 4% του ΑΕΠ). Εμείς το κάναμε 2% του ΑΕΠ. Τώρα επιστρέφει ως τιμωρός των παιδιών, των ανθρώπων που δεν έχουν ιδιόκτητη στέγη και των μεταναστών που ζουν και φορολογούνται στη χώρα μας, τη στιγμή που υποτίθεται ότι χτίζει με το διχίλιαρο «τα νέα θεμέλια της σύγχρονης δημογραφικής πολιτικής της χώρας». Είναι ντροπή να υπογράφουν υπουργοί Παιδείας και Κοινωνικών Υποθέσεων την καταπάτηση του δικαιώματος των παιδιών σε αξιοπρεπή διαβίωση, και να δηλώνουν περήφανα πως υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση.
29
01

Διονύσης Τεμπονέρας: Η μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων θα έχει μειωμένο εισόδημα

Δυστυχώς, όλες οι αλλαγές γίνονται σε βάρος της μισθωτής εργασίας, που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων. Σταθερή εισφορά για τους ελεύθερους επαγγελματίες, ποσοστιαία επί των αποδοχών για τους μισθωτούς. Για παράδειγμα, γιατρός που έχει εισόδημα 80.000 ευρώ το έτος, θα έχει τη δυνατότητα να καταβάλλει 220Χ12=2.640 ευρώ ετήσια ασφαλιστική εισφορά συνολικά. Μισθωτός με 12.000 ευρώ ετήσιες αποδοχές πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές (χωρίς επικουρική και κρατήσεις ΟΑΕΔ κ.λπ.) 270 ευρώ περίπου τον μήνα και τον χρόνο συνολικά 3.240 ευρώ. Πόσο δίκαιο είναι άραγε αυτό, όταν το ΣτΕ χαρακτήρισε την εισφορά ως δημόσιο βάρος και το σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) λέει ότι «οι Έλληνες συμμετέχουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους»; Επιπλέον προβλέπεται ποσοστιαία εισφορά υπέρ υγείας για τους μισθωτούς, σταθερή εισφορά 66 ευρώ για τους ελεύθερους επαγγελματίες κ.λπ.
29
01

Πάνος Σκουρλέτης: Η μεσαία τάξη βλέπει τις προσδοκίες της για οικονομική ανάπτυξη να ματαιώνονται

Δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πολιτική-προγραμματική [μας] διεργασία αποκομμένη από τις επιπτώσεις της κυβερνητικής πολιτικής στους ίδιους του εργαζόμενους και την ανάγκη να αποκρουστεί. Βλέπουμε πρωτόγνωρα πράγματα. Στις τράπεζες που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με τα χρήματα του ελληνικού λαού, γίνονται απολύσεις. Στον ΟΤΕ με τα υπερκέρδη απολύεται κόσμος για να προχωρήσει η «εργολαβοποίηση». Αυτές οι καταστάσεις ενθαρρύνθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση. Ανάλογη τάση θα δούμε και στη μεσαία τάξη που βλέπει τις προσδοκίες της για οικονομική ανάπτυξη να ματαιώνονται.
28
01

Από τον έναν πόλεμο στον άλλο…

Το έργο του Ρεμάρκ μετατρέπεται σε μια διαρκή αντιπολεμική κραυγή και σε μια καταγγελία για την ολέθρια παγίδα του εθνικισμού, καθώς ο συγγραφέας δεν διστάζει να θέσει δύσκολα ερωτήματα για θέματα ταμπού, όπως η πατρίδα και ο πατριωτισμός, τι ακριβώς, δηλαδή, σημαίνει η υπεράσπισή της πατρίδας («ανακαλύψαμε ότι δεν υπερασπιζόμασταν παρά μόνο το κομμάτι της πατρίδας που, αν ήταν στο χέρι μας, θα το αφήναμε μετά χαράς να πάει στον διάολο – μεταξύ άλλων και τον γουρουνοκέφαλο εθνικιστή εκεί πέρα»), αλλά και για τις ευθύνες των κυβερνήσεων στην καλλιέργεια του εθνικισμού και τις καταστροφικές επιπτώσεις του («σήμερα έχουμε πέντε εκατομμύρια ανέργους, πληθωρισμό και μια ήττα στην καμπούρα μας, επειδή είχαμε προηγουμένως να μας κυβερνούν οι λατρευτοί σας εθνικόφρονες! Επειδή η ίδια κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα σε πόλεμο, τυφλωμένη από τη μεγαλομανία της!»). Η θρησκεία και η Εκκλησία δεν ξεφεύγουν από τα «ασεβή» βέλη του συγγραφέα – ο καθολικός και ο προτεστάντης ιερέας ξεχνούν τις διαφορές τους την «κρίσιμη» στιγμή: «οι αντίπαλοι ιερείς ένωσαν τις φωνές τους για να ασκήσουν βέτο στη συμμετοχή του ραβίνου». Άλλωστε… «μην υποτιμάτε τη σοφία της Εκκλησίας! Είναι η μοναδική δικτατορία που κρατιέται στην εξουσία εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, χωρίς ποτέ κανένας να καταφέρει να την ανατρέψει». Και βεβαίως, καθώς η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αρχίζει να κλονίζεται, τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν στη χώρα: «σκεφτόμουν να παραγγείλω μια στολή των Ταγμάτων Εφόδου. Μόλις κυκλοφόρησαν στο Μόναχο».
28
01

