Συνεντεύξεις

Φ. Σιέρα: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαμε μια στρατηγική του κράτους εναντίον του Podemos. Παρακολουθούσαν τις προσωπικές συνομιλίες των ηγετικών στελεχών του, η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν στενά τα ηγετικά στελέχη του, ακόμη και οι πραξικοπηματίες της Βολιβίας τα βάζουν σήμερα με το Podemos. Αυτό δημιούργησε μια αμυντική τακτική από την ηγεσία του Podemos. Την ίδια στιγμή η υπερ-ηγετική φυσιογνωμία του γενικού γραμματέα του κόμματος δημιούργησε μια επιπρόσθετη αξία τη στιγμή που πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις. Θα έλεγα ότι το Podemos θυσίασε τη δημοκρατική και πιο αντιπροσωπευτική δομή, την ανάπτυξη του στο πεδίο της πολιτικής μάχης σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο υπέρ των διαβουλεύσεων και τη λήψη αποφάσεων on line, όπου υπήρχε η αντιπαράθεση των προτάσεων που κατατίθενται. Σε αυτό το επίπεδο το πολιτικό κεφάλαιο των ηγετικών στελεχών του Podemos για να δημιουργήσουν συναίνεση ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Το ίδιο το Podemos βρέθηκε μπροστά σε ένα πρόβλημα που προσπαθούν να το λύσουν τώρα, αναπτύσσοντας πραγματικές οργανώσεις βάσεις, οργανώσεις μελών. Οι οργανώσεις αυτές θα έπρεπε να είναι οι συνελεύσεις του Podemos σε τοπικό επίπεδο αντιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο των ανοικτών συνελεύσεων του Κινήματος των Αγανακτισμένων. Αυτές τις συνελεύσεις – οργανώσεις μελών ο ίδιο ο Ίνιχο Ερεχόν τις αδρανοποίησε γιατί αποτελούσαν ένα εμπόδιο για τη δημιουργία της εκλογικής μηχανής μπροστά στις εκλογές του 2016 και μέχρι σήμερα δεν έχουν επαναδραστηριοποιηθεί. Ανάμεσα στη μία και την άλλη κατάσταση περάσαμε από τους 71 στους 35 βουλευτές και χάσαμε 3 εκατομμύρια ψήφους.

Η κυβέρνηση όχι μόνο καλύπτει την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, αλλά ο κ. Χρυσοχοΐδης ψεύδεται απροκάλυπτα, επαίρεται για τον αυταρχικό και αντισυνταγματικό τρόπο που έδρασε η αστυνομία, επιτίθεται σε όποιον κατακρίνει αυτές τις πρακτικές. Η καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του κράτους της δεξιάς. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν νοιάζεται για την ασφάλεια των πολιτών και το Σύνταγμα, αλλά με τον αυταρχισμό της γεννά την ανασφάλεια και τον φόβο. Στόχος της είναι να δείξει ισχύ και πυγμή απέναντι στους πολίτες, ώστε να αποτρέψει τις αντιδράσεις για την πολιτική της. Πρόκειται για τη θεμελίωση της εξουσίας δια του φόβου και της βίας, όπως άλλωστε είπε και ο κ. Βορίδης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αναθεώρηση του Συντάγματος αρνήθηκαν να προστεθεί ρητά η μη διάκριση λόγω φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Μιλάμε για μία βαθιά συντηρητική κυβέρνηση, νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και ακροδεξιών εξάρσεων, η οποία συνειδητά γέρνει το καράβι προς τα δεξιά για να ικανοποιήσει το συντηρητικό ακροατήριό της. Η πολιτική αυτή πρέπει να καταδικαστεί και να συναντήσει την καθολική αντίδραση των ελεύθερων πολιτών.

Αν πιστεύουμε ότι σε έναν κόσμο που οι ανισότητες αυξάνονται τόσο γεωμετρικά, σε έναν κόσμο που βυθίζεται στο γεωπολιτικό χάος και τον πόλεμο, θα γλιτώσουμε τις προσφυγικές και τις μεταναστευτικές ροές, είμαστε απλώς ανόητοι. Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι όσο είναι έτσι η Μέση Ανατολή, η Αφρική -Υποσαχάρια και μη- και η Κεντρική Ασία, ο κόσμος θα μετακινείται και όσο δύσκολη να του κάνουμε τη ζωή αυτό απλώς θα μας αποκτηνώνει και ο κόσμος θα συνεχίσει να έρχεται. Έτσι θα γίνει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος. Για το λόγο αυτό η αντιμεταναστευτική ρητορική και διαχείριση δεν έχει απλώς θύμα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά είναι τα πιο εκτεθειμένα στην ξενοφοβία και το ρατσισμό. Το κυρίως θύμα είναι η ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή και η ειρήνη των κοινωνιών μας. Στο όνομα της υποτιθέμενης ασφάλειας υπονομεύουμε την ελπίδα να ζούμε ασφαλώς. Ο κόσμος μας δεν υπέφερε ποτέ από πρόσφυγες. Από φασίστες έχει υποφέρει. Αυτό η ευρωπαϊκή δεξιά μια χαρά το κατάλαβε στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Τώρα το ξέχασε και για το λόγο αυτό δεν πάμε καλά.

