Η διαφορετική ερμηνευτική αλλά και πολιτική προσέγγιση του λαϊκισμού είναι μια θεώρηση που την συναντάμε κυρίως στο έργο του Λακλάου, ο οποίος είχε ως πηγή έμπνευσης τον Γκράμσι. Σύμφωνα με αυτή, λαϊκισμός δεν σημαίνει μόνο ό,τι εννοείται στην καθομιλουμένη, δηλαδή δημαγωγία και οπορτουνιστικές πολιτικές, αλλά ένα διαφορετικό σχήμα πολιτικής οργάνωσης και στρατηγικής, το οποίο έχει ως κεντρική του αναφορά το υποκείμενο του λαού ή των πολιτών, συνδέεται με τη δημοκρατία και δεν έχει στενό εθνικό ή ταξικό προσδιορισμό. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι το συλλογικό υποκείμενο βρίσκεται σε μια συνθήκη είτε περιθωριοποίησης είτε ανέχειας, υφίσταται συνέπειες της κρίσης και συνειδητοποιεί ότι η σημερινή δημοκρατία έχει γίνει αντικείμενο οικειοποίησης και διαστρέβλωσης από πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι οποίες αυτή τη στιγμή έχουν γίνει ένα κατεστημένο που αγνοεί την κοινωνική πλειοψηφία. Αυτό είναι το σχήμα του προοδευτικού ή αριστερού λαϊκισμού. Δεν προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιου ισχυρού ηγέτη, αλλά τη μαζική κοινωνική απεύθυνση και μια πολιτική στη λογική κοινωνικού ανταγωνισμού, δηλαδή διαίρεσης του κοινωνικού συνόλου στα δύο και αντιπαράθεσης των πολλών με τους λίγους.
