Συνεντεύξεις

Υπήρχε ένα κλίμα διαφορετικό από το συνηθισμένο των μνημονιακών χρόνων, της απαισιοδοξίας. Δεν θέλω να υπερβάλλω, αλλά ήταν κλίμα αναζήτησης ενός αισιόδοξου μηνύματος, ακόμη και μέσα στην κατανάλωση που είδαμε ότι ήταν μεγάλη αυτές τις ημέρες. Φυσικά, δεν μπορεί να διαρκέσει έτσι, χρειάζεται σταθερά βήματα, στην οικονομία και την πολιτική. Για εμάς, μία αριστερή δύναμη, έχει σημασία να προσεγγίσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται λίγο απόμακροι, να τους προσεγγίσουμε με ειλικρίνεια, με διάθεση αυτοκριτικής και επιχειρήματα, να μιλήσουμε για τα προβλήματα που έχουν, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης, Ο κόσμος που έχει πληρώσει την περιπέτεια των μνημονίων, αν δει ότι υπάρχει μία προσπάθεια, με επιχειρήματα σε τόνους χαμηλούς και όχι στην βάση μιας "κούφιας" αισιοδοξίας, βάσιμα θα πειστεί ότι υπάρχει αισιόδοξη αριστερή πρόταση και στις εκλογές θα την επιλέξει.

Στην Αθήνα υπάρχει ανάγκη για ουσιαστικές τομές, με κυρίαρχο στοιχείο την αναβάθμιση του δημόσιου χώρου. Θέλουμε μια πόλη που θα απευθύνεται σε πολίτες και όχι σε περαστικούς καταναλωτές. Η κοινωνική αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην αλλαγή της Αθήνας. Με εργαλείο το κτιριακό απόθεμα του δήμου, μπορούμε να προωθήσουμε την κοινωνική κατοικία για νέα ζευγάρια, νέους επιστήμονες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Να δημιουργήσουμε απαραίτητες κοινωνικές υποδομές, όπως είναι οι παιδικοί σταθμοί. Δυστυχώς, αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι μια διαφορετική «αξιοποίηση», μέσα μάλιστα από έναν πολύ ακριβό διαγωνισμό για την εξεύρεση συμβούλου, με συνολικό κόστος 7,6 εκατομμυρίων. Αν δεν αλλάξει το συγκεκριμένο σχέδιο, η πόλη θα το «πληρώσει πολύ ακριβά». Το δίλημμα είναι καθαρό για όλους μας: κοινωνική αξιοποίηση ή real estate; Ταυτόχρονα, τα τρία βασικά έργα του σχεδίου της ανάπλασης πρέπει να προχωρήσουν. Αναφέρομαι στα προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στην ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων και στην ανάπλαση του χώρου γύρω από το Πολυτεχνείο και το Μουσείο. Η σημερινή δημοτική Αρχή επέλεξε μια στάση σύγκρουσης και μη συμμετοχής, που μόνο κακό κάνει στην Αθήνα.

Οι δημοτικές συγκυρίες, αναδείκνυαν άλλοτε έναν μπασκετμπολίστα, άλλοτε έναν πρόεδρο ΠΑΕ για δήμαρχο. Διαμόρφωσαν τα τελευταία χρόνια μία κατάσταση, η οποία βύθισε τον Δήμο σε κρίση. Χάθηκε ο πρωτεύων ρόλος της πόλης. Όμως, ο Πειραιάς δεν μπορεί να χάσει άλλο χρόνο, περιμένοντας τις ελεημοσύνες του κάθε ολιγάρχη για να γίνει ένα έργο ή ακόμα και μια χριστουγεννιάτικη φάτνη. Η πόλη μας χρειάζεται δήμαρχο, με γνώση, εμπειρία, εξειδίκευση. Ήρθε η ώρα η πόλη μας να αλλάξει. Να αφήσει πίσω παθογένειες δεκαετιών και να γίνει δυνατή οικονομικά για τους εργαζόμενους και τους επαγγελματίες, ανθρώπινη για τον Πειραιώτη, ελκυστική για τον επισκέπτη. Και ξέρουμε πως μπορεί να γίνει αυτό!

