Αναδημοσιεύσεις

Απότοκο της διεθνώς αναγνωρισμένης πρωτογενούς έρευνας που διεξάγεται στο ΕΑΑ είναι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, η παραγωγή καινοτόμων επιστημονικών υπηρεσιών, εργαλείων, τεχνογνωσίας και εμπειρογνωμοσύνης που μπορούν να συνεισφέρουν τόσο στην ασφάλεια και προστασία της κοινωνίας όσο και στην έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση του πολίτη. Στα πλαίσια αυτά το ΕΑΑ και μπορεί και πρέπει (και ήδη το πράττει εδώ και χρόνια) να συνεισφέρει στην Πολιτική Προστασία. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία η πρωτογενής έρευνα και η ανάπτυξη καινοτόμων επιστημονικών εργαλείων και υπηρεσιών. Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι είναι εντελώς διαφορετικό η αξιοποίηση έτοιμων εργαλείων και μεθόδων και εντελώς διαφορετικό η ανάπτυξη πρωτότυπων και καινοτόμων εργαλείων που βασίζονται στις πιο πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο στο περιβάλλον ενός ακαδημαϊκού ερευνητικού οργανισμού όπως το ΕΑΑ. Είναι λοιπόν προδήλως γνωστό ότι χωρίς την πρωτογενή έρευνα, η οποία για να εκπονηθεί απαιτείται το ελεύθερο ακαδημαϊκό περιβάλλον ανάπτυξης νέων ιδεών και διάδρασης των διαφορετικών επιστημονικών κατευθύνσεων, αλλά και της άοκνης εργασίας σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον επιστημόνων διεθνούς επιπέδου, όπως αυτών που εργάζονται στο ΕΑΑ, δεν παράγονται ούτε καινοτόμα εργαλεία και υπηρεσίες, ούτε αναπτύσσεται σοβαρή εμπειρογνωμοσύνη σε θέματα που ενδιαφέρουν άμεσα την Πολιτική Προστασία, όπως αυτών σχετικών με Φυσικές ή Ανθρωπογενείς καταστροφές, αλλά φυσικά και σε πληθώρα άλλων επιστημονικών κατευθύνσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις βασικές προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία χρόνια είναι ακριβώς η περαιτέρω αξιοποίηση των ερευνητικών αποτελεσμάτων που αναπτύσσονται στα Πανεπιστήμια και τα Ερευνητικά Κέντρα, και η δημιουργία κατάλληλων μηχανισμών και αποτελεσματικών πλαίσιων συνεργασίας με επιχειρησιακούς φορείς για την χρήση τους. Είμαστε στη διάθεση της Πολιτείας, όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει αλλά και επιδιώξει εδώ και χρόνια, διοργανώνοντας και σχετικές Ημερίδες και σεμινάρια ενημέρωσης αλλά υπογράφοντας και MoU συνεργασίας με επιχειρησιακούς φορείς, να συνδράμουμε την Πολιτική Προστασία στα θέματα της ειδικότητας μας, αλλά απαραιτήτως από το μετερίζι του Δημόσιου Ερευνητικού Φορέα, όπως το φαντάστηκαν και οι πρώτοι ευεργέτες, η οικογένεια Σίνα, χάριν των δωρεών της οποίας συστήθηκε αρχικά το ΕΑΑ και λειτουργεί εδώ και περίπου 175 συναπτά έτη ως ανεξάρτητος δημόσιος ερευνητικός φορέας. Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, ο εμβληματικός και ανεξάρτητος αυτός επιστημονικός φορέας του νεότερου Ελληνικού Κράτους, είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, και έτσι πρέπει να παραμείνει.

