Συνεντεύξεις

Η κοινωνία που σχεδιάζει η ΝΔ, με την ιδιωτικοποίηση βασικών πλευρών του κοινωνικού κράτους και την ουσιαστική κατάργησή του, τον φορολογικό λαϊκισμό υπέρ των πλουσίων, την αστυνομοκρατία ως αντίβαρο στην κοινωνική ανασφάλεια, την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την επιστροφή σε ένα χρεοκοπημένο παραγωγικό μοντέλο «φτηνής ανάπτυξης» επιβεβαιώνει ότι η ΝΔ επανέρχεται με το πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό της πρόσωπο.

Στην ελληνική οικονομία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων δεν γίνεται να έχουμε δίκαιη ανάπτυξη χωρίς συντονισμό, συνεργατικότητα, δίκαιη κατανομή των πόρων και ένα πλαίσιο προστασίας των επιχειρηματιών από παράνομες πρακτικές των ανταγωνιστών τους. Αλλιώς το αποτέλεσμα είναι το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό. Έχουμε ήδη αρχίσει να χτίζουμε ένα τέτοιο πλαίσιο με τη δημιουργία της Αναπτυξιακής Τράπεζας, με το σχεδιασμένο πλαίσιο για τις μικροπιστώσεις, με τη στήριξη στα τεχνολογικά πάρκα για νεοφυείς επιχειρήσεις, με τη μεγάλη πρόσφατη επιτυχία μας στη FATF που κατέταξε την Ελλάδα στους πρωτοπόρους στην καταπολέμηση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Για τους ρυθμούς ανάπτυξης που υπόσχεται η Ν.Δ. ξέρουμε ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται κατ’ εντολήν. Θέλει σχέδιο, διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους, χτίσιμο της ικανότητας των επιχειρηματιών να μεταφράζουν το όραμά τους σε χειροπιαστά αποτελέσματα. Χωρίς αυτά, η όποια ανάπτυξη θα είναι πρόσκαιρη. Και δεν θα είναι για όλες και όλους αλλά μόνο για τους μεγάλους εις βάρος των μικρών και των μεσαίων.

Εμείς βρήκαμε ένα τοπίο καθημαγμένο και σήμερα όλοι θέλουν να ξεχάσουν ανεπιστρεπτί τι παραλάβαμε το 2015, δε θέλει να θυμάται κανείς [...] αυτό που παραλάβαμε το 2015 ήταν ότι σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης δεν υπήρχε προϋπολογισμός για την ακραία φτώχεια, άφησαν τους ανθρώπους να καταρρέουν [...] ο προϋπολογισμός της πρόνοιας ήταν ο μικρότερος σε όλη την Ευρώπη, το χαρτοφυλάκιο μετρούσε 54 υπαλλήλους, 200 επιδόματα δίνονταν από 120 πηγές χωρίς ενιαία κριτήρια, χιλιάδες ιδιωτικά κριτήρια δεν είχαν καταγραφεί και ελεγχθεί ποτέ, οι ανάπηροι ζούσαν σε ανασφάλεια, υπήρχαν καθυστερήσεις στις πληρωμές. Αντί να είμαστε συνεχώς μέσα στα υπουργεία και να δουλεύουμε για το καλό του ελληνικού λαού, αντί να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια από τη μια και από την άλλη να κάνουμε μεγάλες μεταρρυθμίσεις που κάναμε στην πρόνοια -όλη την πρόνοια ψηφιακή, όλα τα επιδόματα σε έναν φορέα, για να σταματήσουν οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά- αντί να κάνουμε όλη αυτή τη δουλειά μυρμηγκιού από το πρωί μέχρι το βράδυ, έπρεπε να έχουμε βγει εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό και να του λέμε και τι βρήκαμε, κάθε μέρα και τι κάναμε μέχρι εκείνη την ώρα; [...] Δεν ήμασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ στα κανάλια να διαδίδουμε ψεύδη, αυτό είναι το "μεγάλο λάθος" μας.

