Συνεντεύξεις

Για να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που ονομάζουμε κυριαρχισμό, δηλαδή μια περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστική μορφή εθνικισμού, είναι απαραίτητο να δούμε και έξω από την Ευρώπη, δηλαδή από τη συγκυρία που βιώνουμε, και ταυτόχρονα να εξακολουθήσουμε να έχουμε υπόψη μας την κρίση που άρχισε το 2007/8. Πράγματι, ο κυριαρχισμός, του οποίου βλέπουμε παραδείγματα στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στην Ινδία, με διαφορετικές μορφές και στην Κίνα, πρέπει να εννοείται ως μια απάντηση στην κληρονομιά της μακράς περιόδου κρίσης, δηλαδή στην ανικανότητα του νεοφιλελευθερισμού να κρατήσει ενωμένη την κοινωνία. Ο κυριαρχισμός εμφανίζεται ως ένα συμπλήρωμα του νεοφιλελευθερισμού, δεν τον θέτει υπό συζήτηση αλλά τον συμπληρώνει με ένα στοιχείο αυταρχισμού, σε επίπεδο τόσο ρητορικό όσο και πολιτικό.

Αν θεωρούμε ότι η Αθήνα έχει σοβαρά προβλήματα, τότε υπάρχουν και υπεύθυνοι. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Αν σε μια γειτονιά οι δρόμοι είναι σκοτεινοί και γεμάτοι λακκούβες, η ευθύνη βαραίνει τον νυν αντιδήμαρχο που είναι επιφορτισμένος με το συντονισμό των τεχνικών έργων. (...) Ο κ. Μπακογιάννης επέλεξε για τον συνδυασμό του ανθρώπους που ευθύνονται για τις παθογένειες της πόλης -μεταξύ αυτών και τον υπεύθυνο για την αστική υποδομή και τις τεχνικές υπηρεσίες- ενώ ταυτόχρονα τόνιζε -ορθά συχνά- τα προβλήματα της Αθήνας. (...) Πώς μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο; Κατά τη γνώμη μου, η προοπτική μίας δημαρχίας υπό τον κύριο Μπακογιάννη είναι εκ των προτέρων υπονομευμένη. Υπονομευμένη διότι θα στηρίζεται στα σαθρά και αναποτελεσματικά υλικά του παρελθόντος.

«Η πρόταση για κάποιους από τους ανώτατους δικαστές έχει περάσει με 4/5 από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι έχει ψηφίσει και η ΝΔ», τονίζει η Αννέτα Καββαδία προσθέτοντας ότι «η διάσκεψη των προέδρων της Βουλής είναι ένα διακομματικό όργανο».

Οι χρυσαυγίτες είναι τρελοί, τι να κάνουμε τώρα; Ένα παιδί που τραγουδούσε στον Πειραιά δεν τον σκότωσαν; Έλληνας δεν ήταν; Το πρόβλημά τους δεν είναι ότι είμαι εγώ ξένος αλλά ότι αυτοί είναι τρελοί. Ο ρατσισμός τους είναι μια δικαιολογία για να βγάλουν το μίσος τους.

Ήδη από τον Σεπτέμβριο υλοποιούμε συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα: μείωση του ΕΝΦΙΑ (μεγαλύτερη για τα λαϊκά νοικοκυριά, μικρότερη για τα υψηλότερης αξία ακίνητα), κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος για τους συνεταιρισμούς, μείωση ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες μεσαίων εισοδημάτων με αποτέλεσμα το 90% των ελευθέρων επαγγελματιών να πληρώνει πλέον λιγότερα απ’ ότι πριν, αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, ρύθμιση 120 δόσεων. Είναι μία σειρά από μέτρα τα οποία όλους αυτούς τους μήνες ξεδιπλώνονται. Γι’ αυτό θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τη νέα κυβερνητική θητεία ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το συνολικό μας πρόγραμμα.

