Αναδημοσιεύσεις

02
12

Ο ακροδεξιός Ζεμούρ εφορμά… παραπαίοντας

Ο καλούμενος και "Γάλλος Τραμπ” αντιμετωπίζει μεγαλύτερα προβλήματα εκεί που πραγματικά παίζεται το εκλογικό παιχνίδι. Ο χρηματιστής Σαρλ Γκαβ, ο πρώτος ο οποίος διέθεσε 300.000 ευρώ τον Σεπτέμβριο για την εκστρατεία του Ζεμούρ έχει ήδη αποσυρθεί. Άλλα βαριά ονόματα της άκρας δεξιάς όπως ο άλλοτε υποψήφιος πρόεδρος Φιλιπ ντε Βιλιέ, ο Ζαν-Φρεντερίκ Πουασόν και η αποξενωμένη ανιψιά της Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν, έκαναν γνωστό ότι δεν θα παρευρεθούν στην συγκέντρωση του Ζεμούρ την ερχόμενη Κυριακή, με τον πρώτο να κάνει λόγο για "ερασιτεχνισμό, αλαζονεία και μοναξιά" του υποψηφίου, που τα δημοσκοπικά ποσοστά του πλέον έχουν προσγειωθεί στο 12-15%. Κατόπιν όλων αυτών ο Ζεμούρ προχώρησε την Τρίτη στην κυκλοφορία ενός βιντεοσκοπημένου μηνύματος με το οποίο ανακοινώνει την προεδρική υποψηφιότητά του (χωρίς πάντως να έχει εξασφαλίσει προς το παρόν τις απαιτούμενες υπογραφές αιρετών), δηλώνοντας, μεταξύ άλλων ηχηρών, ότι απευθύνεται στους Γάλλους που είναι "εξόριστοι στην ίδια την πατρίδα τους" και ότι "το θέμα δεν είναι πλέον να μεταρρυθμιστεί η Γαλλία, αλλά να σωθεί". Παραπέμποντας δε στην συνωμοσιολογική θεωρία της Μεγάλης Αντικατάστασης, ο αμφιλεφγόμενος Γαλλο-Εβραίος Ζεμούρ διακήρυξε: "Δεν θα αφήσουμε να μας καταστήσουν υποτελείς, να μας κατακτήσουν, να μας αποικίσουν, να μας αντικαταστήσουν". Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας σκηνοθεσίας που παρέπεμπε στο ιστορικό διάγγελμα του Ντε Γκωλ την 18 Ιουνίου 1940, με τον Ζεμούρ να έχει τοποθετήσει μπροστά του ένα μικρόφωνο εποχής. "Το μικρόφωνο ήταν του Ντε Γκωλ, αλλά ο λόγος ήταν του Πεταίν", σχολίασε δηκτικά ο εκπρόσωπος των Σοσιαλιστών, Ολιβιέ Φορ. Η Λεπέν πάντως έχει αναθαρρήσει. Το ενδεχόμενο, ωστόσο, να μοιραστεί η ψήφος της ακροδεξιάς απαλλάσσει τον πρόεδρο Μακρόν από τον φόβο αναμέτρησης με κάποιον ισχυρό αντίπαλο στον δεύτερο, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας στην Κεντροδεξιά να προκρίνει τον δικό της υποψήφιο, που δεν έχει ακόμη επιλεγεί.
01
12

