Αναδημοσιεύσεις

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η δαμόκλειος σπάθη των νέων κυρώσεων επικρέμαται, σύμφωνα με την ρητορική που υιοθετεί ο Λευκός Οίκος σε περίπτωση που υπάρξει ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από ένα σενάριο το οποίο η ίδια η Δύση πρόβαλλε επίμονα όλο το προηγούμενο διάστημα, ενώ η Μόσχα τόνιζε ότι δεν περιλαμβάνεται στις προθέσεις της. Εξίσου σημαντικά, όμως είναι και τα όσα ακολούθησαν της διμερούς επαφής. Ο Τζο Μπάιντεν φρόντισε να έχει τηλεδιάσκεψη με τους κυριότερους συμμάχους των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ήτοι τους ηγέτες της Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, με τους οποίους συμφωνήθηκε, σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, να υπάρξει συντονισμένη κίνηση εφεξής και διαβούλευση με τα λοιπά μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Οι "5” κάλεσαν τη Ρωσία να αποκλιμακώσει τις εντάσεις, διακήρυξαν την υποστήριξή τους στην κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και συμφώνησαν ότι μοναδικός δρόμος επίλυσης της σύγκρουσης στο Ντονμπάς είναι η διπλωματία, ιδίως σε "σύνθεση Νορμανδίας”, με σκοπό την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ. Αξίζει να συγκρατήσει κανείς ότι η αναφορά στις (εν πολλοίς ξεχασμένες τελευταία) συμφωνίες του Μινσκ, που θέτουν υποχρεώσεις τροποποίησης του Συντάγματος στην πλευρά του Κιέβου, αποτελεί τρόπον τινά δικαίωση της Μόσχας, ενώ και ο άμεσα ενδιαφερόμενος Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι δεν πρόκειται να έχει επαφή με τον Μπάιντεν παρά την Πέμπτη.

Όπως μας λέει η «Πόλη Ανάποδα-Δύναμη Ανατροπής», η περιβόητη ανάπλαση είναι μια ακραία επιχείρηση οικοπεδοποίησης και ιδιωτικοποίησης του τελευταίου ελεύθερου δημόσιου χώρου της πόλης μας. «Ζούμε σε μια πόλη που ασφυκτιά. Χωρίς μέσα μαζικής μετακίνησης, φορτωμένη με υψηλές συγκεντρώσεις ρύπων, με ελάχιστους ελεύθερους χώρους, με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο από όλες σχεδόν τις πόλεις της Ευρώπης. Η μόνη μας ελπίδα για ένα πραγματικό μητροπολιτικό πάρκο, για μια σημαντική αύξηση των πράσινων, ελεύθερων χώρων, ήταν ο χώρος της ΔΕΘ, με τη μετεγκατάσταση της Έκθεσης στα δυτικά. Μια μετεγκατάσταση αναγκαία και για την ίδια την Έκθεση, γι’ αυτό και προβλεπόταν εδώ και χρόνια από τον χωροταξικό σχεδιασμό της πόλης. Δυστυχώς, ο Δήμος, οι πρόσφατες κυβερνήσεις, η διοίκηση της ΔΕΘ, αλλάξανε γνώμη. Θεώρησαν ότι η δημιουργία της νέας ΔΕΘ είναι μια καλή ευκαιρία να τη φορτώσουνε με επιπλέον εμπορικά κέντρα, με ένα τεράστιο ξενοδοχείο, με υπόγεια πάρκινγκ και άλλες χρήσεις. Και όλα αυτά «συμφέρει» περισσότερο να γίνουν στο κέντρο της πόλης, στο ίδιο «οικόπεδο». Οι ανάγκες της πόλης παραμερίστηκαν για να εξυπηρετηθούν ξανά τα ιδιωτικά κέρδη. Κέρδη, τα οποία θα πατήσουν ως συνήθως πάνω σε δημόσιες επενδύσεις. Για να αμβλύνουν τις αντιδράσεις, υποσχέθηκαν αρχικά ότι η «ανάπλαση» της ΔΕΘ θα κρατούσε τη μισή από την αρχική έκταση και θα απέδιδε την υπόλοιπη ως πάρκο. Η πρόταση που προκρίθηκε από το διαγωνισμό δείχνει ότι ούτε αυτό είναι αλήθεια. Από τα 162 στρέμματα της ΔΕΘ, μόνο τα 30,6 προορίζονται για αδόμητους, πράσινους χώρους –μια έκταση μικρότερη και από τα παρακείμενα υφιστάμενα πάρκα. Η έκταση αυτή δεν συνιστά καν μια ενότητα, αλλά αποτελεί τον ελάχιστο δυνατό προαύλιο χώρο γύρω από τα τσιμεντένια τέρατα, τα λεγόμενα «νησιά». Πρόκειται για μια ακραία επιχείρηση οικοπεδοποίησης και ιδιωτικοποίησης του τελευταίου ελεύθερου δημόσιου χώρου της πόλης μας, πρόκειται για μια σχεδιαζόμενη και συνειδητή περιβαλλοντική καταστροφή. Μέσα στην κορύφωση της κλιματικής κρίσης, θα το πούμε ακόμη πιο δυνατά: το κέντρο δεν αντέχει άλλες υποδομές, άλλα εμπορικά κέντρα και τερατώδη ξενοδοχεία, άλλα αυτοκίνητα. Χρειαζόμαστε ελεύθερο χώρο, πράσινο, οξυγόνο για να ανασάνουμε. Η μάχη της ΔΕΘ είναι για εμάς μια μάχη ζωής –σας καλούμε να τη δώσουμε μαζί ως το τέλος».