Η συνολική άποψή μου για τις πηγές προέλευσης του αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού στην ΕΕ είναι ότι αυτό το φαινόμενο δεν οφείλεται σε μία και μόνο αιτία. Η κύρια πηγή σχετίζεται με κάποιες ατέλειες στο θεσμικό σχεδιασμό της ΕΕ και στην κακή διαχείριση της κρίσης του ευρώ κατά την περίοδο 2008 – 2011, η οποία οφείλεται εν μέρει σε αυτές τις αδυναμίες/ατέλειες. Συγκεκριμένα, μια νομισματική ένωση χωρίς μια, τουλάχιστον μερική, δημοσιονομική ένωση, έχει αποδειχθεί ότι είναι πολύ ασταθής. Αυτό εξηγεί την υποστήριξή μου στην περαιτέρω εμβάθυνση της Ένωσης, με κοινούς φόρους και μεγαλύτερο ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Η μεγαλύτερη πηγή του ευρωσκεπτικισμού είναι ότι το σημερινό επίπεδο ομοσπονδίας της ΕΕ αντιπροσωπεύει ένα ασταθές μείγμα. Τα θεσμικά όργανά της είναι αρκετά ισχυρά, ώστε να θεωρηθούν ως σημαντικοί περιορισμοί στην εθνική κυριαρχία, αλλά δεν είναι επαρκώς ισχυρά για να αντιμετωπίσουν τα υπερεθνικά προβλήματα και τις κρίσεις από μόνα τους. Όταν τα πράγματα φαίνονται σχετικά καλά, αυτό δεν είναι συνήθως πρόβλημα. Αλλά όταν υπάρχει μια κρίση, η ΕΕ μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο ως μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, περιορίζοντας τους μόνους, μάλλον, αποτελεσματικούς θεσμούς, τις εθνικές κυβερνήσεις, και χωρίς να λύνει τα ίδια τα προβλήματα. Επομένως, σε περιόδους κρίσης μπορεί να έχει νόημα για τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην εθνική κυριαρχία. Αλλά, βεβαίως, αυτό είναι μια χίμαιρα, όταν τα προβλήματα βρίσκονται σε υπερεθνικό επίπεδο.

Η προσέγγιση ότι η αύξηση των μισθών θα αυξήσει την ανεργία είναι τόσο εσφαλμένη όσο και η θέση ότι η μείωση των μισθών και η εν γένει συμπίεση των εργατικών δικαιωμάτων τονώνει την εθνική οικονομία, θέση που δυστυχώς εφαρμόστηκε στη χώρα μας την περίοδο 2010-2014 και αποδείχθηκε ολέθρια. Δείτε το παράδειγμα του κατώτατου μισθού: Το 2012 ο κατώτατος μισθός περικόπτεται με νόμο κατά 22% και ενάμιση χρόνο μετά η ανεργία εκτοξεύεται στο 27,9%. Το ίδιο συνέβη και με τον υπο-κατώτατο μισθό. Το 2012 η τότε κυβέρνηση θεσπίζει τον υπο-κατώτατο μισθό για τους νέους, με πρόσχημα τη δήθεν ευκολότερη πρόσβασή τους στην αγορά εργασίας και έναν χρόνο μετά η ανεργία των νέων εκτοξεύεται στο 60%. Αποδείχτηκε, έτσι, στην πράξη ότι η ισοπέδωση των μισθών όχι απλώς δεν προστάτεψε τις θέσεις εργασίας αλλά υπήρξε στην πραγματικότητα υφεσιακός παράγοντας. Η δική μας πάγια θέση είναι ότι η αύξηση των μισθών και η ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων αποτελούν ταυτόχρονα αναπτυξιακούς παράγοντες, αλλά και παράγοντες κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αναπτυξιακοί παράγοντες διότι τονώνουν την εσωτερική ζήτηση, μεταβλητή εξαιρετικά κρίσιμη σε μια οικονομία όπως η ελληνική. Είναι συγχρόνως και παράγοντες κοινωνικής δικαιοσύνης διότι σχηματικά συμβάλλουν στη δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Γι’ αυτούς τους λόγους επιμείναμε για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων στη χώρα. Για τους ίδιους λόγους εντός του Ιανουαρίου θα αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, που θα ισχύει πλέον χωρίς ηλικιακές διακρίσεις.