Για εμάς που είμαστε εδώ και 4 χρόνια μέσα στην αίθουσα, η αγόρευση της εισαγγελέως δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, λαμβάνοντας υπόψη και την συνολική στάση της στην ακροαματική διαδικασία. Φυσικά ο εισαγγελέας έχει καθήκον αληθείας, παρόλα αυτά έχουμε συνηθίσει στα δικαστήρια να έχουμε μια στιβαρή εισαγγελική παρουσία. Όμως, το περιεχόμενο και το σκεπτικό της εισαγγελικής πρότασης ήταν ακραίο. Αντιμετώπισε εργαλειακά το υλικό για να καταλήξει στην αθώωση των κατηγορουμένων. Ειδικά, δε, στο κομμάτι της εγκληματικής οργάνωσης αυτό που ουσιαστικά πρότεινε με την αγόρευσή της ήταν η επιστροφή στον κανόνα των μεμονωμένων περιστατικών, όπως πριν 4 χρόνια. Ακόμα και το γεγονός ότι από την έναρξη της δίκης και μετά μειώθηκαν δραστικά οι τόσο συχνές το 2012 – 13 επιθέσεις της Χ.Α., αποδεικνύει την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης. Το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, οι αστυνομικοί που ήταν εκεί διαβιβάζουν στο Κέντρο ότι οι χρυσαυγίτες είχαν σιδηρογροθιές και ρόπαλα. Η εισαγγελέας, παρότι άκουσε στην αίθουσα το ντοκουμέντο αυτό, δεν το υιοθετεί, το παρεβλέπει. Προτείνει την αθώωση όχι μόνο των ηθικών αλλά και των φυσικών αυτουργών (όπως τα 17 άτομα από τη Νίκαια). Είναι απαλλακτική η πρόταση και γι’ αυτούς. Η εισαγγελέας πήγε πέρα και από τους ισχυρισμούς των κατηγορουμένων. Η πρότασή της υπερακοντίζει ακόμα κι αυτούς. Δεν θεωρώ ότι ήταν μια τυχαία εισαγγελική πρόταση. Δεν είναι τέτοια, όμως, γιατί η δράση της Χ.Α. πάει πολλά χρόνια πίσω και αντιμετωπιζόταν με απάθεια από τις διωκτικές αρχές. Όλο αυτό είχε να κάνει με την Αστυνομία (και αυτό προέκυψε και στην δίκη), ίσως όμως να έχει να κάνει και με εισαγγελικούς και δικαστικούς κύκλους. Για παράδειγμα στο πογκρόμ κατά των μεταναστών το 2011 μετά την δολοφονία του Μανώλη Κανδάρη, δεν υπήρξε καμία εισαγγελική παρέμβαση. Στεκόμαστε, πλέον ως πολιτική αγωγή χωρίς την συνδρομή του κράτους το οποίο εκπροσωπείται στην έδρα από τον/την εισαγγελέα. Είναι αδύνατον να θεωρήσει κανείς ότι η εισαγγελική αρχή δεν λαμβάνει υπόψη της όλα τα διακυβεύματα αυτής της δίκης. Μια απαλλακτική απόφαση θα σημάνει επαναφορά των επιθέσεων των ταγμάτων εφόδου. Η απαλλαγή της ηγεσίας της θα σημάνει και την επιστροφή της κρατικής χρηματοδότησης, που ανέρχεται σε περίπου 8 εκατομμύρια ευρώ. Εκτός από το διεθνές σήμα που θα εκπέμψει μια τέτοια απόφαση, στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό θα επανανομιμοποιήσει την Χ.Α. και θα την ξαναφέρει στους δρόμους. Έχουμε μαζί μας τη φωνή της αντιφασιστικής κοινωνίας. Υπάρχει χρόνος, πρέπει να εκφραστεί η κατακραυγή, κάθε φορέας, κάθε πολίτης να εκφράσει την αντίθεσή του. Υπάρχει μια πλατιά πλειοψηφία που στηρίζει τα θύματα των χρυσαυγιτών που, χθες, ένιωσαν να παγώνουν με την αγόρευση της κ. Οικονόμου. Ήταν όπως το είπε στην εισαγγελέα η Μάγδα Φύσσα «ξαναμαχαιρώσατε τον Παύλο». Πρέπει να σταλεί το μήνυμα ότι δεν θέλουμε να δεχθούμε την επιστροφή στο 2012 – 13. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως μέσα στην εισαγγελία υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν λογικό το να επιστρέψει η Χ.Α. Το ηθικό της Πολιτικής Αγωγής είναι ακμαίο, η αποδεικτική διαδικασία έχει δώσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται το δικαστήριο. Από τις 8 Ιανουαρίου έχουν προγραμματιστεί 13 συνεδριάσεις όλες στο εφετείο. Η Πολιτική Αγωγή θα εκθέσει τα επιχειρήματά της και νομίζω πως την Άνοιξη θα πρέπει να περιμένουμε την ετυμηγορία.