40.000 παιδιά συνολικά εκτός πανεπιστημίων, τα 18.000 λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής. 1 στους 3 από τα γενικά λύκεια και 2 στους 3 από τα ΕΠΑΛ έμειναν εκτός. Η απέχθεια της κ. Κεραμέως για την δημόσια εκπαίδευση είναι πρωτόγνωρη για υπουργό παιδείας. Άφησε επι τούτου τμήματα όπως την Αρχιτεκτονική Ξάνθης με 0 (μηδέν) εισακτέους. Το ερώτημα είναι απλό: Ή παραδέχεται την παταγώδη αποτυχία του συστήματος της και θα κάνει κάτι σήμερα κιολας για να διορθώσει την αδικία ή θεωρεί ότι πέτυχε και μας λέει ξεκάθαρα ότι ο στόχος της είναι πανεπιστήμια για λίγους και εκλεκτούς. Δηλαδή πρέπει να διαλέξει αν έχει τόσο σκληρή ταξική μεροληψία που αγγίζει την απέχθεια για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και των μεσαίων στρωμάτων ή είναι απολύτως ανίκανη.

Το προμελετημένο έγκλημα σε βάρος των φετινών υποψηφίων για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση συντελέστηκε και έγινε πλήρως αντιληπτό σήμερα με τη δημοσιοποίηση των βάσεων εισαγωγής από το Υπουργείο Παιδείας. Που μεταξύ άλλων εξωφρενικών επιτυγχάνουν το ανήκουστο: να αφήνουν ουσιαστικά χωρίς φοιτητές 4 τα 5 Τμήματα Δασολογίας της χώρας! Οι συγκρίσεις των ετών 2020-2021 είναι άκρως αποκαλυπτικές και επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών και ειδικών μελετητών. Το Υπουργείο θολώνει τα νερά διότι ως ποσοστό επιτυχίας αναφέρει πόσοι πέτυχαν σε σχέση με όσους υπέβαλαν Μηχανογραφικό (με αυτό το φτηνό τρικ θέτει εκτός υπολογισμών όσους πέταξε έξω η εφαρμογή της λαιμητόμου που ονομάζεται ΕΒΕ, μην επιτρέποντας την υποβολή Μηχανογραφικού) Η σύγκριση με το 2020 είναι συντριπτική: 2020: Υποψήφιοι 105.420, εισήχθησαν 81.413. Έμειναν έξω 24.007, ποσοστό επιτυχίας 77% 2021: Υποψήφιοι 103.468, εισήχθησαν 63.239. Έμειναν έξω 40.229, ποσοστό επιτυχίας 61% Άρα η ΕΒΕ σε σχέση με το 2020 καρατόμησε 18.174 υποψηφίους (και όχι 9.000 που ισχυριζόταν το Υπουργείο). Ειδικότερα δε, στο Ημερήσιο ΓΕΛ: 2020: Υποψήφιοι 76.411, εισήχθησαν 66.953. Έμειναν έξω 9.458, ποσοστό επιτυχίας 88% 2021: Υποψήφιοι 75.435, εισήχθησαν 50.421. Έμειναν έξω 25.014, ποσοστό επιτυχίας 67% Σε αυτή την πολυπληθέστερη κατηγορία βρίσκεται και το επιπλέον ποσοστό αποκλειομένων λόγω ΕΒΕ. Με βάση τα στοιχεία υπάρχουν δεκάδες Πανεπιστημιακά Τμήματα που παθαίνουν κυριολεκτικά πανωλεθρία, ξεμένοντας από πρωτοετείς φοιτητές. Κι ανάμεσά τους Τμήματα Δασολογίας και μάλιστα τη χρονιά της τεράστιας οικολογικής καταστροφής του δασικού πλούτου της χώρας. Αλλά και άλλα αξιόλογα Τμήματα με σημαντική προσφορά ειδικά στις εθνικά ευαίσθητες Περιφέρειες της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αρχιτεκτονική Ξάνθης δεν εισάγεται ούτε ένας υποψήφιος. Μια ακόμη "αριστεία" του επιτελικού κράτους Μητσοτάκη! Που έχει βέβαια την ευχέρεια να εγκαθιστά τους πορφυρογέννητους γόνους του σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Τα 18.174 "παιδιά της πανδημίας" στα οποία ο κ. Μητσοτάκης και η εκτελέστρια ειδικών αποστολών κυρία Κεραμέως, έκλεισαν την πρόσβαση στα Πανεπιστήμια, "ας φάνε παντεσπάνι". Καλούμε για μια ακόμη φορά την κυβέρνηση να καλύψει τουλάχιστον τις 77.415 θέσεις που η ίδια διακήρυξε ότι είναι διαθέσιμες στα Πανεπιστήμιά μας. Να μεριμνήσει έτσι ώστε κανένα Πανεπιστημιακό Τμήμα να μη στερηθεί ικανό αριθμό πρωτοετών φοιτητών με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο σταδιακό μαρασμό και στο κλείσιμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ άμεσα θα αναλάβει πρωτοβουλία στη Βουλή προς αυτή την κατεύθυνση.