Βλέπουμε μια αντίληψη που αντιμετωπίζει την δικαιοσύνη ως κομματικό λάφυρο. Αυτό πρέπει να τελειώσει και να αναπτυχθεί κουλτούρα συνεννόησης.

Ο τρόπος με τον οποίο ζούμε ως κοινωνικά όντα είναι περίπλοκος, υπάρχουν κενά και άφατα. Γενικά, συζητάω συχνά με τους δικούς μου φίλους και φίλες – που είναι από ηλικίες είκοσι-κάτι έως εξήντα–κάτι, και από πολλά μέρη της Ευρώπης – μια αίσθηση δυσκολίας, αν όχι εγκλωβισμού, που κυριαρχεί. Υπάρχει εδώ και μια δεκαετία πολύ έντονα αυτή η αίσθηση, είναι σαν ν’ ανεβαίνεις ένα βουνό, ή μάλλον σαν να σπρώχνεις στην ανηφόρα μια πέτρα που είναι αδύνατον να μη σου φύγει. Νομίζω ότι υπήρξε μια τεράστια πολιτική ματαίωση μετά το 2011 και την κατάπνιξη των κινητοποιήσεων, και μια δεύτερη μετά το 2015 (ιδιαίτερα αισθητή σε Ελλάδα και Ευρώπη), και πλέον η παγκόσμια συγκυρία στην οποία αναδύεται το νέο- φασιστικό μόρφωμα (μάλιστα, ενίοτε με αντί- συστημική μάσκα) εγγράφεται ως κάτι τρομακτικό. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους θα προστατευτούν από την καταστροφή του περιβάλλοντος, άλλοι που δεν κατανοούν πώς εξελίσσεται το Διαδίκτυο, ή οι γεωπολιτικές συγκρούσεις και πώς αλλάζει η παγκοσμιοποίηση.

Δεν θέλουμε να τρομάξουμε τον κόσμο, θέλουμε όμως να του πούμε την αλήθεια (...) η Νέα Δημοκρατία δεν θα φάει ζωντανούς ανθρώπους θα φέρει όμως τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις και θα ασκήσει μια τέτοια πολιτική που θα δυσκολέψει πολύ τη ζωή των ανθρώπων.

Πάρα πολύ γρήγορα πρέπει να δούμε βασικά θέματα στην τακτική μας περισσότερο. Βαθιά μου πίστη είναι ότι στρατηγικά έχουμε κινηθεί σωστά όλο αυτό το χρονικό διάστημα και αυτό φαίνεται από τα αποτελέσματα που πετύχαμε για τους πολλούς και για τη χώρα.

Καλώ για ακόμα μία φορά τον Γιάννη Μώραλη να ανεξαρτητοποιηθεί από την επιρροή του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αλλά και τον Νίκο Βλαχάκο να μην είναι τόσο ευκολόπιστος απέναντι σε εκείνους που φέρνουν δώρα. Δεν είναι πάντα αθώοι. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης μόνο αθώος δεν είναι. Οι προθέσεις του δεν είναι αθώες. Χρησιμοποιεί τον Πειραιά για να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα, για να αλλοιώσει τη δημοκρατία, να εξυπηρετήσει αλλότριους σκοπούς. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης αυτά δεν τα κρύβει. Σήμερα τρέμει στο ενδεχόμενο να μην είναι ο πρώτος σε ψήφους. Εστησε ολόκληρο «εργαστήριο» σταυροδοσίας στο «Καραϊσκάκη»! Σε όλα τα ψηφοδέλτια που διακινούνται είναι σταυρωμένο το όνομά του. Γι’ αυτό λοιπόν είπα από την πρώτη στιγμή πως αντίπαλός μου είναι ο Μαρινάκης. Και, στην απίθανη περίπτωση που χάσω, δεν θα χάσω από τον Μώραλη αλλά από τα εκατομμύρια ευρώ του Μαρινάκη. Νίκη μας όμως θα είναι να μη βρίσκεται στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο. Αυτή θα είναι η νίκη της δημοκρατίας στον Πειραιά.