«Καμικάζι» 28 ετών κρατά τη Μέρκελ στο χέρι
Στη Γερμανία όλοι μιλούν για το «φαινόμενο Κιούνερτ», τον νεαρό Σοσιαλδημοκράτη πολιτικό που έφερε μπελάδες τόσο στην Άνγκελα Μέρκελ όσο και στον Μάρτιν Σουλτς
Η δύση του άστρου της Μέρκελ
Το 2017 δεν ήταν σίγουρα η χρονιά της καγκελαρίου Μέρκελ, αφού το απροσδόκητα χαμηλό αποτέλεσμα του κόμματός της στις εκλογές, ακολουθήθηκε και από μια σημαντική πτώση της δημοτικότητάς της, όπως επιβεβαιώνουν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Πολιτικοί της φίλοι και αντίπαλοι συζητούν πλέον για μια ζωή χωρίς τη γερμανίδα καγκελάριο και αυτό δείχνουν να επιθυμούν πλέον και οι πολίτες, με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Το ερώτημα είναι, ωστόσο, αν μια αποχώρησή της θα μπορούσε να σημάνει και μια άλλη πολιτική του Βερολίνου και κυρίως προς ποιά κατεύθυνση.
Για μια αριστερή στροφή
Σε μία φάση όπου είναι απολύτως απαραίτητη η υπενθύμιση, αλλά και η ενδυνάμωση της μεγάλης διαχωριστικής γραμμής μεταξύ δεξιάς - αριστεράς, της μόνης που μπορεί να δώσει απαντήσεις, το μεσομακροπρόθεσμο συμφέρον των δυνάμεων της εργασίας στην Γερμανία και την Ευρώπη, συνδέεται με τον απεγκλωβισμό όλο και περισσότερων δυνάμεων από το άρμα της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης δεξιάς και την ενίσχυση του πόλου της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Η κρίση στην πόρτα του Βερολίνου
Η ισοπέδωση των διαφορών μέσα σε νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης κυβερνήσεις συνασπισμού, ωφελεί τελικά την ακροδεξιά, τους ούλτρα νεοφιλελεύθερους και ενισχύει τις ξενοφοβικές – ρατσιστικές τάσεις.
DIE LINKE: Νίκη εν μέσω στασιμότητας;
Η επιτυχία της ακροδεξιάς εν μέρει αντανακλά το αποδεκατισμένο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Το ιστορικό κόμμα της γερμανικής εργατικής τάξης πήρε μόνο το 20% των ψήφων, το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα που είδε από το 1949. Αυτό, ωστόσο, είναι απλώς το ναδίρ μιας πτώσης που ξεκίνησε με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, λίγο μετά το 2000. Η «Agenda 2010» αναδίπλωσε μεγάλα τμήματα του κάποτε γενναιόδωρου γερμανικού κράτους πρόνοιας, απελευθέρωσε την αγορά εργασίας και επέτρεψε να εξαπλωθεί η εργασία με σύμβαση κατώτατου μισθού, επιταχύνοντας δραματικά την πτώση του οργανωμένου εργατικού δυναμικού, την ιστορική ραχοκοκκαλιά του κόμματος.
Η Γερμανία δεν είναι νησί
Το Γερμανικό εκλογικό σώμα στρίβει προς τα συντηρητικά, βυθισμένο στην οικονομική ανασφάλεια και στην καχυποψία προς τον Άλλο. Θα καταφέρει η Αριστερά να ανασυνταχθεί για να προσφέρει ένα σχέδιο που η πλειοψηφία των Γερμανών περιμένει εναγωνίως, ή η Γερμανία θα συνεχίσει να βουλιάζει στα βρόμικα νερά του βάλτου της ακροδεξιάς;
Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες χωρίς προσανατολισμό
Στα βιβλία του για το SPD (7), ο πολιτικός επιστήμονας Φραντς Βάλτερ περιέγραψε την αργή ιδεολογική και κοινωνική διολίσθηση ενός κόμματος του προλεταριάτου προς το «νέο κέντρο». Κατά τα γραφόμενά του, το κόμμα αυτό δεν έχει πλέον «σοσιαλιστικό σκοπό». Ο Σουλτς έχει συχνά επικριθεί για την υπερβολική εγγύτητά του με τον πρόεδρο της Επιτροπής, τον φιλελεύθερο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ. Εν όψει των εκλογών, έδειξε διατεθειμένος να κάνει μια ελαφρά στροφή προς τα αριστερά, χωρίς όμως να έχει διακηρύξει τη ρήξη με το παρελθόν.