Στα ιδιωτικά σχολεία είναι σκληρές οι συνθήκες και παράλογες πολλές φορές οι απαιτήσεις. Ζήσαμε μια περίοδο φοβερής ανασφάλειας με μαζικές αναιτιολόγητες απολύσεις, υπήχθησαν στο Υπουργείο Εργασίας και όχι στο Παιδείας από την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Ετοιμάστηκε ένα νομοσχέδιο από την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, για το οποίο δούλεψα και προσωπικά στο πλευρό του Τάσου Κουράκη, το περάσαμε από τη Νομοπαρασκευαστική επιτροπή και είμασταν πολύ χαρούμενοι, αλλά μεσολάβησαν οι εκλογές… και μετά άρχισαν οι πολύ μεγάλες πιέσεις στον Νίκο Φίλη να μην το περάσει. Υπήρχε πέμπτη φάλαγγα κανονικά και σε αυτό τον τομέα. Η κυβέρνηση διαπραγματευόταν με τους θεσμούς και τα ιδιωτικά συμφέροντα υπαγόρευαν στην τρόικα τις απαιτήσεις τους. Αλλά το πέρασε. Το ψηφίσαμε! Ισχυσε, έγινε νόμος του Κράτους και σήμερα οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί προστατεύονται και για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης, προστατεύονται και οι εργαζόμενοι στα φροντιστήρια.

Στις 7 Ιουλίου θα ψηφίσουμε για τις ζωές μας. Δεν είναι μια ψήφος αφηρημένη ή μία επιλογή ανάμεσα σε δύο συγκλίνοντα σχέδια. Υπάρχει ένα ξεκάθαρο ερώτημα: επιστροφή στο γνώριμο παρελθόν της ανασφάλειας ή συνέχιση της προσπάθειας για ένα νέο οικονομικό και πολιτικό υπόδειγμα. Και από αυτό το βασικό ερώτημα προκύπτει το επόμενο: θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να μειώσουμε τις κοινωνικές ανισότητες ή θα εμπιστευτούμε τις τύχες της κοινωνίας σε όσους θεωρούν τις ανισότητες και την όξυνσή τους μία φυσική συνθήκη των κοινωνιών; Η Νέα Δημοκρατία, συνεπικουρούμενη από μια διάχυτη στα ΜΜΕ καταστροφολογία, προετοιμάζει ήδη το έδαφος για επιστροφή στις συνταγές των χειρότερων ημερών της κρίσης, θεωρώντας όπως λένε οι ίδιοι φυσικό τους σύμμαχο το ΔΝΤ. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Έχουμε τη δυνατότητα να οραματιστούμε την Ελλάδα του 2023, έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε το στοίχημα της ανάπτυξης με την κοινωνική πλειοψηφία στο επίκεντρο, έχουμε την ικανότητα να σχεδιάσουμε ένα διαφορετικό κοινωνικό και οικονομικό υπόδειγμα που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών.

Το σημαντικότερο επίτευγμα είναι πως έχουμε ένα μοντέλο για την ανάπτυξη όπου τα εργασιακά δικαιώματα, οι συλλογικές συμβάσεις και ο κόσμος της εργασίας είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Δημιουργήσαμε μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε φοροελαφρύνσεις και το κοινωνικό κράτος. Βγήκαμε από το μνημόνιο, έχουμε τους βαθμούς ελευθερίας, έχουμε το διάδρομο που μας έδωσε η ελάφρυνση του χρέους.

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με Πρωθυπουργό τον  Αλέξη Τσίπρα ήταν εκείνη που επανέφερε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αύξησε τον  κατώτατο και κατάργησε τον υποκατώτατο μισθό. Δίνει μια τεράστια μάχη και με πολιτικό κόστος για να αντιμετωπίσει το προσφυγικό.  Έλυσε το Μακεδονικό. Όσον αφορά το τελευταίο μάλιστα, ότι κι αν λένε τώρα οι πολιτικοί μας αντίπαλοι είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως τα 3/4 της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ θα ήθελε να πει «ναι» στο μακεδονικό. Η σύνθετη ονομασία άλλωστε ήταν πάγια θέση του κόμματος τους. Και ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα ήθελε να έχει πει ναι. Η συμφωνία των Πρεσπών θα γραφτεί με «χρυσά γράμματα» στη διπλωματική ιστορία της χώρας.

