Macro

«Τότε, το Φλεβάρη του 1969, εξετάζαμε από κοινού το θέμα της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στο Δίκαιο και στην Ελευθερία και με βάση τη σχέση αυτή προσδιορίζαμε και το δικό μας καθήκον όχι μόνο ως πολιτών, αλλά και ειδικότερα ως νομικών. Νόμισαν τότε οι “ισχυροi” ότι η αμφίδρομη πνευματική επικοινωνία μεταξύ μας και μάλιστα πάνω σ’ ένα τέτοιο θέμα, μπορεί να πολεμηθεί με την εξαναγκαστική διακοπή μερικών παραδόσεων. Πόσο αφελείς υπήρξαν;» (...) «Γιατί η ζωή δεν ανήκει στους βάρβαρους, κι όταν ακόμα τους ανήκει η απόλυτη εξουσία. (...) Η ζωή ανήκει στους ανθρώπους και μ’ αυτούς προχωράει. Απ’ αυτή τη συναίσθηση πηγάζει η ελπίδα, που έχει κυριαρχήσει απάνω μου».

Ο περασμένος μήνας ήταν γεμάτος γεγονότα. Η συμφωνία των Πρεσπών στάθηκε καταλύτης για το διαζύγιο των κυβερνητικών εταίρων και δρομολόγησε εξελίξεις -όχι μόνο την ψήφο εμπιστοσύνης αλλά και την ανασύνθεση των πολιτικών δυνάμεων. Τελικά, η Συμφωνία ψηφίστηκε από τη Βουλή μάλλον άνετα, αλλά η αξιωματική (και όχι μόνο) αντιπολίτευση μίλησε προσβλητικά για κυβέρνηση-κουρελού και χαρακτήρισε «ρετάλια» τους βουλευτές εκτός ΣΥΡΙΖΑ που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης ή στήριξαν τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή. Θα πρέπει να συνηθίσουμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας και κυβερνήσεις μειοψηφίας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ευρώπη είναι «κουρελούδες» δηλαδή κυβερνήσεις συνεργασίας -από τις μεγάλες χώρες μόνο στη Γαλλία, λόγω των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών, υπάρχει στη Βουλή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του κυβερνητικού κόμματος, το οποίο πάντως γνωρίζει κατά σύμπτωση εντονότατη αμφισβήτηση στον λαό.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή όχι μόνο της μείζονος αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης η καλλιέργεια κλίματος έντασης. Σκηνές με έξαλλους βουλευτές να... κόπτονται για τη λειτουργία των θεσμών, χαρακτηρισμοί όπως «κυβέρνηση κουρελού», «αχρειότητες», «ποταπότητες», «γυρολόγοι», «αλητεία», «κόλπα» να εντάσσονται σε ένα συνειδητό σχέδιο απαξίωσης του Κοινοβουλίου με απώτερο στόχο την εξαγωγή μιας εικόνας αποσύνθεσης. Αν αυτή είναι, ωστόσο, η άποψη της αντιπολίτευσης για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, αν αποδοκιμάζεται επί της ουσίας ο πρόεδρος της Βουλής για τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του, γιατί δεν γίνεται χρήση των δυνατοτήτων που προσφέρει το σύνταγμα; Γιατί δεν κατατίθεται πρόταση μομφής εναντίον του; Μήπως γιατί τότε -με τη χρονική άνεση που του παρέχει ο Κανονισμός- θα ακουστούν πολλά;

Στα '80s ο πολιτικός γάμος και η αποποινικοποίηση της μοιχείας έβαζαν βόμβα στα θεμέλια της οικογένειας, θα γινόμασταν Σόδομα και Γόμορρα. Μετά, η κατάργηση της σχολικής ποδιάς τραυμάτιζε το κύρος του σχολείου: η νεολαία θα βουλιάξει, οι μαθήτριες θα καλλωπίζονται, τα αγόρια θα ξεμυαλίζονται. Στα '90s ήρθε το τέλος του κόσμου με το θρήσκευμα στις ταυτότητες: αφελληνισμός, προδοσία, 666, «Ελλάς σημαίνει Ορθοδοξία», ο Χριστόδουλος με το λάβαρο της Αγίας Λαύρας. Μετά, το έθνος κινδύνευσε από τον αλλοδαπό σημαιοφόρο που κρατούσε τα εθνικά σύμβολα. Έπειτα, πήγαν να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία. Ξεσηκωθήκαμε, είναι σαν να αλλάζει το Ευαγγέλιο, η Αγία Γραφή, ο Εθνικός Ύμνος και οι δέκα εντολές μαζί. Κάτω τα χέρια από την ιστορία μας, τα σχολικά βιβλία είναι θεόπεμπτα, χαραγμένα στο μάρμαρο. Κι ύστερα ήρθε ο νόμος για την ιθαγένεια. Νυν υπέρ πάντων. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, και δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ. Και αφού ξεμπλέξαμε και μ' αυτό, ήρθε το σύμφωνο συμβίωσης και μετά η ταυτότητα φύλου. Συντέλεια. Θα μας κάνουν όλους γκέι, θα αλλάζουν τα αγόρια φύλο για να γλιτώνουν τον στρατό ή γιατί τους το είπαν οι εξωγήινοι στον Υμηττό.

