«Σήμερα που η παγκόσμια σκηνή σφραγίζεται από την προσφυγική κρίση, χρειάζεται να μιλήσουμε και να αναδείξουμε τη βία που ασκείται στις γυναίκες και στα κορίτσια, τόσο στις χώρες προέλευσης, όσο και στις χώρες διέλευσης και στις χώρες διαμονής. Η διάσταση του φύλου στο προσφυγικό δεν είναι μια φεμινιστική υπερβολή, αλλά μια τραγική πραγματικότητα που ζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια πρόσφυγες, στην εποχή της μαζικής μετακίνησης.
Οι θύτες της βίας έχουν πολλά πρόσωπα: είναι μέλη εμπολέμων ομάδων, είναι δουλέμποροι, είναι αξιωματούχοι, είναι συγγενείς, είναι ακόμα και οι ίδιοι πρόσφυγες. Δεν αρκεί όμως να περιγράφουμε την κατάσταση της βίας που υφίστανται. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι. Είμαστε πολιτικοί και αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Πρέπει να μιλήσουμε εμείς για τις γυναίκες και τα κορίτσια που δεν έχουν φωνή. Πρέπει να αγωνιστούμε εμείς για αυτές που δεν έχουν δύναμη. Ν’ αλλάξουμε τις συνθήκες που παράγουν τη βία, για να μην υποκρινόμαστε ότι καταδικάζουμε τη βαρβαρότητα. Να ζητήσουμε όχι μόνο καλύτερες συνθήκες στους καταυλισμούς, αλλά ασφαλείς διόδους για τις γυναίκες και τα κορίτσια που θέλουν να ζητήσουν άσυλο και διεθνή προστασία. Ανθρωπιστικές βίζες για την ασφαλή μετακίνηση εκείνων που ανήκουν στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και ταυτόχρονα γρήγορη οικογενειακή επανένωση με τα μέλη της οικογένειάς τους, αλλά και γρήγορη κα αξιοπρεπή μετεγκατάσταση και επανεγκατάσταση. Τέλος, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αιτίες που δημιουργούν τις γυναίκες πρόσφυγες και καταλήγουν στη βία εναντίον τους. Αυτοί είναι οι όροι σεβασμού της γυναικείας αξιοπρέπειας και διαφορετικότητας»
