Macro

Οι συλλήψεις εκδοτών, μεταφραστών και πωλητών τις ημέρες εκείνες πλήθαιναν, μαζί με τις μαζικές κατασχέσεις βιβλίων, τα οποία κυκλοφορούσαν απολύτως νόμιμα. Ήταν λοιπόν προφανές ότι οι σκοτεινοί μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους είχαν ξεκινήσει οργανωμένη δίωξη εναντίον του προοδευτικού βιβλίου και των ανθρώπων του. Αλλά δεν ήταν μόνο η Αριστερά το θύμα. Τις ημέρες εκείνες μεγάλος θόρυβος είχε ξεσπάσει, από την πρωτοβουλία της Ιεράς Συνόδου να αφορίσει τον Καζαντζάκη και το βιβλίο του «Τελευταίος πειρασμός», ενώ, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ψυχάρη, είχε εξαπολυθεί ένα πρωτοφανές οργανωμένο κύμα υβριστικής αρθρογραφίας εναντίον του θεμελιωτή του δημοτικισμού.

Ένα μεγάλο κτήριο δεν γκρεμίζεται μονομιάς, με ένα μονάχα χτύπημα του εκσκαφέα. Πρέπει προηγουμένως να έχουν ανοιχτεί τρύπες, ρήγματα, να έχει δεχθεί πολλούς κλονισμούς. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους στη Γαλλία. Από τη δεκαετία του 1970 οι φιλελεύθεροι έχουν βαλθεί να εξασθενίσουν τους μηχανισμούς του, στους οποίους στηρίζεται η εθνική αλληλεγγύη.

Γυ­ρί­ζο­ντας πί­σω στα δι­κά μου σχο­λι­κά χρό­νια, ό­χι εν εί­δει αυ­το­βιω­μα­τι­κό­τη­τας, αλ­λά αυ­το­α­νά­λυ­σης και α­να­συ­γκρό­τη­σης των γνω­σια­κών σχη­μά­των και με­τα-α­φη­γη­μά­των, θυ­μά­μαι ό­χι μό­νο τα πε­ρι­στα­τι­κά εκ­φο­βι­σμού με­τα­ξύ μα­θη­τών, αλ­λά κι αυ­τά με­τα­ξύ κα­θη­γη­τών που νο­μι­μο­ποιού­σαν τα πρώ­τα. Θυ­μά­μαι την κα­θη­γή­τρια Φυ­σι­κής με τη ρευ­στή ε­πι­τέ­λε­ση φύ­λου, τις μυ­θο­λο­γίες που κα­τα­σκεύα­ζαν οι μα­θη­τές για το αν εί­ναι γυ­ναί­κα ή ά­ντρας ή ου­δέ­τε­ρο (!) και το γε­γο­νός ό­τι οι υ­πό­λοι­ποι κα­θη­γη­τές, συ­χνά, συμ­με­τεί­χαν σε αυ­τές τις κα­τα­σκευές και στε­ρε­ο­ποιού­σαν το ρευ­στό. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά α­να­κα­λώ στη μνή­μη, έ­ναν άλ­λο κα­θη­γη­τή Φυ­σι­κής ο ο­ποίος ι­σχυ­ρι­ζό­ταν ό­τι δεν εί­ναι δυ­να­τόν να ξέ­ρει α­πό Φυ­σι­κή η «α­φύ­σι­κη». Και ο κα­θη­γη­τής της Ιστο­ρίας, ό­μως, ε­νίο­τε ό­ταν κά­ποια φρά­ση του την ώ­ρα της πα­ρά­δο­σης «χτύ­πα­γε»μια ψη­λή ο­κτά­βα, εί­τε γε­λού­σε αυ­το­σαρ­κα­στι­κά (α­μυ­ντι­κά) μα­ζί με τους μα­θη­τές που γε­λού­σαν, εί­τε ξε­ρό­βη­χε για να δώ­σει το σύν­θη­μα της προ­σπά­θειας να κα­τε­βά­σει τη φω­νή, να ξε­κι­νή­σει η κου­ρα­στι­κή δια­δι­κα­σία μιας πιο αρ­ρε­νω­πής ο­μι­λι­τι­κής πρά­ξης. Πώς και πού πρέ­πει να α­να­ζη­τη­θεί μια αλ­λα­γή του σκη­νι­κού; Σί­γου­ρα, δεν πρέ­πει να εί­ναι κα­νείς α­ντί­θε­τος στην πα­ρου­σία ψυ­χο­λό­γων στα σχο­λεία, δεν έ­χει α­πε­νο­χο­ποιη­θεί πλή­ρως α­κό­μα στη χώ­ρα ού­τε η ψυ­χο­λο­γι­κή βοή­θεια εν γέ­νει, ού­τε η ψυ­χα­νά­λυ­ση, και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα σχο­λεία δεν δια­θέ­τουν καν τέ­τοιους ε­παγ­γελ­μα­τίες, α­κό­μα και στην Αθή­να. Ωστό­σο, για­τί να μεί­νει κά­ποιος μό­νο ε­κεί; Για­τί να φτά­σου­με α­πευ­θείας στο ση­μείο που ε­ξε­τά­ζε­ται η ε­ξω­τε­ρι­κό­τη­τα που έ­χει ε­σω­τε­ρι­κευ­θεί, για­τί να γυ­ρί­σου­με την κρι­τι­κή πί­σω στο ά­το­μο, πριν καν α­να­ζη­τή­σου­με λί­γο φως στο ί­διο το κοι­νω­νι­κό, στη συ­γκρό­τη­ση των υ­πο­κει­μέ­νων, στην ί­δια τη σχο­λι­κή μι­κρο-κοι­νω­νία και στη δια­λε­κτι­κή της με τη μα­κρο-κοι­νω­νία.

