Αναδημοσιεύσεις

Το επερχόμενο νομοσχέδιο για τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια περιέχει διατάξεις που διαφοροποιούν από τον κύριο…

Φέτος το Εργαστήρι Επιμέλειας Εκδόσεων του ΜΙΕΤ δεν θα γίνει, έπειτα από 18 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας. Το ΜΙΕΤ τελεί υπό μεταβατική διεύθυνση και, σύμφωνα με την ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του, «η εταβατική Διευθύντρια κ. Λούβη δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις που θα δεσμεύουν το Ίδρυμα για τα επόμενα δύο χρόνια»! Το Εργαστήρι του ΜΙΕΤ για επιμελητές εκδόσεων είναι μοναδικό στο είδος του: Γίνεται με σκληρές εξετάσεις και χωρίς δίδακτρα, δηλαδή αξιοκρατικά και δωρεάν. Απαιτεί τη δέσμευση της παρακολούθησής του δύο φορές την εβδομάδα επί δύο χρόνια. Ως απόφοιτοί του μάθαμε να συνεργαζόμαστε με όλους τους επαγγελματίες της παραγωγής του βιβλίου (εκδότες, στοιχειοθέτες, τυπογράφους, βιβλιοδέτες) και διδαχθήκαμε την επιμέλεια του βιβλίου ως πράξη φροντίδας και συνεργασίας. Το Εργαστήρι στηριζόταν ως τώρα στις δύο διδάσκουσες, την Αντιγόνη Φιλιπποπούλου και την Κωστούλα Σκλαβενίτη, υπεύθυνες εκδόσεων του ΜΙΕΤ, και λειτουργούσε χάρη στην ανιδιοτελή αφοσίωσή τους. Ήταν μια όαση για την κατάρτιση όσων το παρακολουθήσαμε, είτε ασχοληθήκαμε επαγγελματικά με την επιμέλεια εκδόσεων είτε όχι. Η μαθητεία σε αυτό ήταν μια μαθητεία αριστείας. Από τις τάξεις μας εφοδιάστηκαν πολλαπλώς διάφοροι εκδοτικοί οίκοι και η αποφοίτησή μας από αυτό αποτελούσε εγγύηση για την ποιότητά μας ως επαγγελματιών. Σταματώντας, αφήνει χωρίς αντιπρόταση το χώρο της εκπαίδευσής μας, προς όφελος μιας σεμιναριακής, επί πληρωμή και χωρίς άλλα κριτήρια, κατάρτισης διορθωτών. Η παύση του είναι μέρος της συρρίκνωσης του Εκδοτικού Τμήματος του Ιδρύματος. Η πλούσια και μακρόχρονη δραστηριότητά του αποδεικνύεται από την αδιαμφισβήτητη ποιότητα των πλέον των 500 εκδόσεών του, οι οποίες καλύπτουν «κυρίως διδακτικές ανάγκες των πανεπιστημίων, αλλά και ευρύτερα βιβλιογραφικά κενά», καθώς και «έργα που, λόγω κόστους ή άλλων ειδικών αναγκών, δεν είναι δυνατόν να τα αναλάβουν οι εμπορικοί εκδοτικοί οίκοι», όπως πληροφορεί η ιστοσελίδα του. Οι εκδόσεις του ΜΙΕΤ αποτελούν πρότυπο για την εγχώρια εκδοτική παραγωγή. Με την απαξίωσή τους χάνεται ένας ολόκληρος τρόπος δουλειάς και φροντίδας του βιβλίου. Η κατά πολλούς προσχηματική οικονομική εξυγίανση του ΜΙΕΤ στοχεύει ακριβώς στη συνολική υποβάθμιση του έργου του. Πλήττεται αφενός ο μορφωτικός χαρακτήρας ενός Ιδρύματος που καλλιεργεί ελεύθερους ανθρώπους και ολοκληρωμένους επαγγελματίες, προς όφελος όσων προωθούν την πειθήνια, ανειδίκευτη και ελαστική εργασία, και αφετέρου η εκδοτική πολιτική του, που προάγει το βιβλίο ως κοινωνικό αγαθό, σε αντίθεση με τις εμπορευματικές επιταγές του κεφαλαίου. Το ΜΙΕΤ πρέπει να παραμείνει ενεργός εκδοτικός χώρος και τα μορφωτικά του προγράμματα να συνεχιστούν στο ακέραιο, σύμφωνα με το πνεύμα των ιστορικών οραματιστών, των δημιουργών του, των εργαζομένων και των συνεργατών του που υπηρέτησαν πιστά τους σκοπούς του από την ίδρυσή του το 1966 μέχρι την κήρυξη της δικτατορίας και από την αποκατάσταση της δημοκρατίας έως σήμερα. Οι εκδόσεις και οι εκδηλώσεις που συνεχίζονται τώρα είναι μόνο λίγες σε σύγκριση με όσες προβλέπονταν από την προηγούμενη διεύθυνσή του, και σε λίγο θα σταματήσουν και αυτές. Δεν πρέπει να αφήσουμε να σιγήσει το ΜΙΕΤ με το να καταργούνται μία-μία οι δράσεις του, ώσπου να μη μείνει καμία. Ως απόφοιτοι και απόφοιτες του Εργαστηρίου Επιμέλειας Εκδόσεων του ΜΙΕΤ, διαμαρτυρόμαστε για την παύση του και για την απαξίωση του Εκδοτικού Τμήματος και του ΜΙΕΤ εν γένει. Είναι χρέος μας να τα υπερασπιστούμε, για την προσφορά τους προς εμάς και προς το σύνολο. Να σταματήσει η διάλυση του ΜΙΕΤ τώρα!

Ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων, διάσημος για το χιούμορ, την ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τους…

Η συμμετοχή του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου είναι πράγματι «ιστορική». Με την πιο αρνητική βέβαια έννοια του όρου. Είναι η πρώτη φορά, που Έλληνας πρωθυπουργός πηγαίνει σε συνεδρίαση του εκκλησιαστικού οργάνου, και μάλιστα αποδέχεται την εξαίρεση της Εκκλησίας από τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. Πρόκειται για συμβολισμό, που αποκαλύπτει πώς εννοούν και οι δυο πλευρές την περιβόητη διακήρυξη περί διακριτών ρόλων Εκκλησίας και Κράτους. Με την κίνησή του αυτή, ο κ. Μητσοτάκης αποκαλύπτει επίσης πώς εννοεί ο ίδιος τον «φιλελευθερισμό» του. Αναγνωρίζει στην Εκκλησία ρόλο υπεράνω των νόμων και υπεράνω του δημοσίου συμφέροντος, της προστασίας δηλαδή της δημόσιας υγείας. «Του τρέχει» σαν να λέμε, ο φιλελευθερισμός… «από τα ράσα». Υποχρεώθηκε βέβαια να παγώσει, μέσα σε γενική κατακραυγή, την μονιμοποίηση 4.000 ιερέων που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, όπως αποκάλυψε ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών. Η Εκκλησία θα μπορούσε να παίξει πιο ουσιαστικό ρόλο στην επέκταση του εμβολιασμού. Όχι με γραφειοκρατικές «εγκυκλίους» για να φύγει η υποχρέωση, αλλά με πράξεις και λόγους που στο τμήμα των πιστών που αντιστέκεται ακόμα, «μετράνε» διαφορετικά. Είχε τη δυνατότητα. Ως τώρα, το απέφυγε. Έμεινε το έργο ορφανό, στους ώμους φωτισμένων ιεραρχών και κληρικών, που ο αριθμός τους όμως είναι περιορισμένος. Το σήμα που εξέπεμψε η συνάντηση Μητσοτάκη - Ιερώνυμου είναι ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση: η συνέχιση της εξαίρεσης των ναών από τους υγειονομικούς κανόνες ενισχύει καίρια τις λανθασμένες αντιλήψεις. Κι αυτό, τη στιγμή που η χώρα μας σπάει το ένα θλιβερό ρεκόρ μετά το άλλο, σκαρφαλώνοντας τις τελευταίες βδομάδες στην κορυφή της Δυτικής Ευρώπης σε θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκους.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ο όρος «μαρξισμός» είναι σχεδόν ταμπού. Το να τολμήσει κάποιος/α να ισχυριστεί ότι ο μαρξισμός θα έπρεπε να είναι η καθοδηγητική θεωρία του κόμματος θα τον/την κατέτασσε αυτομάτως στο γελοίο προπαγανδιστικό εφεύρημα του «ΣΥΡΙΖΑ του 3%». Κατά τη γνώμη μου, η (μη) σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τον μαρξισμό είναι ίσως η πιο κρίσιμη πλευρά του ταυτοτικού του προβλήματος. Συγκεκριμένα: Ο ουσιαστικότερος τρόπος με τον οποίο συνδέεται ένας πολιτικός φορέας της Αριστεράς με τον μαρξισμό είναι η έμπρακτη κατάδειξη του ταξικού του χαρακτήρα, κατά τρόπο που αναδεικνύει την ανταγωνιστική διάσταση των ταξικών σχέσεων. Την εποχή της απροκάλυπτης επίθεσης που υφίστανται οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι τουλάχιστον αστείο για το κόμμα της Αριστεράς να φοβάται ότι θα κατηγορηθεί πως διχάζει την κοινωνία αν απαντήσει σε τούτη την επίθεση εκθέτοντάς την ως τέτοια. Οσο για το... επιχείρημα του «3%», δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε εκλογικά όταν έπεισε τον κόσμο για την ταξικότητά του. Ακριβώς αντίστροφα με ό,τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ.