Είμαστε διανομείς που παρέχουμε την εργασίας μας σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και άρα πρέπει να είμαστε μισθωτοί και όχι “συνεργάτες”. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να πληρωνόμαστε ανά παραγγελία και όχι με ωρομίσθια, να υποχρεωθούμε να πληρώνουμε εμείς την ασφάλισή μας, το μηχανάκι, τη συντήρηση και τα μέσα προστασίας

Η «είδηση» για τη διάσωση του πρωθυπουργού στις Μαλδίβες που έσπευσε να τουιτάρει ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. δεν ήταν απλά κραυγαλέα ψεύτικη. Ήταν η επιτομή του γκεμπελισμού στις μέρες μας. Όσο πιο μεγάλο είναι το ψέμα τόσο πιο μεγάλο αντίκτυπο θα αφήσει στην κοινωνία, ακόμα κι αν διαψευστεί άμεσα.

Με την επιμονή του Λένιν σε ό,τι αποκαλούμε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό επικράτησε η κόκκινη επανάσταση, σε μια χώρα με πολυποίκιλες ιδιομορφίες. Η δε σταλινική συνέχεια του κράτους δεν μπορεί να χρεωθεί στον Λένιν, αφού αποτελεί μιαν άλλη, άλλων, φυσικά, συνθηκών ιστορία. Επιπλέον, η κίνηση των μαζών προς τη χειραφέτησή τους αποτελεί ιδιόμορφη διαδικασία με πολλά πισωγυρίσματα. Η διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης, αυτής που επί της ουσίας διαμορφώνει τη συνείδηση του επαναστάτη, ούτε στην εποχή μας ούτε σε καμιά άλλην εποχή υπήρξε εύκολη υπόθεση. Και, ναι μεν «τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από ένα αληθινά επαναστατικό κίνημα είναι ιστορικά απείρως γονιμότερα και πολυτιμότερα από το αλάθητο της καλύτερης κεντρικής επιτροπής», όμως η ιστορία των μαζών του 20ου αιώνα δεν είναι παρά μια αλυσίδα από λάθη. Η παλινόρθωση της ακροδεξιάς τούτο καταδεικνύει, ενώ οι ιδεολογικές αντεπαναστάσεις των δήθεν απολιτίκ υπερσυντηριτικών τεχνοκρατικών κύκλων κερδίζουν έδαφος στο συλλογικό ασυνείδητο. Δίχως τον λενινιστικό «συγκεντρωτισμό», ένα ριζοσπαστικό κόμμα σήμερα, με τις πολιτικές των ορθάνοιχτων θυρών, εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κόμμα αστικών μεταρρυθμίσεων. Αλλά και δίχως τον ιδιαίτερο σεβασμό στους μενσεβίκους και τις απόψεις τους, δίχως τη λουξεμπουργκιανή εμπιστοσύνη στην κίνηση των μαζών, η έκπτωση στον αυταρχισμό καραδοκεί.

Το ελληνικό μικροαστικό success story συνεχίζεται. Ως του σημείου που οι μεγάλοι παίχτες να καταλάβουν όλη την αγορά, μέχρι η προσφορά να συναντηθεί με τη ζήτηση. Και μέχρι τότε θα έχει αλλάξει μέρος του κέντρου της πόλης. Οι νεότεροι κάτοικοι θα απομακρυνθούν από το κέντρο της γιατί (ήδη από τώρα) διώχνονται από τους ιδιοκτήτες για να γίνουν τα σπίτια Airbnb. Ο πολιτικός και πολιτισμικός δυναμισμός τους, η κινητικότητά τους, θα πάψουν να υφίστανται με τον τρόπο που τα ξέραμε. Τα καταστήματα στις γειτονιές θα στραφούν προς τους τουρίστες.