Χρήστος Χατζηιωσήφ: «Οι εθνικισμοί επιστρέφουν στην Ευρώπη και τρέφονται από τις ανισότητες»
Κύρια αιτία της επανεμφάνισης του εθνικισμού σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες είναι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο οικονομικό επίπεδο. Η κατάσταση αυτή είναι η απόληξη των δομικών διαφορών ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες των κρατών-μελών της Ενωσης. Εκείνο όμως που επέτρεψε στις δομικές διαφορές να διευρύνουν τις ανισότητες ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες ήταν το θεσμικό σύστημα το οποίο διαμόρφωσαν οι ευρωπαϊκές συνθήκες.
Η δυσοίωνη προοπτική της Ευρώπης
Η Γερμανία, επισημαίνει ο Χ. Χατζηιωσήφ, όντας το πιο ισχυρό κράτος-έθνος της Ευρώπης, αποδέχτηκε και συνάμα επέβαλε μια οικονομική πολιτική ανισοτήτων, που απορρέει από την αγοραία οικονομία. Αυτό, σε συνδυασμό με το δόγμα της εθνικής κυριαρχίας σημαίνει την άτεγκτη εφαρμογή των νόμων της αγοράς, πράγμα που ευνοεί την ισχυρότερη οικονομία και κατ’ επέκταση τη δυνατότητα άσκησης κυρίαρχης πολιτικής· συγχρόνως, αφαιρεί τα δικαιώματα κυριαρχίας σε χώρες οι οποίες, όπως η Ελλάδα, αδυνατούν να ανταποκριθούν σ’ αυτούς τους νόμους. Η ιδεολογία που συνοδεύει αυτήν την πολιτική αντλεί τα ερείσματά της –τη νομιμοποίησή της- στον νεοσυντηρητικό αριστοτελισμό της «μεσότητας», δηλαδή στην πολιτική ενός πεφωτισμένου δεσποτισμού.
Οι κυβερνητικοί κύκλοι της Γερμανίας δεν έχουν κανένα όραμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού – Συνέντευξη με τον Βρετανό ιστορικό Geoff Eley
Οι προοπτικές που αναδύονται στη σύγχρονη Γερμανία για έναν «πραγματικά ευρωπαϊκό» προσανατολισμό, δηλαδή εκείνον που θα είναι ικανός να την καταστήσει δημοκρατικά συνεργάσιμη ακόμα και με τους περιορισμένους όρους της δεκαετίας του 1970 και του 1980, ώστε οι μη κανονιστικές αρχές που κινητοποιούν το κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο να μπορούν με αυτοπεποίθηση να ανακτηθούν και να διατηρηθούν αποτελεσματικά, δεν είναι ακόμη πολύ μεγάλες. Όπως έδειξε πάνω από όλα η ελληνική κρίση, η συνεχιζόμενη σταθερότητα του άξονα Μέρκελ – Σόιμπλε μέσα στη γερμανική κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει αποκλίσεις από τις σημερινές νεοφιλελεύθερες επιλογές, ενώ η τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία αποκαλύπτει, επίσης, ότι η πολιτική δημοτικότητα της Μέρκελ είναι ακόμα αρκετά ακαταμάχητη. Όσον αφορά τη συνολική οικονομική σφαίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αδυσώπητη προσκόλληση του Σόιμπλε στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ορθοδοξίες, υπονοεί, ακόμη, ένα είδος επιθυμίας/προσκόλλησής του στις προηγούμενες γερμανικές αντιλήψεις για την κεντρική Ευρώπη, μια υπόνοια που επιβεβαιώθηκε θλιβερά με την αντίδρασή του στην ελληνική κρίση χρέους. Πιστεύω, λοιπόν, ότι η απάντησή μου στα δύο μέρη αυτής της ερώτησης πρέπει να είναι «όχι» και «ναι».