Ομολογώ πως περισσότερο από τις απτές συνέπειες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης των Μητσοτάκη-Κεραμέως, δηλαδή από το μπάχαλο που αφήνει σχολές χωρίς φοιτητές, αποκλείει από τις πανεπιστημιακές σπουδές κάμποσες χιλιάδες που μέχρι πέρυσι όλο και κάπου θα έμπαιναν, αλλά και οδηγεί εντός του πανεπιστημίου υποψήφιους με χειρότερη επίδοση από αυτούς που αφήνει εκτός, με ενοχλεί ο λόγος που εκφέρεται σήμερα. Από τους νέους "που πλέον δεν εγκλωβίζονται στα πανεπιστήμια" μέχρι τη διαφήμιση ιδιωτικού κολεγίου από τον υπουργό Ανάπτυξης, αλλά και τη σύμπτωση του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ για την εγκατάσταση της θυγατέρας του στο Γέιλ την ίδια μέρα που βγαίνουν οι βάσεις έτσι ώστε τα δύο γεγονότα να μετατραπούν σε αντιπαρατιθέμενα "κείμενα" στο πεδίο του δημόσιου λόγου. Ποιος άραγε συνάγει ότι αυτός που μπαίνει με χαμηλή βαθμολογία σε μια σχολή είναι και αυτός που δεν θα καταφέρει να την τελειώσει, ποιος αποφασίζει πως ένα παιδί που δεν πέρασε στη σχολή πρώτης προτίμησής του δεν θα βρει σ' αυτή που τελικά βρέθηκε ίσως και κάπως τυχαία όχι μόνο ενδιαφέρον αλλά και πεδίο για μια λαμπρή σταδιοδρομία; Ποιος θεωρεί ότι ακόμη και δύο έτη να βρεθεί κανείς σε μια πανεπιστημιακή σχολή δεν μπορεί να του προσφέρουν κάποια σημαντικά εφόδια για τη ζωή του, ακόμη κι αν αποφασίσει να την παρατήσει για να κάνει κάτι άλλο; Και τελικά ποιος πιστεύει ότι κάτι έχει να κερδίσει πετώντας στα μούτρα της κοινωνίας σαν βρώμικη πατσαβούρα τους ταξικούς αποκλεισμούς και τον πανηγυρικό των ανισοτήτων; Ποιος επιβάλλει την πεποίθηση ότι οι φτωχοί δεν μπορούν παρά να ελπίζουν σε μια ταχεία κατάρτιση προκειμένου να βρεθούν σύντομα στην παραγωγή με μισθούς πείνας, ενώ οι ελίτ μπορούν να μοστράρουν τα προνόμιά τους, τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία τους και τα Ivy League πανεπιστήμια στα οποία εγκαθιστούν τα παιδιά τους με αφοσίωση στοργικού και περήφανου πατέρα; Πώς ακούει τελικά η κοινωνία αυτή την διακήρυξη του προνομίου, την επιβεβαίωση της "αριστοκρατίας", υψηλής σαν το μητσοτακέικο ή "μικρής", χαμηλής, που θα λύσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών της σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο και μετά θα χρησιμοποιήσει τις μικροδιασυνδέσεις της για να το βολέψει σε μια θέση ανεξαρτήτως της πραγματικής ποιότητας της εκπαίδευσης που θα έχει λάβει; Πώς θα αντιδράσει άραγε η κοινωνία στη σημερινή προσβολή που δέχτηκε;