Επιτέλους οι πλατείες μας ξαναγεμίζουν ασφυκτικά σαν... σαρδέλες με όλες αυτές τις “Σαρδέλες” που μας έδειξαν ότι η κουλτούρα του μίσους, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού δεν είναι κυρίαρχες στη χώρα μας, γιατί υπάρχει μια άλλη Μπολόνια, μια άλλη Φλωρεντία, ένα άλλο Τορίνο, μια άλλη Ρώμη και μια άλλη Ιταλία, όπως υπάρχει και μια άλλη Ευρώπη, που περιμένουν την ευκαιρία για να εκφράσουν τη θέλησή τους για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της ανθρωπιάς μας. Ο «λαός» δεν είναι ιδιοκτησία του Σαλβίνι και κανενός Σαλβίνι, φθάνει να έχουμε το θάρρος να πούμε τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθούμε να σερβίρουμε στους παλαιότερους ξαναζεσταμένες και αποτυχημένες συνταγές και να μην προσπαθούμε να επιβληθούμε στους νεότερους με κενές ρητορικές και πολιτικολογίες του παρελθόντος.

Η ιδιότητα του συγγραφέα δεν είναι μια αποκλειστική σχέση με τη γραφή και την τέχνη˙ συνεπάγεται κάποιας μορφής ευθύνη, η οποία πηγάζει από τη φύση της λογοτεχνίας ως δημόσιου λόγου. Ανέκαθεν ακολουθούσα αυτή την άποψη. Πρόσφατα όμως -με αφορμή την Αλμα και τις περιστάσεις γύρω από τη γραφή της- αντιλήφθηκα άμεσα ότι ο συγγραφέας κληροδοτεί όχι μόνο το έργο ή τις κατά καιρούς εκφρασμένες απόψεις του, αλλά και το προσωπικό του παράδειγμα, την ‘‘πολιτεία’’ του. Για μένα, αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας οφείλει να στέκεται στον αντίποδα αυτού που αποκαλώ ‘‘ασφαλής’’ διανοούμενος. Εννοώ εκείνη τη μορφή δημοσίου προσώπου που έστω κι αν υπηρετεί με επάρκεια -ή και έξοχα- τις απαιτήσεις της τέχνης του, επιτρέπει (ή επιδιώκει) την οικειοποίηση του λόγου του εκ μέρους όσων συμφωνούν με τις απόψεις του. Επιτρέπει δηλαδή να καθίσταται ο ίδιος παράδειγμα (ή αντίστοιχο αντι-παράδειγμα για όσους διαφωνούν μαζί του). »Αντιθέτως, εγώ πρεσβεύω ότι ο συγγραφέας οφείλει να αποφεύγει αυτή την τόσο εύκολη σήμερα οικειοποίηση. Ο ρόλος του είναι να καταδεικνύει τον αγώνα του προσώπου να διατηρήσει την υποκειμενικότητά του παραμένοντας ‘‘δρων εντός’’ και όχι ‘‘μέρος’’ του συλλογικού σώματος που έχει επιλέξει ως το περιβάλλον των ιδεών του.

