Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πιέσει την Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της και να υλοποιήσει, πέραν της μετεγκατάστασης, το πρόγραμμα της οικογενειακής επανένωσης εντός έξι μηνών, όπως προβλέπεται από το Δουβλίνο II. Εκτός αυτού, η Ελλάδα θα πρέπει να διαδραματίσει έναν κεντρικό ρόλο στην ευρωπαϊκή στρατηγική για το προσφυγικό, που είναι κοντόφθαλμη κατά τη γνώμη μου. Είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα, που θα συνεχίσει να υπάρχει για μεγάλο διάστημα και πρέπει ως τέτοιο να το δούμε. Υπό αυτήν την άποψη, η Ελλάδα θα πρέπει να θέσει το ζήτημα στα αρμόδια όργανα ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να δεχθεί την ύπαρξη hot spots σε τρίτες χώρες, όπου εκεί δεν πληρούνται ούτε οι νομικές προϋποθέσεις του ασύλου, γιατί αυτές οι χώρες δεν είναι στη Συνθήκη της Γενεύης, ούτε είναι ασφαλείς, ούτε έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν τον προσφυγικό πληθυσμό. Να πιέσουμε όμως την Ευρώπη για ενίσχυση του Λιβάνου και της Ιορδανίας ή των χωρών προέλευσης των προσφύγων, υπό τη λογική του κράτους δικαίου, σεβόμενοι την ανεξαρτησία των κρατών, αλλά ζητώντας κάποιες δημοκρατικές εγγυήσεις και προχωρώντας σε μικρές στοχευμένες κινήσεις, όπως εξαγωγή τεχνογνωσίας σε κάποια ζητήματα, π.χ. για την παραγωγική ανασυγκρότηση, συνεργασίες σε ακαδημαϊκό επίπεδο και κάποιες μικρές επενδύσεις, όχι μεγάλων πολυεθνικών, με λογική αποικιοκρατίας, αλλά τέτοιες που θα συνέβαλλαν στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών των χωρών αυτών για να ενισχυθούν οικονομικά και να έχουμε μία ισότιμη συνεργασία στο προσφυγικό, αλλά και σε άλλους τομείς.