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει.  Όχι μόνο επειδή τα αγροτικά αυτοκίνητα έχουν πιο ισχυρούς κινητήρες ή επειδή κάθε μαχητής έχει ένα κινητό τηλέφωνο. Το εμιράτο εκείνο των αγροίκων αγροτών που μεγάλωσαν στα προσφυγικά στρατόπεδα του Πακιστάν, στους οποίους η θρησκευτική εξέγερση φάνηκε να δίνει επίσης και μια αξιοπρέπεια, δεν ισχύει πλέον ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει ακριβώς. Ούτε η πολιτική ηγεσία των Ταλιμπάν είναι σήμερα η ίδια όπως τότε, πρόθυμη να συμβιβαστεί με τη διεθνή αναγνώριση μόνο τριών χωρών ή με τα χρήματα ενός Μπιν Λάντεν, αιτία που οι εθνικιστές Παστούν του Ομάρ είχαν δεχτεί με χαρά τον πλούσιο Σαουδάραβα ιδεολόγο. Το ότι δεν είναι πλέον οι ίδιοι μπορεί να γίνει κατανοητό ξεκινώντας από τον πόλεμο, από το ευρύ δίκτυο πληροφοριών που δημιουργήθηκε, ενώ διαπραγματεύονταν στην Ντόχα με τους Αμερικανούς ή, όπως παρατηρούν μερικοί εδώ και χρόνια από ένα υπόγειο δίκτυο τόσο μυστικό, που ξέφυγε από τα μάτια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες πιθανότατα δεν το γνώριζαν. Ένα δίκτυο που προετοίμαζε όχι μόνο τον πόλεμο του ανταρτοπόλεμου, αλλά τον λιγότερο αιματηρό και απαιτητικό πόλεμο μιας συμφωνίας κάτω από το τραπέζι. Με κυβερνήτες, αρχηγούς χωριών, συνταγματάρχες και λοχαγούς. Ένα εύκολο παιχνίδι με έναν κυβερνητικό στρατό, το γνωρίζουμε σήμερα με βεβαιότητα, που στεκόταν στα πόδια του για μήνες χωρίς μισθό, παρά τα δισεκατομμύρια με τα οποία τον τροφοδοτούσαν οι Δυτικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι, οι οποίοι, προφανώς, εδώ και χρόνια ήταν ικανοποιημένοι με αναφορές στα χαρτιά που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα της κατάστασης: μισθών που δεν καταβλήθηκαν, την κλεμμένη βενζίνη, τους στρατιώτες - φαντάσματα στους καταλόγους της μισθοδοσίας μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης που έχει ήδη δει υπουργούς και αξιωματούχους να διαφεύγουν στο εξωτερικό (μόλις χθες το πρακτορείο Pajhwok ανακοίνωσε την κλοπή 40 εκατ. αφγάνι, το εθνικό νόμισμα του Αφγανιστάν) από το υπουργείο Αστικής Ανάπτυξης και 273 εκατ. αφγάνι που καταβλήθηκαν παράνομα σε δύο εταιρείες για ένα έργο που έμεινε μόνο στα χαρτιά. Η δημιουργία αυτού του εξελιγμένου δικτύου πληροφοριών, ένας από τους λόγους της ταχείας νίκης των Ταλιμπάν, μας λέει επομένως για μια εξελιγμένη ηγεσία, όχι μόνο τεχνολογικά. Με την πάροδο των ετών, αυτή η ηγεσία προσπάθησε να αποδεσμευτεί από τη στάμπα των Παστούν στο κίνημα και μάλιστα προσπάθησε να είναι προσεκτική στις ανάγκες των γυναικών, παραδεχόμενη ακόμη και ότι έχει κάνει λάθη στο παρελθόν. Ένας δρόμος που φαίνεται να ανοίγει προς δύο κατευθύνσεις: αυτόν της αναζήτησης εσωτερικής συναίνεσης σε έναν κόσμο, κυρίως αστικό, που είναι ριζοσπαστικά αλλαγμένος. Και στο να δημιουργήσει μια αποδοχή και συναίνεση από τις οποίες δεν μπορεί να αποκοπεί. Οι σημερινοί Ταλιμπάν, που δίνουν έμφαση στον πόλεμο για την ανεξαρτησία περισσότερο από το Κοράνι, δεν μπορούν να δεχτούν ότι το Πακιστάν θα είναι ο μόνος νονός από τον