Το πρόταγμα της “αριστείας” είναι μια όλως συστημική επιλογή. Η δε αφομοίωσή της από, πρώην…

1989 Μάρτιος: Οι Σοβιετικοί πολίτες παίρνουν μέρος στις πρώτες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες ωστόσο γυρίζουν «μπούμερανγκ», καθώς εκλέγονται στο «Κογκρέσο» πολλοί υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας των επιμέρους Δημοκρατιών της ΕΣΣΔ. Νοέμβριος: Το Τείχος του Βερολίνου πέφτει έπειτα από μια σειρά απίθανων γραφειοκρατικών... «ατυχημάτων» και λαθών, ο Γκορμπατσόφ καταργεί το «δόγμα Μπρέζνιεφ» αρνούμενος να στείλει τα τανκς, και μέσα σε λίγους μήνες τα κομμουνιστικά καθεστώτα στους «δορυφόρους» της Ανατολικής Ευρώπης καταρρέουν, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις και στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ. 1990 Μάρτιος: Μετά τη νίκη εθνικιστικών κομμάτων σε έξι από τις 15 σοβιετικές Δημοκρατίες (Λιθουανία, Μολδαβία, Εσθονία, Λετονία, Αρμενία, Γεωργία) αρχίζει από τη Ρίγα και το Βίλνιους ο χορός των ανεξαρτητοποιήσεων, με το σοβιετικό καθεστώς σε ρόλο θεατή. Μέχρι τα τέλη του επόμενου έτους, δέκα κράτη-μέλη κήρυξαν την ανεξαρτησία τους. 1991 Αύγουστος: Ο «ειρηνιστής» Γκορμπατσόφ παραμένει πολύ δημοφιλής, αλλά μόνο στο εξωτερικό... Η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, με τη σύλληψή του από μια δράκα σκληροπυρηνικών στρατηγών και στελεχών του κόμματος, που θέλουν να κρατήσουν την ΕΣΣΔ ζωντανή με τη βία, αποτελεί τη χαριστική βολή για το ετοιμοθάνατο καθεστώς. Δεκέμβριος: Τις πρώτες πρωινές ώρες των Χριστουγέννων του 1991, ένας παντελώς αποδυναμωμένος Γκορμπατσόφ παραιτείται και μεταθέτει την εξουσία στον πρώην «απαρατσίκ» εκλεγμένο πρόεδρο της Ρωσίας Μπόρις Γιέλτσιν. Την επόμενη ημέρα, η (π)ανίσχυρη ΕΣΣΔ αυτοδιαλύθηκε επίσημα και βουβά, αιφνιδιάζοντας τους πάντες, και ιδιαίτερα τις μυστικές υπηρεσίες των ψυχροπολεμικών αντιπάλων της...