Κατέ Καζάντη: Για τις συμμαχίες και το μέλλον της Αριστεράς

Οι συμμαχίες απαιτείται να είναι αμφίπλευρες. Να συμπαρασύρεις, με επαναστατικό οίστρο, εκείνους τους πεπλανημένους που βρίσκονται δεξιότερα των θέσεών σου, είναι η μία πλευρά του αγώνα. Η άλλη, η ίσως σημαντικότερη, είναι να εντάσσεις στις γραμμές σου όλες εκείνες τις δυνάμεις της σκόρπιας, ας πούμε, αριστεράς, οι οποίες στέκουν κριτικά απέναντί σου. Η κίνηση μοιάζει αντιφατική: μεταξύ πρώτων και δεύτερων χάσμα μέγα εστήρικται, ιδεολογικοπολιτικής υφής, που εκτείνεται από τις φιλοσοφικές κληρονομιές, πώς διαβάζει κανείς την ιστορία, μέχρι τις οραματικές πολιτικές για την κοινωνία του αύριο. Η σχάση είναι επίσης υπόθεση κουλτούρας, εγγίζει δε πλείστα όσα θέματα: από κείνα που θα έλεγε κανείς «χαμηλής πολιτικής» ή και από κείνα που δεν ομολογούνται. Από τη θέση που λαμβάνει κανείς απέναντι στη βία ως εναντίωση στο σύστημα -το διαβόητο «καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται»- έως τους τρόπους του αγωνίζεσθαι, τις μορφές του αγώνα. Αλλά όλα τούτα -πρέπει να- ξεπερνιούνται. Όταν, μάλιστα, οι δυνάμεις της δεξιάς συντήρησης επελαύνουν δυναμικά, να θεωρείς μοναδική ρωγμή εναντίον του συστήματος να του κλέβεις περσόνες, που κατ’ επανάληψη το στήριξαν, η δε δράση τους υπήρχε έως χτες μοναχά στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου, μοιάζει ματαιοπονία. Όχι πως περισσεύει κανείς, απεναντίας. Δεν φτάνει όμως. Δίχως αναφορές, δίχως αντιστοίχηση με το κοινωνικό εκείνο σώμα που βρίσκεται στην πρωτοπορία, δίχως εκείνες τις μειοψηφίες που επεξεργάζονται τις πλειοψηφικές θέσεις του αύριο -τούτο έπραξε ο κόσμος ΣΥΡΙΖΑ του πολύπαθου 3%-, δίχως βροντώδες κάλεσμα των αποκαλούμενων ανένταχτων, ή και των ενταγμένων, αριστερών, η «πρόοδος» των συμμαχιών εύκολα μπορεί, παρά τις καλές προθέσεις, να κατρακυλήσει σε άλλες ατραπούς.
28
01

Οι ίσες αποστάσεις σκοτώνουν την έμπνευση (Αναζητώντας το φαντασιακό «μεσαίο χώρο»)