οποίο θα εξαρτώνται. Ως εκ τούτου, τα ανοίγματα των Κινέζων ή των Ρώσων (που δεν είναι νέα) είναι ευπρόσδεκτα, καθώς και η πιθανότητα το καθεστώς τους να είναι ένα καθεστώς, αλλά όχι τρόμου. Αλλά υποθέτοντας, και μη παραδεχόμενοι ότι η ηγεσία τους έχει αλλάξει πραγματικά, κάτι που μένει να αποδειχθεί, ποια είναι η απόσταση μεταξύ της ηγεσίας και των στρατιωτών της, των οποίων τη θηριωδία γνωρίζουμε ήδη; Και ποιο μπορεί να είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει η ηγεσία στους αρχηγίσκους που επέτρεψαν την ταχύτατη επέλαση; Οι επόμενες μέρες θα δείξουν αμέσως αν θα ξεσπάσει, όπως όλοι φοβόμαστε και όπως οι ντόπιοι λένε, η δολοφονική εκδίκηση και το κυνήγι συνεργατών, ή εάν, τουλάχιστον προσχηματικά, το Εμιράτο θελήσει να εμφανιστεί στον κόσμο σαν μια συντηρητική κυβέρνηση και όχι μόνο σαν κυβέρνηση στυγερών βασανιστών και εκτελεστών.

Eνώ η ελληνική κυβέρνηση «πουλάει φούμαρα» στο ακροδεξιό της ακροατήριο, επιθεωρώντας φράχτες στον Εβρο και μοιράζοντας «πρόστιμα» 5.000 ευρώ σε θαλασσοδαρμένους πρόσφυγες, οι εξελίξεις που «τρέχουν» σε δύο μεγάλες οικονομίες της γηραιάς ηπείρου υποδεικνύουν ότι οι προσφυγικές ροές και ευρύτερα η μετακίνηση μεταναστευτικού εργατικού δυναμικού συνιστούν ένα πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Γερμανία και Βρετανία, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, καταγράφουν σοβαρή έλλειψη εργατικών χεριών αυτή τη στιγμή, παρότι στην επικράτειά τους υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι πολίτες και αυτό έχει άμεσες συνέπειες στη λειτουργία της οικονομίας τους. Και στις δύο, οι ξένοι -φθηνότεροι συνήθως- εργάτες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παραγωγικής διαδικασίας και, όπως φαίνεται, κλειδί για τη λύση του προβλήματός τους. Ο επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Εργασίας της Γερμανίας, Ντέτλεφ Σέλε, ήταν ξεκάθαρος στη χθεσινή συνέντευξή του στη Suddeutsche Zeitung: «Χρειαζόμαστε 400.000 μετανάστες ετησίως, πολύ περισσότερους από όσους είχαμε ανάγκη τα τελευταία χρόνια». Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, το εργατικό δυναμικό της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης θα συρρικνωθεί φέτος κατά περίπου 150.000 εργαζόμενους, ενώ «τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμη πιο δραματικά». Κλειδί για την κάλυψη των κενών στην αγορά εργασίας, όπως είπε, είναι οι μετανάστες, η ροή των οποίων πέρυσι στη χώρα ήταν η χαμηλότερη των τελευταίων 10 ετών. Οι δηλώσεις του Σέλε προκάλεσαν τη μήνιν του βουλευτή του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική Γερμανία, Ρενέ Σπρίνγκερ, ο οποίος τον αποκάλεσε «φερέφωνο των εταιρειών που επιδιώκουν με τη μετανάστευση να μειώσουν κι άλλο τους μισθούς».