«Σε αυτή τη συνθήκη το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που συµµετέχει στις οµάδες αντιµετώπισης των µαζικών απωλειών υγείας, προσφέρει τις υπηρεσίες του κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας, µεγάλης πίεσης χρόνου, συναισθηµατικής φόρτισης και, συχνά, έλλειψης κατανόησης από τους πολίτες, που πλήττονται από την εκάστοτε καταστροφή», όπως εξηγείται. Στην περίπτωση της χώρας μας η έλλειψη κατανόησης έρχεται και από την κυβέρνηση. Στις µαζικές καταστροφές, σημειώνεται, «υπάρχει, κατά κανόνα, δυσαναλογία µεταξύ αυτών που χρειάζονται βοήθεια και αυτών που είναι σε θέση να την προσφέρουν. Το στρες των υγειονομικών που συσχετίζεται µε τις δικές τους προσπάθειες ανακουφίσεως των πληγέντων είναι πιθανό να επιδρά αρνητικά στους ίδιους. Το δευτερογενές τραυµατικό στρες, ή κόπωση συµπόνιας, αποτελεί τη φυσική συνέπεια της παροχής φροντίδας σε ανθρώπους που πονάνε, υποφέρουν ή είναι τραυµατισµένοι και αφορά το “κόστος της φροντίδας” για τους επαγγελµατίες υγείας».

Όταν κανείς δεν λυγίζει μπροστά στην εικόνα ενός πεσμένου παιδιού, όταν κανείς δεν το αγγίζει παρά μονάχα με την άκρη του ποδιού, τότε μιλάμε για τον θρίαμβο της σφαγής. Δεν προλαβαίνεις μήτε να απελπιστείς μπροστά σε ένα τέτοιο θρίαμβο. Ναι, το «εργοστάσιο της σοκολάτας» για τα παιδιά που δεν έχουν παιχνίδια δεν χτίστηκε ακόμα. Χτίζονται μόνο εργοστάσια παραγωγής φόνων, εργοστάσια παραγωγής μιας φονικής πραγματικότητας που σκοτώνει αδιακρίτως όσους φτάνουν στις πύλες τους, αψήφιστα νέοι, αψήφιστα παίζοντας με την ελπίδα ή την απορία. Γιατί το σύστημα δεν είναι μαγικά παραμυθένιο. Είναι πραγματικά και τελεσίδικα πραγματικό. Όπως ο φόνος. Κι αυτό το εργοστάσιο διαρκώς εκσυγχρονίζεται, παράγοντας καινούργια είδη νεκρών, μοντέρνων νεκρών που σκοτώνουν τα παιδιά, με τα μέσα της εποχής τους, επειδή τα παιδιά βλέπουν στ’ αλήθεια. Ξέρουν πως η ζωή είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής θαυμάτων. Εκεί ακριβώς καραδοκεί ο φονιάς του ταξικού συστήματος. Και πνίγει τα παιδιά μέσα στο θαύμα της ζωής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραδεχθεί την ήττα, αν θέλει να του πιστωθεί η μάχη. Και να συνεχίσει τη μάχη. Και όχι να μεταφράζει μονίμως αυτό που καταλαβαίνουν οι πολλοί ως συμβιβασμό σε ευθύνη και σταθερότητα. Δεν υπάρχει ανάγκη ούτε για ένα νέο ΠΑΣΟΚ ούτε για μια νέα Δημοκρατική Αριστερά. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό στερέωμα δεν είναι αυτή του καλού διαχειριστή, αλλά του υπερασπιστή των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και του ενορχηστρωτή της αλλαγής. Κι αν αντιτάξει κανείς ή καμιά ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αυτή την κατεύθυνση, τότε καλό θα ήταν να αναρωτηθεί σε ποιο πολιτικό (ιστορικό, νοηματικό, κ.λπ.) πλαίσιο οφείλουν αυτές να ενταχθούν προκειμένου να γίνουν κατανοητές και πιστευτές: σε αυτό του 2010-2015, σε αυτό του 2015-2019, ή σε ένα που θα αποκαθιστά τη διαρραγείσα ενότητα των δύο;

Σε αυτή την τόσο κρίσιμη συγκυρία για την ελληνική οικονομία, θα έπρεπε να συζητάμε δύο…