Δεν νομίζω πώς θα μπορούσε να υπάρξει πολιτικό στίγμα για την αριστερά χωρίς: Εγγύηση πώς κανείς που δουλεύει 40ώρες την εβδομάδα δεν θα πρέπει να δυσκολεύεται να ζήσει Πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας κράτους σε όλα τα επίπεδα με ταυτόχρονη αποδέσμευση δημόσιων πόρων και κανονική φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας Ουσιαστικές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα για την πραγματική συμπερίληψη των συμπολιτών μας με αναπηρία στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή και οριζόντια ευθυγράμμιση όλων των βαθμίδων του κόμματός μας με τη θέση αυτή. Αύξηση της φορολογίας στα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα, μείωση στα φτωχότερα. Η Αριστερά μπορεί να συμμαχεί με τη «μεσαία τάξη» και να είναι προς το συμφέρον και των δύο η συνεργασία τους όπως έχει αποδειχθεί πάμπολες φορές. Η Αριστερά όμως υπάρχει για να μεταφέρει πλούτο και εξουσία από τους ισχυρούς λίγους προς τους αδύναμους πολλούς. Μεγάλο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων τόσο για την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων σε υγεία-παιδεία-δρόμους-δημόσιες υποδομές αλλά και επανέναρξη δημόσιας επένδυσης σε έρευνα και καινοτομία. Δομική αντιμετώπιση του brain drain με έργα ουσίας, όχι βιτρίνας Σοβαρή αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής: Εναλλακτικά προγράμματα ανάπτυξης με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έναντι εξορύξεων και εδαφικών/πολεμικών κινδύνων
28
01

Ο Μητσοτάκης, η Σακελλαροπούλου και οι φυλές της Δεξιάς

Αν για τη Δεξιά, ή έστω για μια μερίδα της, συνιστά ταμπού η αναφορά στη δολοφονία του Π. Φύσσα ακόμα και υπό τον μανδύα της “θεωρίας των δύο άκρων”, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά (και επικίνδυνα). Και αντίστροφα: Αν για το “φιλελεύθερο” προφίλ του Κυρ. Μητσοτάκη αρκεί μια προοδευτική υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας και μια αναφορά στη δολοφονία του Π. Φύσσα όπως η παραπάνω, προκειμένου να διαφοροποιηθεί από το “συντηρητικό” υπόβαθρο του κόμματος του, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά (και επικίνδυνα). Κι αν στον “κεντρώο χώρο” το μόνο που έχει απομείνει είναι η διαχείριση των συμβόλων και η ανακύκλωση τους, τότε η Αριστερά πρέπει να σκεφτεί. Με σοβαρότητα.
28
01

Νίκος Φίλης: Θα κοιμήθηκε… ο φαροφύλακας

Τον αληθινό κοινοβουλευτικό «πολιτισμό» της ΝΔ, τον επέδειξε την τρέχουσα εβδομάδα η κα Κεραμέως, κρύβοντας από τη Βουλή έγγραφα κρίσιμα για τον υπό συζήτηση κολεγιο-νόμο, τα οποία όμως την ίδια στιγμή επικαλούνταν για να θεμελιώσει την αναγκαιότητα ψήφισής του! Κοντολογίς, «πιστέψτε με, κλείστε τα μάτια και ψηφίστε». Χειρότερα από τα χρόνια που η βουλή νομοθετούσε υπό μνημονιακό καταναγκασμό! Αν και φύτεψε τη σχετική διάταξη μετά τη δημόσια διαβούλευση του νόμου, κάθε άλλο παρά προχειρότητα έδειξε. Το έγκλημα ήταν εκ προμελέτης, σχεδιασμένο εδώ και χρόνια. Αρχικά, η ΝΔ έκανε, ως αντιπολίτευση αλλά και από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, εκστρατεία δυσφήμισης των δημόσιων πανεπιστημίων. Τα ζωγράφιζε με τα πιο μελανά χρώματα, κυψέλες αταξίας και χάους («αχούρια» κατά τα φιλικά της ΜΜΕ), αξιοποιώντας μεμονωμένα -και κατακριτέα- περιστατικά. Όλη η φιλολογία για την κατάργηση του ασύλου, εκεί στόχευε, στην υποβάθμιση του κύρους των δημόσιων πανεπιστημίων. Ακολούθησε η κατάργηση τμημάτων με μια γενικευμένη προπαγάνδα συκοφάντησης, αν και τα περισσότερα είχαν θετικές και τεκμηριωμένες εισηγήσεις από τα πρυτανικά συμβούλια. Η ρύθμιση αυτή δεν πρέπει να περάσει. Η εκπαιδευτική κοινότητα που -δικαίως- έχει ξεσηκωθεί θα εμποδίσει με κάθε νόμιμο τρόπο την εφαρμογή της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, επιστρέφοντας στην κυβέρνηση θα την καταργήσει. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές προς όλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία είχε μια προτεραιότητα, την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Έκανε ό,τι ήταν δυνατό, στο πλαίσιο του μνημονιακού καταναγκασμού. Θα πετύχει πολύ περισσότερα την επόμενη φορά.