Η Νέα Δημοκρατία απέδειξε ότι δεν έχει κανένα πρόγραμμα για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Παρουσίασε  ένα «πρόγραμμα», εντελώς αποσπασματικό και περιορισμένο, δίχως να κατανοεί τις ανάγκες, τα προβλήματα και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Μιλά για οριζόντιες μειώσεις στη φορολογία, ίδιες δηλαδή, για τα χαμηλά και για τα υψηλά εισοδήματα, κάτι που προφανώς αδικεί κατώτερα και μεσαία στρώματα και εξαγγέλλει την επαναφορά του κανόνα 1/5 στις προσλήψεις στο δημόσιο που σημαίνει ότι για κάθε πέντε γιατρούς και δασκάλους που συνταξιοδοτούνται θα προσλαμβάνεται μόλις ένας, οδηγώντας αναπόφευκτα σε κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων. Την ίδια στιγμή που υπόσχεται πολλές και καλές δουλειές, δρομολογεί την πρωτοφανή ελαστικοποίηση της εργασίας και κλείνει το μάτι στους εργοδότες για μη εφαρμογή της εργατικής και φορολογικής νομοθεσίας.  Στην πραγματικότητα η αξιωματική αντιπολίτευση έλκεται από τις λογικές του «αμαρτωλού» παρελθόντος και υιοθετεί όλα τα χρεοκοπημένα ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού. Και μιας και αναφερόμαστε στη μεσαία τάξη, επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν, το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης μειώθηκε από το 2011 έως το 2014 κατά 5.258 ευρώ. Αντιθέτως, για τα έτη 2015-2017 παρουσιάζεται αύξηση του ετήσιου εισοδήματος της οικογένειας αυτής κατά 680 ευρώ, καθώς μόνο το 2017 σημειώνεται σημαντική αύξηση κατά 534 ευρώ. Είναι βέβαιο ότι τα στοιχεία για το 2018 που δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί θα είναι ακόμα πιο βελτιωμένα. Παράλληλα τόσο οι βασικοί δείκτες ανισότητας του Εισοδήματος όσο και το ποσοστό του  πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας βρίσκονται πλέον στα προ κρίσης επίπεδα και έχουν τις χαμηλότερες τιμές από το 2000. Η ΝΔ δεν έχει απολύτως καμιά αξιοπιστία ώστε να μιλάει εξ ονόματος της μεσαίας τάξης, την οποία διέλυσε και με τη διαρκή λιτότητα που ευαγγελίζεται για το μέλλον πρόκειται να τη συρρικνώσει ακόμη περισσότερο.

Το διακύβευμα στις εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι πολύ συγκεκριμένο: ή συνεχίζουμε όλοι μαζί ή θα γυρίσουμε πίσω στις μέρες εκείνες και στις συνθήκες εκείνες που μας οδήγησαν σε μια κατάσταση από την οποία με κόπο και θυσίες βγαίνουμε μαζί με τον ελληνικό λαό.

Ο κ. Μητσοτάκης υπόσχεται τα πάντα στους πάντες: και οριζόντιες μειώσεις φόρων και διατήρηση του αφορολόγητου, και μείωση του Δημοσίου αλλά χωρίς απολύσεις, και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές και κλείσιμο του ματιού στους εργοδότες ότι θα ελαστικοποιήσει “σαν οδοστρωτήρας” την εργασία, και υποχρεωτικό ιδιωτικό πυλώνα στην ασφάλιση αλλά χωρίς μείωση συντάξεων. Στόχοι αντιφατικοί μεταξύ τους, που ο ένας ακυρώνει τον άλλον. Εκτός και αν ο πρόεδρος της Ν.Δ. είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα καταφέρει να τετραγωνίσει τον κύκλο, έχουμε κάθε λόγο να προειδοποιούμε ότι παραπλανά τους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, έχει ήδη υλοποιήσει πολιτικές υπέρ των συνταξιούχων, των δημοσίων υπαλλήλων και των μισθωτών: 13η σύνταξη και αυξήσεις για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, ξεπάγωμα του μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων, επαναφορά του κανόνα 1/1 στις προσλήψεις και αναίρεση όλων των απολύσεων που είχε κάνει ο κ. Μητσοτάκης, αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση του υποκατώτατου, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και μέτρα που αυξάνουν τη διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων. Στην ίδια κατεύθυνση, καταθέτουμε τώρα ένα ολοκληρωμένο και πλήρως κοστολογημένο πρόγραμμα με στοχευμένες μειώσεις της φορολογίας και του ΕΝΦΙΑ και νέες αυξήσεις στους μισθούς, για την ακόμη μεγαλύτερη βελτίωση της ζωής όλων αυτών των ανθρώπων που αποτελούν τον κορμό της μεσαίας τάξης. Όταν λοιπόν τα βάλουμε κάτω, είναι εμφανές ποιος στήριξε και μπορεί να στηρίξει ακόμη περισσότερο τη μεσαία τάξη και ποιος απειλεί το εισόδημα και τα δικαιώματά της.