Η ιστορία μιας μεταμόρφωσης

Εντουάρ Λουί «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας», μετάφραση: Στέλα Ζουμπουλάκη, εκδόσεις Αντίποδες, 2021 Αναφερόμαστε στον ακτιβιστή συγγραφέα Εντουάρ Λουί –ή, κατά κόσμο, Εντί Μπελγκέλ– τρομερό παιδί των σύγχρονων γαλλικών γραμμάτων όπου στα μέσα, μόλις, της τρίτης δεκαετίας του ξεκίνησε μια μεγάλη λογοτεχνική καριέρα με βιβλία που προκάλεσαν συζητήσεις. Σε αυτά, ο Λουί γράφει για τη ζωή του ως μαθητής στο μικρό χωριό όπου γεννήθηκε και λόγω του διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού του δέχθηκε βία σωματική και λεκτική, τόσο από τους γύρω του όσο και από την οικογένεια του. Ύστερα, οι σπουδές στις κοινωνικές επιστήμες, σε αντίθεση με τον πορεία ζωής των γονιών του, πλήρως αποξενωμένος από αυτούς. Ο Λουί αναφέρεται στον αλκοολικό πατέρα του, τις κάκιστες συνθήκες στο εργοστάσιο που δούλευε αυτός, την εκμετάλλευσή που υπέστη και το σοβαρό ατύχημα που του τσάκισε την πλάτη.
30
11

Αλίκη Κοσυφολόγου: Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες

Η έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο της έμφυλης βίας και βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα –και ιδιαίτερα στην πιο ακραία του έκφραση, τη γυναικοκτονία– προσεγγίζεται και ως όψη μιας διεθνούς πραγματικότητας. Σε πρόσφατο άρθρο της Guardian το οποίο υπογράφουν η Ruth Michaelson και η Μαρία Σιδηροπούλου με τίτλο “Α woman murdered every month: is this Greece’s moment of reckoning femicide” [«Μία γυναίκα δολοφονείται κάθε μήνα: Είναι αυτή η στιγμή για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας στην Ελλάδα», 10.11.2021] σχολιάζεται η έξαρση του φαινόμενου στην Ελλάδα, ενώ επισημαίνονται οι ανεπάρκειες των δομών κοινωνικής φροντίδας αλλά και η πλημμελής αντιμετώπιση των περιστατικών έμφυλης βίας από την αστυνομία. Ειδικότερα, αναδεικνύεται η κυρίαρχη σεξιστική κουλτούρα που διαπερνά αρκετές από τις λειτουργίες της ελληνικής αστυνομίας και έχει ως συνέπεια τη συστηματική παραγνώριση και υποτίμηση της σοβαρότητας των καταγγελιών για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βια, που σε αρκετές περιπτώσεις δυστυχώς έχουν αποβεί μοιραίες για τη ζωή των ίδιων των καταγγελλουσών ή των προσώπων που επιδιώκουν να προστατέψουν. Υπό το πρίσμα αυτό, εκτός από το αίτημα για τη νομική αναγνώριση του αδικήματος της γυναικοκτονίας ως διακεκριμένου εγκλήματος, σημαντική είναι και η βελτίωση του θεσμικού πλαισίου σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της αδράνειας ή της ατιμωρησίας των αρχών στην αντιμετώπιση περιστατικών έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.
29
11

Μαρία Γκασούκα: Η βία κατά των γυναικών τρέφεται με την ανοχή και τη σιωπή

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αναγνωρίστηκε ως κοινωνικό πρόβλημα χάρη στις έρευνες και τις προσπάθειες των φεμινιστριών, που έγιναν αποδεκτές και από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης, κ.ά. Η βία, αλλά και η απειλή της βίας, συνιστούν σημαντικό μέσο κοινωνικού ελέγχου. Τα αίτιά της συνδέονται άμεσα με την ανισότητα που υπάρχει μεταξύ γυναικών και ανδρών, καθώς και τις κοινωνικοοικονομικές δομές εξουσίας, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής, γεγονός που διαμορφώνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο η βία κατά των γυναικών, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, γίνεται αποδεκτή. Λειτουργεί και αναπαράγεται με τη συμβολή ιδεολογημάτων, θεσμών και μηχανισμών, με πρώτο αυτόν της οικογένειας, καθοριστικού παράγοντα αναπαραγωγής του πλέγματος των κυρίαρχων κοινωνικών αξιών. Όσο για τα ιδεολογήματα που την περιβάλλουν και που συχνά θέλουν τα θύματα και όχι οι δράστες της να φέρουν την ευθύνη της, αφομοιώνονται πρόθυμα και διαμορφώνουν συλλογική συνείδηση αποδοχής και ανοχής της έμφυλης βίας. Τα θύματα την προκαλούν, αυτά ερεθίζουν τους δράστες, προκαλούν τον βιασμό τους! Συχνά εγκαλούνται τα θύματα και για την αποδοχή ή ανοχή της βίας και, έστω και έμμεσα, οι γυναίκες εξακολουθούν να ενοχοποιούνται για τις ανδρικές πράξεις και παραλείψεις. Το σημαντικό χαρακτηριστικό της έμφυλης βίας είναι ένα καταχρηστικό πρότυπο συμπεριφοράς, που εφαρμόζεται με την πάροδο του χρόνου εντός ή εκτός της οικογένειας.
29
11