Μέσα σε μια Ευρώπη όπου οι ακραίες, εθνικιστικές, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες φωνές πληθαίνουν, η ελληνική κοινωνία και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να σταθούν στο ύψος της ιστορίας και των περιστάσεων και να περιφρουρήσουν τις ανθρωπιστικές αρχές και αξίες, όπως έχουν πράξει μέχρι σήμερα.

Και κυρίως την αλληλεγγύη που έχει στόχο την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, θέτοντας στον πυρήνα της τον άνθρωπο χωρίς υποσημειώσεις.

Η άμεση ανταπόκριση χιλιάδων ανθρώπων στην ανάγκη για προσφορά σε υλικά αντικείμενα και βοήθεια με φυσική παρουσία δίνει μια εικόνα των δυνατοτήτων συνεργατισμού και αλληλεγγύης μέσα στον καπιταλισμό, δυνατότητες που το σύστημα ευνουχίζει και αφήνει να μαραθούν. Ο μόνος λόγος που η κοινωνία συνεχίζει και λειτουργεί είναι το ότι συγκρατείται από ένα πυκνό (αντικαπιταλιστικό) δίκτυο μοιράσματος, αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, δηλαδή το να προσφέρουμε σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, όχι εν είδει φιλανθρωπίας, αλλά ενσυναίσθησης και συνείδησης ότι αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους.

Η Σόλνιτ υποστηρίζει πως είναι πολυτέλεια να καταρρέουμε στην απελπισία: «Το να λέμε ότι καθετί ανεξαιρέτως οδηγεί απευθείας στην κόλαση δεν συνιστά εναλλακτικό όραμα, αλλά μόνο μία αντεστραμμένη εκδοχή του κοινότοπου “όλα πάνε καλά”». Αρα χρειαζόμαστε αισιοδοξία και θετικότητα με προτάσεις, σκέψεις, ιδέες και λύσεις για τα κοινωνικά προβλήματα, αρετές που θα έπρεπε να έχει η όποια Αριστερά, σ’ αντίθεση με τη Δεξιά, που καθορίζεται από την ιεραρχία, τη συσσώρευση του κεφαλαίου, το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους, την εξατομίκευση, την οικολογική καταστροφή, τον εθνικισμό και το μίσος για τον Αλλον.

«Τελεσίγραφα εμένα δεν θα μου στέλνεις. Τελεσίγραφα εκεί που σας έβαζαν να χτυπάτε Πακιστανούς και κάνατε ό,τι κάνατε για να γίνεται στρατιώτες και καθάρματα. Είσαστε όλοι καθάρματα και αλήτες», του λέει, ενώ αυτός της απαντάει πως «εμένα αυτοί θα με ταΐζουν μέχρι να πεθάνω» και πως «θα χέζω στον τάφο του αδελφού σου».

Σε συνεντεύξεις τους, δεκάδες πρώην και νυν αξιωματούχοι αποκαλύπτουν μια συχνά ασύνδετη προσέγγιση απέναντι στη Ρωσία. Τη στιγμή που ορισμένοι αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι οι ΗΠΑ πέτυχαν μια σκληρή προσέγγιση απέναντι στη Μόσχα, άλλοι υποστηρίζουν ότι η ρητορική του κ. Τραμπ συχνά υπονομεύει την επίσημη πολιτική.

Την 1η Αυγούστου 1918 ο ανάπηρος βετεράνος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Claude Cludernay, βρισκόταν στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στο Τορόντο. Όντας μεθυσμένος, επιτέθηκε σε έναν σερβιτόρο ο οποίος τελικά κατάφερε να τον διώξει από το μαγαζί και κάλεσε την αστυνομία. Το ασήμαντο αυτό γεγονός πυροδότησε το μεγαλύτερο ρατσιστικό πογκρόμ στην ιστορία του Καναδά, που ξέσπασε εναντίον ελλήνων μεταναστών. Από την επόμενη μέρα, τη 2η Αυγούστου, χιλιάδες βετεράνοι πολέμου άρχισαν να καταστρέφουν ελληνικές επιχειρήσεις στο κέντρο της πόλης ενώ η αστυνομία απλώς παρακολουθούσε.