- Πρώτα απ' όλα η επανάσταση πρέπει να είναι αντιεγωιστική δεδομένου ότι η ιδεολογία που κυριαρχεί στις μέρες μας είναι ο εγωισμός, προσωπικός, εθνικός, σεξικός εγωισμός. Πιστεύω ότι ο εγωισμός μπορεί να σκοτώσει όλη την ανθρωπότητα.

Οι εθνικόφρονες δυνάμεις το παιχνίδι του εθνικισμού το έχουν σε πρώτη ζήτηση εδώ και ενάμιση αιώνα και δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία προκειμένου να εξυπηρετήσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό, βάζει μπροστά τέτοια θέματα, το έχουν κάνει, το έχουν ξανακάνει και το έχουμε πληρώσει. Η αλήθεια είναι ότι όλες τις περιπτώσεις που αυτός ο υψιπρεπής εθνικισμός παίρνει κεφάλι μετά συνήθως έχουμε να διαχειριστούμε κάποιου είδους εθνική ήττα, τραγωδία, συντριβή και πάει λέγοντας. Ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα έχουμε αυτού του είδους κατάληξη.

Σε κάθε περίπτωση, όπως είπε ο κ. Μαντάς, «η κυβέρνηση έχει πολύ χρόνο μπροστά της» και «είναι ένας αναγκαίος χρόνος όχι μόνο για να αποτυπωθεί το στίγμα που δώσαμε, τηρώντας και ψηφίζοντας τις δεσμεύσεις του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ που θα έχουν άμεση αντανάκλαση στη ζωή των συμπολιτών μας, αλλά και γιατί έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα τη νέα χρονιά». Ανέφερε ενδεικτικά πως κομβικής σημασίας είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού, όπως και ρυθμίσεις που αφορούν τα ζητήματα πρώτης κατοικίας και τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία. «Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας να κάνουμε κι αυτό πρέπει να γίνει με όρους σταθερότητας και δημοκρατικής ομαλότητας», υπογράμμισε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντα ο καθένας κρίνεται από τις προτεραιότητες που θέτει. Όταν κάποιος σε μια πόλη που έχει περάσει όλα αυτά που έχει περάσει μέσα στην κρίση, που βλέπει τις πληγές της κρίσης, που βλέπει τις τεράστιες ανισότητες θεωρεί ότι το πρώτο ζήτημα είναι το ζήτημα - ούτε καν της ασφάλειας – είναι της αστυνόμευσης, γιατί η ασφάλεια είναι πολύ ευρύτερη έννοια, αυτομάτως υπάρχει ένα θέμα. (...) με όποια πλευρά, με όποια ματιά και να δούμε το ζήτημα της ασφάλειας πρέπει να συνεννοηθούμε κάτι, ότι οι νεοναζί και η Ακροδεξιά είναι πρόβλημα για το ζήτημα της ασφάλειας, είναι κομμάτι του προβλήματος δεν είναι κομμάτι της λύσης. Το να επιλέγει ο κ. Μπακογιάννης η πρώτη του εμφάνιση, που αναδεικνύει αυτό το ζήτημα, να γίνει σε μια γειτονιά, που αποτέλεσε το εργαστήριο για την ανάδειξη της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα και των νεοναζί, στον Άγιο Παντελεήμονα είναι αντικειμενικά μια στρατηγική που δείχνει, κουμπώνει αυτομάτως με την κεντρική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας.

Η απήχηση της Νέας Δημοκρατίας έχει όρια, τα οποία δεν μπορεί να υπερβεί. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κράμα νεοφιλελευθερισμού και συντηρητισμού, που εκφράζει τα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας που συντηρητικοποιούνται. Όμως, δεν μπορεί να εκφράσει την ελπίδα της κοινωνικής αλλαγής. Το διακύβευμα για το μέλλον είναι αυτή η ελπίδα να μεταφραστεί σε ένα αφήγημα που αμφισβητεί τον μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και θέτει ως προτεραιότητα τις ανάγκες των πολλών.