Συνεντεύξεις

Αυτοί που έπαιξαν τα λεφτά τους στη μείωση των συντάξεων, τώρα παίζουν τα λεφτά τους στη μείωση του αφορολόγητου. Και τα δύο αυτά μέτρα, ψηφίστηκαν στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης, όταν το ΔΝΤ κόντρα τόσο με την ελληνική κυβέρνηση όσο και με την Ευρώπη, θεωρούσε πως οι στόχοι των πλεονασμάτων δεν θα πιαστούν. Το ότι έπεσε έξω σε αυτή τη πρόβλεψη δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία του Ταμείου, το οποίο διαχρονικά αποτύγχανε στις προβλέψεις του. Όπως δεν εφαρμόστηκε το μέτρο για την απομείωση της προσωπικής διαφοράς, έτσι δεν θα εφαρμοστεί και η μείωση του αφορολόγητου.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να φανεί στην ελληνική κοινωνία και στους ευρωπαϊκούς λαούς, τις ευρωπαϊκές κοινωνίες (...) ότι υπάρχει και μία άλλη πολιτική που μπορεί να ακολουθηθεί για την Ευρώπη.

Στόχος είναι «βήμα-βήμα να κλείσουν οι πληγές της χρεοκοπίας, περί αυτού πρόκειται, δεν μιλάμε για μία περίοδο που η Ελλάδα “απογειώνεται” έχοντας ξεχάσει και υπερβεί τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Έχουμε μπροστά μας τα “κόκκινα δάνεια”, τις 120 δόσεις, την ανασυγκρότηση του μισθολογικού των εργαζόμενων (όχι μόνο για δικαιότερη αμοιβή, αλλά και νέους όρους στην παραγωγική διαδικασία και τα δημοσιονομικά του κράτους, καθώς η αύξηση του κατώτατου μισθού έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις)».

Mέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν χρειάστηκε απλά να οργανώσουμε καλύτερα και δικαιότερα την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική - πάντα μέσα σε στενά πλαίσια και εφαρμόζοντας ορισμένα μέτρα τα οποία δεν ήταν στη δική μας ατζέντα. Προσπαθήσαμε επίσης να ανορθώσουμε το ηθικό και τον αυτοσεβασμό του λαού - να νοιώσουν ξανά οι πολίτες ότι ζουν σε ένα κράτος που τους υπολογίζει. Με μέτρα κοινωνικής πολιτικής στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της προστασίας της εργασίας. Με την απόδοση νέων κοινωνικών δικαιωμάτων σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που το κράτος μέχρι τότε αγνοούσε. Με δημοκρατικές θεσμικές τομές σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση και η αυτοδιοίκηση. Και παράλληλα, εργαστήκαμε συστηματικά για να γίνει η χώρα μας σοβαρός παράγοντας και συνομιλητής διεθνώς, μέσα από μια πολυδιάστατη και εξωστρεφή εξωτερική πολιτική - χωρίς μονομερείς εξαρτήσεις και με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί, έχω μεγαλώσει, ζω και γνωρίζω την Αθήνα. Ούτε περαστικός είμαι από την πόλη ούτε αντιμετωπίζω τον δήμο σαν εφαλτήριο για πολιτική καριέρα. Προφανώς και έχω πολιτική ταυτότητα, όπως όλοι οι υποψήφιοι. Είμαι εδώ γιατί η Αθήνα χρειάζεται μια δημοτική Αρχή που ξέρει να ακούει, που έχει ρίζες στις γειτονιές της και δεν θα είναι κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του δημαρχείου με την επιδίωξη να βρεθεί στους τέσσερις τοίχους της Βουλής ή του Μεγάρου Μαξίμου. Και καλώ τους συνυποψηφίους μου σε ένα ντιμπέιτ για να μπορέσουμε πρωτίστως να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας στους κατοίκους της πόλης μας. Είμαι ο πρώτος που ζήτησε δημόσια συζήτηση και καλώ ξανά τους συνυποψηφίους μου σε μια σειρά από θεματικά ντιμπέιτ για να μπορέσουμε πρώτα και κύρια να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας στους κατοίκους της πόλης μας. Νομίζω ότι έτσι θα κατανοήσουν καλύτερα οι συμπολίτες μας ποιες ακριβώς θέσεις πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος, χωρίς υπεκφυγές, γενικότητες και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. (...) Η ανάγκη για ευρύτερες συνεργασίες, μέσα από την αυτονομία του κάθε χώρου, ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό μάς αφορά όλους. Από το επίπεδο της πόλης μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή και την Ευρώπη. Αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση στην οποία ο νεοφιλελευθερισμός έχει πλέον πολύ στενές σχέσεις με αυταρχικές ακροδεξιές δυνάμεις. Βλέπουμε τις αλλαγές που συντελούνται στα συντηρητικά κόμμα και τη μετατόπισή τους. Βλέπουμε μπροστά μας την παραβίαση ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων από ένα «μαύρο μέτωπο» που ήδη έχει συγκροτηθεί. Με αυτή την έννοια, θα έλεγα ότι από τη σκοπιά της προστασίας του κόσμου της εργασίας και της δημοκρατίας έχουμε ήδη αργήσει.