Το ζην ως βασίλειο της ανάγκης: η γνωστότερη διατύπωση ανήκει στον Κάρολο Μάρξ. Για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος απ’ αυτό, “ο βασικός όρος είναι η συντόμευση της εργάσιμης ημέρας”, λέει. Αλλά η πεμπτουσία του καπιταλισμού εδώ ακριβώς βρίσκεται. Στο σημείο, δηλαδή, όπου η δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως και κάθε δεξιά διακυβέρνηση όπου γης, επενδύει: στην επιμήκυνση του ωραρίου, δωράκι στους εργοδότες. Κι αν ο Μαρξ λογίζεται επαναστάτης, μαζί του συμφωνεί και ο Επίκουρος που δεν επιθύμησε ν’ αλλάξει τον κόσμο. H επικούρειος λογική ομοιοτρόπως στοχάζεται: “κακὸν ανάγκη, αλλ’ ουδεμιά ανάγκῃ ζην μετὰ ανάγκης”. Κακό πράγμα η ανάγκη, λέει ο Επίκουρος, και δεν έχουμε καμιάν ανάγκη να ζούμε κάτω από την εξουσία της. Η υλιστική εσχατολογία του απορρίπτει τη μεταθανάτια ζωή και βάζει τα πράγματα στη θέση τους: μια φορά γεννιόμαστε, δεν έχει δεύτερη. Γι’ αυτό, μην αναβάλλεις τη χαρά, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Η ζωή περνά και χάνεται, μην την καταστρέφεις με πολλά και μην καταστρέφεσαι κι εσύ δουλεύοντας. Από την “καταστηματική ηδονή” του Επίκουρου, αυτή που απαλλάσσει το σώμα από τον πόνο και τον κάματο, οδηγώντας στο “ηδέως και μακαρίως ζην”, ως την μαρξική απαλλαγή του εργάτη από τις αλυσίδες του και την κατάργηση της αλλοτρίωσης, η φιλοσοφική απόσταση είναι μικρή. Αν ο ανθρωπισμός του Κήπου δεν παρέπεμπε σε στάσεις, πολιτικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις, προτεραιότητα του αριστερού ανθρωπισμού είναι ν’ αλλάξει τον κόσμο. Και να προτάσσει τα αυτονόητα: 6ωρο αντί 8ώρου, επιμήκυνση των ημερών για διακοπές, αύξηση του μεροκάματου. Αλλά στον δυτικό υπερανεπτυγμένο κόσμο ο μεν Επίκουρος έχει μάλλον ξεχαστεί, ο δε Μαρξ κατασυκοφαντηθεί. Η υλιστική, αλλά βαθιά ανθρωπιστική, οπτική για τη μία και μοναδική ζωή, επικαλύφθηκε από τη θεολογία των μεταφυσικών επουράνιων παραδείσων, τόσο βολικών για την καπιταλιστικού τύπου ανάπτυξη, τόσο εχθρικών για τον κόσμο της εργασίας. Δυστυχέστατα, εκτός απροόπτου, μια ακόμα γενιά εργατριών/των αποθνήσκει δουλεύοντας, αφού, ανάμεσα στα άλλα, αυξάνονται και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.