Το μακρινό παρόν του πρωθυπουργού

Θα ήταν λογικό να αναμένει κανείς ότι μετά το μνημειώδες αγνό αρχαίο ελαιόλαδο Ολυμπίας για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα θα βρισκόταν κάποιος από τόσους παραστεκάμενους, παρατρεχάμενους, παρακοιμώμενους να του υποδείξει... να επιδείξει λίγη αυτοσυγκράτηση και να μην μιλάει εκτός κειμένου και εκτός σκηνοθετικών οδηγιών. Θα ήταν λογικό, αλλά δεν... Όταν η αποχαλινωμένη έπαρση συναντά τον φρενιτιώδη εκνευρισμό, όλα τα φράγματα πέφτουν. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μιλάμε άλλωστε. Για τον άνθρωπο που δεν δίστασε να ανακατέψει τα πτώματα με τα χώματα και το πιο χυδαίο πατριδεμπόριο με την ιστορική αλήθεια αδιαφορώντας για τα ολέθρια αποτελέσματα προκειμένου να ωφεληθεί ψηφοθηρικά. Για τον άνθρωπο που δεν δίστασε να τοποθετήσει τις φιγούρες της ακροδεξιάς σαπίλας σε περίοπτη θέση στη γωνιακή βιτρίνα της δεξιάς πολυκατοικίας για να δείχνουν τα δόντια τους σε μια φρικώδη παρομοίωση χαμόγελου. Κι απέξω οι πετσωμένοι κλακαδόροι να χειροκροτούν. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, πώς να φερθεί λογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πώς να τον συγκρατήσεις; Κι εδώ που τα λέμε, ποιος να τον συγκρατήσει από τα εξαπτέρυγα και τα πολυόμματα που έχει μαζέψει γύρω του, αφού αυτά πρεσβεύει ο σύγχρονος, όλο και πιο αδηφάγος, καπιταλισμός κι αυτά πιστεύει βαθιά και ο ίδιος; Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι επόμενο να χάνεται η μπάλα. Όταν από τους Ηρακλείς του μητσοτακικού στέμματος ο ένας (Γεραπετρίτης) δηλώνει πως αν είχαμε περισσότερες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς, ο άλλος (Σκέρτσος) εντελώς σοβαρά λέει πως δεν θέλουμε ένα ΕΣΥ πολυτελείας, ενώ οι νεκροί από την πανδημία προσεγγίζουν καλπάζοντας τους 18.000. Όταν υπουργός Υγείας είναι ένας ακροδεξιός που μπήκε για να παραδώσει το ΕΣΥ στον ιδιωτικό τομέα. Όταν η ανάπτυξη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ενός Άδωνι Γεωργιάδη. Όταν υπουργός Εσωτερικών, και άρα υπεύθυνος για τη διεξαγωγή των εκλογών, είναι ο Μ. Βορίδης, που δεν τον λες και απαύγασμα δημοκρατικών πεποιθήσεων, ο οποίος μάλιστα έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι (η νομιμότητα, όταν δεν εργαλειοποιείται, δεν ενδιαφέρει) ώστε να μην επιστρέψει η Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία, ε, τότε πώς να περιμένεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συγκρατηθεί;