Εκδικάζεται στο Πρωτοδικείο της Σύρου η αγωγή της ONEX εναντίον μελών του Παρατηρητηρίου Περιβάλλοντος με απαίτηση εξοντωτικής ποινής 3 εκατομμυρίων ευρώ. Η αγωγή αυτή είναι πρωτάκουστη διότι στρέφεται εναντίον της ελευθερίας γνώμης και έκφρασης πολιτών μελών του Παρατηρητηρίου Προστασίας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ), που τόλμησαν να διερωτηθούν αν τηρείται η εφαρμογή περιβαλλοντικών όρων από τις γειτνιάζουσες ναυπηγοεπισκευαστικές δραστηριότητες, καθώς και να ζητήσουν από τις αρμόδιες αρχές την ανάθεση συνολικής μελέτης για να διαπιστωθεί το ενδεχόμενο ρύπανσης του λιμένα της Ερμούπολης, μετά από ένα μοναδικό και τυχαίο δείγμα του βυθού στο οποίο σύμφωνα με το ΕΛΚΕΘΕ βρέθηκαν αυξημένα βαρέα μέταλλα. Είναι βεβαίως η αγωγή εκβιαστική και τρομοκρατική γιατί επιδιώκει να δώσει σήμα σε όσους «δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις»…..

Η τακτική της σιωπής μπορεί να αποδείχτηκε επαρκής για να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές, εντούτοις είναι απίθανο να συνεχίσει να είναι παραγωγική από τη στιγμή που ο Νίκος Ανδρουλάκης θα αναλάβει τα νέα καθήκοντα. Γιατί ως πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. όχι μόνο αναπόφευκτα θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του στο πεδίο των συμμαχιών, αλλά θα αναγκαστεί να παρουσιάσει την προγραμματική πρότασή του. Ακόμα και το να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, μεταθέτοντας για το μέλλον την αποσαφήνιση της γραμμής του, συνιστά και αυτό μια πολιτική επιλογή για την οποία θα αξιολογηθεί πολιτικά. Αργά ή γρήγορα ο κ. Ανδρουλάκης θα πρέπει να μιλήσει και βάσει όσων πει θα κριθεί από τους πολίτες.

ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Συνιστά, κατά τη…

Στις μεγάλες προκλήσεις των ημερών, δεν απαντά κανείς με την αναπαραγωγή ξεπερασμένων μοντέλων του παρελθόντος αλλά συμβάλλοντας ώστε τα σχήματα πολιτικού ανταγωνισμού να αποκρίνονται στις επιτακτικές κοινωνικές ανάγκες, ενισχύοντας πραγματικά την ίση ελευθερία προς όφελος των πολλών. Υπ΄ αυτό το πρίσμα, η νέα ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής θα αναγκαστεί σύντομα να πάρει σαφή θέση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από τη στιγμή που η ανατροπή της ανάλγητης κυβερνητικής πολιτικής θα γίνει λαϊκή απαίτηση, δεν θα υπάρχουν περιθώρια για αμφισημίες και μισόλογα. Ο (όποιος) νέος πρόεδρος θα κληθεί να δώσει το ξεκάθαρο στίγμα του και να οδηγήσει το κόμμα του σε αποφάσεις τις οποίες, τι ειρωνεία, ουδέποτε συνδιαμόρφωσε με τους ανθρώπους οι οποίοι τον εξέλεξαν, ουδέποτε τις συζήτησε με τη βάση - στο όνομα της οποίας πίνει νερό. Να ξαναμιλήσουμε, λοιπόν, για «γιορτή της δημοκρατίας»;