Η εδραίωση βιώσιμων και ισχυρών αναπτυξιακών προοπτικών απαιτεί έναν κρίσιμο όγκο επενδύσεων, στοχευμένων στην αναβάθμιση και στον εκσυγχρονισμό της εγχώριας παραγωγικής δομής και στην προώθηση της παραγωγής προϊόντων υψηλού τεχνολογικού περιεχομένου και προστιθέμενης αξίας. Δεδομένου του υψηλού ιδιωτικού επενδυτικού κενού, βραχυ-μεσοπρόθεσμα, αναπτυξιακό αποτέλεσμα θα είχε μια σημαντική αύξηση των δημόσιων επενδύσεων στο πλαίσιο ενός πράσινου αναπτυξιακού σχεδίου και μια ουσιαστική μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης των νοικοκυριών και των εργαζομένων. Ωστόσο, η διατηρησιμότητα της ανάπτυξης θα εξαρτηθεί από τις κοινωνικές αξίες που θα υπηρετήσει, την ενίσχυση του κοινωνικού διαλόγου και του προστατευτικού πλαισίου των εργασιακών δικαιωμάτων. Ανάπτυξη που θα συνοδεύεται από ανισότητα και αβεβαιότητα για τους εργαζομένους δεν θα είναι διατηρήσιμη, γιατί θα υπονομεύει τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

(Οι προοδευτικές δυνάμεις μπορούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο "εχθρός" δεν είναι ο ξένος) αναδεικνύοντας τη σύγκρουση κεφαλαίου - εργασίας. Απαντώντας στο “δεν φτάνει για όλους” της Ακροδεξιάς με ένα αποφασισμένο “όλοι ή κανείς”. Η ταξική αλληλεγγύη λειτουργεί μόνο πέρα από τα εθνικά όρια, πέρα από τα όρια του φύλου ή δεν λειτουργεί καθόλου. Επιπλέον, όταν η ανισότητα γίνει υπερβολικά μεγάλη, η δημοκρατία δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει. Γίνεται βοναπαρτική δημοκρατία, στην οποία οι κυβερνώσες τάξεις μεταβιβάζουν τα συμφέροντά τους σε άτομα και κόμματα που τους υπόσχονται ασφάλεια και τάξη. Επομένως, η Αριστερά δεν πρέπει να αφήσει το συστημικό ερώτημα στη ριζοσπαστική Δεξιά. Εάν η Αριστερά θέλει να ανακόψει την ενίσχυση της Ακροδεξιάς, θα χρειαστεί και πάλι αξιόπιστο όραμα και σχεδιασμό για μια καλύτερη κοινωνία. Ως εκ τούτου, πρότεινα να αρχίσουμε τη συζήτηση για τις νεο-σοσιαλιστικές επιλογές, για τον δημοκρατικό οικο-σοσιαλισμό. Για έναν σοσιαλισμό που αποφεύγει τα λάθη των σοσιαλισμών του 20ού αιώνα...

Πριν από έντεκα χρόνια, το τραγικό γεγονός της αναίτιας δολοφονίας ήρθε να αναδείξει και τα προβλήματα στις σχέσεις ενός κομματιού της νεολαίας με την ίδια την κοινωνία. Αυτή η σφαίρα που αφαίρεσε τη ζωή από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο έσπασε, ουσιαστικά, μια σιωπή γύρω από θέματα και προβλήματα της νεολαίας και μας υποχρεώνει όλους να ακούμε τη νέα γενιά, να προσπαθούμε να επικοινωνούμε και να κατανοούμε πως ο αυταρχισμός και η προσπάθεια να φιμωθεί είναι ο χειρότερος σύμβουλος για να να προχωρήσουμε συνολικά ως κοινωνία και να μπορούμε να είμαστε σε μια δημιουργική σχέση με τις νεότερες γενιές. (...) Συνολικά ο τρόπος που αντιμετωπίζει προβλήματα παραβατικότητας αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι λάθος. Διότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί συγκεκριμένα ζητήματα και προβλήματα, τα οποία πρέπει να απαντηθούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εξαπολύουμε μια επιχείρηση ενοχοποίησης μεγάλων τμημάτων της νεολαίας. Να βλέπουμε αυτά τα οποία ζήσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες, τις αναίτιες επιθέσεις στους φοιτητές έξω από την ΑΣΟΕΕ. Να μπαίνουν στους κινηματογράφους και να βγάζουν τα 15χρονα παιδιά από τις αίθουσες τραβώντας τα από το αυτί. Να μπαίνουν στα κέντρα διασκέδασης και να αντιμετωπίζουν τους θαμώνες λες και πρόκειται περί εγκληματιών. Να βλέπουμε να ξεγυμνώνουν αφισοκολλητές. Όλα αυτά νομίζω ότι, πέρα από ότι διαρρηγνύουν τη σχέση της νεολαίας με την κοινωνία, από την άλλη αποσκοπούν στο να εκφοβίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της, διότι κάποιοι πιστεύουν ότι θα πρέπει ο καθένας να είναι μόνος του, στο σπίτι του, φοβισμένος και να μη μιλάει.